[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 84

　ลิตเติ้ลร็อคดรากอนตายไปแล้ว

　ทำไมโดซถึงเอาไข่มาที่นี่ สถานะผิดปกตินั่นมันคืออะไรกันแน่ ทำไมสกิลของเขาถึงหายไป ชั้นยังไม่เข้าใจสักอย่าง

　อย่างเดียวที่รู้คือตอนนี้หมู่บ้านพ้นจากวิกฤตแล้ว

　ที่เหลือก็แค่ไปจากที่นี่

　「ปะ ปล่อยฉันไปเถอะ! ปล่อยไปที!」

　ชายคนที่ชั้นสบตาด้วย พยายามลากขาของตนที่ขยับไม่ได้แล้วโดยใช้กำลังจากแขน

　กางเกงของเขาเสียดสีกับพื้นจนฉีกขาด ทิ้งรอยเลือดจำนวนมากไว้ข้างหลัง

　ไม่มีเหตุผลให้ชั้นอยู่ที่นี่ต่อแล้ว

　ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าชั้นไม่อาจกลับมาที่นี่ได้อีกเป็นครั้งที่สองแล้วต่างหาก

　「จะ จะ เจ้านั่นมันฆ่าเกรกอรี! มันฆ่าเขา!」

　มีคนตะโกนขึ้น

　หลังจากนั้น ชั้นก็รู้สึกถึงแรงกระแทกจากข้างหลัง

　「ก่าาห์!」

　เหมือนจะเป็นเวทย์ของใครสักคน

　ชั้นรู้สึกร้อน ๆ บนแผ่นหลัง แต่ก็ไม่มีดาเมจอะไรมาก

　พอชั้นหันไป ก็มีเด็กผู้หญิงผมสีส้ม ถือไม้เท้าอันใหญ่ยืนอยู่

　ข้าง ๆ เธอคือมิเรียที่มองมาอย่างสับสน

　「ชิ! เวทโจมตีของเราทำอะไรไม่ได้จริง ๆ ด้วย เกล็ดหนาเกินไปแล้ว มิเรีย รีบพาเด็กใต้หอคอยนั่นหนีไป….」

　ไม่นานนัก มิเรียก็รั้งแขนของเด็กผู้หญิงผมสีส้มไว้

　「ทะ ทำอะไรน่ะมิเรีย!? ปล่อยนะ! เธอโดนเจ้าปีศาจนั่นทำอะไรรึไงกัน!?」

　「เดี๋ยวก่อนค่ะคุณมาริเอล! มังกรนั่น ต้องเป็นคุณอิลเชียที่ฉันเล่าให้ฟังแน่นอน! ถึงเขาจะตัวใหญ่ขึ้นแต่ไม่ผิดแน่! นี่ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ ๆ ค่ะ!」

　「ดูศพเกรกอรีสิ! ลิตเติ้ลร็อคดรากอนทำแบบนั้นได้ที่ไหน! ดาบโดซก็ไม่คมพอจะตัดแบบนั้นหรอก! นอกจากมังกรดำนั่นแล้วจะเป็นอะไรได้อีก!?」

　ดูเหมือนว่าเด็กผมสีส้มคนนี้จะชื่อมาริเอล

　พอชั้นเช็คสเตตัส ถึง HP จะต่ำแต่เลเวลสูงกว่าที่คิด

　ท่าทางจะดูถนัดด้านรักษามากกว่าโจมตี

　เผ่าพันธุ์คือ [เอลฟินเกิล・ฮิวมา] ซึ่งชั้นไม่เคยเห็นมาก่อน

　คงจากมาช่วยปราบมังกร แล้วก็รักษาคนเจ็บสินะ

　มาริเอลสะบัดมือมิเรียออก แล้วชี้ไม้เท้ามาทางชั้นอีกครั้ง

　แต่มิเรียก็วิ่งออกมายืนขวางระหว่างชั้นกับมาริเอล

　「คุณอิลเชี……」

　「ก่าาาาาห์!!」

　ชั้นคำรามออกไป แล้วยื่นมือออกไปหามิเรีย

　แทงเล็บลงไปใต้หูของเธอเล็กน้อย ควักดินบนพื้นออกมา

　ลมจากการกระแทกพัดเส้นผมของเธอไปข้างหลัง

　「อะ…..อะ…มะ ไม่จริง…..」

　มิเรียล้มลงเพราะขาที่อ่อนแรง

　แล้วชั้นก็ยื่นแขนอีกข้างไปหามิเรีย

　คราวนี้ ค่อย ๆ เล็งไปที่หน้าของเธออย่างช้า ๆ

　「ทะ ทำไม…..」

　「เวทแสง [ไลท์สเฟียร์] !」

　เวทย์แสงที่มาริเอลปล่อยออกมาลอยมากระทบมือชั้น

　「ก่าาห์!」

　ชั้นตะโกนขึ้น ก่อนจะก้าวถอยหลังไป

　เหลือบไปจ้องที่มาริเอลเล็กน้อย

　มาริเอลตกใจกลัวไปเล็กน้อย แต่เธอก็ดึงสติกลับมาแล้วก็จ้องมาที่ชั้น

　แล้วชั้นละสายตา กางปีกออก บินขึ้นไปบนท้องฟ้า

　มองหมู่บ้านรวม ๆ จากข้างบน

　มิเรียมองมาขณะที่เอามือปิดปากตัวเองไว้ ส่วนมาริเอลก็ยังคงชี้ไม้เท้ามาหาช้้น

　ชาวบ้านคนอื่น ๆ ก็มองมาด้วยสายตาที่หลาดกลัว

　มาริเอลชี้ไม้เท้ามาทางชั้นสองสามวิ ก่อนจะเอามันลงไป

　ไม่รู้ว่าเพราะระยะโจมตีไม่ถึง หรือว่าไม่อยากจะยั่วโมโหชั้นกันแน่

　ชั้นเบือนหน้าหนีจากหมู่บ้านที่ออกมา มองตรงไปข้างหน้า

　แล้วก็ [บิน] ไปจากหมู่บ้านทั้งอย่างนั้น

　ชั้นไม่รู้ว่า [ละอองเกล็ดมังกร : Lv4] จะส่งผลกับมนุษย์ยังไงบ้าง

　ไม่ว่ามิเรียจะหาข้ออ้างเพื่อช่วยชั้นสักเท่าไหร่ ความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นก็ไม่มีทางแก้ไขได้ ถึงต่อให้แก้ได้จริง ๆ ชั้นก็เข้าไปอยู่กับคนอื่นไม่ได้จนกว่าจะจัดการ [ละอองเกล็ดมังกร : Lv4] ได้ก่อน

　ถ้าชั้นจากไปโดยไม่ทำอะไรเลย มิเรียต้องเข้ามาตามหาชั้นในป่าอีกแน่

　เธอนั้นยังเป็นเด็กอยู่

　ชั้นถึงต้องทำให้มันชัดเจน

　ถึงจะเจ็บยังไงก็ต้องทำแบบนั้น

[เลเวลของสกิลต้านทาน [ต้านทานความเดียวดาย] เพิ่มขึ้นจาก 5 เป็น 6]

　เมื่อออกมาได้สักพัก ชั้นก็หาที่ลงจอด

　การบินไปด้วยร่างขนาดใหญ่ของ [มังกรแห่งโรคภัย] นี่กินแรงใช่ย่อย

　ถ้าชั้นเพิ่มเลเวลของ [บิน] ก็น่าจะช่วยเรื่องนี้ แต่ก็ยังบินติดต่อเป็นเวลานานไม่ได้อยู่ดี

　ไปให้ไกลกว่านี้จะดีกว่า จะได้มั่นใจว่าชาวบ้านจะไม่ไล่ตามชั้นมา

　หลังจากชั้นลงพื้นอีกครั้ง ชั้นก็เดินกลับถ้ำ

　จริง ๆ ก็ควรจะวิ่ง แต่เพราะน้ำหนักตัวเลยทำไม่ได้

　ถึง HP ชั้นจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่มันก็ไม่ทำให้ความเหนื่อยหายไป

　ท่าทาง [ฟื้นฟู HP อัตโนมัติ] เองก็คงรักษาอาการเศร้ากับความว่างเปล่านี่ไม่ได้สินะ

　มันไม่สกิล [ฟื้นฟูกำลังกายอัตโนมัติ] หรือ [ต้านทานเจ็บปวดใจ] บ้างเลยรึไงนะ?

　หรือต้องมาทำเอง?

　เมื่อเดินไปได้สักพัก ชั้นก็เจอดอกไม้ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนดอกหนึ่ง

　เป็นดอกสีขาว ที่มีจุดแต้มสีแดงบนใบ

　การจัดเรียงใบสวยงามผสมกับสีขาวบริสุทธิ์ ทำให้รู้สึกถึงความสง่างามของมัน

　จุดแดง ๆ บนใบไม่ได้ทำให้ภาพลักษณ์เสียไปแม้แต่น้อย แต่ยิ่งทำให้ดูมีสมดุลในตัว

　เป็นดอกไม้งามขนาดที่ทำให้ชั้นหยุดเดินโดยไม่รู้ตัว

　กลิ่นหอมของมันลอยมาแตะจมูก กลิ่นรู้สึกหวาน ๆ เล็กน้อย

　ชั้นพยายามใช้เท้าเด็ดขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้

　ดอกไม้ขนาดเล็กเกินไปเมื่อเทียบกับขนาดตัวของชั้น

　เล็บของชั้นทำให้ใบมันร่วงหล่นลงไป

　เหลือเพียงแค่ก้านของมันในมือชั้น

　น่าจะใช้ [ศาสตร์ร่างมนุษย์] ก่อนเก็บ

　เป็นดอกที่สวยซะจนรู้สึกผิด

　ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เช็คข้อมูลดอกไม้หน่อยดีกว่า

[ [อิลเชีย : คุณค่า D+] ]

　ชั้นกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่ตั้งใจ

　ชื่อที่คุ้นเคยนี้…….ชื่อที่ได้มาจากมิเรีย

　ถ้าจำไม่ผิด มิเรียบอกไว้ว่านี่เป็นดอกไม้โปรดของเธอ

　พอนึกถึงมิเรียชั้นก็ปวดใจขึ้นมา

　ชั้นควรจะใช้ชื่อนี้จริง ๆ งั้นเหรอ?

　ถึงชั้นจะเคยบอกไว้ว่าจะหาดอกอิลเชีย แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอมันตอนนี้

[ดอกอันสวยงามที่ประกอบด้วยสีแดงและสีขาว]

[แม้จะเป็นดอกไม้ที่นิยมให้เป็นของขวัญ แต่ดอกนี้จะเติบโตเฉพาะที่ที่มีมอนสเตอร์อาศัยเท่านั้น]

[แต่เหตุผลข้างต้นอาจเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ดอกนี้เป็นที่นิยมก็เป็นได้]

　ต้องลำบากถึงจะไปเด็ดมาได้งั้นเหรอ?

　หรือว่าเป็นของขวัญที่แสดงถึงความแข็งแกร่งของตัวเองด้วย?

[ในภาษาของดอกไม้ ชื่อของมันมีความหมายว่าผู้กล้า หรือความอาจหาญ]

　ชั้นมองซากดอกไม้ในมือชั้น แล้วความรู้สึกผิดก็เอ่อล้นออกมาจากส่วนลึกของจิตใจ

　ตอนที่มิเรียตั้งชื่อนี้ เธอคิดอะไรอยู่กันนะ?  

　「ก่าาาาาาาาาาาห์!」

　ฝูงนกตัวเล็ก ๆ ที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้บินหนีไป มีเสียงของเกรย์วูล์ฟดังมาให้ได้ยินจากไกล ๆ

　ลบมันที ขอร้องล่ะ

　ชั้นไม่คู่ควรกับการที่จะใช้ชื่อนี้ที่มิเรียมอบให้เลยสักนิด

[หากยืนยันแล้ว จะไม่สามารถเปลี่ยนได้อีก]

　ข้อความปรากฏขึ้นมาในหัวชั้น

　เป็นคำเดียวกันกับตอนที่มิเรียตั้งชื่อให้ชั้น

　ชั้นอยากจะหัวเราะเยาะตัวเอง แต่ก็หัวเราะไม่ออก

　นับแต่นี้ต่อไป ชั้นต้องแบกรับชื่อที่เด็กสาวผู้ซึ่งความหวังแตกสลายไปแล้วตั้งให้ไปตลอดกาล