ตอนที่ 336
ระแวงเกินไป
“โอ้ เจ้าคือไป๋จูเหวินสินะ”พ่อของเพิร์ลที่ออกมาต้อนรับด้วยตัวเองพูดพลางมองไป๋จูเหวินด้วยท่าทีแปลกๆมันเคยเข้าใจผิดว่าไป๋จูเหวินคือเพิร์ลแล้วพาเข้าบ้านมาแล้ว การได้รู้ว่าจริงๆแล้วมันไม่ใช่เพิร์ลแถมยังเป็นคนจากดินแดนอื่นอีกต่างหากทำเอาคนในบ้านอึ้งไปทุกคนเลยก็ว่าได้
“จะเรียกว่าเพิร์ลก็ได้นะขอรับ”ไป๋จูเหวินหัวเราะพลางมองไปยังเหล่าพี่น้องของเพิร์ลที่ออกมาต้อนรับด้วยเช่นกัน
“ไม่ได้ๆ แบบนั้นเจ้าก็มาแทนข้าอีกนะสิ”เพิร์ลหน้าเบ้พลางส่ายหัวเบาๆ มันตรงมาแจ้งข่าวทางบ้านยังไม่ทันจะได้ทำอะไรต่อเลย ไป๋จูเหวินก็ส่งจดหมายมาบอกว่ามันจัดการโจรสลัดไปแล้ว ทั้งๆที่อาณาจักรไชน์วุ่นวายกับพวกโจรนั่นมาพักใหญ่แล้วแท้ๆ ถึงขั้นต้องส่งกองทัพเรือไปกองหนึ่งเพื่อจัดการเลย แต่ไป๋จูเหวินกลับจัดการด้วยตัวคนเดียวเสียอย่างนั้น
“ให้พี่ไป๋เป็นพี่ชายเราอีกคนก็ดีเหมือนกันนะ พี่เพิร์ลชอบแกล้งตายบ่อยเหลือเกิน”น้องสาวของเพิร์ลว่าพลางหัวเราะออกมา ทำเอาเพิร์ลหันไปค้อนขวับทันที คราวก่อนก็ที คราวนี้ก็เหมือนกัน เพิร์ลถูกเข้าใจผิดว่าตายไป 2 รอบแล้ว โชคยังดีที่คราวนี้ไม่มีเพิร์ลคนที่ 3 มาแทนตัวเขาอีกรอบ
“เอาเถอะ รอบนี้เจ้าช่วยกำจัดเพเพศภัยให้อาณาจักรของเรา องค์กษัตริย์ไชน์ที่ 2 ทรงชื่นชมเจ้าอย่างมาก พรุ่งนี้หากเจ้าสะดวกพระองค์ทรงอยากให้เจ้าเข้าพบหน่อย”พ่อของเพิร์ลถามพลางมองมาทางไป๋จูเหวินด้วยท่าทีลำบากใจ หากฟังจากที่เพิร์ลพูด ไป๋จูเหวินเองก็เป็นกษัตริย์เช่นกัน แถมอาณาจักรของไป๋จูเหวินนั้นใหญ่กว่าอาณาจักรไชน์ถึง 3 เท่าอีกต่างหาก การมาเยือนของมันคราวนี้แทบไม่ต่างจากการมาเยือนของกษัตริย์ต่างแดนเลย
“ได้ขอรับ ข้าเองก็ยินดีที่จะได้พบท่านเช่นกัน”ไป๋จูเหวินตอบพลางยิ้มออกมาด้วยท่าทีเป็นมิตร ปราสาทของอาณาจักรไชน์สวยงามและแปลกตามาก ไป๋หลินน่าจะชอบใจไม่น้อยที่ได้เข้าพบ
“เช่นนั้นก็เดินทางกันเลยเถอะ”พ่อของเพิร์ลว่าพลางสั่งให้คนไปเตรียมรถม้ามา อันที่จริงคำสั่งเรียกตัวไป๋จูเหวินเป็นคำสั่งด่วนมากทีเดียว ไม่ใช่เพราะไป๋จูเหวินช่วยเหลืออาณาจักรของตน แต่เพราะข้อสงสัยในตัวไป๋จูเหวินต่างหาก อยู่ๆก็กษัตริย์จากอาณาจักรอื่นเข้ามาในอาณาจักรของตนเอง บุกเดียวเข้าจัดการโจรสลัดทั้งเกาะทั้งๆที่กองทัพของตนทำไม่ได้ แม้จะทราบว่าอีกฝ่ายเป็นมิตรกับคนของตน แต่ในฐานะกษัตริย์แล้วก็ต้องได้พบด้วยตนเองให้รู้แน่ชัด
“ท่านน้า ไม่เป็นไรหรอกขอรับ”ไป๋จูเหวินว่าพลางยิ้มออกมา หากไปด้วยรถม้าคงใช้เวลานาน แถมมังกรที่เพิร์ลนั่งมายังขดตัวนอนอยู่ในสวนอยู่แล้วอีกต่างหาก
“เอ่อ….ข้าไม่ถูกกับที่สูงเท่าไหร่”พ่อของเพิร์ลว่าพลางเหล่มองไปทางมังกร ความจริงมันก็เข้าใจหรอกว่าการขี่มังกรไปจะไวกว่า แต่ปัญหาคือมันคงจะสลบไปก่อนหากนั่งมังกรไป
“ถ้าอย่างนั้น….”จนแล้วจนรอดไป๋จูเหวินก็ใช้หลินหลินในการพาพวกตนมายังเมืองหลวงของอาณาจักรไชน์จนได้ แม้หลินหลินจะสูงมากก็ตาม แต่เพราะพื้นที่บนหลังของนางมีเยอะกว่าทำให้พ่อของเพิร์ลยังพอใช้เดินทางได้
“ท่านพ่อ เมืองของพวกท่านลุงแปลกจังเลยค่ะ”ไป๋หลินว่าพลางมองเมืองต่างๆที่หลินหลินเดินผ่าน เพื่อไม่ให้ชาวเมืองแตกตื่น พ่อของเพิร์ลเอาสัญลักษณ์ประจำตระกูลมาติดไว้กับตัวหลินหลินแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังลดความตกใจของชาวเมืองไม่ได้อยู่ดีก็ตาม
“ปราสาทในเมืองหลวงสวยมากเลยนะจะ ไป๋หลินต้องชอบแน่ๆ”รูบี้ยิ้มพลางมองไป๋หลินที่กำลังชื่นชมบ้านเมืองจของตนอย่างตื่นเต้นทุกครั้งที่ผ่านเมืองเธอแทบจะไปเกาะหัวของหลินหลินเอาไว้แล้วใช้ดวงตาสีน้ำเงินมองไปจนทั่วเชียวล่ะ แม้รูบี้จะมองไม่เห็นเหมือนไป๋หลิน แต่นางก็ฟังที่ไป๋หลินเล่าออกมาและนึกภาพตามได้ไม่ยาก เพราะนางเกิดและโตในอาณาจักรนี้นี่นา
“สวยจัง….”ไป๋หลินและเหล่าอสูรมองไปรอบๆด้วยท่าทีตื่นเต้นเมื่อมาถึงปราสาทของกษัตริย์ไชน์ ปราสาทของท่านตกแต่งไปด้วยหินอ่อนสีขาวที่มีลายหินสีชมพู ตัดขอบด้วยทองคำและปูพรมสีแดงสด ดูแล้วสวยงามแปลกตามากเพราะมันแตกต่างจากวังหลวงที่ไป๋หลินเคยไปมาทั้งหมดเลย
“สีเหมือนพี่ไป๋ไป่เลย”ไป๋หลินยิ้มร่าพลางมองหินอ่อนที่ใช้ประดับปราสาท
“ไม่เห็นมีหยกบ้างเลย”หลินหลินว่าพลางมองไปรอบๆ วังในแผ่นดินตนเองมักมีหยกประดับอยู่ ถึงจะกินไม่ได้แต่สำหรับหลินหลินแล้วมันดูสวยและน่ากินดี
“ถึงจะเป็นหินอ่อนเจ้าก็กินไม่ได้นะ”ไป๋จูเหวินเตือนพลางหัวเราะออกมา
“ข้ารู้น่า”หลินหลินทำแก้มป่องพลางมองไปทางไป๋ไป่ ทำไมไม่เห็นมีใครห้ามไป๋ไป่เรื่องนี้บ้างล่ะ
“ก็พี่หลินหลินกินเยอะกว่าข้านี่นา”ไป๋ไป่ตอบราวกับอ่านสายตาหลินหลินออก ทำเอาหลินหลินยิ่งงอนเข้าไปใหญ่ แต่ถึงอย่างนั้นนางก็งอนได้ไม่นาน พักเดียวก็ไปเดินดูปราสาทเล่นกับพวกไป๋หลินเสียแล้ว ทำให้หงเยว่ต้องตามไปด้วยอีกตนเพื่อจับตามองไม่ให้พวกนางทำอะไรผิดแปลกๆ
“เชิญขอรับ”นายทหารคนหนึ่งเดินเข้ามาต้อยรับพลางพาไป๋จูเหวิน เหม่ยหลิน และ พวกเพิร์ลเข้าไปในท้องพระโรงที่องค์กษัตริย์นั่งประทับอยู่บนบัลลังก์ ที่พวกมันปล่อยพวกไป๋หลินพอเดินชมปราสาทก็เพราะแบบนี้นี่เอง
วูม!! ยังไม่ทันกล่าวทักทายร่างของชายคนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาไป๋จูเหวิน มันสวมเกราะโลหะทั้งร่าง แถมยังหวดดาบออกมาได้รุนแรงมากทีเดียว
เปรี้ยง!! ดาบของมันหยุดอยู่ที่แขนของไป๋จูเหวินไม่สามารถขยับไปไหนได้เลยแม้แต่น้อย ทำเอาชายคนนั้นตกใจเป็นอย่างมาก
เปรี้ยง!! ไป๋จูเหวินซัดฝ่ามือประกายอัสนีใส่ร่างของอัศวินคนนั้นไปทีหนึ่งทำเอาเกราะเหล็กที่หุ้มอยู่บุบลงไปทันทีพร้อมร่างของชายคนนั้นที่ลอยหวือไปชนกำแพงปราสาทจนเกือบทะลุ
“นี่มันเรื่องอะไร”ไป๋จูเหวินถามพลางปล่อยพลังวิญญาณออกมา ยังไม่ทันได้พูดคุยกันก็โจมตีกันเสียแล้ว หรือกษัตริย์ไชน์ที่ 2 คิดอะไรไม่ซื่อ
“ข้าได้ข่าวว่าท่านเป็นผู้ปราบโจรสลัดที่น่านน้ำภาคกลาง ข้าจึงอยากทดสอบฝีมือท่านก่อน”กษัตริย์ไชน์ที่ 2 ตอบพลางมองอัศวินที่นั่งอยู่ที่มุมปราสาท เพียงโดนโจมตีครั้งเดียวก็ลุกไม่ขึ้นแล้ว ทั้งๆที่อัศวินคนนั้นฝีมือไม่เลวเลยแท้ๆ แม้จะไม่ใช่หัวหน้าองครักษ์แต่แบบนี้มันก็เกินคากไปมาก
“เช่นนั้นท่านอยากจะทดสอบอีกหรือไม่”ไป๋จูเหวินถามพร้อมส่งพลังวิญญาณออกไปรอบๆ น่าเสียดายพลังระดับเทียนเซียนขั้นที่ 4 ของไป๋จูเหวินกลับทำให้อีกฝ่านยิ่งข้องใจ คนที่โดนหัวหน้ากลุ่มโจรฆ่าตายไปอยู่ระดับเทียนเซียนขั้น 10 แถมยังเข้าขั้นยอดฝีมือ แต่เจ้าหนูนี่กลับบอกว่าจัดการพวกโจรไปแล้วทั้งๆที่อยู่แค่ระดับเทียนเซียนขั้นที่ 4 เนี่ยนะ
“ถ้าอย่างนั้นให้ข้าทดสอบเองเถอะขอรับ”หัวหน้าองครักษ์ตอบพลางถือดาบเข้ามาหาไป๋จูเหวิน ชายคนนี้ไม่ได้สวมเกราะเหมือนชายคนเมื่อครู่ แต่พลังวิญญาณในร่างสูงมากทีเดียว
วูม…อยู่ๆพลังวิญญาณของไป๋จูเหวินก็แผ่ออกมารอบห้อง ก่อนจะกดร่างขององครักษ์ภายในห้องทั้งหมดให้คุกเข่าลงกับพื้น แม้จะทำเรื่องไม่สมควรแต่อีกฝ่ายก็เป็นกษัตริย์ของเพิร์ล ไป๋จูเหวินจึงยังไว้หน้าอยู่บ้างมันจึงใช้เพียงวิชาผงาดกลางหิมะเท่านั้น
“……..”ภาพตรงหน้าทำเอากษัตริย์ไชน์ที่ 2 อึ้งไปหลายอึดใจ แม้จะทราบดีว่าองครักษ์ของตนไม่ได้เก่งกาจที่สุดในอาณาจักร แต่อีกฝ่ายยังไม่ทำอะไรองครักษ์ทั้งห้องก็หมดสภาพเช่นนี้ หากคนด้านหลังไป๋จูเหวินสักคนอยากลงมือไม่เท่ากับมันต้องตายแล้วงั้นหรือ
“ยอดเยี่ยม ข้าไม่สงสัยท่านอีกแล้ว”กษัตริย์ไชน์ที่ 2 ปรบมือพลางลุกขึ้นจากบัลลังก์ เรื่องที่ไป๋จูเหวินเป็นผู้จัดการกลุ่มโจรมันไม่สงสัยอีกแล้ว แต่สาเหตุจริงๆที่เชิญไป๋จูเหวินมาในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องนั้น มันได้รับรายงานมาจากพ่อของเพิร์ลแล้วว่าไป๋จูเหวินเป็นใคร
“องค์จักรพรรดิไป๋ ข้าเรียกถูกหรือไม่”กษัตริย์ไชน์ที่ 2 ว่าพลางเดินเข้ามาหาไป๋จูเหวินด้วยท่าทีเป็นมิตรกว่าตอนแรกมาก
“ไม่ผิด”ไป๋จูเหวินตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบต่างจากท่าทียิ้มแย้มตามปกติมาก เพราะมันโดนลอบโจมตีก็เลยไม่ค่อยพอใจนัก
“เรื่องเมื่อครู่ข้าเองต้องขออภัยด้วย ข้าเพียงอยากเห็นความสามารถของท่านเท่านั้น”กษัตรย์ไชน์ที่ 2 ว่าพลางจ้องมองไป๋จูเหวินด้วยดวงตาจริงจัง
“ข้าได้เห็นแล้วว่าท่านแข็งแกร่งแค่ไหน และมีสิ่งหนึ่งที่ข้าอยากจะสนธนากับท่านให้ชัดเจน”พูดจบกษัตรย์ไชน์ที่ 2 ก็เอาแผนที่ออกมา มันเป็นแผนที่ที่รูบี้เขียนเอาไว้เรื่องการคาดเดาตำแหน่งแผ่นดินของพวกไป๋จูเหวิน ทำให้บนแผ่นดินของไป๋จูเหวินนั้นยังมีแต่ความว่างเปล่า แต่ที่เห็นได้ชัดเลยคือขนาดของอาณาจักรไชน์และอาณาจักรข้างเคียง แผ่นดินที่อาณาจักรไชน์ตั้งอยู่ใหญ่ไม่แพ้แผ่นดินที่ไป๋จูเหวินอยู่เลย แต่อาณาจักรไชน์ก็เป็นแค่อาณาจักรเล็กๆทางตะวันตกเท่านั้น
“องค์จักรพรรดิไป๋ ท่านมาที่นี่เพื่ออะไร และท่านมีความต้องการที่จะยึดครองอาณาจักรของข้าหรือไม่”เล่นถามตรงๆออกมาแบบนี้ไป๋จูเหวินก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา
“ตัวข้าเพียงพาบุตรสาวมาท่องเที่ยวในอาณาจักรที่สหายข้าเกิดเท่านั้น ไม่ได้ต้องการยึดอาณาจักรของท่านแต่อย่างไร”ไป๋จูเหวินตอบด้วยท่าทีอ่อนลง อีกฝ่านเป็นอาณาจักรเล็กๆ แค่ต้านรับศึกจากอาณาจักรรอบๆก็แทบกระอักแล้ว พอไป๋จูเหวินเข้ามาพวกมันก็ต้องกังวลเป็นธรรมดา แต่การต้อนรับเมื่อครู่ก็ออกจะแรงไปหน่อย
“พระองค์ไม่ต้องเป็นห่วงไปขอรับ แค่ดูแลอาณาจักรไป๋ให้เข้าที่เข้าทางสหายของข้ายังหาเวลานอนแทบไม่ได้ มันไม่คิดจะยึดอาณาจักรอื่นเพิ่มหรอก”เพิร์ลตอบพลางเดินมายืนข้างๆไป๋จูเหวิน
“พระองค์ไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ ข้าและคู่หมั้นของข้าต่างเป็นสหายของมัน มันไม่มีทางโจมตีอาณาจักรของสหายอย่างแน่นอน”รูบี้เองก็ยืนยันเช่นกัน ตอนไป๋จูเหวินโดนโจมตีทำเอานางใจหายวาบเลย โชคดีที่พวกไป๋ไป่อยู่ข้างนอก หากนางเห็นเข้ามีหวังกลายร่างเป็นมังกรพังปราสาทยับเยินแน่ๆ
“…..ก็ได้ ข้าจะเชื่อพวกเจ้า”กษัตริย์ไชน์ที่ 2 ตอบพลางถอนหายใจออกมา บอกตามตรงมันเครียดกินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว พอเรื่องโจรสลัดจบก็มีเรื่องของคนปราบโจรสลัดเข้ามาอีก แต่ในเมื่อเพิร์ลบุตรชายของสหายและรูบี้คู่หมั้นของมันยืนยันเช่นนั้นก็พอจะทำให้ตนเองโล่งใจขึ้นมาก
“ถ้าเช่นนั้นจักรพรรดิไป๋ เชิญท่านท่องเที่ยวได้ตามสบาย ข้าขออภัยด้วยที่ทำให้ท่านขุ่นข้องใจ”กษัตริย์ไชน์ที่ 2 ก้มหัวลงด้วยท่าทีอ่อนน้อม ทำเอาเหล่าองครักษ์ต่างตกใจกันยกใหญ่ แม้จะไม่ค่อยพอใจนักแต่ไป๋จูเหวินเห็นกษัตริย์ไชน์ที่ 2 ยอมก้มหัวให้ก็ถอนหายใจออกมา พลางบอกว่าตนไม่ใส่ใจอะไรแล้ว
