[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่2 ตอนที่ 30

บทที่ 2 ตอนที่ 30

 

เป็นความเงียบงันที่หนักอึ้งมากๆ

 

มีเพียงเสียงสายฝนกระทบที่หน้าต่างดังกึกก้อง

 

ทว่า มันก็อยู่ได้เพียงไม่นาน

 

「…คุณหนูรู้เรื่องนี้ไหมครับ?」

 

ท่านเอิร์ลส่ายหน้าอย่างช้าๆ

 

เธอไม่รู้สินะ… ผมเองก็คิดว่าไม่รู้จะดีกว่าเหมือนกัน ต่อให้เธอรู้ มันก็จะกลายเป็นความรู้สึกผิดที่ไม่จำเป็นไปเปล่าๆ

 

「อาการของคุณหนูเป็นยังไงบ้างครับตอนนี้?」

 

「ญาติของข้าโดนเนตรเวทมนตร์เข้าไป ดูเหมือนจะเกิดความเห็นไม่ตรงกันเรื่องสีของชุดเดรสด้วย ข้าก็เลยได้ยินมาว่าเธอทำร้ายหัวหน้าเมดที่อยู่ข้างๆเธอเข้า」

 

「คุณหัวหน้าเมดเป็นอะไรมากไหมครับ?」

 

「แน่นอนว่าไม่อยู่แล้ว หัวหน้าเมดหน่ะเชี่ยวชาญด้านการป้องกันตัว ส่วนอีวานั้น เพราะอยู่ๆท่าทีที่เปลี่ยนไปของญาติคนนั้นรวมกับการใช้มานาไปจนหมด เธอก็เลยสลบลงไป」

 

ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นมา ขนาดเกิดสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดขึ้นมาแบบนี้ พวกเราก็ดูจะจัดการให้มันจบลงด้วยดีสินะ

 

「แล้วเราจะช่วยคุณหนูยังไงละครับ?」

 

「นักเวทย์บอกว่าผนึกมันจะพังลงในสักวัน และตัวเธอจะต้องฝึกควบคุมมานาให้ได้จนกว่าจะถึงตอนนั้น อย่างไรก็ตาม การจะหาใครสักคนที่รอบรู้ด้านผนึกมานั้น ไม่สามารถหาได้ในวันสองวันหรอก」จากนั้นท่านเอิร์ลก็วางถุงหนังเล็กๆลงบนโต๊ะ ผมคุ้นเคยกับลูกลักษณ์ทรงกลมหนาๆนั้นได้ดีเลยละ「ข้าจะมอบสิ่งนี้ให้เธอในวันพิธี」

 

สิ่งที่ปรากฏออกมาจากถุงหนังก็คือหินสกิลที่เปล่งแสงสีฟ้า – แสงที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาดใจ แสงได้ส่องสว่างไปทั่วทั้งห้องเพราะข้างนอกนั้นมืดสลัวจากฝนตก

 

【ควบคุมมานา ★★★★】นั้นลอยอยู่ตรงกลางของหินสกิล

 

「เมื่ออีวาสามารถควบคุมมานาของเธอได้ละก็ เธอจะสามารถลดระดับดาวของ【ควบคุมมานา】ลงมาได้ จนอาจจะไม่จำเป็นต้องใช้มันเลยก็ได้ หรืออย่างน้อยๆก็ใช้แค่【ควบคุมมานา】1 ดาวก็เพียงพอแล้วละ」

 

เข้าใจแล้ว ท่านเอิร์ลเตรียมมาตรการตอบโต้เอาไว้่อย่างดีแล้วนี่เอง ถ้าหินสกิลมันช่วยแก้ปัญหาในเรื่องนี้ได้ละก็ กำลังทรัพย์ของท่านเอิร์ลก็น่าจะจัดการมันได้อยู่แล้ว ถึงผมจะคิดว่า【ควบคุมมานา】4 ดาวยังเป็นสกิลที่อะไรที่ค่อนข้างหายากอยู่เลยก็เถอะ

 

「…ถ้าพิธีจัดขึ้นวันถัดมาหลังจาก “งานเลี้ยงต้นกล้าแห่งคืนข้างขึ้น” ละก็ พวกเราก็คงจะไม่ต้องมานั่งกังวลเรื่องผนึกแบบนี้หรอก」

 

ถ้ายังงั้น มันก็… เป็นความผิดของผม

 

「เรย์จิซัง เจ้าช่วยชีวิตเจ้าชายคลูฟชราทเอาไว้ ไม่มีใครกล่าวโทษเจ้าหรอกนะ อีกอย่างวันนี้ก็ไม่มีใครเจ็บตัวด้วย」

 

「ถึงยังงั้น…」

 

「ถ้ามันรบกวนเจ้าละก็ งั้นข้าก็จะขอร้องเจ้าบางอย่าง」

 

ท่านเอิร์ลยิ้มออกมา — ว้าว ช่างเป็นรอบยิ้มที่สวยงามอะไรอย่างนี้! ผมแน่ใจเลยว่าทั้งหมดมันเป็นเพราะคำแนะนำของผมแน่นอนเลย

 

「ข้าไม่ได้รับอนุญาตให้มอบมันก่อนงานพิธี แต่เพราะไม่สามารถปล่อยอีวาเอาไว้อย่างนี้ได้ ข้าก็เลยจะใช้อุปกรณ์เวทมนตร์ในการดึงเอามานาของเธอออกมาจนถึงขีดจำกัด」

 

ท่านเอิร์ลวางกำไลเงินที่ฝังด้วยอัญมณีสีเขียว 5 เม็ดลงบนโต๊ะ

 

「นี่คืออุปกรณ์เวทมนตร์อย่างนั้นหรอครับ?」

 

「ใช่ มันจะทำการดูดซับมานา และเมื่อมันดูดซับมานาเสร็จ อัญมนณีก็จะเปลี่ยนเป็นสีฟ้า เนื่องจากมันทำมาเพื่อบรรจุมานาได้ค่อนข้างมาก มันจึงสามารถดูดซับแล้วกักเก็บมานาจนถึงวันมะรืนนี้ได้… ทว่าปัญหาก็คือตัวอีวาเอง ถ้ามานาของเธอต่ำเกินไปละก็ มันจะสร้างภาระให้กับร่างกายของเธอเอาได้หน่ะสิ」

 

「อา จริงด้วยสิครับ…」

 

ผมเองก็เคยมีประสบการณ์ที่เป็นลมลงไปเพราะขาดมานาเหมือนกัน ดังนั้นผมก็เลยเข้าใจเรื่องนี้ได้ดีเลยละ

 

「มันจะต้องสร้างภาระให้กับร่างกายของเธอแน่นอน โดยเฉพาะช่วงเวลาตึงเครียดแบบนี้แล้วด้วย ดังนั้นข้าก็เลยอยากจะขอให้เจ้าอยู่ข้างๆกายเธอเอาไว้ เรย์จิซัง」

 

「เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องขอก็ได้ครับ」

 

เมื่อผมตอบกลับไปอย่างทันทีทันใด ท่านเอิร์ลก็ได้ส่ายหัวของเขา

 

「อีวาหวังพึ่งเจ้ามากกว่าที่เจ้าคิดนะ」

 

มันจะจริงหรือเปล่านะ? เอาเถอะ ผมคิดว่าผมมีความสุขไปพร้อมๆกับรู้สึกเขินอายเลยละ

 

「เข้าใจแล้วครับ งั้นผมขอตัวไปหาคุณหนูก่อนนะครับ」

 

「ขอบคุณมาก」

 

เมื่อผมยืนขึ้นและกำลังจะออกไปจากห้อง ผมก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

 

「โอ๊ะ จริงสิ ไม่ใช่ว่ามีเรื่องจะพูดอยู่ 2 เรื่องไม่ใช่หรอครับ ท่านเอิร์ล?」

 

「โอ๊ะ–ใช่ ข้าลืมไปเลย」ท่านเอิร์ลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่แยแสใดๆ

 

「นอกจากเรื่องหินสกิลที่จะมอบให้กับเจ้าชายคลูฟชราทแล้ว เห็นได้ชัดว่ามันมีความเป็นไปได้สูงที่มันจะเป็น 7 ดาวขึ้นไปด้วย」

 

「โหว…」

 

เจ็ด!?

 

「หืมม? เป็นข้อมูลที่เจ้าอยากรู้นักหนาไม่ใช่รึ เรย์จิซัง?」

 

「มะ-ไม่ครับ คือแค่ผมไม่เคยได้ยินหิน 7 ดาวมาก่อนหน่ะครับ」

 

「ข้าเองก็ไม่เคยเหมือนกัน แต่ มันไม่ใช่หินสกิลที่เจ้ากำลังตามหา ถูกต้องไหม?」

 

「เรื่องนั้น— ครับ ถูกต้องแล้วครับ」

 

「เรย์จิซัง เจ้าดูจะรู้จักหินสกิลที่เจ้ากำลังตามหาอยู่แล้วสินะ ดังนั้นข้าก็เลยไม่คิดว่าเจ้าจะสนใจหินสกิล 7 ดาวขึ้นไปอันนี้หรอก」

 

น่ากลัวจริงๆ! ท่านเอิร์ลคาดเดาไปไกลถึงขั้นนั้นแล้วหรอเนี้ย

 

「ไม่ครับ ไม่ ผมสนใจอยู่นะครับ」

 

「ต่อให้เป็นหินสกิล 7 ดาวขึ้นไปอย่างนั้นรึ?」

 

「ต่อให้เป็นหินสกิล 7 ดาวขึ้นไปครับ!」

 

ถ้าท่านอยากจะคะยั้นคะยอละก็ ต่อให้เป็น 9 ดาวขึ้นไปก็ยังได้

 

「งั้นรึ? ข้าเข้าใจแล้ว โปรดดูแลอีวาด้วยนะ」

 

「ครับ」

 

ผมก้มหัวลงแล้วออกมาจากห้องของท่านเอิร์ล ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของคุณหนู

 

ตามที่คุณหมอประจำตระกูลซิวลิซส์ว่าเอาไว้ คุณหนูกำลังนอนหลับสนิทอยู่ ดังนั้นผมก็เลยขออนุญาตเข้าไปในห้องแล้วไปยืนอยู่ที่ข้างๆเตียง

 

ถึงมันจะยังเป็นตอนเช้าอยู่ แต่ด้านนอกนั้นยังมืดมิดพร้อมกับฝนที่โปรยปรายอยู่เช่นเดิม ภายในห้องนั้นสว่างไสวอย่างอ่อนโยนด้วยตะเกียงเวทมนตร์ที่ข้างเตียง

 

ผมนำเก้าอี้เล็กๆมาวางแล้วนั่งลงที่ข้างๆเตียง ตามปกติมันจะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับคนคุ้มกันอย่างผมที่จะมายังห้องนอนของเธอแบบนี้ ทว่าดูเหมือนว่าท่านเอิร์ลจะอนุญาตแล้ว แถมยังมีเมด 2 คนยืนเตรียมพร้อมอยู่ที่มุมห้องด้วย ผมมองไปยังคุณหนูที่กำลังหลับไหล

 

(…ไม่คิดเลยว่าจะได้รู้เรื่องแม่ของคุณหนูแบบนี้)

 

ถ้าคุณหนูรู้เรื่องนี้ละก็ ผมมั่นใจเลยว่าเธอจะต้องเจ็บปวดแสนสาหัสแน่นอนเลย เธออาจจะคิดว่าเนตรเวทมนตร์ของเธอนั้นฆ่าแม่ของเธอเองเลยก็เป็นได้ – ถึงแม้จะไม่ใช่ความผิดของเธอเลยก็ตามที

 

(ถ้าผมสามารถช่วยคุณหนูโดยการอยู่ใกล้ๆได้ละก็ ผมก็ยินดีที่จะทำ แน่นอนว่าผมยังคงต้องตามหาลาร์คและลูลูช่าอยู่ แต่ผมยังสามารถอยู่ข้างกายเธอได้ อย่างน้อยๆก็จนกว่าเธอจะชินกับ【ควบคุมมานา】ผมอาจจะให้คำแนะนำบางอย่างเธอด้วย【World Ruler】ได้ก็ได้)

 

ในมือของผมนั้นมีอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ได้รับมาจากท่านเอิร์ล — กำไลข้อมือที่ดูเหมือนกับเครื่องประดับธรรมดาๆ พอมองผ่าน【World Ruler】แล้ว ผมก็ได้เห็นสัญลักษณ์เวทมนตร์ถูกสลักเอาไว้ตรงบริเวณพื้นผิวที่สัมผัสกับมือโดยตรง

 

สำหรับผม เวทมนตร์ที่ถูกสลักเอาไว้นั้นดูราวกับโซ่ที่จะผูกมัดคุณหนูเอาไว้

 

(…ท่านเอิร์ลไม่ได้เล่าเรื่องราวส่วนตัวพวกนั้นเพราะเชื่อใจในตัวผม แต่เพราะเขาพยายามสร้างความเห็นใจอยู่ต่างหาก ยังไงซะ ท่านเอิร์ลก็เป็นคนประเภทนั้นอยู่แล้วนี่นะ)

 

แน่นอน ถ้าเขาอ่านใจผมได้ละก็ เขาคงจะพูดว่า “ข้าเล่าเรื่องพวกนี้เพราะว่าข้าเชื่อใจเรย์จิซังยังไงละ มันเป็นเรื่องน่าเศร้าที่เจ้าคิดแบบนั้น” โดยไม่ต้องสบตากันด้วยซ้ำ