บทที่ 2 ตอนที่ 20
「เรย์จิ พูดได้เลยไม่เป็นไรหรอก」
ขณะที่ผมกำลังรู้สึกลำบากใจจากสายตาของราชันศักดิ์สิทธิ์กับเหล่าชนชั้นสูงทั้งหลาย คุณหนูก็เลยยื่นมือเข้ามาช่วยผม
「ครับ ก่อนอื่นเลยนะครับ ผมกำลังกังวลถึงการสบตากันของฝ่าบาทกับท่านเอิร์ลชายแดนนะครับ มันดูเหมือนกับพวกท่านไม่ทราบว่าอีกฝ่ายจะเข้าร่วมงานเลี้ยงด้วย ทว่าผมคิดว่าพวกท่านน่าจะรู้เรื่อง “การแสดง” นั่นมาก่อนหน้านี้แล้วครับ หรือบางทีผู้นำตระกูลทุกคนก็น่ารู้แล้วเหมือนกันครับ แน่นอน ผมคิดว่า “การแสดง” นั่นคงจะวางแผนเอาไว้ไม่ให้เกิดอันตรายจริงๆหรอก แต่ก็น่าจะมีการบอกล่วงหน้าเพื่อเอาไว้อยู่แล้วแน่ๆครับ」
「………」
โอ้ คุณหมีเทาจ้องมาที่ผมอย่างเงียบงันเลยแห่ะ
「ต่อมาก็คือเรื่องที่เทียนไขบนโคมระย้าดับไปครับ」
「…ทำไมถึงคิดว่ามันแปลกละ?」
「ถ้าผมเป็นผู้โจมตีละก็ ผมจะตัดโคมระย้าให้มันตกลงไปครับ มันคงจะทำให้เกิดความโกลาหลมากกว่านี้ แต่ดูเหมือนการตัดโคมระย้ามันจะแพงเกินไปสำหรับ “การแสดง” สินะครับ และเศษกระจกก็อาจจะทำให้เกิดการบาดเจ็บที่ไม่ต้องการด้วย」
「หืมมมม…」
「นอกจากนั้น…」
「ยังมีต่ออีกหรอ?!」
「ครับ วิถีดาบของผู้โจมตีนั้นเห็นได้ชัดเลยว่ามาจากภาคีอัศวินครับ และมือสังหารก็จะไม่ทิ้งเป้าหมายแล้ววิ่งหนีไปหรอกครับ เอาเถอะ เรื่องพวกนั้นผมก็ไม่ได้รู้ตัวทันทีหรอกครับ แล้วก็อีกอย่างนะครับ ถึงผมจะไม่ได้รู้ถึงเรื่องนี้มาก่อนก็จริง แต่ตัวของฝ่าบาทกับท่านเจ้าชายศักดิ์สิทธิ์นั้นเรืองแสงในความมืดด้วยครับ ถ้ารู้ถึงเรื่องนี้มาก่อนละก็ มือสังหารคงจะพยายามสังหารพวกท่านด้วยหน้าไม้แล้วละครับ หรืออย่างน้อยๆก็คงจะปาดาบมาจากระยะไกลก่อนจะหนีไปด้วยครับ」
「เดี๋ยวก่อนสิ เป้าหมายอาจจะไม่ใช่พวกข้าก็ได้」
「อาจจะไม่ใช่ฝ่าบาทก็จริงครับ ทว่าตัวผมคิดว่าเป้าหมายน่าจะเป็นตัวของเจ้าชายศักดิ์สิทธิ์ครับ」
「ทำไมละ? เพราะผู้โจมตีหลายคนมุ่งหน้ามาที่โต๊ะนี้ยังงั้นรึ?」
「ไม่ครับ」
จากนั้นผมก็ได้ชี้ไปที่จานอาหารของเจ้าชายครูฟชราทที่มีซอส 5 แบบที่มีหน้าตาน่ากิน
「เพราะมีเพียงแค่ซอสของท่านเจ้าชาย้ท่านั้นที่มีพิษผสมอยู่ครับ」
【World Ruler】ยังคงร้องเตือนผมว่าซอสนั้น “เป็นอันตรายต่อร่างกายมนุษย์”
เมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูด สีหน้าของราชันศักดิ์สิทธิ์ก็น่ากลัวขึ้นมาทันที
(…หืมม? ผมคิดว่าพิษนั่นจะเป็นหนึ่งใน “การแสดง” ด้วยซะอีก แต่ จะว่าไปมันก็แปลก วางยาพิษก็ไม่น่าจะถือเป็นความบันเทิงที่ดีเท่าไหร่นี่นา ก็คิดว่ามันถูกเตรียมเอาไว้ให้เจ้าชายแกล้งตายเพื่อดูปฏิกิริยาของผู้คนอยู่หรอก แต่ไม่เห็นถึงกับต้องใช้พิษจริงๆเลย)
「นี่ เจ้าคนคุ้มกัน」
「ครับ ฝ่าบาท」
「เจ้ามั่นใจจริงๆรึว่ามันถูกวางยาพิษหน่ะ?」
「ครับ ผมมั่นใจ」
หลังจากนั้น ใบหน้าของราชันศักดิ์สิทธิ์ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ – นั่นก็หมายความว่า “พิษ” นั่น “ไม่ได้อยู่ในแผน” มีใครบางคนที่พยายามจะฆ่าเจ้าชายศักดิ์สิทธิ์จริงๆ
คนคุ้มกันนั้นจะต้องตื่นเช้า
ต่อให้จะเกิดการพยายามลอบสังหารเจ้าชายศักดิ์สิทธิ์และต้องเข้าร่วมการสืบสวนจนดึกดื่น แล้วต่อจากนั้นก็ต้องราบงานเรื่องราวทั้งหมดให้กับเจ้านายจนนอนดึกอีกด้วยก็ตาม คุณก็ต้องตื่นเช้าอยู่ดี
สถานที่ที่เหมือนกับหอพักนั้นถูกเตรียมเอาไว้ให้กับเหล่าคนรับใช้ของคฤหาสน์ ทว่าสำหรับคนคุ้มกัน ผมได้รับห้องส่วนตัวด้วย ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วใช้【เวทย์สะดวกสบาย】เพื่อสร้างน้ำขึ้นมาล้างหน้าตรงอ่าง น้ำเย็นนิดหน่อยในตอนเช้านี้เยี่ยมที่สุดเลย
มันไม่มีอะไรอย่างกระจกจริงๆ ดังนั้นผมก็เลยตรวจดูผมเผ้าด้วยกระจกที่ทำจากแผ่นเหล็กใสๆ ผมไม่ได้พยายามดูว่ามันมีผมชี้โด่เด่หรืออะไรหรอกนะ เข้าใจไหม? ผมแค่ตรวจดูว่าผมควรจะต้องย้อมผมใหม่หรือไม่แค่นั้นเอง อีกอย่างผมของผมก็ไม่ได้ชี้โด่เด่หลังตื่นนอนอยู่แล้วด้วย หลังจากนั้นผมก็ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วและเตรียมพร้อมที่จะออกไปแล้ว
「อรุณสวัสดิ์ค่ะ」
「อรุณสวัสดิ์ครับ」
มีเหล่าเมดกับพ่อบ้านมากมายที่เริ่มทำหน้าที่ของพวกเขาแล้ว บริเวณทางเข้าดูจะเต็มไปด้วยผู้คนแม้จะเป็นตอนเช้าตรู่
「โปรดดูแลตัวเองด้วยนะครับ」
「ได้โปรดเดินทางปลอดภัยนะคะ」
กลุ่มคนรับใช้ขนาดใหญ่ก้มหัวของพวกเขาลงแล้วมองส่งท่านเอิร์ลกับหัวหน้าพ่อบ้าน ท่านเอิร์ลนั้นจะต้องออกไปตั้งแต่เช้าหลังจากที่ได้ยินรายงานของผมเมื่อคืน นี่เขาได้นอนมั้งหรือเปล่านะ? เขาต้องลำบากในวันพรุ่งนี้แน่ๆเลยถ้าเขาไม่ได้นอนหน่ะ
รายงานของผมเกี่ยวกับ “งานเลี้ยงต้นกล้าแห่งคืนข้างขึ้น” ก็คือการรายงานย่อๆเรื่อง “การแสดง” และต้องใช้เวลากับการอธิบายเรื่อง “การวางยาพิษ” มากด้วย ท่านเอิร์ลจดข้อมูลทั้งหมดที่ผมตรวจสอบมา แล้วการที่ตัวเขาที่เป็น “เครื่องตรวจจับโกหก” นั้นถูกเรียกตัวไปในวันนี้โดยราชันศักดิ์สิทธิ์ด้วย เป็นที่แน่นอนแล้วว่าพวกเขากำลังควานหาตัวของผู้กระทำผิดอยู่
(ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ผมหวังว่าท่านจะโชคดี)
ผมมองไปที่ท่านเอิร์ลที่อยู่ด้านหลังหน้าต่างบนรถม้าด้วยความรู้สึกเห็นอกเห็นใจก่อนที่มันจะออกไปจากพื้นที่ของคฤหาสน์ ท้องฟ้าทางทิศตะวันออกดูจะมืดครึ้มนะวันนี้
ขณะที่ผมกำลังเช็คตารางงานวันนี้ของคุณหนูอยู่นั้น ผมก็รู้ตัวว่าคุณหนูเองก็ตื่นแล้ว
「อรุณสวัสดิ์ครับ คุณหนู」
「อรุณสวัสดิ์ เรย์จิ」
ผมอธิบายตารางงานในวันนี้ให้กับคุณหนูที่กำลังทานอาหารเช้าอยู่ คุณหนูนั้นทานเพียงคนเดียวโดยมีผมยืนอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ
รูปลักษณ์ของเธอก็ยังคงสง่างามแม้เธอจะทำเพียงแค่ทานอาหารเช้าเท่านั้นก็ตาม ตัวเธอนั้นราวกับเป็นผลงานศิลปะชิ้นโบว์แดงเลยละ ผมอยากจะเกิดเป็นคนหน้าตาดีในชีวิตหน้ามั้งจัง….
「นั่นเป็นทั้งหมดในวันนี้ครับ」
「เรย์จิ เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนงั้นหรอ? ชั้นกลับมาก่อนก็เลยไม่รู้หน่ะ」
「ผมเข้าร่วมการสืบสวนจนกระทั่งกลางดึกครับ แล้วท่านเอิร์ลก็ดูเหมือนจะกำลังรอผมอยู่ด้วย…」
「โม่ว ท่านพ่อนี่ไม่ยุติธรรมเลย บอกให้คนอื่นเข้านอนก่อนแท้ๆ แล้วก็ยัง…」
「ผมไม่คิดว่าเขารอผมเพราะความหวังดีหรอกนะครับ ช่างเรื่องนั้นเถอะครับ คุณหนูได้นอนฝันร้ายหรือเปล่าครับ? คุณหนูผ่านเรื่องหน้ากลัวแบบนั้นมานี่ครับ」
「หยุดทำเหมือนชั้นเป็นเด็กได้แล้ว และนอกจากนี้ ตัวชั้นก็ไม่ได้กลัวอะไรสักหน่อย ชั้นรู้ว่าตัวชั้นจะต้องปลอดภัยแน่ๆอยู่แล้ว ก็มีเรย์จิอยู่ด้วยทั้งคนนี่นา」
「…ให้ตายสิครับ ชมกันเกินไปแล้วนะครับ」
คุณหนูครับ จะเชื่อใจผมเกินไปแล้วนะครับ ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงถ้าคุณหมีเทาจากเมื่อวานโกรธขึ้นมาเหมือนกันนะครับ หนังแบบนั้นมันไม่ใช่อะไรที่มนุษย์ปกติจะใส่กันนะครับ
「งั้น ใครเป็นคนร้ายงั้นหรอ?」
「ยังไม่ทราบเลยครับ」
「เอ๊ะ? ขนาดมีนายอยู่ด้วยงั้นหรอ?」
「…ผมเป็นแค่คนคุ้มกันของคุณหนูกับคนพบพิษเองนะครับ」
「นั่นก็จริงอยู่ แต่ชั้นยังรู้สึกทึ่งกับวิธีที่นายจัดการกับผู้บุกรุกอยู่เลยนะ รวมถึงตอนที่นายพูดคุยกับฝ่าบาทกับเจ้าชายหลังจากนั้นด้วย!」คุณหนูพูดขึ้นพร้อมกับดวงตาที่สว่างวาบ
「คุณหนูอีวาครับ นี่เป็นครั้งแรกที่กระผมได้ยินเรื่องนี้เลยนะครับ」
โอ๊ะ ซวยละ! หัวหน้าพ่อบ้านจ้องเขม็งมาที่ผมพร้อมกับขยับแว่นของเขาซะแล้ว!
(คุณหนูครับ ได้โปรดเงียบหน่อยครับ! เงียบทีเถอะครับ! ชู่ววว!)
พ่อบ้านนั้นอยู่ด้วยในตอนที่ผมได้รายงานกับท่านเอิร์ล ทว่าผมเก็บส่วนที่อาจจะเป็นปัญหากับตัวผมเอาไว้… ถ้าหัวหน้าพ่อบ้านรู้ว่าผมได้พูดคุยกับราชันศักดิ์สิทธิ์ละก็ ตัวเขาที่โคตรคลั่งไคล้ในตัวราชันศักดิ์สิทธิ์ก็จะลุกไหม้ไปด้วยเปลวไฟแห่งความอิจฉาแน่ๆ
「เป็นอะไรไปเรย์จิ? นายไม่ได้รายงานเรื่องนี้งั้นหรอ?」
「รายงานแล้วครับ! ผมรายงานส่วนที่จำเป็นทั้งหมดไปแล้วครับ! อ่าห์ จริงด้วยครับ วันนี้ผมจะออกไปข้างนอกนะครับ ดังนั้นช่วยเลือกอัศวินไปเป็นคนคุ้มกันของคุณหนูด้วยนะครับ」
「–อะไรนะ?」
สีหน้าของคุณหนูก็มืดมนขึ้นมาทันที
「ผมบอกคุณหนูแล้วนะครับว่าผมได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมการสอบสวน “พ่อค้าทาส” ที่พวกเราทำลา– ผมหมายถึงปลดปล่อยนะครับ พวกเขาจะทำการการสอบสวนวันนี้ครับ」
「งั้นหรอกหรอ…?」
ผมสงสัยจังว่าเธอเป็นอะไรไปนะ? ผมมั่นใจว่าเธอจะต้องพูดอะไรอย่าง “พาชั้นไปด้วยสิ!” ออกมาแน่ๆนี่นา (ผมวางแผนว่าจะปฏิเสธเธอด้วยความช่วยเหลือของหัวหน้าพ่อบ้านอยู่หรอก) ทว่า ปฏิกิริยาแบบนี้นั้นไม่ได้คาดการณ์เอาไว้เลยแห่ะ
「คุณหนูแค่เป็นห่วงน่ะค่ะ」
อี้ก หัวหน้าเมด!? อยู่ๆก็อย่ามากระซิบข้างๆหูคนอื่นแบบนี้สิครับ!
แล้วหัวหน้าเมดก็ก้าวถอยหลังกลับไปอยู่ที่เดิมของเธอตรงบริเวณใกล้ๆกับทางเข้าโดยที่ไม่เกิดเสียง สงสัยจังว่าเธอเป็นสายลับรึไงกัน? ขนาดผมพยายามทำตามการเคลื่อนไหวของเธอ ผมก็ไม่ได้สกิลใดๆมาเลยนะ
(เป็นห่วงงั้นหรอ…)
จริงด้วยสิ คุณหนูเองก็เป็นแค่เด็กอายุแค่ 12 ปีนี่นา
เนื่องจากตอนนั้นผมอยู่ด้วย เธอก็เลยไม่ได้กลัวอะไร ทว่านั่นก็หมายความว่าเธอจะกลัวถ้าผมไม่ได้อยู่ด้วย
「…คุณหนูครับ ผมจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุดครับ」
「จริงหรอ?」
คุณหนูครับ ได้โปรดอย่าทำหน้าเหมือนกับกำลังถูกตำหนิอย่างนั้นสิครับ
ใครจะรู้กันละว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ถ้าท่านเอิร์ลมาเห็นอะไรแบบนี้เข้าหน่ะ? ขนาดในตอนนี้ หัวหน้าเมดกับหัวหน้าพ่อบ้านก็กำลังจ้องมองมาที่ผมราวกับจะบอกว่า “ไอ้สารเลว แกกล้าดียังไงมาทำให้เธอร้องไห้กัน?” เลย
「จริงครับ」
「สัญญานะ?」
「ครับ ผมสัญญา」
ผมยื่นมือขวาของผมออกไปและไขว้นิ้วชี้กับนิ้วกลางเอาไว้ด้วยกัน มันเหมือนกับจะบอกว่า “จะไม่คืนคำเด็ดขาด” หรือ “เกี่ยวก้อยสัญญา” และตามความรู้สึก มันเองก็เหมือนกับการ “สาบาน” ด้วย
「…เข้าใจแล้ว ชั้นจะเขียนจดหมายถึงท่านมิร่าในวันนี้ก็แล้วกัน」
「ครับ ตามต้องการเลยนะครับ」
มือเล็กๆของคุณหนูกำนิ้วของผมเอาไว้แน่น มือของเธอนั้นอบอุ่นและนุ่มนิ่มมากเลย
![[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit](https://novel00.net/wp-content/uploads/2021/10/9548_cover-193x278-1-150x150.jpg "[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit")
