[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 183

　หลังจากพามดแดงไปส่งที่บ้านอย่างปลอดภัยเรียบร้อย ชั้นก็กลับไปรวมตัวกับพวกบอลแรบบิท

　พอชั้นกลับมาถึง ก็สังเกตเห็นของเหลวสีเขียว ๆ ฟ้า ๆ เปื้อนอยู่ที่ปากของบอลแรบบิท

　คงไปกินมอนสเตอร์พิลึก ๆ มาอีกแหง แต่ HP ของมันก็ไม่ได้ลดลง ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

　หลังจากนั้นเราก็เดินสำรวจรอบ ๆ รังมดเรื่อย ๆ จนเจอต้นกระบองเพชรต้นใหญ่ต้นหนึ่งเข้า

　ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว ชั้นเลยตัดสินใจจะจับตาดูรังมดและพักผ่อนกันตรงนั้น

　จากตรงนี้ บินสักหน่อยก็ดูสภาพรังมันได้แล้ว

　แผนเนื้อตะขาบยักษ์จะได้ผลหรือไม่ เป็นตัวตัดสินการกระทำต่อไปของชั้น

　ถ้าชั้นใช้มดแดงเพิ่มเลเวลไม่ได้ การจะไล่ตามผู้กล้าให้ทันภายในไม่กี่วันก็เป็นไปไม่ได้

　ถ้าถึงตอนนั้น แม้จะไม่ดีต่ออดอล์ฟ แต่ชั้นต้องเปลี่ยนแผนเป็นรีบช่วยนีน่าแล้วเผ่นออกมาทันที

　คงไม่มีโอกาสได้ช่วยครอบครัวของอดอล์ฟมาด้วย

　แต่แผนที่จะใช้มดเพิ่มเลเวลนี่มันก็คือสังหารหมู่มดดี ๆ นี่เอง

　ภาพที่มันก้มหัวขอบคุณชั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

　ชั้นสะบัดหน้าไปมา ทิ้งภาพที่อยู่ในหัวนั่นออกไป

　ไม่ได้ ยังไงก็ต้องทำ ตั้งใจหน่อยสิ!

　ชั้นใช้มือทั้งสองตบแก้มตัวเองเพื่อตั้งสติอีกครั้ง

　เล็บชั้นจิ้มเจ้าไปในเนื้อด้วย เจ็บนิดหน่อยแฮะ

　ส่วนบอลแรบบิทกำลังหรี่ตามองมาทางชั้น

　เจ้าพวกมดแดงเอ๋ย ขอโทษด้วยนะ

　ชั้นไม่ขอให้พวกแกยกโทษให้หรอก

　แต่ให้ชั้นขอโทษแล้วกัน ถึงจะแค่ในใจก็ตาม

　ชั้นบินขึ้นไปดูลาดเลาที่รังมดแดงเป็นระยะ

　มีมดแดงสิบห้าตัวเดินออกจากรัง แล้วแบ่งออกเป็นสามกลุ่ม กลุ่มละห้าตัว แยกกันไปคนละทาง

　นอกจากนั้นก็ยังมีอีกหลายกลุ่มที่ทำแบบเดียวกัน

　ระบบระเบียบของเจ้าพวกนี้มันน่าทึ่งจริง ๆ

　ในทะเลทรายนี้ ไม่จำเป็นต้องให้พวกมันรวมตัวกันเกินห้าตัวเลย

　ถ้าไม่นับเจ้าตะขาบยักษ์แล้วชั้นก็ยังไม่เคยเจอมอนสเตอร์ระดับ B ตัวอื่นสักครั้ง

　ส่วนมอนสเตอร์ระดับ C ตัวอื่น ๆ ใช้แค่ห้าตัวก็ชนะขาดแล้ว

　ดูจากรุ่นพี่กรรไกรยักษ์ก็ชัดเจนแล้วน่ะนะ

　แต่ถ้าไปเจอตะขาบยักษ์เข้าจริงๆ มดห้าตัวหรือสิบตัวก็สู้ไม่ได้หรอก

　พวกมดแดงสู้ความเร็วตะขาบยักษ์ไม่ได้ จะโจมตีก็โจมตีไม่เข้า

　ขนาดชั้นเองยังต้องใช้ประโยชน์จาก [ลำแสงความร้อน] ตัดร่างมันออกเลย

　ซึ่งพวกมดแดงก็ไม่น่าจะทำแบบนั้นได้

　ถ้าเกิดไปเจอเจ้าตะขาบยักษ์เข้าแล้วโดนมันหมายหัว ยังไงก็ไม่รอด

　เพราะอย่างนี้รึเปล่านะ พวกมดถึงยังอยู่รอดจนถึงตอนนี้

　เสียกองกำลังไปห้าตัวย่อมดีกว่าต้องเอาชีวิตของทั้งรังมาเสี่ยง

　คิดไปคิดมาก็น่าปวดใจแฮะ

　พวกมันทำไปตามสัญชาตญาณหรือว่ามีใครสักคนควบคุมพวกมันอยู่กันนะ…?

　ถ้าแค่ทำไปตามสัญชาตญาณก็แล้วไป ยังไงชั้นก็คงหาทางใช้ประโยชน์จากนิสัยพวกมันได้ แต่ถ้ามีคนให้คำสั่งอีกทีก็เป็นอีกเรื่องนึง

　บางทีแผนเนื้อตะขาบอาจจะหยุดชะงักไปก็ได้

　….ชั้นพอเดาได้จากตอนที่เข้าไปในรังแล้ว ถ้าคนที่ลำดับสูงกว่าสั่งมาก็คงขัดขืนไม่ได้สินะ

　ระหว่างที่ชั้นคอยจับตามองพวกมัน ชั้นก็เห็นของต่าง ๆ นา ๆ ที่ถูกขนเข้ารัง

　มอนสเตอร์คล้าย ๆ ตั๊กแตนขนาดใหญ่ แล้วก็ต้นกระบองเพชร

　ตัวนั้นไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแฮะ

　ดูไม่น่าอร่อยเท่าไหร่ แต่ชักสงสัยเรื่องค่าประสบการณ์แล้วสิ

　ส่วนต้นกระบองเพชรขนมาหลายรอบ คงเพราะเป็นแหล่งน้ำที่มีค่าล่ะมั้ง

　แล้วก็มดสามตัว แต่ละตัวแบกหัวอูฐมา

　เจ้านั่นมันโมทาริเคเมลสินะ แล้วร่างมันไปไหนแล้วหว่า?

　จะว่าไงดีล่ะ แบบนี้ดูโหดร้ายจังเลยนะ

　เจ้าอูฐสามหัวนี่เจอแต่เรื่องแย่ ๆ ตลอดเลยแฮะ?

　ต่อมาก็เป็นอามาการาชิที่ถูกจับมาเป็นๆ

　มันกำลังพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดสุดชีวิต

　จะฆ่าทีหลังเรอะ? อย่างน้อยก็รีบ ๆ ฆ่ามันดีกว่ามั้ง

　น่าสงสารออก

　นอกจากอามาการาชิแล้วก็มีพวกที่ถือต้นอะไรสักอย่างมาด้วย

　เป็นพืชที่ขึ้นอยู่รอบ ๆ บึงของอามาการาชิ

　มีมดสี่ตัวแบกอามาการาชิ และสามตัวถือพืช

　มีสองกลุ่มรวมกันงั้นเหรอ?

　งั้นก็น่าจะมีอีกสามตัวสิ อยู่ไหนกันนะ?

　ชั้นนึกภาพพวกมันโดนทากฆ่าตายไม่ออกด้วยสิ

　ยิ่งได้เห็นพวกมันจับทากกลับมาเป็น ๆ แบบนี้ด้วย….

　ระหว่างที่ดู จำนวนมดก็มีประมาณหนึ่งร้อย….อย่างมากก็สักสองร้อย

　แต่ชั้นไม่รู้ว่ารังมันใหญ่ขนาดไหนเพราะมันอยู่ใต้ดิน ไม่รู้ด้วยว่าในรังนั่นมีมดสั่งการอยู่อีกรึเปล่าด้วย

　ระหว่างที่คอยจับตาดูอยู่ พระอาทิตย์ก็ค่อย ๆ ขึ้นมาจากขอบฟ้า

　เช้าแล้วเรอะ?

　ชั้นโดนผู้กล้าโจมตีเข้าเมื่อวานซืน ก็คือวันนัดคือวันมะรืน

　ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะวิวัฒนาการให้ได้ภายในวันนี้

　มาเร็วสิ เจ้าพวกที่จะออกไปหยิบเนื้อตะขาบน่ะ!

　เจ้านั่นขนกลับไปที่รังแน่ ๆ แล้วนี่นา…..หรือว่าเนื้อตะขาบจะไม่ถูกใจมดตัวอื่น ๆ ในรังอย่างแรง?

　หรือไม่ก็พอกลับไปรายงานที่รังว่ามีอาหารอีกเป็นภูเขา ก็โดนหาว่าเพ้อเจ้อไปเอง

　บางทีมันอาจจะลองชิมดูแล้วโดนพิษด้องไปแล้วก็ได้

　โธ่ อุตส่าห์ลำบากลำบนแทบตายให้มันเอาเนื้อกลับไป

　รู้งี้น่าจะเอาชิ้นที่ไม่มีพิษให้แทน

　พอคิดว่าแผนตัวเองล้มเหลวไปก็เริ่มหงุดหงิดขึ้น

　ชั้นกลับลงไปที่พื้นอีกครั้ง

　มันเป็นแค่มดก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันจะโง่สนิท

　มันรู้วิธีสู้เป็นกลุ่ม แถมยังมีมดที่รู้จักขอบคุณตอนที่ชั้นช่วยมันด้วย

　ชั้นดูถูกพวกมันเกินไปสินะ

　「เปฟุ….」

　บอลแรบบิทเงยหน้ามองชั้นด้วยความกังวลกังวล

　「กรร…..」

　โทษทีนะบอลแรบบิท ชั้นว่าชั้นพลาดแล้วล่ะ

　จะทำยังไงดีนะ?

　จะอธิบายให้อดอล์ฟยังไงดีล่ะ?

　บอลแรบบิทใช้หูของมันลูบหางชั้นเบา ๆ

　นี่แกกำลังปลอบใจชั้นอยู่เหรอ?

　….จริงสินะ จะยอมแพ้ตอนนี้มันยังเร็วเกินไป

　ยังดีที่ชั้นเฝ้าดูมันทั้งคืน อย่างน้อยก็พอจะรู้อุปนิสัยของพวกมันเพิ่มขึ้นมาบ้าง

　ชั้นจะให้บอลแรบบิทกับอดอล์ฟเข้าใกล้รังมากกว่านี้ แล้วคอยดูว่ามีมดออกจากรังไปกี่ตัว และมุ่งหน้าไปทางไหน

　แล้วชั้นจะกลับมาถามรายละเอียด แล้วเลือกตามกลุ่มที่อันตรายน้อยสุดไป ถ้าทำซ้ำเรื่อย ๆ ก็อาจจะได้ถึงยี่สิบตัวภายในหนึ่งวันเดียว

　แล้วถ้าวิวัฒนาการก็อาจทำอะไรได้มากกว่านี้

　ดีล่ะ แผนนี้…. ขณะที่กำลังคิดแบบนั้น ชั้นก็เห็นเส้นสีแดงแสนยาวแถวหนึ่ง

　หือ? นั่นมัน….อ้อ มดแดงนี่เอง

　ทำไมจู่ ๆ ก็รวมตัวเยอะขนาดนี้ล่ะ?

　ปกติไปไหนมาไหนทีละห้าตัวนี่นา…

　พอมาคิดดูแล้วชั้นก็นึกขึ้นได้

　ทางที่พวกนั้นมุ่งไปคือทิศเดียวกับที่กองเนื้อตะขาบอยู่

　พวกมันตั้งใจจะไปเอามาไม่ให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว