[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 176

　ชั้นเดินย้อนทางเดิมที่ตะขาบยักษ์ไล่ชั้นมา พร้อมกับตั้งสมาธิที่ [สัมผัสตรวจจับ] ไปด้วย

　ทั้งสองคนคงไม่เดินไปที่อื่นหลังจากแยกกันหรอกมั้ง

　ถ้าไม่อยู่จริง ๆ ค่อย [กลิ้ง] หรือบินหาเอาก็ได้ ยังไงมันก็โล่งอยู่แล้ว

　ระหว่างกลับ ชั้นก็บังเอิญเจออูฐสามหัวตัวหนึ่งกำลังนั่งพักอยู่ข้าง ๆ ต้นกระบองเพชร

　ทั้งน้ำทั้งอาหารมาเสิร์ฟให้ต่อหน้าเลยแฮะ

　ชั้นยิง [คาไมทาจิ] ออกไปจัดการอย่างไร้ความปราณี เพื่อจะเอากลับไปฝากบอลแรบบิทกับอดอล์ฟ

　โทษทีนะ เจ้าอูฐสามหัว

　ที่นี่ปลาใหญ่กินปลาเล็ก

　พอชั้นบินขึ้นไปอีกเป็นครั้งที่สาม ก็เห็นทะเลสาปเล็ก ๆ แสนสกปรกอยู่ไกล ๆ

　ฐานพวกทากแน่นอน

　แต่ถ้าจำไม่ผิด ตอนชั้นเห็นก่อนหน้านี้มันยังเป็นบ่อใสอยู่เลยนี่นา

　แสดงว่า [ภาพลวงตา] ต้องหายไประหว่างที่ชั้นสู้กับตะขาบยักษ์อยู่

　บางที บอลแรบบิทกับอดอล์ฟอาจจะพักอยู่ที่นั่นก็ได้

　เป็นที่ที่มองได้ชัดเจนดี เจ้าทากมีประโยชน์สักที

　ที่เลือกไปสู้กับทากเพราะแบบนี้ล่ะมั้ง ถ้าเป็นเจ้าบอลแรบบิทก็เป็นไปได้

　พอชั้นเข้าใกล้บ่อน้ำ ก็เจอบอลแรบบิทกับอดอล์ฟอยู่ที่นั่น

　เหมือนว่าบอลแรบบิทจะช่วยใช้ [คลีน] ทำความสะอาดน้ำให้ด้วย

　ทันทีที่อดอล์ฟได้ยินเสียงฝีเท้าของชั้น เขาก็หันหน้ามา

　「กลับมาแล้วรึ? แกไปเพิ่มเลเวลมาแล้วสินะ」

　พอได้ยินคำว่าเลเวลจากปากคนปกติแล้วก็รู้สึกแปลกใจอยู่หน่อย ๆ

　แต่ว่าผู้กล้าเองก็มี [ตรวจสอบสเตตัส] ด้วย บางทีความรู้เรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่องพื้นฐานกว่าที่ชั้นคิดก็ได้

　「ขอพูดชัด ๆ ไปเลยแล้วกันนะ เป็นไปไม่ได้หรอก ความห่างนั่นไม่ใช่อะไรที่จะก้าวข้ามได้ภายในไม่กี่วัน อิลเชียน่ะแข็งแกร่ง ขนาดตอนสู้กับข้ามันยังไม่เอาจริงเลย ต่อให้มันไม่ใช่ทริกสกปรกอะไรข้าก็เอาชนะมันไม่ได้อยู่ดี」

　ถ้าในกรณีปกติล่ะก็นะ แต่ชั้นมีสกิลโกง [ไข่เดินได้] ที่เบิ้ลค่าประสบการณ์เป็นสองเท่าอยู่ด้วย

　ถ้าบุกรังมดแบบไม่คิดชีวิต….ก็น่าจะตามทันได้

　แต่ส่วนที่ยากคืออธิบายให้อดอล์ฟเข้าใจ

　แถมต้องผ่านบอลแรบบิทซะด้วยสิ

　ถ้าความรู้เรื่องเลเวลเป็นเรื่องพื้นฐาน ไม่แน่ว่าเรื่องสกิลเองก็อาจจะเป็นความรู้ทั่วไปเหมือนกันก็ได้นะ

　เรื่องพวกนี้ ชั้นไม่รู้เลยสักนิด

　แล้วมนุษย์ในโลกนี้รู้ตัวตนที่แท้จริงของ [เสียงจากพระเจ้า] กันรึเปล่า?

　ไว้จบเรื่องแล้วชั้นก็อยากสำรวจในส่วนนี้เหมือนกัน

　「เพราะงั้น ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าเถอะ แกอยากจะช่วยมนุษย์สัตว์คนนั้นสินะ?  

　อิลเชียเชื่อว่าข้าตายไปแล้ว ถ้าข้าเผยคำโกหกของมันต่อหน้าคนจำนวนมากได้ ต่อให้เป็นโบสถ์ก็ปกป้องมันไม่ได้แล้ว」

　…..หยุดเรียก อิลเชีย อิลเชีย สักทีเถอะ

　「เจ้ามังกร คงจะดีกว่าถ้าให้แกคอยอยู่ที่นี่ ข้าจะพานางกลับมาเอง」

　ถ้าทุกอย่างมันไปได้สวยตามที่คิดล่ะก็นะ…..แต่ชั้นไม่คิดว่าหมอนั่นมันจะยอมง่าย ๆ น่ะสิ

　อดอล์ฟเอง ถ้าแอบเข้าเมืองไปโต้ง ๆ ก็อาจจะโดนมองเป็นนักโทษหลบหนีแล้วโดนจับขังอีกรอบก็ได้

　อดอล์ฟมองว่าถ้าชั้นเข้าไปด้วย โอกาสชนะจะต่ำกว่างั้นเหรอ?

　ถึงตอนนั้นทั้งเมืองคงวุ่นวาย แล้วถ้ามองจากมุมมองอดอล์ฟก็คงลำบากขึ้นล่ะนะ

　แต่ถึงอดอล์ฟจะอยู่หรือไม่อยู่ ยังไงผู้กล้ามันก็เล็งชั้นอยู่ดีนี่?

　ชั้นก็ไม่อยากกระโจนไปยืนอยู่กลางที่ที่มีคนเยอะหรอก แต่สถานการณ์มันบังคับ

　「กรรร」

　ชั้นคำรามขึ้นเบา ๆ แล้วคายกระบองเพชรกับเนื้ออูฐจากในปากออก

　เพราะชั้นเคลื่อนที่โดนเน้นความเร็ว ก็เลยสลับระหว่างกลิ้งกับเดินสี่ขาไปมา ทำให้ใช้มือไม่ได้

　เอาไปย่างไฟก็ไม่มีปัญหาแล้วน่า

　「นี่มัน…..」

　「กรรร」

　「กินได้….แน่รึ..? ขะ ขอบใจนะ….」

　「เปฟุ….」

　ทั้งคู่แลดูนิ่ง ๆ แฮะ

　อพ อะไรกัน? ไม่หิวกันเหรอ?

　ย่างเปล่า? เดี๋ยวย่างให้เอามั้ย?

　พอชั้นใช้ [ลมหายใจแผดเผา] เผา น้ำลายของชั้นก็ระเหยออกไป

　บอลแรบบิทยอมแพ้ที่จะขัดขืนแล้วกินเข้าไป

　อดอล์ฟก็ทำใจได้ก่อนจะกินไปเหมือนกัน

　「กรร」

　ชั้นส่งเสียงเรียกบอลแรบบิท

　บอลแรบบิท ช่วยฝากถามอดอล์ฟหน่อยสิ

　มีที่ไหนที่ทาสมนุษย์สัตว์สามารถอยู่ได้อย่างปลอดภัยรึเปล่า

　บอลแรบบิทเลิกกัดหัวอูฐตรงหน้าแล้วหันมาหาอดอล์ฟ

　「เปฟุ」

　『นีน่า สงบสุข ที่อยู่ ที่ไหน』

　「นีน่า?」

　อดอล์ฟถามกลับมาพร้อมเอียงคอเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าแล้วก็พูดว่า 「อ้อ แม่หนูคนนั้นสินะ」

　「….ไม่」

　….นั่นสินะ ทุกอย่างมันคงไม่สะดวกสบายขนาดนั้นหรอก

　ต่อให้เราช่วยเธอออกมาได้ ปัญหาที่อยู่ต่อจากนั้นก็ยังเป็นเรื่องใหญ่อยู่ดี

　ถ้า [ละอองเกล็ดมังกร] มันหายไปตอนวิวัฒนาการครั้งหน้าก็ดีสิ

　「….ไม่ใช่ว่าไม่มีหรอก」

　มีเรอะ?

　วิธีพูดประหลาดเป็นบ้า ตกใจหมดเลย

　แต่อดอล์ฟเหมือนจะไม่อยากพูดมันออกมาเท่าไหร่

　มีปัญหาอะไรอีกล่ะ?

　「แต่ข้าไม่คิดว่ามังกรจะเข้าไปได้หรอกนะ」

　อ้อ เรื่องนั้นนั่นเอง

　แย่หน่อย…..แต่ชั้นเตรียมใจเรื่องนั้นไว้แล้ว

　พออดอล์ฟเห็นท่าทางชั้น เขาก็เริ่มพูดต่อ

　「ใกล้ ๆ กับฮาเรเน จะมีอีกประเทศหนึ่งที่ชื่อว่าอาเดเซีย เมื่อไม่นานมานี้อาเดเซียเพิ่งจะไปทำสนธิสัญญากับเมืองที่มีมนุษย์สัตว์อาศัยอยู่มาก พวกนั้นเลยไม่ปฏิบัติกับมนุษย์สัตว์เยี่ยงทาสเหมือนฮาเรเน กลับกันยังตั้งใจจะปลดมนุษย์สัตว์ให้เป็นอิสระด้วย ถ้าอาเดเซียรู้ว่าเธอเป็นทาสที่หนีมาจากฮาเรเน จะต้องรับเธอไว้ด้วยความยินดีแน่」

　เข้าใจละ ถ้าพานีน่าไปที่นั่นก็จะยังมีความหวังอยู่สินะ

　ชั้นขอให้อดอล์ฟช่วยเขียนแผนที่บนทรายให้

　ถ้าบินผ่านฮาเรเนไป บินไปเป็นเส้นตรงก็จะเจอเอง

　「กรร」

　จะว่าไปก็ควรคิดเรื่องของตัวชั้นไว้ด้วยเหมือนกัน

　ถ้าชั้นเสนอหน้าไปโผล่ในฮาเรเน คงอยู่ในทะเลทรายต่อไม่ได้แล้ว

　ที่ที่มีคนน้อย ถ้าเขียวขจีด้วยได้ยิ่งดี ชั้นเอือมทะเลทรายเต็มทนแล้ว

　「เปฟุ」

　『เราด้วย ที่อยู่ คนน้อย อาหารอร่อย』

　อาหารก็สำคัญเนอะ

　พอได้ยินบอลแรบบิทพูด อดอล์ฟก็วาดแผนที่เพิ่มขึ้นจากเดิม

　「ทางตะวันออกของอาเดเซียจะมีแม่น้ำสายใหญ่อยู่ และผ่านจากตรงนั้นจะเป็นป่าอันไพศาล ว่ากันว่าเป็นพื้นที่อันตรายที่วีรชนหลายคนต้องไปจบชีวิตที่นั่น……แต่นอกจากที่นั่นก็คงไม่มีแล้ว เพราะแถว ๆ นี้ส่วนใหญ่ก็มีแต่ทะเลทรายทั้งนั้น」

　ป่า กับแม่น้ำ….?

　หรือว่า อาจจะเป็นป่าที่กิ้งก่าดำอยู่?

　เห็นว่าเป็นป่าใหญ่ด้วย อาจจะใช่ก็ได้

　「ที่นั่นแทบไม่มีคนอยู่ นอกซะจาก….ลิตวาล ชนเผ่าอันตรายที่อาศัยอยู่ในป่า ข้าเองก็รู้ไม่มาก ได้ยินแค่ว่ามีจำนวนอยู่น้อย เพราะงั้นแกคงไม่ไปเจอเข้าง่าย ๆ หรอก」

　งั้นก็แย่น่ะสิ…?

　แต่ว่าที่อื่นที่ไม่มีคนเพ่นพ่านก็ไม่มีแล้ว

　ยังไงก็คงต้องเป็นที่นั่นสินะ….

　เอาเถอะ ถ้าศัตรูเก่ง ค่าประสบการณ์ก็สูงตามไปด้วย

　「มีอีกทางนึงคือไปทิศตรงกันข้าม ทางนั้นน่าจะปลอดภัยกว่า แค่ทางผ่านมีสงครามกลางเมืองเกิดขึ้นอยู่ แต่แบบนั้น….」

　ทางนั้นขอผ่านดีกว่าแฮะ…

　โลกนี้มันมีแต่ที่อันตรายรึไงนะ