[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 93

　「เวทขาว [ฟื้นฟู]」

　พอฉันร่ายมนต์ไป ก็มีแสงออกมาจากปลายไม้เท้า ลอยไปล้อมรอบชาวบ้านคนหนึ่ง

　บาดแผลขนาดใหญ่ตรงช่องท้องก็ปิดตัว ลมหายใจกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

　เป็นคนสุดท้ายแล้วที่มีบาดแผลถึงตาย

　ทันใดนั้น สายตาฉันก็พร่ามัว ขวดที่อยู่ในมือจึงตกลงไป

　ขวดตกลงไปกระแทกกับพื้น ทำให้ของเหลวสีเขียวที่เหลืออยู่เล็กน้อยในขวดไหลออกมา

　มานาโพชั่น

　เป็นยาที่ช่วยฟื้นฟูพลังเวทได้ในทันที แต่ก็มีผลข้างเคียงด้วยเช่นกัน

　กรณีที่แย่ที่สุด ถ้าดื่มไปสองขวดในวันเดียวก็อาจถึงตายได้

　「คุณมาริเอล หะ ให้ฉันใช้ยาด้วยค่ะ! ในบ้านยังมีอีกใช่มั้ยคะ?」

　มิเรีย ลูกศิษย์ของฉัน วิ่งมาหาฉันที่พยายามทรงตัวเอาไว้

　นอกจากฉันแล้ว ในหมู่บ้านนี้ก็มีแค่มิเรียที่ใช้เวทขาวได้

　ถึงมานาโพชั่นจะมีประโยชน์มากก็จริงเพราะเรามีนักเวทขาวไม่พอ แต่สำหรับคนธรรมดา ยิ่งเป็นเด็กแบบมิเรียแล้ว มันอันตรายเกินไป

　นอกจากจะทำให้ร่างกายหยุดเติบโต ยังลดอายุไขลงไปด้วย

　「ตอนนี้ไม่มีใครบาดเจ็บถึงตายแล้ว ถ้าเธอดื่มเข้าไปเธอก็จะหยุดโตด้วยนะ」

　「แต่คุณมาริเอลเองก็ไม่…..」

　มิเรียปิดปากของเธอไปก่อนที่จะพูดจบ

　ถึงฉันจะถูกใจเด็กคนนี้ แต่ถ้าอนุญาตให้พูดไป คงจะล้ำเส้นอาจารย์ลูกศิษย์เกิน แล้วฉันจะเสียหน้าในฐานะผู้อาวุโสของหมู่บ้านด้วย

　โดนหยอกล้อนิดหน่อยฉันไม่ว่าอะไรหรอก แต่ในตอนนี้ฉันต้องเข้มแข็งในฐานะผู้นำหมู่บ้าน

　โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้

　หมู่บ้านที่ล่มสลาย จำเป็นต้องมีผู้นำสำหรับการสร้างขึ้นใหม่

　มีหลายคนที่เหมาะสมมากกว่าฉัน ที่แค่อายุมากแล้วก็ใช้เวทมนตร์ขาวได้ แต่ได้ยินมาว่ามีคนนึงที่จะใช้โอกาสนี้พาลูก ๆ ออกไปที่อื่น

　ฉันเองก็รู้สึกเสียดาย ที่นึกว่าเวลาหลายปีที่ใช้ร่วมกันกับคนในหมู่บ้านจะทำให้เปลี่ยนความคิดได้ แต่ก็ไม่คิดจะห้ามหรอกนะ

　ตอนนี้จะผลักความรับผิดชอบไปให้คนอื่นไม่ได้

　「เลิกทำเหมือนฉันเป็นเด็กได้แล้ว แถมยานั่นมันแพงด้วย ถ้าเธอคิดแค่อยากจะใช้เฉย ๆ ไม่ใช่เพราะอยากรักษาคนเจ็บก็จ่ายมา 200,000G ซะ」

　ฉันปฏิเสธมิเรียเสียงแข็ง

　ถ้าเข้าไปซื้อในเมือง มันก็ราคานั้นจริงๆนั่นแหละ

　แต่ฉันซื้อแค่วัตถุดิบที่ราคาถูก วัตถุดิบราคาแพงก็หาเอาจากป่าแล้วมาทำเอง ฉันเลยเสียแค่ประมาณ 1,000G เท่านั้น

　「นะ แน่นอนค่ะ ฉันจะจ่าย สักวันนึง….ถ้าฉันหาเงินได้เมื่อไหร่ แต่โพเมร่าเธอดูทรมานมาได้สักพักแล้ว….」

　ริมฝีปากของฉันยิ้มขึ้นมา แต่ก็เอามือปิดปากตัวเองได้ก่อน

　เป็นเด็กดีเกินไปจริง ๆ

　「…..ก็ได้ ฉันน่าจะยังใช้ยาได้อีก เดี๋ยวฉันจะไปหาโพเมร่าแล้วกัน มิเรีย เธอช่วยไปเอาผ้าพันแผลมาทีนะ」

　「ขอบคุณมากค่ะ!」

　มิเรียโค้งตัวลง แล้วรีบวิ่งไป

　……ต่อไป สัญญาไว้แล้ว ก็ต้องไปเอามานาโพชั่นอีกขวดสินะ

　ถ้าดื่มสองขวดเต็ม ๆ คงทำไม่ได้ แต่ถ้าขวดครึ่งก็คงไม่มีปัญหา

　ยังไงซะร่างนี้ก็อายุยืนเกินไปอยู่แล้ว

　จะลดลงไปสักหน่อยก็ไม่เป็นอะไรหรอก

　เราฝังบุคคลผู้เป็นที่รักไว้ในสวน จนตอนนี้จำนวนเพิ่มเป็นสามแล้ว

　ถึงจะมีเรื่องให้คิด แต่เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน

　ตอนนี้ร่างกายฉันอ่อนแรงลงเพราะมานาโพชั่น แต่ฉันจะให้คนอื่นทำงานนี้ไม่ได้

　ไล่ตามมังกรดำตนนั้น

　แม้จะเป็นแค่สังหรณ์ของฉันเอง แต่มันอาจเป็นเรื่องอันตรายก็ได้

　ที่ฉันอยากตามหามันเพราะความต้องการของตัวฉันเอง

　รูปร่างแบบนั้น…..ฉันเคยเห็นภาพเมื่อนานมาแล้ว น่าจะเป็นมังกรแห่งโรคภัย?

　ฉันกลับเข้าไปในบ้าน ดื่มมานาโพชั่น แล้วก็ร่ายเวทขาวให้โพเมร่า

　เมื่อเห็นว่าเธอหายดีแล้ว ฉันก็ขอให้มิเรียกับอีกหลายๆคนช่วยไปเก็บสมุนไพร โดยอ้างว่า「ฉันจะขอพักผ่อนก่อน ที่เหลือฝากด้วยนะ」แล้วก็แอบหนีจากหมู่บ้าน

　ฉันร่ายเวทเพื่อลบตัวตน แล้วก็วิ่งเข้าป่าไป

　ถึงมิเรียดูจะไม่สนใจเรื่องที่เธอเกือบถูกฆ่า แต่ดูแล้วเธอคงแค่ไม่อยากคิดมากขณะที่สภาพหมู่บ้านเป็นเช่นนี้

　ลึก ๆ แล้วในใจเธอยังต้องกังวลอยู่แน่

　เรื่องที่มังกรนั่นฆ่าคนก็เป็นความเป็นจริงอยู่ดี

　ถ้าชาวบ้านรู้ว่าคนที่พามังกรมาคือมิเรียต้องแย่แน่ ๆ

　ถึงมันจะไม่ดีต่อคนที่ตายไป แต่วิธีที่ดีที่สุดคือปิดปากไม่กี่คนแล้วให้เข้าใจกันว่าเกรกอรีพามาจะดีกว่า

　แม้มิเรียจะไม่อยากยอมรับ แต่นี่ก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว

　แต่ก่อนหน้านั้นยังมีเรื่องที่ฉันต้องตรวจสอบ

　วิกฤตระดับนี้ มีคนเสียชีวิตแค่ไม่กี่คนเท่าน้้น

　มาฮาร์วูล์ฟที่หลุดเข้ามาฆ่าไปหนึ่ง โดซฆ่าไปหนึ่ง ร็อคดรากอนฆ่าไปสาม สุดท้ายก็เกรกอรีที่ถูกมังกรดำฆ่า

　ถึงจะไม่ควรพูดแบบนี้ แต่การที่มีคนตายแค่หกคนนับว่าปาฏิหาริย์แล้ว

　ตอนที่ฉันไปดูศพของเกรกอรี ร่างของเขาโดนรอยแยกที่ลิตเติ้ลร็อคดรากอนมันทำไว้แต่แรกแล้วจนเยินไปทั้งตัวแล้ว

　ตอนที่โดนตัวหัว ฉันยังไม่แน่ใจเลยว่าเขายังมีชีวิตอยู่รึเปล่า

　ฉันไปถามคนอื่น ๆ แต่ก็ไม่มีใครที่โดนมังกรดำทำร้ายเอาเลย

　ความเสียหายต่ำเกินไปสำหรับมังกรที่ชั่วร้ายอย่างนั้น

　อย่างตอนที่มันโจมตีมิเรียก็ด้วย

　ระยะประชิดขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะพลาด

　หรือการที่มันถอยไปหลังโดนเวทมนตร์ของฉันก็แปลก

　ถึงจะเป็นธาตุที่แพ้ทาง แต่ก็โดนแค่หลังมือ

　หรือบางทีเรื่องทั้งหมดนี่อาจจะแค่เป็นเรื่องบังเอิญ

　ฉันมีชีวิตอยู่มายืนยาวแล้ว เรื่องบังเอิญอะไรก็เจอมาบ่อย แต่ครั้งนี้แปลกกว่าครั้งอื่นมาก

　ยังไงก็ยังคาใจ

　บางที เราอาจจะเพิ่งปาหินไล่ส่งผู้ที่ช่วยเหลือหมู่บ้านของเราเอาไว้ก็เป็นได้

　「อึ้ก!?」

　ระหว่างวิ่งไปก็เกิดคลื่นไส้ขึ้นมา

　ฉันหยุดอยู่กับที่ พิงต้นไม้ต้นหนึ่งเอาไว้

　ดื่มมานาโพชั่นเยอะเกินไปจริง ๆ ด้วยสิ

　ฉันนั่งพิงต้นไม้ และพักจนอาการปวดหัวลดลง

　วันนี้กลับเลยดีมั้ยนะ?

　มังกรดำนั่นคงเข้าป่าลึกไปนานแล้ว

　และถ้ายิ่งเข้าไป สัตว์อสูรอันตรายก็ยิ่งเยอะขึ้นด้วย ถ้าฉันไม่มีพลังเวทเหลือก็ใช้เวทปกปิดตัวตนไม่ได้

　กลับไปพักผ่อนก่อนจะดีกว่า

　ขณะที่ฉันกำลังหาข้ออ้างให้ตัวเองกลับ ก็เกิดเสียงดังขึ้นใกล้ ๆ

　มีอสูรขนาดใหญ่สู้กันงั้นเหรอ?

　ถ้าโดนลูกหลงเข้าไปล่ะแย่แน่ ๆ

　เมื่อคิดเช่นนั้น ก็เริ่มเดินกลับหมู่บ้าน แต่แล้วก็หยุดเท้าของตน

　ตรงนี้ยังไม่ใช่ป่าลึกเลยแท้ ๆ ปีศาจขนาดใหญ่ไม่ควรจะมาอยู่แถวนี้สิ

　ฉันนึกถึงมังกรดำตัวนั้น แล้วก็หันหน้ากลับไป มองขึ้นบ้างบน

　ข้างบนนั้น มีมังกรดำตัวหนึ่งบินอยู่

　ในมือถืออสูรไร้รูปร่าง สไลม์ เอาไว้ในมือแน่น

　ขณะที่มังกรดำบินอยู่บนฟ้า มันก็หันมามองฉันชั่วครู่ ก่อนจะหันไปทางอื่น

　แล้วมันก็ลงไปล่างผาทั้งอย่างนั้น

　ฉันรีบวิ่งไปที่ริมผา แล้วมองตามลงไป

　ไม่มีร่างของมังกรดำอยู่ อาจจะโดนแม่น้ำพัดออกไปแล้ว

　พอฉันเงยหน้าขึ้นมา ก็เจอกับกิ้งก่าตัวใหญ่มองลงไปด้านล่างเช่นกัน

　ดูเหมือนว่ากิ้งก่ายักษ์เองก็จะไม่สนใจฉัน เพราะหลังจากมันมองฉัน มันก็หันกลับไปมองแม่น้ำอีกครั้ง