[นิยายแปล] เจ้าหญิงแสงจันทร์แห่งดินแดนไว้ทุกข์ – ตอนที่ 46.18: กีกับซานา ท่องเที่ยวเมืองมนุษย์ (ตอน1)

ตอนพิเศษ 18

กีกับซานา ท่องเที่ยวเมืองมนุษย์ (ตอน1)

 

 

  เอลฟ์และมนุษย์ก็เริ่มติดต่อคบหากันมาเป็นเวลานานพอสมควรแล้ว และเอลฟ์ที่มายังดินแดนของมนุษย์ก็จะได้รับห้องพักส่วนตัวในปราสาทเฮลิฟาลเต้

 

“เฮ้อ ไม่มีเรื่องสนุกๆบ้างเลยเหรอ”

 

   ในห้องรับรองสำหรับแขกห้องหนึ่ง กีนอนแผ่อยู่บนเตียง มองไปบนเพดานอันว่างเปล่า หลังจากเหตุการณ์ล่าสุดที่เขาได้รับมอบหมายมาจากเซเลนให้ไปจัดการกับชายชราผู้ชั่วร้ายในครั้งก่อน ก็เหลือแต่การพูดคุยค้าขายแลกเปลี่ยนสินค้ากับเฮลิฟาลเต้ตามปรกติเท่านั้น ถึงการได้อยู่อย่างเงียบสงบจะเป็นเรื่องดี แต่ถ้ามากเกินไปก็ทำให้เริ่มเบื่อขึ้นมาได้

 

“งั้น เดี๋ยวจะบอกเรื่องน่าสนุกให้ฟัง เอาไหม?”

“เหวอ!?”

 

  อาจเป็นเพราะปล่อยตัวตามสบายมากเกินไป กีจึงไม่รู้สึกตัวว่ามีคนอื่นเข้ามาใกล้ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังคิดว่าลดความระวังลงไปมากจริงๆ แต่เจ้าของเสียงที่ทัก กับรูปร่างที่เห็นก็คือคนที่เขาคุ้นเคย ซานา 

 

“จะเข้าห้องคนอื่นก็เคาะประตูด้วยสิ”

“ก็เคาะแล้วไม่ตอบนี่นา เห็นว่ากำลังเบื่ออยู่ก็เลยมาบอกเรื่องน่าสนุกให้ไง ไม่เอาเหรอ?”

“ไปเจออะไรน่าสนุกเข้าล่ะ?”

 

   กีถามเหมือนไม่ค่อนใส่ใจมากนัก แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง

ซานาดูเหมือนจะอารมณ์ดีกว่าทุกที

 

“วันนี้ทั้งวัน ฉันจะให้นายดูแลฉันให้เต็มที่เลย”

“เอ่อ… เพื่ออะไร?”

“มนุษย์ผู้หญิงที่เป็นคนทำความสะอาดในปราสาทบอกมาว่า หนุ่มสาวจะทำสิ่งที่เรียกว่าเอสครีด* คือการที่ฝ่ายชายจะชวนฝ่ายหญิงไปเดินเล่นซื้อของตามร้านในตัวเมือง เพราะฉะนั้น นายก็ทำซะ”

“ไอ้การเอสโครด*เนี่ย มันฟังดูไม่น่าสนุกเลยไม่ใช่เหรอ? ยิ่งคนที่ไปด้วยกันคือเธออีก”

“เอสครีด*ต่างหาก!”

 

   พวกเขากำลังพูดถึงเอสคอร์ท* นั่นเอง

 

“ทั้งที่ฉันอุตส่าห์ตามนายมาถืงเมืองมนุษย์แต่นายก็ยังไม่ได้ตอบแทนเป็นเรื่องเป็นราวเลยสักครั้ง งั้นก็เอาเป็นเอสครีดนี่แหละ ถึงยังไงนายก็ไม่ค่อยมีอะไรทำอยู่แล้วนี่นา?”

“ผมดูว่างมากขนาดนั้นเลยสินะ”

 

   ถึงจะปากร้ายไปบ้าง แต่ในใจของกีก็รู้สึกขอบคุณซานาอยู่จริงๆ ไม่ว่ากีจะเป็นคนเข็มแข็งขนาดไหน เมื่อได้มาอยู่ท่ามกลางสังคมที่แตกต่างของดินแดนที่ไม่รู้จัก การมีคนคุ้นเคยที่เชื่อใจได้อยู่ใกล้ๆก็ทำให้รู้สึกสบายใจมากกว่า

   ความสามารถในการควบคุมเวทมนตร์ที่ละเอียดอ่อนกับความสามารถในการตรวจจับที่ยอดเยี่ยมทำให้ซานาสมบูรณ์แบบที่สุดในการเลือกเป็นคู่หู และยังให้ข้อเสนอแนะจากมุมมองของผู้หญิงได้ ซึ่งเป็นผลดีต่อการเจรจา

 

“…เอางั้นก็ได้ กว่าจะเริ่มประชุมกันก็ตอนเย็นโน่น ตอนนี้จะเอสโครดในเมืองมนุษย์กันก็ได้”

“ก็บอกว่าเอสครีดต่างหากล่ะ… ช่างเถอะ ถ้าตกลงแล้วก็ไปกันเลยดีกว่า”

 

   ซานาหัวเราะร่าเริง กียิ้มกลับไปเงียบๆ เมื่อตัดสินใจได้แล้วก็ลุกจากเตียง เอลฟ์ไม่มีแนวคิดเรื่องชวนกันไปใช้จ่ายฟุ่มเฟือย แต่ซานาเคยช่วยเหลือเขาไว้ตั้งหลายเรื่อง จะทำอะไรเพื่อตอบแทนเธอบ้างก็สมควรแล้ว

 

  การประชุมกับมนุษย์จะมีขึ้นในตอนเย็น เพราะเซเลนจะพร้อมที่สุดในช่วงเวลานั้นตามฉายาเจ้าหญิงแสงจันทร์ของเธอ ดังนั้นต่อให้พวกเขาไม่อยู่ตลอดช่วงกลางวันก็ไม่มีปัญหาใดๆ

 

  ทั้งกีและซานาไม่ได้เตรียมตัวเป็นพิเศษ กีสวมชุดของเผ่าเอลฟ์ตามปรกติ คว้าถุงเงินและหม้อใบโปรด แต่ซานาก็ห้ามกีไว้ก่อนที่เขาจะสวมใส่ของไม่จำเป็นออกไปข้างนอก

 

“แล้ว จะเริ่มกันยังไง?”

“เรื่องนั้นนายต้องคิดเองสิ ที่สำคัญคือต้องทำให้ฉันรู้สึกพอใจ แล้วนายเองถึงจะสนุกไปกับมันได้ ประมาณนี้แหละ ที่มนุษย์ผู้หญิงคนนั้นบอกให้ฉันฟัง”

“แล้วมันยังไงล่ะนั่น เรื่องเข้าใจยากของพวกมนุษย์อีกแล้วสิ”

 

   จากที่กีได้ฟัง เขาไม่รู้เลยว่าการที่ต้องคอยเอาใจคนอื่นจะทำให้ตัวเองรู้สึกสนุกได้อย่างไร

  มันควรจะเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ง่ายกว่านี้ หากกีและซานามีความรู้สึกชอบพอกันอยู่ แต่พวกเขาก็เป็นเพียงเพื่อนสนิทต่างเพศที่รู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็กเท่านั้น ยังไม่ถึงขั้นที่มีความรู้สึกรักใคร่ให้แก่กัน

 

  ในเมื่อเขารับปากแล้วว่าจะทำก็มีแต่ต้องทำเท่านั้น ไม่คิดกลับคำพูด กีจึงต้องหาวิธีทำให้ซานาพอใจกับการเดินดูรอบเมืองในครั้งนี้ให้ได้ เขาบอกคนรับใช้ที่อยู่ในบริเวณนั้นให้รู้ไว้ว่าพวกเขาจะเข้าไปในตัวเมือง จากนั้นก็เดินผ่านโถงทางเดินมุ่งหน้าสู่ลานกว้างเพื่อขึ้นรถม้า

 

   ระหว่างทางก็ได้เห็นเด็กสาวสีขาว เซเลนเดินสะลึมสะลือเหมือนละเมออยู่อีกฝั่งของโถงทางเดินในเสื้อผ้าที่ดูเหมือนชุดนอน เซเลนก็เห็นกลุ่มของกีเช่นกันและเข้ามาทักพวกเขาในทันที 

 

“อ้าว? เซเลน ตื่นในเวลานี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

“หิวแล้ว”

 

   ในช่วงวัน เซเลนจะตื่นขึ้นมาและนอนต่อเป็นบางครั้ง โดยที่ก่อนหน้านี้เล็กน้อยเธอได้ตื่นขึ้นมาและคิดจะหลับลงไปอีกครั้งแต่เมื่อรู้ว่าเป็นเวลาก่อนอาหารกลางวัน จึงคิดจะไปโรงครัวเพื่อขออาหารที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆร้อนๆ และหลังจากกินจนอิ่มแล้วก็จะกลับไปนอนต่อจนตกเย็น

 

“ไป ข้างนอก?”

“ใช้แล้ว กีก็ด้วย จะไปเที่ยวเล่นให้สนุกทั่วเมืองเลยล่ะ แน่นอนว่ากีจัดการให้ทุกอย่าง”

“ไหงกลายเป็นเที่ยวเล่นให้สนุกแล้วล่ะ! พวกเราจะไปเดินซื้อของกับหาอะไรกินกันตามร้านในเมืองต่างหาก”

“จริงเหรอ!?”

 

   คำว่า ‘หาอะไรกิน’ ทำให้เซเลนตื่นตัวเต็มที่ อาหารตามปรกติของเธอจะเป็นอาหารในพระราชวังซึ่งเป็นของเลิศรสที่ถูกปรุงมาอย่างดีสำหรับราชวงศ์เฮลิฟาลเต้

  แต่ถ้าพูดถึงอาหารในตัวเมืองก็จะนึกถึงอาหารตามร้านแผงลอยข้างถนน ของกินที่ถูกปรุงรสอย่างง่ายๆแต่ส่งกลิ่นหอมเรียกน้ำย่อยลูกค้า อย่างเนื้อย่างเสียบไม้ แค่คิดก็ทำให้เซเลนน้ำลายไหล

 

“ไปด้วย!”

“เอ๋? ท่านเซเลนด้วย? ฉันรู้มาว่ามนุษย์ตำแหน่งสูงจะไม่ทำอะไรร่วมกับคนธรรมดาไม่ใช่เหรอ…”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย เด็กคนนี้ไม่ได้มีบรรยากาศเหมือนผู้ดีพวกนั้นสักหน่อย ผมไม่มีปัญหาหรอก”

“นี่ นายน่ะ บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าให้เรียกว่าท่านเซเลน!”

 

  ซานามีความสามารถในการปรับตัวสูงทำให้เธอเข้าใจสามัญสำนึกของมนุษย์ได้ดีกว่า แต่สำหรับกี เขาไม่ได้ใส่ใจเรียนรู้ในเรื่องนั้นมากนัก

   เหตุผลหลักเป็นเพราะเขาคือหัวหน้าหมู่บ้านของเอลฟ์ เป็นบุคคลที่เป็นผู้นำ ผู้ที่ต้องรักษากฎระเบียบของเผ่าพันธุ์เป็นตัวอย่างให้แก่เอลฟ์ทั้งหลาย เพราะฉะนั้นเขาจึงพยายามไม่รับวัฒนธรรมต่างถิ่นเข้ามาปฏิบัติเกินความจำเป็น

 

   และความคิดเช่นนั้นของกีก็เข้าทางเซเลนมากกว่า เพราะจะได้กินของที่อยากกิน ทำเรื่องที่อยากทำได้เต็มที่ เป็นโอกาสอันดี เซเลนไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้มานานแล้ว

 

“ไม่ได้นะ!”

“อะไร!?”

 

  แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเรียกจากด้านหลัง เธอหันกลับไปอย่างตื่นตระหนก มารีอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบได้ เซเลนถูกมารีจับตามองและเข้ามาคว้าแขนเธอเอาไว้

 

“เซเลน เข้าเมืองตอนนี้ไม่ได้นะ เพราะต้องไปเตรียมชุดสำหรับใส่ไปทำงานในตอนเย็นไงล่ะ”

 

  มารีจับแขนของเซเลนเอาไว้แน่นแล้วพูดเช่นนั้น ชุดที่กลายเป็นเหมือนเครื่องแบบของเซเลนสำหรับเข้าร่วมประชุมนั้น ต้องใช้เวลาเตรียมการและสวมใส่มากกว่าชุดทั่วไป บางครั้งเซเลนจะเริ่มเบื่อหรือหงุดหงิดจนขยับตัวอยู่ไม่สุข ซึ่งก็เป็นการเพิ่มระดับความยากและเวลาในการสวมใส่มากขึ้นไปอีก

   อีกทั้งเซเลนตามปรกติจะตื่นอย่างไม่เป็นเวลาในช่วงเย็น เหล่าสาวใช้ที่มีหน้าที่แต่งตัวให้เธอมักจะต้องวิ่งวุ่นทำงานแข่งกับเวลาจนวินาทีสุดท้าย เพราะฉะนั้นช่วงเวลาในตอนนี้จึงถือเป็นโอกาสดีที่จะได้เตรียมตัวให้พร้อมตั้งแต่เนิ่นๆ ดังนั้นจึงพลาดไม่ได้อย่างเด็ดขาด

 

“แค่ นิดเดียว…”

“แล้วที่ใส่อยู่นี่มันชุดนอนไม่ใช่เหรอ คิดจะเข้าไปในเมืองในสภาพนี้เนี่ยนะ?”

“ยังไงก็ อยากไป!”

“ไม่ได้! ยังไงก็ไม่ให้ไป! ”

 

   ก่อนที่จะมายังโลกนี้ ชุดมาตรฐานของเซเลนคือเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นแบบทั่วๆไป หากอยู่ในห้องของตัวเองคนเดียวก็จะเหลือแค่กางเกงเท่านั้น ดังนั้น ชุดอันหรูหราสำหรับใส่นอนในตอนนี้ ได้รับการประเมินคะแนนโดยเซเลนสูงถึงเก้าสิบคะแนน แต่สำหรับมารี คะแนนของมันคือติดลบสามสิบคะแนน ตกต่ำยิ่งกว่าศูนย์ด้วยซ้ำ

 

“เดี๋ยวจะ ล้างหน้า หวีผม เปลี่ยนชุด ไม่มีปัญหา ไปได้”

“ปัญหามันไม่ได้มีแค่นั้นสักหน่อย! ยังมีเรื่องที่ว่าอาจจะกลับมาไม่ทันอีก!”

 

   ไม่ว่าอย่างไร มารีก็ไม่ยอมปล่อยให้เซเลนเข้าไปในตัวเมืองแน่ และถ้ายอมแพ้ในตอนนี้ ก็ไม่มีโอกาสได้ตระเวนกินอาหารตามร้านข้างถนนได้อีก มีแต่ต้องหาทางตามกีกับซานาไปให้ได้

 

“เผ่น!”

 

  ในเมื่อกลายเป็นแบบนี้ก็ต้องชิงลงมือก่อนเท่านั้น เซเลนสะบัดแขนข้างที่ถูกมารีจับเอาไว้จนหลุดออกมาได้ และเธอก็วิ่งหนีอย่างรวดเร็วไปที่ทางออก ขอแค่ขึ้นรถม้าได้ก็จะตามไปสมทบกับกีในเมืองได้ หนึ่งในท่าไม้ตายที่เธอคิดค้นขึ้นมาและเคยใช้งานได้จริงเมื่อครั้งที่หนีไปหาอาลัวที่สถานศึกษา

 

“อ่อนหัด! หนีไปแล้ว! ไปทางนั้นแล้ว!”

 

   แต่ครั้งนี้ การเคลื่อนไหวกะทันหันของเซเลนไม่ได้ทำให้มารีแตกตื่น มารีแค่ตะโกนให้รู้ว่า ‘หนีไปแล้ว!’ ที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนรับใช้ทั้งหลายที่ถูกสั่งให้ยืนขวางทางออกไว้ก่อนหน้านี้

 

“อึก!?”

“ที่ถูกเซเลนหลอกครั้งนั้นก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ ฉันให้คนดักรอเอาไว้แล้ว ไม่ปล่อยหนีไปได้หรอก!”

“หนอย!”

 

  เซเลนพยายามหลบหลีกแต่ก็รอดอยู่ได้ไม่นานก็ถูกสาวใช้สองคนประกบติดและจับเอาไว้แน่น เมื่อเซเลนเคลื่อนไหวไม่ได้ก็ถูกยกขึ้นมาในท่าหาม จนสุดท้ายก็ทำได้แค่แกว่งแขนและขาอยู่กลางอากาศ

   สาวใช้กลุ่มนี้ดูเหมือนจะถูกสอนมาให้จัดการกับเซเลนในลักษณะนี้โดยเฉพาะ จากนั้นก็ส่งตัวกลับห้องไปทั้งที่ยังพยายามต่อต้านอย่างหมดหวัง

 

 

“อุว้าก! ปล่อยนะ!”

 

   หลังจากปรากฏตัวได้ไม่นาน เซเลนก็ถูกเก็บกลับไป หากอยู่นานกว่านี้ก็มีแต่ทำให้เรื่องยุ่งยากมากขึ้นเท่านั้น จึงควรให้ยุติบทบาทแต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณสำหรับความเหนื่อยยาก

 

“น้องสาวคนนี้ทำให้ขายหน้าจนได้ บางครั้งก็ทำให้เหนื่อยเอาเรื่องเหมือนกัน”

 

   มารีส่ายหน้าและหันไปหากีกับซานาที่ยืนมองเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยสีหน้างุนงงอยู่เงียบๆมาโดยตลอด

 

“ต้องขออภัยที่แสดงกิริยาไม่น่าชมต่อหน้าแขกผู้มีเกียรติ เด็กคนนี้ไม่ชอบสวมชุดพิธีการ เพราะทำให้อึดอัดและเคลื่อนไหวได้ยาก ได้ยินว่าท่านทั้งสองกำลังจะเข้าไปในตัวเมืองใช่หรือไม่? ถ้าเช่นนั้น ขอแนะนำถนนสายหลักของเมืองที่มีสินค้าน่าสนใจสำหรับพวกท่านอยู่มากมายค่ะ”

 

   เมื่อพูดจบ มารีหมุนตัวหันตามเซเลนที่ยังร้องโหยหวนขณะถูกพาตัวไป ชุดสีแดงของเธอปลิวไสวอย่างงดงาม

 

“นั่นก็… ดูท่าจะลำบากเหมือนกัน”

“อือ แต่ฉันก็เข้าใจความรู้สึกของท่านเซเลนนะ แค่อยากเล่นสนุกได้อย่างอิสระเหมือนเด็กทั่วไปแต่ก็ทำไม่ได้ น่าสงสารออก…”

 

  เมื่อคิดถึงสถานการณ์ของเซเลนก็ทำให้กีกับซานารู้สึกเห็นใจ

   จริงๆแล้ว เซเลนไม่ต้องการเที่ยวเล่นแบบเด็กๆ เพียงแต่ต้องการลองกินเนื้อสัตว์เสียบไม้ย่างตามร้านแผงลอยอย่างที่คิดไว้เท่านั้น

 

   และแล้ว เซเลนจึงต้องถอนตัวไปอย่างช่วยไม่ได้ กีกับซานาเดินทางออกจากพระราชวังด้วยรถม้าตามแผนการดั้งเดิม จุดหมายคือถนนสายหลักของเมืองหลวงตามคำแนะนำของมารี

 

 

____________________

*

エスカレート/เอสครีด(?) = ????

エスコリーダ/เอสโครด(?) = ????

エスコート/เอสคอร์ท = เพื่อนเที่ยว พากินพาเที่ยว ดูแลเอาใจใส่ ฯลฯ ใกล้เคียงกับเดท

 

[นิยายแปล] เจ้าหญิงแสงจันทร์แห่งดินแดนไว้ทุกข์

[นิยายแปล] เจ้าหญิงแสงจันทร์แห่งดินแดนไว้ทุกข์

Comment

Options

not work with dark mode
Reset