[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 168

 ก่อนอื่นเลย มาฟังเรื่องราวจากปากอดอล์ฟก่อนดีกว่า

 ถึงชั้นจะขอให้บอลแรบบิทยอมปล่อยหูหลายรอบแล้ว แต่มันก็ไม่ปล่อยสักที

 ช่างมันละกัน ถามทั้ง ๆ อย่างนี้ก็ได้

 

 「เปฟุ」

 『แก เป็นใคร』

 

 อดอล์ฟยังคงนั่งเงียบ

 ขณะที่กำลังคิดว่าจะได้เรื่องรึเปล่า บอลแรบบิทก็ส่งโทรจิตไปอีกครั้ง

 

 『อย่าคิด พูด ทางนั้นไม่ได้ยิน』

 

 สรุปคืออดอล์ฟไม่ได้ขัดขืน แต่จะให้บอลแรบบิทอ่านความคิดแทน

 แต่ถ้าทำแบบนั้น ชั้นก็ไม่ได้ยินด้วยน่ะสิ

 มันก็จริงที่ชั้นค่อยฟังจากบอลแรบบิททีหลังก็ได้ แต่มันก็มีโอกาสที่จะถูกใส่สีตีใข่เพิ่ม

 แถมถ้าทำแบบนั้นก็กลายเป็นต้องแปลสองรอบ เปลือง MP เปล่า ๆ

 

 ตอนนี้เจ้าบอลแรบบิทใช้ [โทรจิต] ได้คล่องเหมือนใช้ปากพูดได้แล้ว

 ถึงตอนนี้ ชั้นสามารถพูดได้แล้วสินะว่า [โทรจิต] นี่มันสกิลแปลภาษาครอบจักรวาลชัด ๆ

 

 อดอล์ฟ พอได้ยิน [โทรจิต] จากบอลแรบบิท ก็หันมามองชั้นด้วยความแปลกใจ

 

 「แก….เข้าใจที่ข้าพูดด้วยรึ?」

 

 「กรร」

 

 ชั้นพยักหน้ารับไป

 

 「…ข้าชื่ออดอล์ฟ อาเร็นส์ มีรายงานเข้ามาว่ามีอสูรอันตรายเพ่นพ่านอยู่ ข้าเลยได้รับการปล่อยตัวชั่วคราวให้มาปราบอสูรที่ว่า….ข้าเป็นนักโทษ」

 

 คำพูดสุดท้ายแลดูจะเป็นคำที่เจ้าตัวไม่อยากพูดนัก

 ก็ว่าอยู่ ว่าสถานะแปลก ๆ นั่นมันอะไร สรุปคือเป็นนักโทษสินะ

 

 『ทำไม ถึงสู้กับอีกคน』

 

 หน้าอดอล์ฟตึงเครียดขึ้นในพริบตา

 เขากัดริมฝีปากจนเลือดซิบเพื่อระงับความโกรธของตัวเองไว้

 

 「ข้าโดนมันหลอก ไม่น่าเชื่อใจไอ้ปีศาจนั่นเลย」

 

 อดอล์ฟทุบกำปั้นลงพื้น

 แล้วเขาก็เริ่มอธิบายเรื่องราวต่อ

 

 ตามที่อดอล์ฟเล่ามา สรุปคือเจ้าหมอนั่นคือ『ผู้กล้า』

 

 ชื่อของชั้น อิลเชีย เดิมทีมาจากชื่อดอกไม้

 และคำว่าอิลเชียในภาษาดอกไม้ก็แปลว่า『ผู้ที่กล้าหาญ』ด้วยเหมือนกัน

 ถึงจะไม่ชอบใจแต่นั่นคงเป็นส่วนที่เชื่อมถึงกัน

 

 มีเรื่องราวที่เล่ากันมาในฮาเรเนว่าทุก ๆ ห้าร้อยปี จ้าวแห่งอสูรทั้งปวง หรือก็คือราชาปีศาจ จะทำการรวบรวมอสูรพื่อบุกโจมตีดินแดนของมนุษย์

 และเมื่อราชาปีศาจปรากฏตัวขึ้น ชายผู้มีพลังที่จะกำจัดมันได้ก็จะกำเนิดขึ้นในแดนศักดิ์สิทธิ์ฮาเรเน ซึ่งชายที่ว่าก็คือผู้กล้านั่นเอง

 ผู้กล้าจะถูกเลี้ยงดูตั้งแต่เด็ก ๆ โดยโบสถ์ เพื่อรับการฝึกฝนแบบพิเศษ

 

 เรื่องราวที่จะวนเวียนซ้ำไปทุกห้าร้อยปี

 มีคนอยู่ไม่มากที่เชื่อเรื่องนี้ แต่โบสถ์กลับเจอผู้กล้าจริง ๆ ซะงั้น

 พอมีบุคคลสำคัญอยู่ภายใต้การดูแล ทางโบสถ์ก็ได้รับการสนับสนุนอย่างมากจากเมืองใกล้เคียงทั้งหลาย

 

 และนั่นก็ทำให้โบสถ์เน่าเฟะอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้ประชาชนขาดแคลนไปโดยปริยาย

 

 ส่วนทางผู้กล้าก็ถูกเลี้ยงดูตามใจจนเกินไป

 เมื่ออดอล์ฟรู้สึกตัวว่าถ้าปล่อยไปจะต้องเป็นปัญหา ก็เลยพยายามจะเปลี่ยนแปลงผู้กล้า จนในที่สุดทางโบสถ์ก็เกินความแค้นในตัวอดอล์ฟอยู่ลึก ๆ

 

 และสุดท้าย ก็จบลงด้วยการประลองดาบระหว่างอดอล์ฟกับผู้กล้าต่อหน้าฝูงชน ผลคืออดอล์ฟเอาชนะผู้กล้าไปได้ เรื่องทั้งหมดนี่เกิดขึ้นเมื่อสี่ปีก่อน

 หลังจากการประลองครั้งนั้น ผู้กล้าก็เริ่มออกเดินทางตามที่ตำนานว่าไว้ไปพร้อมเพื่อนร่วมทางหลายคน

 เหมือนจะกลับมาปีละครั้ง แต่คนที่ไปด้วยไม่กลับมาด้วยสักคน

 บ้างก็ตายไป บ้างก็แต่งงานไปแล้ว บ้างก็ทนความลำบากไม่ไหวจนหนีไปเอง

 

 อดอล์ฟไม่รู้เรื่องมากนักเพราะโบสถ์ห้ามไว้ไม่ให้เจอกับผู้กล้า แต่เขาก็พูดไว้อย่างเศร้า ๆ ว่า「ตอนนั้นคงไม่มีใครคาดถึง แต่บางที คนพวกนั้นอาจจะถูกฆ่าตายไปหมดแล้วก็ได้」

 มีครั้งนึงเคยเห็นเด็กสาวคนหนึ่งที่ดีอกดีใจอย่างมากหลังถูกเลือกโดยท่านผู้กล้า

 ผู้หญิงคนนั้นมีชื่อเสียงอยู่ในฮาเรเนเล็กน้อย ตอนออกจากเมืองไปก็มีคนมาคอยอวยพรให้

 

 ชื่อเสียงของผู้กล้าโด่งดังขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่กลับมาก็จะมีฝูงชนมาคอยส่งเสียงยืนรับอยู่เสมอ

 และเมื่ออดอล์ฟคิดว่าการที่ผู้กล้าออกเดินทางมาจะทำให้เขาเปลี่ยนไป ตอนนั้นเองที่น้องชายกับคู่หมั้นอดอล์ฟถูกฆ่าตาย

 โชคร้ายที่ทางโบสถ์กลับไม่ยอมสืบค้นความจริงของคดีนี้ ผู้รับผิดจึงกลายเป็นอดอล์ฟไป

 

 ระหว่างที่อดอล์ฟถูกจับขัง ผู้กล้าก็เข้ามาเยื่ยม เป็นการพบกันครั้งแรกในรอบสี่ปี

 ผู้กล้าไม่คิดแค้นอดอล์ฟเลยสักนิด ซ้ำยังให้สัญญาว่าจะช่วยขอให้โบสถ์ช่วยสืบค้นคดีนี้อีกครั้งด้วย

 อดอล์ฟที่หลงคิดว่าสี่ปีนี้ทำให้ผู้กล้าเปลี่ยนไปจริง ๆ ก็เลยเชื่อคำพูดของผู้กล้าไป

 ข้อแลกเปลี่ยนของผู้ปล้าคือให้อดอล์ฟเป็นตัวช่วยในการปราบมังกรแห่งโรคภัย แต่แท้จริงแล้วอดอล์ฟโดนหักหลังมาตั้งแต่ต้น

 

 และถ้าผู้กล้ากลับไปถึงฮาเรเนเมื่อไหร่ อดอล์ฟก็จะเปลี่ยนสถานะเป็นนักโทษหลบหนี ซึ่งจะทำให้ญาติและครอบครัวของเขาถูกประหารไปด้วย

 พอชั้นได้ฟังเรื่องราวก็รู้สึกโกรธขึ้นมาแทน

 

 ถึงจะฟังดูโอเวอร์ไปสักนิด แต่ก็ไม่ใช่เรื่องโกหก

 ไม่งั้นคงโดน [โทรจิต] จับได้ไปแล้ว

 

 แต่อดอล์ฟเองก็ไม่รู้ว่าทำไมหมอนั่นถึงยอมปล่อยชั้นไป

 ถ้าเจ้าตัวออกไปปราบมังกร แล้วมังกรนั่นก็มาอาละวาดในเมือง แบบนั้นชื่อเสียงของผู้กล้าจะตกต่ำลงมากกว่า

 

 แล้วแบบนี้ นีน่าที่อยู่ในฮาเรเนจะเป็นยังไงล่ะ

 ในเมื่อหมอนั่นเป็นผู้กล้า คงจะฆ่าใครแบบเปิดเผยไม่ได้

 แต่ว่านีน่าต้องโดนฆ่าแน่ ๆ

 คงจะเอาไปฆ่าทิ้งแบบลับ ๆ สักที่

 

 ยังไงชั้นก็ต้องไปช่วยนีน่า แต่ดูยังไงมันก็ต้องมีแผนรอรับชั้นไว้อยู่แล้ว

 มันบอกให้ชั้นไปภายในสี่วันข้างหน้าตอนบ่าย ๆ สินะ?

 ที่มันกำหนดเวลานี้มา แปลว่ามันต้องมีอะไรแน่ ๆ

 

 ตราบใดที่ยังเดาความคิดของอีกฝ่ายไม่ได้ ขืนโผล่หัวไปฮาเรเนตามที่บอกมีแต่จะอันตราย

 จะให้ชั้นบุกเข้าไปตรง ๆ ก็ไม่ได้

 ที่นั่นน่าจะมีคนอยู่เยอะกว่าหมู่บ้านของมิเรีย โกลาหลแน่

 

 เล่นทีเผลอโดยการ [กลิ้ง] ไปแล้วเข้าโจมตีก่อนกำหนดดีมั้ยนะ? หรือจะอาละวาดอยู่ข้างนอกจนพวกนั้นพานีน่าออกมาดี?

 หมอนั่นบอกว่าจากที่นี่ถึงฮาเรเนใช้เวลาสองวัน แต่ถ้าชั้น [กลิ้ง] แบบเต็มที่ก็อาจจะถึงได้ภายในครึ่งวัน

 

 มันได้เห็นสกิลของชั้นไปแล้ว แต่คงนึกไม่ถึงว่า [กลิ้ง] นี่มันมีประโยชน์ขนาดไหน

 ชั้นเล่นทีเผลอได้

 

 แต่แผนนี้ขาดความแน่นอน

 ไม่มีอะไรมายืนยันว่ามันจะพานีน่าออกมาเป็นเป็น ๆ

 

 เดิมทีโอกาสชนะของชั้นก็ต่ำอยู่แล้ว ต่อให้ [กลิ้ง] หนีก็อาจจะหนีไม่พ้น

 อย่างน้อยชั้นก็ควรเพิ่มเลเวลไว้สักนิดก่อนจะเข้าเมือง

 

 ถ้าเป็นไปได้ ชั้นก็อยากช่วยครอบครัวของอดอล์ฟด้วยเหมือนกัน

 แต่แค่พาตัวนีน่าอย่างเดียวก็ยากเกินพอแล้ว

 และต่อให้ชั้นจัดการผู้กล้าได้จริง ๆ ครอบครัวอดอล์ฟก็อาจจะโดนประหารต่ออยู่ดี

 

 ปัญหาไม่ได้อยู่แค่จัดการผู้กล้า แต่ต้องหาทางเล่นงานความเชื่อมั่นที่มีอยู่ในตัวผู้กล้าด้วย

 แต่เรื่องแบบนั้นชั้นทำเองไม่ได้

 จากที่ฟังมา ต่อให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ทางโบสถ์ก็จะช่วยปิดให้อยู่ดี

 

 ไม่สิ หมอนั่นไม่รู้ว่าอดอล์ฟยังไม่ตายนี่นา

 ชั้นอาจจะใช้เรื่องนี้เล่นงานหมอนั่นถึงขึ้นที่โบสถ์ยังช่วยไม่ได้ก็ได้นะ

 ถ้าพลาดก็ตาย แต่ถ้าลงมือถูกเวลาก็จะกลายเป็นไพ่ตายได้

 

 『สี่วันนี้ จะเอายังไง』

 

 บอลแรบบิทถามอดอล์ฟโดยที่ยังคงเอาหูล้อมรอบคออยู่

 บอลแรบบิทเอ๋ย ได้ฟังเรื่องราวก็น่าจะรู้แล้วนี่ว่าคนคนนี้เป็นผู้เสียหายชัด ๆ

 

 「…สะ สี่วันเรอะ!?」

 「เปฟุ!」

 

 อดอล์ฟทำท่าจะลุกขึ้น แต่บอลแรบบิทกดเอาไว้ก่อน

 อดอล์ฟก้มหน้าลงแล้วค่อย ๆ นั่งลงไปเหมือนเดิม

 

 「กรร?」

 

 สี่วันแล้วจะเกิดอะไรขึ้นเหรอ?

 

 『สี่วัน แล้วทำไม?』

 

 บอลแรบบิทช่วยแปลให้ทันทีที่ชั้นคิด

 แต่ทำไมมันฟังดูก้าวร้าวกว่านิดหน่อยกันนะ

 …..แกตั้งใจสินะ

 

 「อา โทษที เปกาซัสของอิลเชียสามารถกลับไปถึงฮาเรเนได้ภายในวันเดียว แล้วถ้าเขาไปรายงานกับโบสถ์…..ครอบครัวของข้าก็จะถูกประหารภายในสี่วัน หรือไม่ก็ห้า」

 

 สี่หรือห้าวัน?

 ไม่ใช่ว่าหมอนั่นก็พูดอะไรคล้าย ๆ กันอยู่เหรอ?

 

 『อีกห้าวัน….ไม่สิ เร็วกว่านั้นจะดีกว่า สี่วัน…อื้ม สี่วันกำลังดี ถ้ามุ่งหน้าไปทางเหนือเรื่อย ๆ จะเจอกับเมืองที่ผมจากมา อีกสี่วัน ช่วยมาที่นั่นช่วงบ่าย ๆ ด้วยนะ ถ้ารีบหน่อยคงไปถึงได้ในสองวัน』

 

 บังเอิญงั้นเหรอ?

 ไม่สิ หมอนั่น….

 

 「บางที อิลเชีย….อาจจะให้โบสถ์ประหารทาสคนนั้นไปด้วยก็ได้ ในฮาเรเนมีการแบ่งชั้นกีดกันมนุษย์สัตว์อยู่มาก ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ซะทีเดียว」

 

 พออดอล์ฟว่าจบ เขาก็หลบสายตาจากชั้นไป

[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร

[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร

[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร
Status: Ongoing
เปรี๊ยะ ข้างหน้าชั้นตอนนี้มีรอยร้าวอยู่ โลกที่เคยมีแต่ความมืดก็มีแสงส่องเข้ามา ชั้นแลตามองออกไปดูรอยร้าวที่กำลังใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ หืม นี่มันป่าเหรอ? เหมือนว่าจะอยู่บนยอดต้นไม้ซะด้วย พอชั้นลองยืนขึ้น ก็ได้ยินเสียงอะไรแตกอยู่ใต้เท้า เอ ชั้นเหยียบอะไรอยู่ล่ะเนี่ย แบบว่า เหมือนมันกำลังแตกอยู่เลยอะ ทันทีที่คิดอย่างนั้น ก็มีอะไรบางอย่างที่ดูคล้ายเกมก็ปรากฏขึ้นในหัว —————————————————————

Comment

Options

not work with dark mode
Reset