[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่1 ตอนที่ 21

บทที่ 1 ตอนที่ 21

 

หัวของผมรู้สึกเบลอๆเมื่อผมตื่นขึ้นมา เหตุผลคงเป็นเพราะเรื่องที่ไรเครียซังเล่าให้ฟังเมื่อคืนแน่เลย

 

「สวัสดีตอนเช้า เรย์จิ」

 

「อา อรุณสวัสดิ์ครับ…」

 

เมื่อผมลงไปถึงล็อบบี้ทางเข้า ไรเครียซังก็อยู่ตรงนั้นเหมือนกับทุกที ดูเหมือนผมจะมาสายที่สุดสินะ

 

「ผมยุ่งไปหมดแล้วแหน่ะ」

 

「อา ขอโทษครับ…」

 

「เป็นอะไรไป? เธอดูใจลอยๆนะ」

 

「โอ๊ะ ไม่มีอะไรครับ…」

 

มิมิโนะซังเข้ามาหวีผมให้ผมด้วยหวือันน้อยๆ

 

(มีทางไหนที่จะช่วยเขาได้ไหมนะ…?)

 

ขณะที่ผมคิดแบบนั้น ก็มีกำปั้นเขกมาที่หัวของผม

 

「โอ้ย!」

 

「เตรียมตัวให้พร้อมได้แล้ว เรย์จิ พวกเราจะออกจากเมืองในวันนี้」

 

「อา คะ-ครับ!」

 

เมื่อผมมองไปยังไรเครียซังพร้อมกับน้ำตาเล็ด ผมก็รับรู้ได้ว่านั่นเป็นข้อความจากเขาที่บอกว่าอย่ามาห่วงเรื่องของผู้ใหญ่เลย

 

…แต่ไม่เห็นจะต้องเขกหัวผมเลยนี่

 

「อะไร? อยากจะพูดอะไรรึไง?」

 

「…ไม่ ไม่มีอะไรครับ」

 

「หืม? พวกเธอสองคนไปสนิทกันมาตอนไหนเนี้ย?」มิมิโนะซังถามออกมา

 

「พวกเราไม่ได้สนิทกันซักหน่อย!」

 

「ถ้าจะถามผมว่าสนิทกันไหม ก็อาจจะไม่นะครับ…」

 

「หา?! ไอ้หนู แกจะปฏิเสธข้ารึยังไงกัน?」

 

「คุณอยากให้พวกเราสนิทกันงั้นหรอครับ?」

 

「แน่นอนว่าไม่อยู่แล้ว! แกพูดบ้าอะไรออกมากัน?!」

 

「น่ารำคาญจริงๆครับ」

 

「แกว่าไงนะ!?」

 

「อะฮ่าๆๆๆ เห็นมะ สนิทกันจริงด้วย~」มิมิโนะซังหัวเราะออกมาหลังจากที่ดูเราทั้งคู่คุยกัน

 

น็อนซังกับดันเต้ซังเพียงแค่มองดูพวกเราด้วยรอยยิ้ม

 

「เอาหล่ะ ไปกันได้แล้ว น็อนกับข้าจะไปที่หน่วยงานราชการเพื่อขออนุญาตข้ามพรมแดน มิมิโนะ–」

 

「ชั้นจะไปซื้อเครื่องเทศมาเพิ่มเติมเอง」

 

「เข้าใจแล้ว แล้วไรเครียกับเรย์จิหล่ะจะทำอะไร?」ดันเต้ซังถามพวกเรา

 

「ข้าอะไรก็ได้」

 

「ผมขอไปที่กิลด์นักพจญภัยอีกได้หรือปล่าวครับ?」

 

「แกอยากจะไปที่ลานฝึกซ้อมอีกงั้นรึ?」ไรเครียซังถาม

 

「ครับ!」

 

「ชอบอะไรแปลกจริงนะ」ไรเครียซังพูดแบบนั้นออกมาทั้งๆที่เขาเองก็ตัดสินใจจะมากับผมแท้ๆ

 

พวกเราแยกกับทุกคนก่อนจะมุ่งหน้าไปยังกิลด์นักพจญภัย

 

เมืองในตอนเข้ามีผู้คนคับคั่งมาก; ทั้งพ่อค้าแม่ค้าเร่ขายของ คนเข็นเกวียน คนที่ถือตะกร้าขนาดใหญ่ และผู้คนที่กำลังมุ่งหน้าไปยังจุดหมายของพวกเขาอย่างเร่งรีบ

 

ผมไม่รู้ว่าไรเครียซังจะจำทางไปที่กิลด์นักพจญภัยภายในวันแค่วันเดียวได้ไหม แต่เขาก็นำทางลัดเลาะผ่านตรอกด้านหลังได้ยังดีเยี่ยม

 

…สุดยอดไปเลย เป็นผมคงหลงแน่นอน ดีใจจังที่ผมไม่ได้ยืนกรานที่จะมาเองคนเดียว

 

「อะ เด็กนี่นา」

 

ในตรอกด้านหลัง ผมเห็นเด็ก 3 คนกำลังมองไปที่กระถางขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยน้ำฝน

 

「หา แกเองก็เป็นเด็กนะ」

 

「อา อืม ก็คงจะเป็นอย่างงั้นนะครับ」

 

「อย่ามาทำตัวแก่แดดสิ แกหน่ะ」

 

พวกเราเดินผ่านเด็กพวกนั้นไป

 

…ไม่ว่าโลกไหนก็จะเจอเด็กกำลังเล่นกันที่ตรอกด้านหลังสินะ

 

ไม่สิ! เดี๋ยวก่อนนะ! เดี๋ยวก่อน! รอแปปนึงนะ!

 

「เฮฮฮฮฮฮฮ้ พวกนาย!」

 

「อี๊กส์!」

 

ผมพุ่งเข้าไปหาเด็กพวกนั้นอย่างตาลีตาเหลือก เด็กพวกนั้นก็ตกใจก่อนจะวิ่งหนีหายไป

 

「ฮะ-เฮ้ย เรย์จิ! ทำอะไรหน่ะ?! แกจะทำแบบนั้นไม่ได้นะ」

 

「โอ๊ะ อืม…」

 

「ก่อนจะทำอะไรก็แนะนำตัวเองก่อนซิฟะ แล้วค่อยขอเจ้าพวกนั้นเล่นด้วย」

 

ไม่ ผมไม่ได้สนเรื่องนั้นซักหน่อย

 

「นี้มัน…」

 

ตอนที่ผมมองไปที่กระถางนั่นก่อนที่จะเดินผ่านไป บางอย่างก็เข้ามาอยู่ในสายตาผม

 

「อย่างที่คิดเลย」

 

มันมีสิ่งมีขีวิตสีขาวดิ้นไปมาเหมือนกับไส้เดือน… หรือจริงๆแล้วมันคือไส้เดือนบางประเภทกัน? มันเหมือนกับหนอนชนิดหนึ่งที่หาเจอได้ใกล้ๆกับคูน้ำในญี่ปุ่นเลย

 

…นี้แหล่ะที่ผมตามหา

 

「อา? เจ้านี่นะหรอที่เด็กพวกนั้นมองอยู่หน่ะ?」

 

「ไรเครียซังรู้ไหมครับว่ามันเป็นตัวอะไร?」

 

「ถ้าให้เดานะ มันคงเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าขยะแขยงชนิดหนึ่ง… เดี๋ยวนะ นี่แกจะทำอะไรหน่ะ เรย์จิ!?」

 

ผมยื่นแขนเข้าไปในกระถางแล้วหยิบไส้เดือนสีขาวนั่นออกมา

 

「ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอมันในที่แบบนี้…」

 

มันเป็น 1 ใน 3 วัตถุดิบสำหรับล้างคำสาปของดันเต้ซํง

 

ไรเครียซังมีสีหน้าตกใจหลังจากที่เห็นผมนำไส้เดือนสีขาวนั่นใส่ลงไปในกระเป๋าหนังของผมอย่างระมัดระวัง ระยะห่างระหว่างผมกับไรเครียซังก็ห่างขึ้นมาอีกเล็กน้อย (ทั้งทางร่างกายและจิตใจเลย) แต่เหตุผลที่เขาไม่ถามอะไรออกมาเลยคงเป็นเพราะเมื่อวานผมสามารถขายขมิ้นนั่นได้สำเร็จอย่างสวยงาม บางทีเขาอาจจะคิดว่าไส้เดือนนี้ต้องเป็นยาอะไรสักอย่างเหมือนกันสินะ

 

ผมมีความสุขมาก ถ้าผมได้วัตถุดิบอีกชิ้นมาละก็ ผมจะสามารถรักษาคำสาปให้ดันเต้ซังได้แล้ว! และก็อีกอย่าง ดูเหมือนว่าผมจะต้องเอา “ใบไม้จากต้นแห่งชีวิต” ให้ไส้เดือนสีขาวตัวนี้กินสินะ บางทีคงปล่อยให้มันกินข้างในกระเป๋านั่นแหละ

 

และดูเหมือนว่าจะปล่อยให้มันตายก็ไม่เป็นไรหลังจากที่มันกินเสร็จแล้ว ดังนั้นผมจึงตัดสินใจปล่อยมันเอาไว้ในกระเป๋าแบบเดิม ถึงจะรู้สึกไม่ดีเล็กน้อยแต่ผมก็ทำอะไรมากไม่ได้อยู่ดี

 

「อา~ ไรเครียซัง ผมก็ไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะไม่รู้คำตอบหรอกนะครับ แต่ผมอยากจะถามบางอย่างกับคุณซักหน่อยหน่ะครับ」

 

「เฮ้ย… นั่นมันใช่วิธีพูดเพื่อถามอะไรจากคนอื่นเรอะ?」

 

「คุณรู้จักอะไรที่เป็น “โลหะสีเงินบริสุทธิ์” หรือปล่าวครับ?」

 

「อา? หรือว่าแกจะหมายถึงมิธริลงั้นเรอะ?」

 

「ว่าไงนะครับ!?」

 

เอาจริงดิ? คำตอบมันง่ายขนาดนี่เลยหรอ!?

 

ผมเห็นถึงความเป็นไปได้ที่จะรักษาดันเต้ซํงอยู่เพียงแค่เอื้อมมือแล้ว!

 

「ใช่แล้ว! มิธริว! องค์ประกอบของความแฟนตาซี! มีอยู่จริงๆใช่ไหมครับ!? มีสีเงินจริงๆใช่ไหมครับ!?」

 

「…ให้ตายเหอะ แกนี่พูดอะไรแปลกๆประจำเลยนะ เอาเถอะ ก็ได้… มิธริวก็คือมิธริวนั่นแหล่ะ เป็นโลหะที่ขุดได้จากเหมืองมิธริวในจำนวณน้อยมากๆ และแพงสุดๆไปเลยด้วย ตัวมันดูจะมีสีเงินที่บริสุทธิ์ยิ่งกว่าแร่เงินบริสุทธิ์ซะอีก」

 

「ผมจะต้องเอามันมาให้ได้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม! แล้วผมต้องทำยังไงครับถึงจะได้มันมา?」

 

「เป็นไปไม่ได้หรอก」

 

「เอ๊ะ……」

 

「การซื้อขายมิธริลหน่ะอยู่ในการดูแลของประเทศโดยตรงและไม่มีวางขายในท้องตลาดอีกด้วย จะมีความผิดทางอาญาทันทีถ้าไปได้มันมาด้วยวิธีอื่นๆ แล้วก็ตั้งแต่แรกแล้ว ด้วยการที่ขุดได้แต่แบบคุณภาพต่ำ มันจึงไม่มีขายแม้แต่จะเป็นในตลาดมืดก็ตามที」

 

「ไม่มีทางหน่า…」

 

ผมนั้นตกตะลึง

 

ทั้งๆคิดว่าการรักษาอยู่เพียงแค่เอื้อมมือแล้วแท้ๆ ทว่า… สงสัยโชคของผมคงจะหมดลงแล้ว

 

อาาา โชคไม่ดีจริงๆ… สงสัยจังว่าแค่นิดหน่อยก็หาไม่ได้เลยรึไงกันฮะ เจ้ามิธริวนี่! ถึงผมเองก็ยังไม่แน่ใจว่ามิธริลนี้เป็นวัตถุดิบชิ้นสุดท้ายที่ต้องตามหาจริงๆก็ตามที