[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 49

　「ก่าาห์!」

　ชั้นจ้องหาทวินเฮด แล้วคำรามใส่

　แต่ทวินเฮดก็ยังคงยืนประจันหน้าอยู่

　พร้อมจ้องเขม็งมาทางแขนซ้ายชั้นที่บาดเจ็บ

　แขนซ้ายชั้นโดนทวินเฮดกัด จนแทบจะใช้การไม่ได้

　เจ้านี่ก็คงจะเล็งจุดนี้ไว้อยู่

　แต่ฝั่งชั้นก็เหมือนกัน

　ถ้าจะปะทะกับทวินเฮด เล็งไปตรงหัวขวาที่ขาดออกจะดีที่สุด

　「ก่าาห์!」「กรร!」

　เสียงคำรามของเราทั้งคู่เป็นเหมือนแตรประกาศศึก

　ชั้นพยายามจะโจมตีด้านขวาของทวินเฮด ขณะที่มันก็พยายามจะเล่นงานแขนซ้ายชั้นอีกครั้ง

　อันที่จริง ตอนนี้มันไม่จำเป็นต้องสู้กับทวินเฮดเลย

　แค่ทิ้งไว้อีกสักพัก เดี๋ยวมันก็โดนพิษเล่นงานไปเอง

　แต่ต่อให้ชั้นจะไล่ตามหัวขวายังไงก็ตามไม่ทันอยู่ดี

　ทำได้แค่ภาวนาให้กิ้งก่าดำหนีรอด

　ยื้อเวลาจนกว่าทวินเฮดจะตายก่อนแล้วชั้นค่อยไปตามหากิ้งก่าดำทีหลัง

　ร่ายกายชั้นติดพิษอยู่ก็จริงแต่ไม่ถึงขั้นที่ต้องถอนตอนนี้เดี๋ยวนี้เลย

　เคลี่อนไหวช้า ๆ ไม่ให้พิษแล่นจะดีกว่า

　ถึงจะบอกงั้นก็เถอะ ชั้นไม่คิดอยากจะจำกัดตัวเองไว้หรอก

　พริบตาก่อนที่ร่างของชั้นกับทวินจะปะทะกัน ทวินเฮดก็เบี่ยงตัวหลบไปทางซ้าย

　ส่วนชั้นพุ่งไปทางด้านขวา

　ฉึก!

　มีเสียงดังขึ้นมาจากทวินเฮดที่ [กัด] พลาดเป้าไป

　พอได้ยินเสียงนั่น ชั้นก็ปล่อย [หมัดมังกร] ไปตรงลำตัวของทวินเฮด

　「กรรร!」

　เป็นสัมผัสที่เต็มไม้เต็มมือ

　ถึง HP ที่เหลืออยู่กับพิษในตัวจะทำให้ลำบากไปหน่อย แต่ชั้นต้องจัดการมันในทีเดียว

　ชั้นฝืนยกแขนซ้ายขึ้นมา ใช้ทั้งสองมือจับทวินเฮดไว้แล้วกระโดดสุดแรง

　พร้อมพ่น [เบบี้เบรธ] ลงด้านล่างเพื่อเพิ่มความสูง เสร็จแล้วก็หันหัวเอาทวินเฮดลง

　「กะ…..กร…」

　ทวินเฮดร้องออกมาเบาๆ

　หุบปีกเข้าไป แล้วพุ่งตรงลงไปสู่พื้นดิน

　นี่คือสกิลที่ชั้นได้มาจากการสู้กับเคลย์แบร์ [นัทแครกเกอร์]

　ก่อนที่เราจะกระทบกับพื้น ชั้นถีบร่างของทวินเฮดสุดแรงเพื่อลดแรงกระแทกให้ได้มากที่สุด

　[เลเวลของสกิลทั่วไป [นัทแครกเกอร์] เพิ่มขึ้นจาก 1 เป็น 2]

　「กะ-!」

　เพราะจู่ ๆ ก็พลิกตัวแบบทันทีกลางอากาศ ทำให้รู้สึกเหมือนข้างในตัวมันปั่นป่วนไปหมด

　สเตตัสตัวเอง…..ไม่ดูดีกว่าแฮะ

　ชั้นมองดูร่างของทวินเฮด

　ส่วนหัวไม่เหลือชิ้นดี มีแค่ร่างที่ยังสั่น ๆ อยู่เล็กน้อย

　ชั้นไม่รู้เงื่อนไขของสกิล [เพื่อนร่วมทาง] แต่ถ้าสภาพเป็นแบบนี้แล้วคงไม่มีลูกเล่นอื่นแล้ว

　ชั้นละสายตาจากทวินเฮดที่ไม่เหลือสักหัว แล้วหันไปทางที่กิ้งก่าดำหนีไป

　สายตาเริ่มพร่ามัว

　เจ้านั่น ยังรอดอยู่สินะ? หนีพ้นสินะ?

　ชั้นพยายามฝืนสังขารเดินไป แต่เท้าซ้ายสภาพดูไม่ดีเลยสักนิด

　ตอนที่จะดีดตัวจากการใช้ [นัทแครกเกอร์] ขาชั้นก็โดนแรงกระทบมาระดับนึง

　…… ก็ได้ งั้นก็คงต้อง [กลิ้ง] ไปแทน

　ชั้นหดตัวเข้า งอแขนขาให้เป็นทรงกลม แล้วเริ่มกลิ้งหากิ้งก่าดำ

　ถึงจะรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว แต่ชั้นก็จะตามหาเจ้ากิ้งก่าดำ

　ความกระวนกระวายยิ่งเพิ่มพูนขึ้นมาเรื่อย ๆ

　ชั้นพยายามไม่คิดถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด แล้วตั้งใจกับการกลิ้ง

　แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไง ภาพในหัวก็ยังขุ่นมัว

　ชั้นมีความคิดขึ้นมาเล็ก ๆ ว่าทำไมต้องพยายามมากขนาดนี้ด้วย

　จะถึงเร็วขึ้นหรือช้าลงนาทีสองนาทีมันก็ไม่ต่างกันอยู่ดี

　ทำไมชั้นต้องทรมานร่างกายตัวเองแบบนี้ด้วย?

　เพราะชั้นต้อง [ถอนพิษ] งั้นเหรอ?

　ไม่หรอก ถ้าอย่างนั้นชั้นนั่งรอกิ้งก่าดำอยู่ที่เดิมดีกว่า

　สาเหตุเป็นเพราะว่ากิ้งก่าดำสำคัญต่อชั้นต่างหาก

　ถึงจะแค่สองวัน แต่ก็เกิดได้ทำอะไรหลายอย่างกับกิ้งก่าดำ

　ตอนแรกเราเป็นศัตรูกัน แล้วก็กลับตาลปัตรหลังแข่งกลิ้ง ได้ไปล่าเกรย์วูล์ฟ ให้เนื้อเกรย์วูล์ฟสุดพิเศษไปกิน แล้วตื่นเช้าก็ไปดื่มน้ำที่บึง ……

　ตั้งแต่ชั้นมาที่นี่ เพื่อนของชั้นก็มีแค่มิเรียกับกิ้งก่าดำเท่านั้น

　แถมนี่มันก็นานแล้วที่ชั้นกับมิเรียไม่ได้เจอกัน ครั้งต่อไปเธออาจจะกลัวสัตว์ประหลาดอย่างชั้นก็ได้

　มีแค่กิ้งก่าดำเท่านั้นที่จะยอมรับชั้น

　「ก่าาห์!」

　ชั้นคำรามพร้อมกับเร่งสปีด [กลิ้ง] ขึ้น

　ทำแบบนี้แล้วพิษจะยิ่งแล่นเร็วขึ้น ร่างกายชั้นจะยิ่งอ่อนแรงลงด้วย

　แต่ถึงอย่างนั้น ชั้นก็ยังคงมุ่งหน้าต่อไปอยู่ดี