[นิยายแปล] Hell mode – ตอนที่ 86 เหรียญทองกับขนม

บทที่ 86 เหรียญทองกับขนม

            วันหนึ่งหลังจากจบเรื่องวุ่นวายที่เซซิลหนีออกจากบ้าน อเลนก็ใช้สัตว์อัญเชิญนก G ไปที่หมู่บ้านคุเรนะ

            วันนี้ก็เอาเหรียญทองมาส่ง เริ่มส่งตั้งแต่เดือนกรกฎาคมปีที่แล้ว จนตอนนี้มากกว่า 10 ครั้งไปแล้ว

            กริ๊ง

            เทเรเซียที่หันหลังอยู่รู้สึกตัวด้วยเสียงของเหรียญทองที่ร่วงลงตรงพื้นจากนก G ของอเลน

            “อ้าวสวัสดีนะปิ๊บปี้จัง เอามาให้อีกแล้วเหรอ? วันนี้มีจดหมายด้วยสินะ”

            (ถึงจะชื่อแชปปี้ก็เถอะ)

            ‘ปี้!’

            ตรงแถวเท้าของสัตว์อัญเชิญนก G มีเหรียญทอง 1 เหรียญกับกระดาษที่เป็นจดหมายอยู่ เหรียญคาบด้วยจะงอยปาก ส่วนจดหมายใช้เท้าหยิบไป

            เทเรเซียเข้าไปใกล้และหยิบเหรียญทองกับจดหมายขึ้นมาจากพื้น

            ตอนส่งครั้งที่ 3 สัตว์อัญเชิญนก G ก็โดนเทเรเซียพบ ต้องบอกว่าเข้าไปในห้องพื้นดินเพื่อให้โดนพบ

            ตอนส่งครั้งที่ 3 ได้ส่งจดหมายครั้งแรกไปด้วย จดหมายแรกเขียนไว้แค่ 1 คำ

            ‘อเลน’

            เขียนไว้เพียงแค่นั้น ครอบครัวแทบจะอ่านตัวอักษรกันไม่ได้ รู้แค่ชื่อของครอบครัว เพียงแค่นั้นครอบครัวก็พอจะเดาได้

            “ปิ๊บปี้จัง!”

            มูระที่อายุ 4 ขวบออกมาจากห้องนั่งเล่นเพื่อไล่จับปิ๊บปี้ในห้องพื้นดิน ดูเหมือนจะยึดติดกับชื่อ ‘ปิ๊บปี้ฝฝ แทน ‘แชปปี้’ ที่อเลนตั้งให้ซะแล้ว

            (แค่ไม่ให้โดนจับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย)

            สัตว์อัญเชิญนก G มีความว่องไวเกิน 2’ ต่อให้ห้องพื้นดินคับแคบ แต่ก็หลบการไล่จับของมูระได้อย่างงดงาม

            “โธ่ ไม่ได้นะมูระ”

            “ค่ะ”

            “โอ๊ะ! มาอีกแล้วเหรอ ไม่เป็นไรแน่นะ?”

            โรดันเข้ามาในบ้าน พร้อมกับตักน้ำจากตุ่มมาดื่ม

            ตอนนี้เป็นช่วงเที่ยง ต่อจากนี้ครอบครัวจะกินอาหารกลางวันกัน โรดัน เทเรเซีย มัชชู แล้วก็มูระมาล้อมวงกินอาหาร ถึงจะเป็นประชาชนแล้วแต่บ้านก็ยังเป็นเหมือนเดิม แถมภาพการกินอาหารก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

            “เขียนจดหมายมาด้วยเหรอ? ขอดูหน่อยครับ”

            พอบอกอย่างนั้นมัชชูก็หยิบจดหมายมาจากเทเรเซีย

            (โอ๊ะ? พอจะอ่านได้แล้วเหรอ?)

            เหตุผลที่เขียนจดหมายมาด้วยเพราะไม่อยากให้ครอบครัวรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับการที่เอาเหรียญทองมาให้ กับอีกอย่างคือมัชชูเริ่มเรียนเรียนตัวอักษรตั้งแต่ปีที่แล้ว

            ปีที่แล้วมีอาจารย์มาที่หมู่บ้านเพื่อเริ่มเตรียมสอบให้คุเรนะ จะทำการเรียน 2 ปีเพื่อเตรียมไปเมืองแห่งการศึกษา จากการจัดการของหัวหน้าหมู่บ้าน เขาบอกว่าจะให้มัชชูเรียนด้วยก็ได้ ซึ่งมีนักเรียนอีกหลายคนทั้งโดโกร่าและเปโรมูสมาเรียนพร้อมกับคุเรนะ

            ถึงจะไม่ได้เห็นการเรียนด้วยตัวเอง แต่ดูเหมือนจะเรียนพวกตัวอักษรบ้าง ดูเหมือนจะมีคณิตศาสตร์อยู่ด้วย เลยทำการเขียนจดหมายกลับมาให้ที่บ้าน เพื่อให้มัชชูอ่านออกเสียงเพื่อให้จดจำได้

            เขาเริ่มอ่านอย่างกะท่อนกะแท่น

            ‘คุณพ่อ คุณแม่ มัชชู มูระ สบายดีหรือเปล่า?

            อเลนสบายดี

            คุณพ่อก็อย่าดื่มเหล้าหนักไป

            มูระ ให้เป็นเด็กดีนอนไวๆ

            ไว้จะเขียนจดหมายมาใหม่’

            (โอ้ ดูเหมือนจะอ่านได้ค่อนข้างมากแล้วนะเนี่ย การเรียนคงเป็นไปได้ด้วยดี ให้พูดตามตรงก็อยากให้คุณพ่อจำให้ได้เร็วๆเหมือนกันอยู่หรอก)

            เป็นโลกที่ความเร็วในการจดจำเปลี่ยนไปตามค่าความฉลาดจากการการเวลอัพ ต่อให้ค่าความสามารถความฉลาดของโรดันอยู่ที่ E หรือ D แต่การที่เลเวลอัพจากการล่าหมูป่า น่าจะทำให้จำอะไรได้ดีกว่าคนอื่นอยู่ ถ้าตั้งใจสัก 1 ปี คงอ่านและเขียนประโยคได้อยู่

            “มูระ พี่ชายบอกให้นอนเยอะด้วยนะ”

            “นอนเยอะๆอยู่แล้ว!”

            มูระเอามันฝรั่งนึ่งเข้าไปเคี้ยว ก่อนจะพูดยืนกรานว่าเป็นเด็กดีและหลับอย่างเต็มที่

            “ว่าแต่ ส่งเงินมาให้อย่างนี้ อเลนไม่เป็นไรแน่เหรอ?”

            ถึงจะเขียนจดหมายมาหลายครั้งแล้วว่าส่งเงินมาแบบนี้ไม่มีปัญหา ถึงอย่างนั้นโรดันก็ยังเป็นห่วง เหรียญทอง 1 เหรียญ สำหรับทาสติดที่ดินและประชาชนถือว่ามูลค่าค่อนข้างสูง

            ตั้งแต่อเลนเริ่มขายเกราะของมดเกราะ เงินที่ได้ต่อเดือนรวมเงินเดือนมันมากกว่า 10 เหรียญทอง การส่งมาให้แค่ 1 เหรียญทองไม่ถือว่าเป็นภาระของอเลนเลย แต่เพื่อไม่ให้เป็นห่วงมากเกินไปเลยส่งมาแค่ 1 เหรียญทอง

            ตั้งแต่เป็นคนรับใช้ฝึกหัด 1 ปีครึ่ง แทบจะไม่ได้ทำอะไรให้ครอบครัวเลย แต่พอมีแชร์ทำให้ส่งเงินได้สะดวกขึ้น ต่างโลกนี้ไม่มีอะไรที่รับรองการใช้ชีวิตเหมือนกับโลกก่อน ไม่รู้ว่ามีค่าใช้จ่ายอะไรบ้าง เลยพยายามส่งเงินมาอย่างต่อเนื่อง

            เซซิลเรียกในระหว่างที่ออกคำสั่งกับสัตว์อัญเชิญนก G ที่ใช้แชร์ เพื่อตรวจสอบว่าครอบครัวไม่มีปัญหาอะไร ตอนนี้อยู่ที่ห้องอาหารและอยู่ระหว่างการรับประทายอาหารกลางวันของตระกูลบารอน

            “อเลน หลังจากนี้มาที่ห้องด้วย”

            “ครับ คุณหนูเซซิล”

            ดูเหมือนหลายวันมานี้เซซิลจะปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว ถึงจะไม่เท่ากับก่อนที่ราชทูตจะมา แต่ไม่ต้องกังวลว่าจะออกไปที่ไหนแล้ว

            แล้วรู้สึกว่าท่าทีที่มีต่ออเลนนั้นดูใจดีขึ้น ถึงน้ำเสียงจะยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แต่สายตากลับอ่อนโยนขึ้น

            พอทำหน้าที่เสิร์ฟเสร็จก็มุ่งหน้าไปที่ห้องของเซซิลทันที ก่อนจะเคาะประตูแล้วเข้าไปข้างใน

            “อเลน ก่อนหน้านี้เก่งนะเนี่ยที่หาฉันเจอ”

            “ขอบคุณมากครับ”

            พอเข้าไปในห้อง ก็พูดขอบคุณเรื่องหนีออกจากบ้านวันก่อน

            “มาทางนี้ซะ”

            “ครับ”

            จากการที่เมื่อครู่ดูสภาพของบ้านเกิด ทำให้เห็นว่าห้องของเซซิลดูหรูหรา

            ตรงที่เซซิลบอกให้มา คือโต๊ะกลมเล็กๆที่เตรียมเซ็ตน้ำชาเอาไว้สำหรับ 2 คน

            โดนบอกให้นั่งลง โดยบนโต๊ะมีน้ำชากับขนมวางอยู่ มันเป็นขนมที่ดูหรูหรากว่าที่เซซิลกินตามปกติ

            “อเลน เป็นคนรับใช้ฝึกหัดของฉันมา 3 ปีแล้วสินะ นี่เป็นรางวัลที่เมื่อวันก่อนหาฉันเจอ”

            (โอ้! ขนมเหรอ? รางวัลมาแล้ว!! ถึงอย่างนั้นตอนครบรอบ 2 ปีไม่มี แต่มามีปีที่ 3 เหรอ)

            ตอนเป็นคนรับใช้ฝึกหัดของเซซิลครบ 1 ปี บอกว่าจะมอบรางวัลให้ อเลนเลยตั้งชื่อว่า ฉลองครบรอบ 1 ปี คนรับใช้ฝึกหัด ทำให้ได้เข้าเรียนการสอนเวทมนตร์ เพราะอย่างนั้นทำให้รู้ว่าผู้ใช้เวทมนตร์ของโลกกับความฉลาดมันมีความสัมพันธ์กันอยู่

            ปีที่แล้วตอนจะครบรอบ 1 ปีจะขอขนมอยู่หรอก แต่กลับไม่มีฉลองครบรอบ 2 ปี ไม่รู้ว่าลืมหรือว่าเบื่อจากตอน 1 ปีกันแน่ แต่ตอนครบรอบ 3 ปีมีเรื่องหนีออกจากบ้านด้วย เลยเหมือนจะให้รางวัลควบไปพร้อมกัน

            อเลนนั่งลงบนเก้าอี้

            เซซิลเริ่มอธิบายว่าขนมนี้เตรียมการอย่างไร

            ดูเหมือนจะขอเงินค่าขนมมาจากบารอนแล้วบอกให้หัวหน้าพ่อครัวทำให้ ดูท่าขนมนี้จะแฝงคำขอบคุณของบารอนเอาไว้ด้วย

            (โอ้ว! สมกับเป็นหัวหน้าพ่อครัว อดีตพ่อครัวในราชวัง!!)

            พอเห็นขนมที่หรูหรา เลยนึกถึงเรื่องที่ได้ยินมาจากริกเกลก่อนหน้านี้

            ที่คฤหาสน์นี้ มีอยู่ 2 คนที่เคยทำงานในราชวังมาก่อน

            คนแรกคือหัวหน้าพ่อครัว ทำงานเป็นพ่อครัวในราชวังจนถึงอายุ 50 กว่าๆ ก่อนจะเกษียณแล้วกลับมาบ้านเกิดที่แคว้นแกรนเวล วิธีการพูดแบบนั้นดูเหมือนจะใช้ตั้งแต่ตอนทำงานเป็นพ่อครัวที่ราชวังแล้วด้วย

            ส่วนอีกคนคืออาจารย์สอนเวทมนตร์ของเซซิล อาจารย์อายุค่อนข้างมากที่สอนเรื่องเกี่ยวกับเวทมนตร์ต่างๆให้กับอเลนเคยทำงานอยู่ที่ราชวัง ซึ่งแคว้นแกรนเวลไม่ใช่บ้านเกิดของอาจารย์สอนเวทมนตร์

            ถ้าถามว่าทำไมถึงมาเป็นอาจารย์ที่คฤหาสน์นี้ ทั้งหมดก็เพื่อเซซิล

            มันเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ ถ้าหากขุนนางมีพรสวรรค์ในการใช้เวทมนตร์แล้วละก็จะจ้างอาจารย์มาสอนเวทมนตร์

            แต่เซซิลมีพรสวรรค์ที่หายากอย่างนักเวท ถ้าเป็นแค่ผ้ใช้เวทมนตร์ คงไม่จ้างอาจารย์จากราชวังหรอก

            ทำการคัดเลือกผู้ที่อยากเกษียณแล้วมีพรสวรรค์นักเวทเหมือนกัน ตอนนี้มาสอนเซซิลสัปดาห์ละ 1 ครั้ง โดยตอนนี้ใช้ชีวิตหลังเกษียณอยู่ในบ้านที่มอบให้ตรงเขตชนชั้นสูง

            “เอ้า กินได้แล้ว”

            “ครับ”

            เพราะบอกว่าให้กินได้ เลยกินขนมอบหวานๆ

            (อืม อร่อยมาก!)

            เดิมทีอเลนเป็นพวกกินหวานอยู่แล้ว เลยกินขนมอย่างไม่เกรงใจ

            “อเลน เธอไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะ”

            “เอ๊ะ?”

            (พูดเรื่องอะไรกัน?)

            เนื่องจากกำลังกินอยู่ แต่เหมือนเซซิลยังมีเรื่องที่จะพูดต่อ เลยหยุดกินแล้วตั้งใจฟัง

            “ถึงอเลนจะไม่สบายใจเรื่องของอนาคตเลยพูดเกี่ยวกับเรื่องนักผจญภัย แต่ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะ”

            (นักผจญภัย? อ้อ เรื่องที่พูดในซอยสินะ)

            ตอนที่นั่งในซอยกับเซซิลที่หนีออกจากบ้าน พูดเรื่องจะเป็นนักผจญภัยออกไปเพื่อที่จะทำให้ร่าเริง

            “อเลนตั้งใจทำงานอย่างดี จะบอกคุณพ่อให้เลื่อนขั้นเป็นคนรับใช้เร็วๆก็แล้วกัน”

            (หา!!)

            เซซิลพูดว่าจะเลื่อนขั้นให้จากคนรับใช้ฝึกหัดเป็นคนรับใช้ด้วยรอยยิ้ม อเลนเลยพูดได้แค่ว่า “ถือเป็นเกียรติมากเลยครับ”