บุตรอสูรบรรพกาล – บุตรอสูรบรรพกาล ตอนที่ 197 ระแวง

 
บุตรอสูรบรรพกาล บุตรอสูรบรรพกาล ตอนที่ 197 ระแวง
 
“ทําอะไรกันอยู่เหรอจะ” หญิงสาวใบหน้าสระสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ประตูของพระราชวังแห่งอาณาจักรอู๋ด้วยท่าที่ประหลาดใจ เพราะในยามเช้าที่นางกําลังเดินเล่นชมสวนอยู่นั้น นางก็ได้เห็นเด็กสาว 2 คนกําลังป้วนเปี้ยนอยู่แถวประตูทางเข้า หากไม่เห็นว่าเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆนางคงเรียกทหารมาจัดการไปแล้ว
 
“….”เด็กทั้งสองหันมามองนางด้วยท่าทีตกใจ แต่ทันทีที่เด็กทั้ง 2 คนหันมาตัวนางเองก็ได้เห็นสร้อยคอที่พวกนางสวมเอาไว้ มันคือสร้อยคอของอสูรประจําตัวของเชื้อพระวงศ์ นั่นหมายความว่าเด็กทั้ง 2 คืออสูรงั้นหรือ
 
“ข้ารอพี่ไป๋อยู่” หลินหลินว่าพลางมองไปที่ประตู ท่าทางนางคงจะรอให้อิหมิงพาไป๋จูเหวินกลับมาเร็วๆ
 
“พี่ไป๋? เขาไปไหนงั้นเหรอ” หญิงสาวถามพลางนั่งลงข้างๆจุดที่หลินหลินกับปิงปิงยืนแอบอยู่
 
“พี่ไป๋โดนคนชั่วจับตัวไป พี่หมิง เลยจะไปช่วย” หลินหลินตอบโดยมีปิงปิงที่หลบอยู่ด้านหลัง นางพยักหน้าเหมือนจะช่วยยืนยันอีกแรง
 
“งั้นเหรอ พวกเจ้าคงเป็นห่วงน่าดูสินะ” หญิงสาวว่าพลางยิ้มออกมามาด้วยท่าที่อ่อนโยน
 
“พี่ไป๋ไม่เป็นอะไรหรอก แต่ข้าอยากเจอพี่ไป๋เร็วๆ” หลินหลินตอบพลางทําหน้ามุ่ย เพราะอูหมิงต้องไปหาองค์ชายชูเฟิงก่อน ทําให้ไม่สามารถพาพวกอสูรรวมถึงเหม่ยหลินและพวกต้าชิงกับต้าเฉินไปด้วยได้ พวกหลินหลินเลยได้แต่รออยู่ที่วังเท่านั้น
 
“อย่างงั้นเหรอ…จริงสิขากําลังจะไปไหว้พระ พวกเจ้าไปขอพรกับข้าดีหรือไม่” หญิงสาวว่าพลางมองสองสาวอย่างเอ็นดู
 
“ขอพร? ขอพรคืออะไรเหรอ” หลินหลินถามด้วยสีหน้างุนงง จะว่าไม่แปลกก็คงได้ที่อสูรจะไม่รู้จักคําว่าขอพร
 
“เป็นการภาวนาขอร้องให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยคุ้มครองคนที่เรารักยังไงล่ะ” หญิงสาวตอบ
 
“ถ้าไปขอพรแล้วพี่ไป๋จะกลับมาเร็วๆหรือเปล่า” หลินหลินถามด้วยท่าที่สนใจ
 
“ก็อาจจะนะ” หญิงสาวตอบพลางหัวเราะออกมาแน่นอนว่าการขอพรไม่ได้ทําให้เกิดผลลับทันที แต่ก็ทําเพื่อความสบายใจและภาวนาเท่านั้น
 
“ถ้างั้นข้าจะไปด้วย” หลินหลินตอบโดยปิงปิงที่อยู่ด้านหลังก็พยักหน้าเช่นกัน
 
“พระมเหสี มีอะไรหรือขอรับ”เหล่าองครักษ์ที่โผล่มาจากด้านหลังถามเมื่อเห็นพระมเหสีของพวกมันลงไปนั่งกับพื้น
 
“ไม่มีอะไร ข้าแค่จะชวนเด็ก 2 คนนี้ไปกับพวกเราด้วย” พระมเหสีว่าพลางจับมือของหลินหลินแล้วพาหลินหลินเดินมาร่วมขบวนเสด็จของตน น่าเสียดายที่ซูหลานกับอู๋หมิงไม่อยู่คราวนี้เลยไม่ได้ไปไหว้พระด้วยกันเหมือนคราวก่อน
 
“หลินหลิน เป็นอย่างไรบ้าง ที่นี่สวยดีใช่ไหม” หลังจากเดินทางมาถึงวัด พระมเหสีก็ถามหลินหลินกับปิงปิงที่นั่งอยู่บนรถม้าของตนอย่างอารมณ์ดี
 
“เจ้าค่ะ” หลินหลินหยักหน้าพลางมองไปรอบๆ
 
“สวยแล้วก็…น่ากิน…” หลินหลินรําพึงพลางมองรูปแกะสลักที่ทําจากหยกและมรกตจํานวนมากที่ถูกตั้งเรียงรายตามวัดทําเอาพระมเหสีทําหน้างงออกมา แต่นางก็คิดว่าหลินหลินคงเห็นพวกรูปปั้นหยกแล้วนึกถึงลูกกวาดกระมัง
 
หลังจากพาหลินหลินเข้ามาในวัด พระมเหสีก็ตามเจ้าอาวาสเข้าไปในโบสถ์ พลางสอนหลินหลินกับปิงปิงท่องบทสวดและขอพรให้ไป๋จูเหวินกลับมาโดยปลอดภัย หลังจากขอพรเสร็จนางก็ขอตัวไปพูดคุยกับเจ้าอาวาสปล่อยให้หลินหลินอยู่กับพวกองครักษ์ไปก่อน
 
“พวกนี้กินไม่ได้จริงๆเหรอ” หลินหลินบ่นพลางมองรูปปั้นหยกด้วยสายตาละห้อย หยกที่ไป๋จูเหวินซื้อมาก่อนหน้านี้เริ่มจะร่อยหลอแล้ว หากนางกินรูปปั้นพวกนี้เป็นอาหารหยกในมิติของนางก็จะยังอยู่ต่อได้อีกพักเลย
 
ก๊อก ก๊อก.. หลินหลินกับปิงปิงเดินไปได้พักหนึ่ง เสียงค้อนและสิ่วก้ดังออกมาจากมุมหนึ่งของวัด แน่นอนว่ามันดึงความสนใจของหลินหลินได้เป็นอย่างดี
 
ก๊อก..ก๊อก.. หลินหลินปีนกําแพงขึ้นไปดูว่าเสียงมาจากไหน และทันทีที่เห็นว่ามีคนกําลังแกะสลักรูปปั้นหยกอยู่จริงๆนั้นสายตาของหลินหลินก็พลันมองไปยังเศษหยกที่แตกออกมาจากการแกะสลักทันที หากเป็นหยกพวกนั้นอาจจะกินได้ก็ได้
 
“…”แต่ยังไม่ทันเข้าไปถาม หลินหลินก็สะดุดตาเข้ากับคนลงมือแกะสลักเข้าเสียก่อน
 
“พี่เวย” หลินหลินตกใจมากที่ได้เห็นหยงเวยอยู่ตรงหน้าตนเอง เพราะครั้งสุดท้ายที่เจอกับหยงเวย มันเป็นฝ่ายเข้ามาทําร้ายตนเอง
 
“…” หลินหลินกลับไปมองปิงปิงด้วยท่าที่เป็นห่วง นางไม่ทราบว่าหยงเวยปรับตัวแล้วเพราะนางแทบไม่ได้เจอมันเลย แต่หากหยงเวยโจมตีปิงปิงเข้านางจะต้องโกรธมากแน่ๆ 
 
“นี่แนะ” หลินหลินชักใยแมงมุมพุ่งเข้าไปมัดร่างของหยงเวยเอาไว้ในพริบตา แต่เพราะหลินหลินปล่อยจิตสังหารออกมาทําให้หยงเวยรู้ตัวเสียก่อน
 
ฉับ.! หยงเวยเรียกดาบมรกตออกมาฟันใยแมงมุมของหลินหลินอย่างง่ายดาย แต่พอมองไปดูว่าใครคือคนโจมตีมัน ดาบในมือของหยงเวยก็ลดลงแทบทันที
 
“หลินหลิน” หยงเวยว่าพลางเก็บดาบไป นั่นเพราะมันไม่มีความจําเป็นต้องทําอะไรหลินหลินอยู่แล้ว
 
“นี่แนะ” หลินหลินกระโดดโหม่งเข้าที่ตัวของหยงเวยในทันที หากไม่ใช่เพราะวัดแคบเกินไปหลินหลินคงกลายร่างเป็นแมงมุมไปแล้ว
 
กร้อป! หลินหลินอ้าปากกัดลงไปที่แขนของหยงเวยจนได้ยินเสียงเหมือนอะไรแตก ทําเอาหยงเวยรู้สึกตกใจอย่างมากเพราะแขนมรกตด้านขวาของมันโดนหลินหลินกัดจนแตกทั้งๆที่มันสามารถใช้แขนข้างนี้รับการโจมตีจากคนอื่นได้แท้ๆ
 
“ใจเย็นก่อน” หยงเวยพยายามห้าม แต่เหมือนหลินหลินจะไม่ยอมฟังสักเท่าไหร่ ทําให้หยงเวยต้องจับปากของหลินหลินเอาไว้ไม่ให้เข้ามากัดตัวเอง ยังดีที่พลังของมันเหนือกว่าหลินหลินทําให้สามารถหยุดหลินหลินไม่ให้เข้ามากัดได้
 
“เอ็บอะ” หลินหลินว่าพลางพยายามเอามือของหยงเวยออก
 
“เจ้าเจ็บงั้นเหรอ” หยงเวยเบิกตาเล็กน้อยพลางลดแรงจับลง
 
“อากกก”ยังไม่ทันได้ปล่อยหลินหลินอยู่ๆที่ด้านหลังของมันก็ปรากฏไอเย็นเฉียบแล่นเข้ามาในร่างของมัน ทําให้หยงเวยต้องรีบสร้างเกราะมรกตขึ้นมากันความเย็นไม่ให้เข้าสู่ผิวหนังโดยตรงทันที
 
“…” พอเห็นว่าไอเย็นใช้กับอีกฝ่ายไม่ได้ปิงปิงก็ถอยออกมา แต่เพราะการแช่แข็งเมื่อครู่เลยทําให้หลินหลินดิ้นหลุดจากมือของหยงเวยมาได้
 
“ปิงปิง เจ้าระวังให้ดีพี่เวยน่ากลัวมากเลย” หลินหลินว่าพลางถอยออกมาตั้งหลักข้างๆปิงปิง
 
“เดี่ยว พวกเจ้าใจเย็นก่อน” หยงเวยพยายามแก้ตัว แต่หลินหลินที่เคยโดนหยงเวยโจมตีใส่จะยังระแวงไม่หาย
 
“จัดการเลย” หลินหลินว่าพลางกระโดดไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ทําเอาหยงเวยได้แต่เหงื่อตกเพราะไม่ทราบจะจัดการกับหลินหลินอย่างไร แม้ภาย นอกหลินหลินจะเป็นเด็กสาวท่าทางไม่มีพิษมีภัย แต่นางก็เป็นอสูรระดับหยกขาว เรียกได้ว่าแข็งแกร่งมากพอจะสู้กับหยงเวยได้ในระดับหนึ่งเลยที่เดียว
 
ฟุบ! ใยแมงมุมของปิงปิงพุ่งออกมาเป็นอย่างแรกทําให้หยงเวยต้องเรียกดาบมรกตออกมาอีกครั้ง แต่ทันทีที่ตัดเข้าที่ใยแมงมุมของปิงปิงใยแมงมุมที่เป็นเศษใยแมงมุมไปแล้วกลับยังสามารถสร้างไอเย็นได้อยู่ พริบตาที่ตกลงมาบนเกราะมรกตของหยงเวยมันก็สร้างไอเย็นจนเกราะของมันมีน้ำแข็งเกาะเต็มไปหมด
 
กร้อป! หริบตาที่มัวสนใจปิงปิง หลินหลินก็เข้ามาประชิดตัวหยงเวยเสียแล้ว แถมเกราะมรกตที่มันภูมิใจยังโดนหลินหลินกัดเสียแตกไม่มีชิ้นดี ทําให้หยงเวยรีบสร้างแขนมรกตกลับมาอีกครั้งใช้ทั้งสองมือจับไปที่แก้มของหลินหลิน
 
“เจ็บๆๆๆ” หลินหลินโวยวายทันทีที่โดนจับแก้วเอาไว้ ตอนนี้หยงเวยแอบดึงแรงขึ้นนิดหน่อยเพราะความหมั่นไส้ส่วนตัว
 
“ข้ายอกให้เจ้าหยุดไง ข้าไม่ทําอะไรเจ้าแล้ว”หยงเวยว่าพลางถอนหายใจออกมา
 
“ไม่เชื่อพี่เวยยังเคยโจมตีข้าเลย” หลินหลินว่าพลางดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดจากมือของหยงเวยให้ได้
 
“ข้าไม่ทําแล้ว”หยงเวยถอนหายใจออกมาพลางเหล่มองปิงปิง ท่าทางนางจะไม่เข้ามาแล้ว
 
“ข้าไม่เชื่อท่านหรอก” หลินหลินว่าพลางดิ้นต่อไม่ยอมหยุด
 
“ถ้าเป็นเด็กดีข้าจะเอาหยกให้เจ้า” หยงเวยว่าพลางชี้ไปที่รูปปั้น ไม่ทราบทําไมพลังของมันถึงสร้างหยกขึ้นมาได้เองตามธรรมดชาติ แต่มันก็เอามาต่อรองกับหลินหลินได้เกินพอเลยทีเดียว เพราะแทบจะทันทีที่พูดออกไปหลินหลินก็ไม่ดิ้นต่อเลย