[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 170

 ชั้นเดินไปมาอยู่ทะเลทราย มองซ้ายขวาเพื่อหาเป้าหมาย

 ตอนแรกก็คิดว่าจะง่าย ๆ ซะอีก

 ก็นะ เดินไปต้องจำตำแหน่งรังมดไปด้วย ถ้าเจอก็คือโชคดีนั่นล่ะ

 

 ไว้บินหาดูอีกครั้งก็แล้วกัน

 

 「กรร!」

 

 ชั้นส่งเสียงร้อง หยุดเดิน แล้วยื่นหางไปตรงหลัง

 บอลแรบบิทเอาหูมาพันหางชั้นไว้ ส่วนอดอล์ฟลังเลเล็กน้อยก่อนจะจับหาง

 ชั้นค่อย ๆ ลดหางลงช้า ๆ แล้วให้ทั้งคู่ลงพื้นไป

 

 「เปฟุ….」

 『จะสู้ จริง ๆ เหรอ?』

 

 จริงสิ

 เป็นวิธีเดียวที่จะเก็บค่าประสบการณ์ทีเดียวเยอะ ๆ

 ชั้นเองก็ไม่แน่ใจว่าจะชนะได้รึเปล่า อย่างน้อย ๆ ก็ต้องลองดู

 ถ้าชั้นชนะเจ้านั่นไม่ได้ ก็อย่าหวังจะไปสู้กับเจ้าผู้กล้าสัตว์ประหลาดนั่นเลย

 

 แต่ถ้าเจอตัวอีกฝั่งเมื่อไหร่ ให้แกรีบหนีไปทันทีเลยนะ

 

 「เปฟุ….」

 『แต่ว่า….』

 

 ….โทษทีนะ แต่ชั้นสู้พร้อมถือแกไว้ด้วยไม่ไหวหรอก

 

 「เปฟู…..」

 

 อย่างน้อยตอนนี้เจ้านี่ก็ดูจะยอมรับได้ในระดับนึง

 

 อดอล์ฟเองก็มีความสามารถพอจะจัดการมอนสเตอร์ระดับ C ได้ด้วยตัวคนเดียว

 เจ้าตัวดูจะกังวลว่าพวกเราจะโจมตีเขาหรือเปล่า ถ้าชั้นขอให้ช่วยดูแลบอลแรบบิทก็น่าจะทำให้

 

 แล้วถึงอดลอ์ฟจะไม่ขอชั้นตรง ๆ แต่ยังไงเขาก็ไม่ทางเลือกอื่นนอกจากให้ชั้นช่วย ถ้าอยากจะช่วยครอบครัวของตน

 ช่วยกันเพิ่มเลเวลย่อมต้องดีกว่าอยู่แล้ว

 

 จากคำที่อดอล์ฟพูด อสูรที่เป็นพวกรักสงบมีอยู่แค่ไม่กี่เผ่าพันธุ์

 เหมือนว่ามังกรชั่วร้ายจะไม่นับเป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์พวกนั้นด้วย

 

 ถ้าเป็นไปได้ชั้นก็ยังอยากจะเป็นมังกรด้านดีอยู่ แต่ตอนนี้….จะเรื่องมากไม่ได้

 มังกรโฉด ๆ น่าจะเก่งมังกรหงิม ๆ อยู่แล้วล่ะนะ

 

 ชั้นเรียนรู้ [ฟื้นฟู] มา เพราะงั้นอาจจะมีมังกรแบบศักดิ์สิทธิ์โผล่มาก็ได้

 เป็นไปได้รึเปล่าก็ไม่รู้ จากมังกรแห่งโรคภัยแบบนี้

 

 「ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แกหาอะไรอยู่รึ?」

 

 อดอล์ฟที่เดินนำหน้าอยู่เพราะโดนบอลแรบบิทเร่ง หันกลับมาแล้วถามชั้น

 

 「เปฟุ」

 『ตะขาบ ตัวใหญ่ ๆ』

 

 บอลแรบบิทตอบอดอล์ฟไปโดยที่ยังไม่ได้อ่านคววามคิดชั้น

 พออดอล์ฟได้ยิน ก็ตกใจจนอ้าปากค้างแล้วหยุดเดิน

 แต่ก็โดนบอลแรบบิทผลักให้เดินต่อ

 

 ก็พอเข้าใจได้น่ะนะ

 ถ้าเมื่อวานนี้มีคนบอกว่าชั้นต้องไป『สู้กับตะขาบยักษ์』ชั้นก็คงทำท่าแบบเดียวกัน

 อดอล์ฟเป็นคนจากฮาเรเน ย่อมรู้ถึงความน่ากลัวของมันอยู่แล้ว

 

 「กรร!」

 

 ชั้นกางปีกออกแล้วบินขึ้นฟ้าไป

 

 ทราย ทราย มีแต่ทรายทั้งนั้น

 มีบึงแสนสวยงามอยู่ไกล ๆ ลิบตาด้วย

 แต่ชั้นไม่โดนหลอกซ้ำสองหรอก

 

 เรามีบอลแรบบิทที่ช่วยใช้ [คลีน] ล้างได้ก็จริง แต่ถ้าใช้แล้วมันจะไม่มี MP เหลือพอ [โทรจิต]

 ยังมีอีกหลายเรื่องที่ชั้นยังอยากคุยอยากถามอดอล์ฟอยู่

 บอลแรบบิทเป็นมอนสเตอร์สารพัดประโยชน์ แต่เพราะทำได้หลายอย่างเกินไป เลยไม่มี MP มากพอ

 

 พอมาถึงจุดสูงสุดเท่าที่ขึ้นไปได้ ชั้นก็หยุดแล้วหันมองรอบตัว

 เห็นเนินทรายจุดนึงสั่นได้

 

 อะไรล่ะนั่น?

 ไม่สิ นั่นมันมอนสเตอร์ขนาดยักษ์ที่มีสีเหมือนทรายต่างหาก

 โผล่หัวออกมาจนได้นะแก

 

—————————————————————

เผ่าพันธุ์ : ไจแอนท์・แซนด์เซนติพีด

สถานะ : ปกติ

Lv : 64/80

HP : 463/463

MP : 244/244

พลังโจมตี : 332

พลังป้องกัน : 301

พลังเวท : 201

ความคล่องแคล่ว : 242

ระดับ : B

 

 

สกิลพิเศษ:

[ไมเรียโพดา : Lv–] [เปลือกแห่งราชาแมลง : Lv6] [ธาตุดิน : Lv–]

[ฟื้นฟู HP อัตโนมัติ : Lv5] [สัมผัสตรวจจับ : Lv4]

 

สกิลต้านทาน:

[ต้านทานกายภาพ : Lv6] [ต้านทานมนตรา : Lv2] [ต้านทานการตก : Lv4]

[ต้านทานพิษ : Lv6] [ต้านทานอัมพาต : Lv2] [ต้านทานการมึนงง : Lv2]

[ต้านทานการหลับไหล : Lv3]

 

สกิลทั่วไป:

[พิษร้าย : Lv5] [ขุดดิน : Lv6] [แซนด์เบรธ : Lv4]

[เคลย์วอลล์ : Lv3] [เขี้ยวอัมพาต : Lv2] [น้ำลายกรด : Lv4]

[ลำแสงความร้อน : Lv4]

 

สกิลฉายา:

[ราชาร้อยขา : Lv–] [เจ้าแห่งทะเลทราย : Lv6] [มุ่งมั่น : Lv4]

[จอมดื้อรั้น : Lv7] [นักไล่ล่า : Lv6] [วิวัฒนาการขั้นสุดท้าย : Lv–]

—————————————————————

 

 …..นี่เลเวลเอ็งเพิ่มทุกครั้งที่เจอกันเลยรึไง?

 บางทีมันอาจจะเป็นคนละตัวกันก็ได้ แต่ชั้นไม่รู้สึกอย่างนั้น

 ก็นะ ไม่อยากให้มีตัวแบบนี้หลายตัวนักหรอก

 

 สรุปแล้วคือแกยังไม่ตายสินะ

 โดนมดรุมแต่ก็หนีรอดมาได้

 

 ขาที่น่าจะโดนตัดทิ้งไป ก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติหมดแล้ว ถึงจะสั้นกว่าปกติก็เถอะ

 สัตว์ประหลาดจริง ๆ

 แกนี่มันภัยพิบัติเดินได้ชัด ๆ น่าแปลกที่ไม่มีฉายาแบบนั้น

 

 เจ้าตะขาบยักษ์เหมือนจะสังเกตเห็นชั้นแล้วจึงได้เงยหน้าขั้น

 สบตากันแล้ว

 ทันทีที่มันเห็นชั้น มันก็อ้าปากออกแล้วเอาเขี้ยวถูกันทันที

 

 โอ้ ตื่นเต้นน่าดู

 ถ้าชั้นอยู่ใกล้ ๆ คงได้ยินเสียง『กิจิจิจิจิ』อันแสนเสนาะหูแน่นอน

 

 ตอนที่แกเอาหัวเข้าไปติดในรังมดนั่นมันความผิดแกเองไม่ใช่เรอะ

 ชั้นไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย

 ไม่เห็นต้องมาโกรธกันเลยนี่นา

 

 ถ้าชั้นอยู่กลางอากาศแบบนี้ รับมือบีมตะขาบมันไม่ไหวแน่

 ฉะนั้นเลยรีบทิ้งตัวลงพื้น โดยใช้ทั้งแขนและขาช่วยแลนด์ดิ้ง

 

 「กรร!」

 

 ชั้นหันหน้าไปทางที่ตะขาบยักษ์กำลังมุ่งหน้ามาแล้วใช้คางชี้ไปอีกทางนึง

 

 เจ้านั่นต้องจำชั้นได้ไม่ผิดแน่

 แถมยังแค้นฝังลึกซะด้วย

 เจ้านั่นมันน่าจะชอบกินมนุษย์ แต่ตอนนี้ชั้นเป็นเป้าหมายที่สำคัญกว่า

 ถ้าให้บอลแรบบิทกับอดอล์ฟแยกออกไป ชั้นมั่นใจว่ามันจะต้องตามชั้นมาแทน

 

 บอลแรบบิทพยักหน้ารับ แล้วใช้หูลากตัวอดอล์ฟไป

 ….หนึ่งคนกับหนึ่งตัว จะปลอดภัยรึเปล่านะ ชักกังวลแล้วสิ

 

 เอาเถอะ ตอนนี้ควรเป็นห่วงตัวเองมากกว่า

 

 ชั้นเริ่ม [กลิ้ง] ไปยังทิศตรงกันข้ามกับที่ตะขาบยักษ์วิ่งมา

 

 ข้างหน้านี้มีเนินทรายลูกใหญ่อยู่ ชั้นอาจจะใช้มันบังตังไว้ได้

 ถ้ามันไม่รู้ตำแหน่งของเป้าหมายก็ยิงบีมตะขาบไม่ได้

 ปกติอยู่ห่างกันมากขนาดนี้ชั้นไม่ต้องกังวลอะไรเลย แต่เพราะระยะไอ้บีมนั่นมันแปลกเกินไปต่างหาก

 ถ้าเจ้าตะขาบยักษ์บินได้ ชั้นมั่นใจเลยว่ามันยิงเป้าหมายที่อยู่ห่างออกไปได้เป็นกิโล

[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร

[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร

[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร
Status: Ongoing
เปรี๊ยะ ข้างหน้าชั้นตอนนี้มีรอยร้าวอยู่ โลกที่เคยมีแต่ความมืดก็มีแสงส่องเข้ามา ชั้นแลตามองออกไปดูรอยร้าวที่กำลังใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ หืม นี่มันป่าเหรอ? เหมือนว่าจะอยู่บนยอดต้นไม้ซะด้วย พอชั้นลองยืนขึ้น ก็ได้ยินเสียงอะไรแตกอยู่ใต้เท้า เอ ชั้นเหยียบอะไรอยู่ล่ะเนี่ย แบบว่า เหมือนมันกำลังแตกอยู่เลยอะ ทันทีที่คิดอย่างนั้น ก็มีอะไรบางอย่างที่ดูคล้ายเกมก็ปรากฏขึ้นในหัว —————————————————————

Comment

Options

not work with dark mode
Reset