[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 184

　แถวมดแดงเดินกลับรังในที่สุด

　แต่ละตัวต่างก็มีก้อนเนื้อตะขาบอยู่ในปากของตน

　สำเร็จ

　สำเร็จล่ะ

　「เปฟุ เปฟุ!」

　บอลแรบบิทส่งเสียงขึ้นอย่างเริงร่า แต่ชั้นไม่รู้สึกยินดีเท่าไหร่นัก

　พอเห็นชั้นไม่ดีใจด้วย บอลแรบบิทก็ค่อย ๆ ลดเสียงตัวเองลงไป

　ตอนที่คิดว่าแผนล้มเหลวก็ไม่กังวลอะไรหรอก แต่พอสำเร็จแบบนี้ ก็ได้แต่คิดว่าไม่มีทางอื่นแล้วเหรอ?

　ในแถวนั่นต้องมีมดแดงตัวที่ชั้นช่วยมันมาอยู่ด้วยไม่ผิดแน่

　เจ้านั่นคงโดนเพื่อน ๆ ยกย่องให้เป็นฮีโร่ที่ไปเจอแหล่งอาหารนี่แน่นอน

　คงประมาณ

　『แกน่ะ ทำได้ไม่เลวเลยนี่!』

　『เปล่าหรอก จะว่าไงดี แค่มีมังกรตัวนึงพาไปแล้วไปเจอเข้าน่ะรุ่นพี่! แค่บังเอิญเท่านั้นเอง!』

　แน่เลย

　ในหัวชั้นมีภาพมดสองตัวหันหน้าคุยกันลอยขึ้นมา

　แค่นึกภาพเฉย ๆ ชั้นก็รู้สึกแย่แล้ว ก็เลยสลัดภาพออกจากหัวไป

　มีพวกที่เดินกลับมาโดยที่ไม่คาบอะไรมาในปากเลยด้วยเหมือนกัน

　แปลว่าจำนวนมดมีมากกว่าจำนวนเหยื่อพิษงั้นสิ

　ถ้าตีเอาว่ามีบางส่วนคอยปกป้องรังอยู่ด้วย ก็คงมีเกือบสองร้อยตัวได้

　หลังจากนั้น ชั้นก็คอยดูลาดเลาอยู่เนือง ๆ

　จำนวนมดเข้าออกรังก็ลดลงเรื่อย ๆ

　แรก ๆ ก็ไม่ค่อยต่างเท่าไหร่ แต่ไม่นานนักก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด

　ฤทธิ์พิษงั้นเหรอ?

　ถ้ามันตายไปเพราะพิษ ชั้นอาจจะไม่ได้ค่าประสบการณ์ก็ได้

　เดิมทีแผนนี้ก็แค่ทำให้พวกมันอ่อนแรงลงเท่านั้นเอง

　เข้าไปตรวจสอบดีมั้ยนะ?

　ชั้นเดินตรงเข้าไปที่รังมดแดง

　ข้างหลังบอลแรบบิทกับอดอล์ฟตามหลังมาด้วย

　แล้วชั้นก็มองเข้าไปในรูสีแดงขนาดใหญ่ พร้อมกับตั้งสมาธิที่ [สัมผัสตรวจจับ] ไปด้วย

　มดสองตัวกำลังเดินออกมาจากข้างใน

　「คุ คุฉะ」「คุฉะ!」

　พอพวกมันเห็นชั้นก็ส่งเสียงร้องขึ้น

　ตัวนึงเดินเข้ามา ส่วนอีกตัววิ่งกลับเข้าไปในรัง

　ฝ่ายยื้อเวลากับรายงานข่าวงั้นเหรอ?

　แต่รู้สึกว่าเคลื่อนไหวช้ากว่าคราวก่อนอยู่มาก

　แถมไม่รู้สึกถึงใจสู้เลยด้วยสิ

—————————————————————

เผ่าพันธุ์ : เรด โอเกอร์ แอนท์

สถานะ : พิษ , อัมพาต (ต่ำ)

Lv : 25/55

HP : 127/230

MP : 64/71

—————————————————————

—————————————————————

เผ่าพันธุ์ : เรด โอเกอร์ แอนท์

สถานะ : พิษ

Lv : 27/55

HP : 199/239

MP : 49/75

—————————————————————

　พิษล่ะ พิษออกผลแล้ว

　แถมตัวนึงยังอัมพาตอีกต่างหาก ผลจาก [กรงเล็บอัมพาต] งั้นเรอะ?

　แต่ความเสียหายไม่เยอะอย่างที่คิดไว้เลยแฮะ…?

　ไม่สิ อาจจะไม่แย่ขนาดนั้น

　บางทีพวกตัวที่ยังสภาพดีอยู่จะถูกสั่งให้ออกไปล่าเหยื่อก็ได้

　แถมมองตัวนี้ก็ไม่ใช่พวกกระจอก ๆ ในหมู่เดียวกันด้วยสิ

　อ้อ ตัวที่วิ่งเข้ามาหาคือตัวที่ไม่มีอัมพาตน่ะนะ

　ถึง HP มันจะลดลงไม่มาก แต่สภาพร่างกายมันต้องร่อยหรอลงบ้างแน่ ๆ

　ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะโจมตีแล้ว

　ชั้นเริ่มทักทายมันด้วย [คาไมทาจิ]

　ไม่ได้ยิงหลอกไป มันไม่มีทีท่าว่าจะหลบเลยสักนิด

　หลังจากที่โดน [คาไมทาจิ] เข้าไป มันก็ล้มลงกับพื้น แต่แล้วก็ลุกขึ้นมาอีกด้วย [รักษาร่าง]

　หลบไม่ได้งั้นเรอะ?

　ถ้างั้นก็ไม่ต้องเปลือง MP ต่อแล้ว

　ชั้นหุบปีกเข้า พร้อมเข้าสู้ระยะประชิด

　ชั้นกระโจนเข้าไปหามัน

　กัดลงไปตรงคอของมดแดง

　「คุ คุฉะ…」

　ชั้นกระโดดขึ้นเบา ๆ ขึ้นไป ก่อนจะทิ้งตัวลงมาทับส่วนหัวของมัน

　ของเหลวในร่างกระเซ็นไปทั่ว แล้วก็หยุดขยับเขยื้อนในที่สุด

　กำลังรบลดไปจริงๆด้วย

[ได้รับค่าประสบการณ์ 388 แต้ม]

[ได้รับค่าประสบการณ์ 388 แต้มจากผลของสกิลฉายา [ไข่เดินได้ : Lv–] ]

[เลเวลของ [มังกรแห่งโรคภัย] เพิ่มขึ้นจาก 62 เป็น 63]

　หืม ค่าประสบการณ์ลดลงด้วยแฮะ?

　เพราะว่าพวกมันโดนพิษมาก่อนหน้าที่ชั้นจะสู้สินะ

　ส่วนต่างอยู่ประมาณยี่สิบถึงสามสิบล่ะมั้ง

　แย่แฮะ เวลาแบบนี้ไม่อยากให้ต้องเสียเวลาเพิ่มเลย

　เข้าไปถล่มข้างในเลยดีมั้ยเนี่ย

　ตอนนี้ชั้นอยู่ที่ Lv63 ส่วนเลเวลสูงสุดคือ Lv75 ยังขาดอีกสิบสองเลเวล

　ก็ประมาณมดแดงยี่สิบตัว

　งั้นก็เข้าไปอาละวาดเลยดีกว่า เลเวลตันเมื่อไหร่ก็รีบถอยออกมา

　ถ้าวิวัฒนาการข้างในคงไม่ดี เพราะเลเวลชั้นลดลง ทำให้อ่อนแอลงด้วย แล้วก็เป็นไปได้ว่าชั้นจะยังไม่ชินกับร่างกายใหม่อีก

　หรือว่าถ้าร่างชั้นใหญ่เกินก็คงต้องใช้ชีวิตอยู่ใต้นั้นตลอดกาลก็คงหัวเราะไม่ออกเหมือนกัน

　ชั้นก้มหัวให้ซากมดที่โดนทับ แล้วหันไปมองทางเข้าของรังมันแทน

　เอาล่ะ บอลแรบบิทกับอดอล์ฟ จะอยู่เฝ้าด้านนอกเหมือนทุกทีมั้ย?

　「กรร」

　ชั้นหันไปหาบอลแรบบิทก่อนจะส่งเสียงเรียก แล้วมันก็ตอบกลับด้วยการส่ายหน้า

　「เปฟุ!」

　『ไม่! ตามไปด้วย!』

　แต่มันจะอันตรายไปหน่อยนา….

　『ข้างใน มืด ตา มองไม่เห็น』

　มันก็จริงอยู่หรอก แต่ชั้นก็ยังใช้ [สัมผัสตรวจจับ] คลำหาทางไปได้อยู่ดีนะ

　『ช่วยนีน่า! อยากทำอะไร สักอย่าง!』

　…..ถ้าพูดถึงขนาดนั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

　เอาล่ะ งั้นก็ไปกันเลยดีกว่า

　สกิล [แสง] ของบอลแรบบิทต้องมีประโยชน์ในรังมดแน่

　「ถ้าอย่างนั้น ให้ข้าไปด้วยคนก็แล้วกัน」

　อดอล์ฟหยิบดาบใหญ่ที่อยู่ที่หลังออกมา แล้วปักมันลงพื้น

　ดูเหมือนว่า [โทรจิต] ของเจ้าบอลแรบบิทจะส่งไปถึงอดอล์ฟด้วย

　อดอล์ฟ….แกร่งพอ ๆ กับมดแดงตัวเดียวเท่านั้นเอง…

　จะรับมือทีเดียวสองตัวไหวรึเปล่าน่ะ

　แต่อดอล์ฟก็ตัวเล็กกว่าชั้นนี่นะ น่าจะเคลื่อนไหวได้สะดวกกว่า….

　『อดอล์ฟ ไร้ประโยชน์….』

　เฮ้ย เดี๋ยว อย่าพูดแบบนั้นสิ!

　ชั้นไม่ได้บอกว่าไร้ประโยชน์สักหน่อย!

　จริง ๆ นะ!

　ชั้นเองถ้าโดนอดอล์ฟสามคนรุมก็คงโดนกระทืบเหมือนกันนั่นแหละ!