[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 178

　หลังจากที่พวกเอียนเอียนวิ่งหนีไป ชั้นก็เดินเข้าไปหาซากตะขาบ

　ยื่นจมูกเข้าไปหาตรงส่วนที่โดนตัดแล้วก็ดม

　กลิ่นมันเหมือน จะว่ายังไงดีล่ะ….เหมือนกลิ่นปลาเน่า

　ไม่แรงมาก แต่ก็มีกลิ่น

　ถ้ากินเข้าไปก็คงอ้วกออกมา

　กลิ่นนี่ทำให้นึกถึงพวกทากเหมือนกัน

　ที่แน่ ๆ คือชั้นไม่กินแน่นอน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกเอียนเอียนยังหนี

　พอเจ้าบอลแรบบิทเลียไปหนึ่งที มันก็เปลี่ยนสีหน้าแล้วหันไปกินทรายแทน

　ยะ แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ

　ชั้นลากร่างครึ่งนึงของตะขาบยักษ์ไปยังที่ที่น่าจะเป็นโซนของพวกมดแดง

　เสร็จแล้วก็ตัดเนื้อออกมา แบ่งเป็นชิ้น ๆ

　น่าสยองจริง ๆ อยากตบหน้าตัวเองที่คิดแผนที่ดีกว่านี้ไม่ได้

　จะกลั้นไม่ให้ร้องไห้ยังทำไม่ได้เลย

　ถึงเจ้าบอลแรบบิทจะดูไม่เต็มใจ แต่มันก็ยังช่วยชั้นทำอยู่ดี

　มันรู้ว่าถ้าเราอยากจะช่วยนีน่ากลับมาก็ต้องทำแบบนี้

　บอลแรบบิทใช้หูทั้งสองข้างของมันปั้นก้อนเนื้อด้วยความเร็วสูง

　ว่ากันตรง ๆ ก็เร็วกว่าชั้นซะอีก

　อืม…จะทำกี่ชิ้นดีนะ?

　ถ้าชั้นจำไม่ผิด จำนวนมดในรังรังนึงมีตั้งแต่แค่ไม่กี่ตัวจนถึงหลักล้าน ขึ้นอยู่กับพันธุ์มด

　ถ้าพวกมันมีสักหมื่นตัว ต่อให้ชั้นพยายามขนาดไหนก็คงทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

　ปกติแล้วยิ่งมดแข็งแกร่งเท่าไหร่ ประชากรในรังก็ยิ่งน้อยลงตาม แต่ใช้ตรรกะแบบนั้นกับที่นี่ได้รึเปล่าก็ไม่รู้

ถ้าความแข็งแกร่งมดสอดคล้องกับจำนวนจริง ๆ การที่มีราชินีตัวเดียวต่อรังก็ถือว่าแปลกแล้ว

　ตอนแรกที่ชั้นเข้าไป รู้สึกจะมีสักยี่สิบตัวได้

　แล้วพวกที่ไปรุมตะขาบยักษ์ก็มีเกือบสามสิบตัว

　แปลว่าตีไปอย่างต่ำก็มีห้าสิบตัวแล้วน่ะสิ

　แต่ตอนนั้นมีแค่สองตัวที่ออกมาลาดตระเวนเอง….หรือว่ากำลังรบจริง ๆ มันมีแค่ห้าสิบตัว?

　ก็อยากคิดว่ามีแค่นั้นน่ะนะ

　ราชินีคงวางไข่เยอะขนาดนั้นไม่ไหว

　แถมชั้นก็ไม่เคยเจอพวกมันนอกรังด้วย งั้นตัดความเป็นไปได้ที่ว่ามีหลักพันไปก่อนแล้วกัน

　…..เอาเป็นว่าชั้นจะมองโลกในแง่ดี แล้วตีว่ามีสักร้อยตัวก็แล้วกัน

　งั้นตกลงเป็นเหยื่อล่อร้อยชิ้นนี่ล่ะ

　อ๊ะ….ติดเข้าไปในเล็บซะแล้วสิ…

　โธ่เว้ย ออกสิ! บ้าจริง!

　มือชั้นติดกลิ่นเน่าไปซะแล้ว

　จริงสิ ให้บอลแรบบิท [คลีน] เอาทีหลังก็ได้นี่นะ

　อดอล์ฟที่ยังไม่เข้าใจว่าเรากำลังจะทำอะไรกัน ก็ได้เอ่ยปากถามขึ้น

　「พวกแกคิดจะทำอะไรกับเจ้านั่นงั้นรึ? หรือว่าจะกิน?」

　อยากจะบอกว่ามีเหตุผลอยู่นะ แต่ถ้าดูเฉย ๆ จะเข้าใจผิดกันก็ไม่แปลก

　บอลแรบบิท อธิบายที

　「เปฟุ」

　『เหยื่อพิษ ช่วยทำด้วย』

　「อ..อืม…」

　อดอล์ฟทำหน้าขยะแขยงออกมา แต่สุดท้ายก็ลงมือช่วยเรา

　เพื่อนกับนีน่าได้ในทันที แถมยังสั่งอดอล์ฟได้อีก เป็นตัวสื่อสารทักษะสูงจริง ๆ บอลแรบบิท

　แล้วก็ยังมีมังกรชั่วร้ายคอยปกป้องอยู่ด้วย

　ข้อสุดท้ายนี่น่าทึ่งสุดแล้ว

　หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดก็ทำเหยื่อออกมาได้ร้อยชิ้นสำเร็จ

　ตาของอดอล์ฟกับบอลแรบบิทเลื่อนลอยหายไปไหนก็ไม่รู้

　ของชั้นเองก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่

　แต่อย่างน้อยก็สำเร็จจนได้

　ที่เหลือก็แค่แบกไปวางหน้ารังมด

　….ตอนนี้กลิ่นก็ยังคงเลวร้ายไม่เปลี่ยน พวกมันก็กินกันลงเรอะ?

　แค่เลียเฉย ๆ ก็อ้วกได้แล้ว

　ชั้นเสียทั้งแรงทั้งเวลาไปกับเจ้านี่แล้ว ถ้าเสียเปล่าทั้งหมดคงหัวเราะไม่ออกแหง

　….หือ?

　จริงด้วยสิ แค่ชิ้นเนื้อธรรมดามันทำอะไรไม่ได้นี่นา

　ชั้นต้องใช้ [เขี้ยวพิษ] ลงพิษไปด้วย….ทีละชิ้น..

　สิ่งที่ถูกสร้างขึ้นจากการนวดก้อนเนื้อแข็ง ๆ ของตะขาบยักษ์ ลูกชิ้นเนื้อตะขาบยักษ์สุดแสนจะเหม็น

　เพราะตัวมันแข็งเกินไป รูปร่างที่ออกมาถึงได้เบี้ยว ๆ

　ตะ ต้องกัดมันทุกชิ้นจริงเรอะ? แต่มันก็ไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว

　ต้องกัดให้ดี พิษจะได้แพร่เข้าไปข้างใน

　จริง ๆ ไม่ต้องกัดก็ดูเหมือนจะมีพิษอยู่แล้วนะ…คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

　ใช่แล้ว ไม่ต้องลองยังรู้เลยว่าชั้นต้องทรมานแน่ ๆ

　….เอาเป็นว่าลองกินดูสักนิดก่อนแล้วกัน

　ถ้ากินแล้วมีสถานะผิดปกติก็จะได้ไม่ต้องกัดที่เหลือ

　ชั้นหลับตาลง ใช้มือขวาบีบจมูกเอาไว้ แล้วใช้มือซ้ายหยิบชิ้นเนื้อโยนเข้าปาก

　「เปะ เปฟุ!?」

　『ทะ ทำอะไร ทำไม!?』

　บางอย่างมันก็เลี่ยงไม่ได้นะ บอลแรบบิทเอ๋ย

　กลิ่นที่ว่าเลวร้ายแล้ว รสชาตินั้นนรกยิ่งกว่า

　ชั้นบีบจมูกตัวเองไว้ คงเพราะอย่างนั้น กลิ่นถึงได้ตลบอบอวลไปทั่วปาก

　ชั้นรู้สึกอย่างนั้น

　ตั้งแต่ที่ได้เป็นมังกรก็ได้กินไอ้นั่นนี่แปลก ๆ มาเพียบ

　แต่อันนี้คือที่สุดของที่สุดจริง ๆ

　เป็นของแย่ในของแย่ ราชาแห่งของแย่

　ความเลวร้ายแผ่ซ่านไปทั่วทั้งลิ้น

　มีพิษชัวร์ ไม่ผิดแน่

　ตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนของในท้องมันย้อนออกมาแล้ว

　ชั้นปิดปากตัวเองไว้แน่น พยายามอดทนไว้เต็มที่

　อ้วกทิ้งเลยไม่ได้เหรอ?

　ไม่ได้ ถ้าไม่กลืนลงไปก็ไม่รู้ว่ามันมีพิษรึเปล่า

　ชั้นตัดใจกลืนลงในเอื้อกเดียวแล้วตรวจสอบสถานะทันที

—————————————————————

〖อิลเชีย〗

เผ่าพันธุ์ : มังกรแห่งภัยพิบัติ

สถานะ : ปกติ

Lv : 57/75

HP : 365/365

MP : 256/256

—————————————————————

　ปกติดี

　แปลว่าต้องใช้ [เขี้ยวพิษ] จริง ๆ น่ะสิ

　ชั้นเลิกคิดนู่นนี่ แล้วเริ่มกัดลงไปที่ก้อนเนื้อตะขาบยักษ์ทีละชิ้น

　พอกัดไปได้สิบชิ้น ก็เริ่มรู้สึกเหมือนว่าจะสลบได้ทุกเมื่อ

　พอกัดไปได้ยี่สิบชิ้น ก็เริ่มรู้สึกว่ามันอร่อยขึ้นมา

　พอกัดไปได้สามสิบชิ้น ก็เพิ่งรู้ตัวว่าเพ้อไปเอง

[เลเวลของสกิลทั่วไป [เขี้ยวพิษ] เพิ่มขึ้นจาก 3 เป็น 4]

　พอกัดไปได้สี่สิบชิ้น ก็รู้สึกเหมือนจะว่าตรัสรู้ได้

　พอกัดไปได้ห้าสิบชิ้น ก็รู้สึกเหมือนวิญญาณถูกดึงออกไป

　พอกัดไปได้หกสิบชิ้น ชั้นก็เริ่มเห็นโลกหลังความตาย

[เลเวลของสกิลฉายา [ทรหด] เพิ่มขึ้นจาก 2 เป็น 3]

　พอกัดไปได้เจ็ดสิบชิ้น จู่ ๆ ก็นึกคำศัพท์คำว่ากะชินโชวตัน*ขึ้นมาได้

　พอกัดไปได้แปดสิบชิ้น รสชาติในปากก็หายไป

　พอกัดไปได้เก้าสิบชิ้น ชั้นก็รู้สึกว่าทำเป็นปกติไปแล้ว

　และทันทีที่ชั้นกัดครบหนึ่งร้อยชิ้น น้ำตาก็ไหลพรากออกมา

[เลเวลของสกิลทั่วไป [เขี้ยวพิษ] เพิ่มขึ้นจาก 4 เป็น 5]

[เลเวลของสกิลฉายา [ทรหด] เพิ่มขึ้นจาก 3 เป็น 4]

　ในที่สุด…..ทำได้แล้ว ตัสชั้น

　ที่เหลือก็…..เอาไปที่รังมด….

*臥薪嘗胆 ประมาณอดทนกับความลำบากเพื่อความสำเร็จในอนาคต