[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 186

　แค่มองผ่าน ๆ ก็เห็นมดแดงกว่าแปดสิบตัวแล้ว

　บางทีก็เยอะไปหน่อยนะ คุณมดแดง

　ชั้นสูบหายใจเข้าเต็มปอด

　พอเห็นดังนั้น อดอล์ฟก็กลิ้งตัวถอยกลับมา

　ตัดสินใจได้เยี่ยม

　ชั้นบิดตัวพร้อมพ่น [ลมหายใจแผดเผา] ออกไป

　แต่แทนที่พวกมันจะถอยกลับไป มันกลับกระโจนเข้ามาหาราวกับไฟเมื่อครู่เป็นสัญญาณให้โจมตี

　「คุฉะ!」「คุฉะ!」「คุฉ่า!!」

　ชั้นใช้ทั้งเขี้ยวเล็บหางและปีกเพื่อตอบโต้กลับไปอย่างสุดกำลัง

　การเคลื่อนไหวของพวกมันเชื่องช้าลงเพราะพิษที่โดนเข้าไปก่อนหน้านี้ ทำให้ชั้นพอรับมือได้

　แต่ถึงกระนั้น จำนวนเท่านี้ก็ยังสาหัสอยู่ดี

　เดิมทีพวกมันก็สู้ด้วยยากกว่ามอนสเตอร์ระดับ C ตัวอื่นอยู่แล้ว เพราะสกิล [รักษาร่าง] ของพวกมัน

　ต่อให้อัดจนน็อคไป อีกเดี๋ยวมันก็จะลุกขึ้นมาพร้อมสู้ใหม่อยู่ดี…..

　ชั้นไม่มีโอกาสแม้แต่จะโฟกัสให้ตายสักตัว

　ถ้าเผลอปล่อยการ์ดลงต้องฉวยประโยชน์จากช่องว่างแน่ ๆ

　ตัวไหนที่เจ็บตัวก็จะรีบถอยกลับแล้วให้ตัวข้างหลังเข้ามาสู้แทน

　ระหว่างนั้นมันก็จะ [รักษาร่าง] ก่อนจะเข้ามาอีกครั้ง

　เพราะจำนวนที่มากเกินไปทำให้ชั้นจัดการฆ่าไม่ได้สักตัว

　「คุฉ่าาาา!」

　จู่ ๆ ก็มีมดตัวหนึ่งกัดเข้ามาที่แขนชั้น

　ตัวที่ชั้นนึกว่ามันจะถอยกลับไปหลังโดนโจมตี

　มันรู้ว่าชั้นเลิกพุ่งเป้าไปที่มันแล้ว ก็เลยใช้โอกาสนั้นมาเล่นงาน

　「กรรรร!」

　ชั้นพ่น [ลมหายใจแผดเผา] ออกไปอีกครั้ง โดยที่ยังมีมดแดงตัวหนึ่งงับอยู่ที่แขน

　จากนั้นก็กระแทกมันลงกับพื้นจนฆ่าได้หนึ่ง คงยังอีกยาวไกล

[ได้รับค่าประสบการณ์ 360 แต้ม]

[ได้รับค่าประสบการณ์ 360 แต้มจากผลของสกิลฉายา [ไข่เดินได้ : Lv–] ]

　…..ถ้าหนีออกก่อนเก็บค่าประสบการณ์ครบไม่ได้ ก็คงต้องวิวัฒนาการในนี้จริง ๆ

　อดอล์ฟยืนอยู่ข้าง ๆ เท้าชั้น กำลังใช้ดาบฟันพวกมดแดงเพื่อกันมันออกไป

　อดอล์ฟช่วยได้ทั้งเรื่องจัดการมดแดง แถมยังข่วยดึงความสนใจพวกมันหลายตัวไปจากชั้นด้วย

　ขอบคุณมากเลย

　แต่ว่าจุดที่อดอล์ฟยืนอยู่เป็นจุดที่ชั้นมองไม่เห็น ขืนขยับสุ่มสี่สุ่มห้าอาจจะไปโดนอดอล์ฟแทนก็ได้

　「……..โทษทีนะ」

　อดอล์ฟปีนขึ้นจากหางชั้นขึ้นไปตรงไหล่ โจมตีมดแดงตัวหนึ่งที่ชั้นมองข้ามไป

　เกือบไปแล้วสิ

　หลังจากอดอล์ฟช่วยดีดมันออกไป ชั้นก็ฟาดมันเข้ากับกำแพง

[ได้รับค่าประสบการณ์ 403 แต้ม]

[ได้รับค่าประสบการณ์ 403 แต้มจากผลของสกิลฉายา [ไข่เดินได้ : Lv–] ]

[เลเวลของ [มังกรแห่งโรคภัย] เพิ่มขึ้นจาก 63 เป็น 64]

　ดีล่ะ เลเวลเพิ่มแล้ว

　ถึงจะลำบากหน่อย แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อคงเพิ่มได้รวดเดียวเป็นสิบเลเวลแน่

　「เปฟุ!!」

　『กลับไป มองข้างหน้า!!』

　ชั้นรีบหันกลับไปข้างหน้าทันทีที่ได้ยิน [โทรจิต] จากบอลแรบบิทแล้วโจมตีสวนไป

　ซัดมดแดงกระเด็นออก

　ชั้นพยายามจะตามไปฆ่าให้จบ แต่เพราะมดเข้ามาจากสองข้างทางทำให้ต้องหันไปสนพวกมันแทน

　ชั้นใช้ปีกปัดมดตัวที่กระโจนเข้ามาหากลับไป แต่พอหันกลับมาอีกทีเจ้าตัวข้างหน้าก็หายไปแล้ว แถมยังมีตัวอื่นเข้ามาแทนที่แล้วยังบุกเข้ามาแล้วอีกต่างหาก

　ที่นี่นรกเรอะ?

　ต่อให้พวกมันอ่อนแรงลงเพราะพิษก็ตาม แต่ความต่างของจำนวนก็ยังมากเกินจะต่อกรไหวอยู่ดี

　จู่ ๆ การเคลื่อนไหวของพวกมันก็หยุดลง

　ถึงจะแค่วินาทีเดียว แต่ชั้นก็โล่งอกนิด ๆ ที่มีเวลาพักหายใจ

　แต่ทันใดนั้นมันก็พุ่งเข้ามาหาชั้นพร้อมกันทั้งหมด

　ชั้นปล่อยข้างหลังให้อดอล์ฟ แล้วยิง [คาไมทาจิ] ใส่ตัวที่กำลังวิ่งเข้ามา

　จากนั้นชั้นก็ก้างออกไปฟาดแขนใส่ตัวข้างหน้าที่หยุดไม่ได้เพราะโดนข้างหลังดันอยู่

　หลังจากจัดการกับข้างหน้าเรียบร้อย ชั้นก็รีบหันไปมองข้างหลัง

　อดอล์ฟคงรับมือกับมดจำนวนขนาดนั้นในระยะประชิดไม่ไหว

　แน่นอนว่าเขากันไว้ไม่ได้ทั้งหมด

　มีมดห้าตัวเล็ดลอดมาได้

　เรียงลำดับจากระยะทางเป็นสำคัญ ชั้นปล่อย [หมัดมังกร] ออกไปต่อเนื่อง ชกขึ้นด้านบน

　แล้วก็ใช้หัวโหม่งกระแทกมดตัวสุดท้าย

　「คุฉะ!!」「คุฉ่า!!」「คุฉะ!」

　เหล่ามดแดงส่งเสียงร้องขึ้น

　พื้นตรงใต้เท้าชั้นก็ละลาย ขาจมลงไปในดิน

　ผสานการเสียจังหวะจากการเปลี่ยนสภาพพื้นกับการโจมตีระลอกที่สอง

　ชั้นพยายามดึงขาออกสุดแรงแต่มันกลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

　แน่นอนว่าพวกมันย่อมไม่พลาดโอกาสนี้อยู่แล้ว

　「คุฉ่า!!」「คุฉะ!!」

　พวกมันส่งเสียงร้องอีกครั้ง

　คราวนี้สภาพเพดานเปลี่ยนไป กลายเป็นมีหนามสีแดงงอกออกมาหา

　ให้ตายสิ จะมีลูกเล่นเยอะไปไหนเนี่ย

　พื้นข้างล่างก็ล็อคขาไว้ เพดานบนหัวก็มีหนามยื่นออกมา

　แถมยังมีกองทัพมดกรูกันเข้ามาด้วย

　ชะ ชั้น ถึงจุดจบแล้วงั้นเรอะ….?

　「….ขอโทษทีนะ แต่ข้าขอฝากเรื่องครอบครัวกับเรื่องแก้แค้นอิลเชียที หมอนั่น เป็นคนที่ไม่ควรมีชีวิตอยู่ต่อจริง ๆ」

　พอว่าจบ อดอล์ฟก็วิ่งเข้าไปกลางดงมดแดง

　พร้อมกันนั้นก็พยายามฝ่าทางออกไปด้วย

　อดอล์ฟใช้ดาบใหญ่ในมือปัดการโจมตีพวกมันแล้วค่อย ๆ เดินหน้าไป

　อะ อะไรกัน?

　จะหนีงั้นเหรอ?

　แต่ว่าสถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่ที่ที่จะใช้กำลังฝ่าออกไปได้นะ

　ขืนทำแบบนั้นโดนรุมฆ่าก่อนแน่

　อดอล์ฟเหวี่ยงดาบใหญ่ในมือใส่มดแดงตัวที่ขวางทางเขาอยู่

　แต่ก่อนที่จะถึงตัว มดแดงตัวหนึ่งที่อยู่ในจุดบอดก็พุ่งเข้ากระแทกตัวเขาเสียก่อน

　อดอล์ฟรีบลุกขึ้นอีกครั้ง แต่มดแดงรอบ ๆ นั้นพร้อมจะรุมขย้ำเต็มที่แล้ว

　「 [ดีคอย] 」

　ทันทีที่อดอล์ฟร่ายเวทออกมา มดแดงที่กำลังจะโจมตีชั้นก็หยุดชะงักลง