[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 167

　ชั้นลืมตาตื่นขึ้น สติยังคงไม่ชัดเจน

　ในตอนแรกยังมองอะไรไม่ค่อยชัด แต่ไม่นานนักก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ

　ท่าทางจะไม่ได้ขยับตัวเลยตั้งแต่หมดสติไป

　ชั้นรู้สึกภาพตรงหน้าดูไม่คุ้นเท่าไหร่ แต่เป็นเพราะสายตาอยู่ต่ำ

　เพราะหัวชั้นแนบลงอยู่กับพื้นนั่นเอง

　ชั้นค่อย ๆ ลุกขึ้น พร้อมกับถุยทรายที่อยู่ในปากออก

　แค่กแค่ก ทำไมกินทรายไปเยอะขนาดนี้เนี่ย?

　จะว่าไป รู้สึกเหมือนว่าในฝันกำลังกินดาร์คเวิร์มตัวเท่าภูเขาอยู่เลย

　รสชาติก็ประหลาด ไม่คิดว่าจะนอนกินทรายจริง ๆ

　คุณฟรอยด์ มาวิเคราะห์ฝันให้ที*

　พอชั้นพ่นทรายออกหมด ก็เริ่มใจเย็นลง

　ชั้นจำได้ว่าล่าสุดชั้นโดนเจ้าหัวทองนั่นฟาดหัวเข้า….แต่ยังไม่ตายงั้นเหรอ?

　หมอนั่นพลาดชั้นไปเรอะ?

　ไม่น่าใช่ ทำไมกันล่ะ?

　จริงด้วย นีน่า! นีน่าอยู่ไหนแล้ว!?

　ทันทีที่ชั้นนึกเรื่องนีน่าได้ เลือดก็แล่นไปทั่วทั้งหัว

　ต่อให้หมอนั่นเมินนีน่าไปด้วย เธอก็มีโอกาสที่จะตายเพราะ [ละอองเกล็ดมังกร] อยู่ดี

　「กรรรรรรรร!」

　ชั้นคำรามขึ้น หันมองดูรอบ ๆ

　『อย่าขยับ』

　จู่ ๆ ก็มี [โทรจิต] ถูกส่งมาจากข้างหลังชั้น

　เวลาแบบนี้คงไม่มีใครอื่นนอกจากบอลแรบบิท

　แต่ใน [โทรจิต] นี้กลับมีจิตมุ่งร้ายปนมาด้วย

　ชั้นหยุดเคลื่อนไหวตาม แล้วหันไปมองข้างหลัง

　ก่อนจะสบตากับอดอล์ฟเข้า

　อดอล์ฟกำลังนั่งขัดสมาธิด้วยสีหน้าที่อธิบายได้ยากอยู่

　บอลแรบบิทอยู่ข้างหลังอดอล์ฟ

　เจ้านั่นเอาหูของมันพันรอบคอของอดอล์ฟไว้

　เจ้าตัวดูซีเรียสแท้ ๆ แต่ภาพที่กระต่ายจี้คอชายร่างโตแบบนี้ดูตลกยังไงไม่รู้

　เพิ่เคยเห็นเจ้าบอลแรบบิทโกรธขนาดนี้

　พอเห็นชั้น สายตาของบอลแรบบิทก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

　เหมือนว่า『อย่าขยับ』ตะกี้ จะตั้งใจส่งถึงอดอล์ฟ

　เห็นโดยชายที่ชื่อเหมือนชั้นเล่นงาน นึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก

　บาดแผลบนตัวอดอล์ฟเริ่มฟื้นฟูแล้ว

　ถูกบอลแรบบิทช่วยไว้งั้นเหรอ

　「เปฟุ」

　『ลืมตา สักที』

　บอลแรบบิทถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

　แกปลอดภัยดีก็ดีแล้วล่ะ

　แต่ว่านีน่าล่ะ

　นีน่า ปลอดภัยดีรึเปล่า?

　『…..ผู้ชายคนนั้น พาตัวไปแล้ว』

　…..ว่าแล้วเชียว

　ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้

　เรื่องสุดท้ายที่มันพูดคือเรื่องที่จะให้ชั้นไปที่เมือง

　และนั่นก็คงเป็นสาเหตุที่มันไม่ฆ่าชั้นเหมือนกัน

　มันพานีน่าไปเพื่อเป็นตัวประกันให้ชั้นตามไปที่นั่นสินะ

　เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกจริง ๆ

　จู่ ๆ ก็มีคนมาโจมตีชั้นจนบาดเจ็บหนัก แถมยังพาตัวนีน่าไปอีก แต่ก็เป็นการยืดชีวิตนีน่าไปด้วยเหมือนกัน

　เพราะว่านีน่าแยกห่างจากชั้น คำสาปก็น่าจะหายไปด้วย แล้วถ้าเป็นหมอนั่นก็คงไม่ต้องกลัวว่าจะโดนมอนสเตอร์โจมตีระหว่างทางอีก

　ขนาดตะขายยักษ์ยังสู้เจ้านั่นไม่ได้เลยมั้ง

　แล้ว อดอล์ฟนี่…..

　「เปฟุ」

　『จับตัว เชลยศึก』

　อะ โอ้….

　『กำลังจะตาย เลยรักษาจากใต้ดิน ไม่ให้คนนั้น รู้สึกตัว』

　ก็ว่าอยู่ว่าไม่เห็นมัน แอบรักษาอดลอ์ฟจากใต้ดินอยู่งั้นเหรอ?

　บอลแรบบิท แกนี่ฉลาดเป็นบ้าเลย

　หรือว่าจะฉลาดกว่าชั้นอีก?

　แน่นอนว่ามีอดอล์ฟอยู่ย่อมเป็นประโยชน์แน่ ๆ

　อย่างน้อยๆเราก็ดึงข้อมูลทั้งเรื่องฮาเรเน ทั้งเรื่องชายปริศนานั่นได้

　แถมเพิ่งจะโดนหักหลังมา ต่อให้ไม่ต้องข่มขู่เจ้าตัวก็อาจจะพร้อมบอกเรื่องราวทั้งหมดอยู่แล้ว

　ก่อนอื่นก็ดูสเตตัสอดอล์ฟก่อนแล้วกัน

—————————————————————

〖อดอล์ฟ・อาเร็นส์〗

เผ่าพันธุ์ : เอิร์ธ・ฮิวม่า

สถานะ : ตราประทับแห่งนักโทษ , พิษ (ต่ำ) , ต้องสาป (ต่ำ)

           : อัมพาต (ต่ำ) , ลดการรับรู้ (ต่ำ)

Lv : 48/85

HP : 57/316

MP : 34/98

—————————————————————

　จะติดสถานะเยอะไปไหน….

　ขนาดชั้นเองที่เคยสู้มาหลายต่อหลายครั้งแล้ว ยังเพิ่งเคยเห็นห้าสถานะพร้อมกันแบบนี้

　รู้สึกว่าก่อนหน้านี้ที่เคยเห็นเยอะสุดจะเป็นแมงมุมพิษ มีอยู่แค่สามเอง

　『เกือบจะตายเพราะพิษ ก็เลยช่วย ล้างให้』

　แกช่วยล้างพิษให้ได้ด้วยเหรอะ?

　หรือว่านั่นก็เป็นผลจากสกิล [คลีน] ด้วยเหมือนกัน?

　นึกว่าใช้ทำความสะอาดอย่างเดียวซะอีก

　『แต่ถ้าขัดขืน จะคุมไม่อยู่ ก็เลยเหลือไว้』

　…..เข้าใจคิดนะ

　แต่ต่อให้อดอล์ฟไม่อยู่ในสภาพเต็มร้อย บอลแรบบิทก็คงเอาไม่อยู่อยู่ดี

　ศัตรูของศัตรูใช่ว่าจะเป็นมิตรเสมอไป

　บอลแรบบิทน่าจะสามารถใช้ [โทรจิต] อ่านใจได้ แต่สงสัยมันคงไม่ครอบจักรวาลขนาดนั้น

　หรือว่ามันอ่านได้อดอล์ฟมีจิตมุ่งร้ายต่อพวกเรา?

　ยังไงก็ช่าง ตอนนี้ชั้นยังไม่รู้สถานการณ์ โอกาสที่จะอาละวาดหลังถูกรักษานั้นไม่ใช่ศูนย์

　ต้องเผื่อไว้ตอนที่ชั้นสลบอยู่

　「เปฟุ」

　พอบอลแรบบิทร้องออกมา แสงสีฟ้าก็ลอยออกมาจากตัวมันแล้วล้อมรอบร่างอดอล์ฟไว้

　ชั้นเคยเห็นมาครั้งนึงแล้วเลยรู้

　นี่คือสกิล [คลีน]

　ในเมื่อชั้นได้สติแล้ว จะช่วยถอนพิษให้จนหมดก็ไม่มีปัญหา

　「ขะ…ขอบใจ」

　อดอล์ฟหันไปข้างหลังแล้วพูดกับบอลแรบบิท

　เหมือนตอนแรกจะทำตัวไม่ถูก แต่สุดท้ายก็กล่าวคำขอบคุณให้

　『อย่าขยับ อย่าให้ต้องพูดซ้ำ หลายรอบ』

　อดอล์ฟรีบหันหน้ากลับไปทันที

　ก็เหมือนเดิม ทำสีหน้าที่อธิบายได้ยาก

　….ตอนนี้ชั้นก็ตื่นแล้ว ไม่ต้องเอาหูพันคอแบบนั้นก็ได้มั้ง

　ชั้นจัดการอดอล์ฟได้ทันทีอยู่แล้วล่ะน่า

　ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทั้ง ๆ ที่มันช่วยรักษาให้จนหายแล้ว แต่กลับไม่ยอมปล่อยคออดอล์ฟสักที

*ซิกมันด์ ฟรอยด์ นักประสาทวิทยา