ตอนที่ 400
ตกใจ
“พี่ชิว ท่านจะกลับบ้านงั้นหรือ”ชิงจื่อถามหลังจากได้ทราบข่าวว่าชิงชิวจะกลับไปที่บ้าน
“ใช่ ข้าต้องไปบอกเรื่องการหมั้นหมายให้ท่านแม่ทราบ”ชิงชิวตอบออกมาตามตรง เพราะข่าวการหมั้นหมายของมันกับไป๋หลินน่าจะรู้กันไปทั้งวังหลวงแล้ว
“เอาจริงๆนะพี่ชิว ท่านใช้มนตร์วิเศษหรือยาเสน่ห์อะไรกันแน่”ชิงจื่อถามพลางมองพี่ชายของมันนิ่ง แม้ชิงชิวจะไม่ได้หน้าตาแย่อะไร แต่บอกตามตรงว่ามีองค์ชายมากมายหล่อเหลากว่า ดูดีกว่า ร่ำรวยกว่าตั้งมากมายทำไมองค์หญิงถึงมาเลือกพี่ชายของมัน
“เจ้านี่..”ชิงชิวถอนหายใจพลางใช้นิ้วดีดหน้าผากน้องชายตนเองทีหนึ่ง แต่จะว่ามันก็ไม่ได้ หากเป็นชิงชิวก่อนจะเข้ามาเป็นองครักษ์ในวังหลวงตัวมันก็ไม่กล้าฝันเหมือนกันว่าจะได้หมั้นหมายกับองค์หญิงของอาณาจักรตนเอง
“แล้วเจ้าจะกลับด้วยกันเลยไหม องค์จักรพรรดิท่านอนุญาตแล้วนะ”ชิงชิวถามพลางมองมาทางชิงจื่อ
“ข้าพึ่งมาทำงานได้ไม่ถึงเดือนเลย ท่านจะให้ข้าลางานแล้วงั้นหรือ”ชิงจื่อถอนหายใจพลางส่ายหน้าน้อยๆ เอาจริงๆตอนนี้มันสนุกกับการเรียนกับท่านจื่อหนิงมากทีเดียว นางฉลาดและรอบรู้ไปหมด ไม่ว่าจะถามอะไรนางก็ตอบให้ชิงจื่อเข้าใจได้ แม้แต่คำถามยากๆของจินจื่อนางยังตอบได้สบาย
“แล้วแต่เจ้าก็แล้วกัน”ชิงชิวว่าพลางโบกมือลาชิงจื่อก่อนจะเดินออกจากวังหลวงไป ตอนนี้พวกทหารยามไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่หรือรุ่นน้องของชิงชิวต่าก้มหัวให้ชิงชิวตอนเดินผ่านกันหมด ท่าทางข่าวจะไปถึงแล้วจริงๆ
“พี่ชิว”ยังไม่ทันจะออกจากวังหลวงไป๋หลินว่าที่คู่หมั้นของมันก็เรียกตัวมันไว้เสียก่อน
“ท่านแน่ใจนะว่าจะไม่ให้ข้าไปด้วย”ไป๋หลินถามด้วยท่าทีกังวล วันนี้ชิงชิวจะกลับไปที่บ้านของตนเองเพื่อบอกครอบครัวของตน แต่เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายชิงชิวเลยยังไม่อยากให้ไป๋หลินไป เพราะถึงอย่างไรพิธีหมั้นก็จัดขึ้นที่เมืองหลวงอยู่แล้ว
“ขืนท่านไปคนในหมู่บ้านของข้าคงแตกตื่นกันหมดแน่ๆ เอาไว้วันหมั้นของเราข้าจะพาท่านไปครอบครัวของข้าก็แล้วกัน”ชิงชิวตอบพลางยื่นมือไปจับมือของไป๋หลินเอาไว้
“อืม…ข้าจะรอ”ไป๋หลินทำตัวว่าง่ายผิดปกติมาก อาจจะเพราะกำลังดีใจที่จะได้หมั้นกับชิงชิวกระมัง หรือไม่ก็….
“ท่านรู้ใช่ไหมว่าถ้าท่านตามไปข้าจะจับได้ทันที”ชิงชิวถามพลางเหล่มองใบหน้าของไป๋หลินนิดหน่อย
“ระ รู้สิ”ไป๋หลินหน้ามุ่ยทันีเมื่อโดนจับได้ นางรู้หรอกว่าถ้านางไปที่หมู่บ้าน คนในหมู่บ้านจะแตกตื่นแน่นอน แต่นางก็อยากไปกราบท่านแม่ของพี่ชิวของนางเร็วๆนี่นา
“ไม่ต้องรีบร้อนหรอก ข้าไม่มีวันทิ้งท่านไปไหนแน่ๆ”ชิงชิวถอนหายใจพลางกุมมือของไป๋หลินเอาไว้แน่น
“ก็ได้ ข้าจะทำตัวดีๆ”ไป๋หลินว่าพลางทำแก้มป่องออกมาทำเอาชิงชิวอยากจะเข้าไปหอมแก้มของไป๋หลินขึ้นมาทันที แต่เรื่องเช่นนี้เอาไว้ทำหลังจากแต่งงานกันแล้วคงจะดีกว่า แม้จะใกล้ชิดกันแต่ชิงชิวก็ยังมีส่วนที่หัวโบราณไม่น้อย มันไม่ยอมแตะต้องไป๋หลินจนกว่าจะแต่งงานกันแล้วแน่ๆ
“ท่านราชบุตรเขย ท่านจะทำตัวหน้าหมั่นไส้เกินไปแล้ว”ทหารยามคนหนึ่งพูดพลางเอาด้ามหอกกระทุ้งหลังของชิงชิวเบาๆ
“รุ่นพี่…”ชิงชิวยิ้มเจื่อนๆพลางมองไปทางทหารยามคนนั้น มันคือรุ่นพี่ที่ช่วยฝึกมันตอนอยู่ในกรมทหารนั่นเอง
“เจ้านี่มันน่าอิจฉาจริงๆ บังอาจเด็ดดอกฟ้าที่ชายทั้งอาณาจักรหมายปองเสียได้”ทหารยามอีกคนว่าพลางปล่อยพลังวิญญาณออกมา แม้จะทราบดีว่าตอนนี้พลังวิญญาณของชิงชิวจะสูงกว่าพวกตน แต่หากไม่ได้ฝากรอยแผลเอาไว้บนร่างมันเสียหน่อยมีหวังพวกมันนอนไม่หลับแน่ๆ
“พี่ๆทั้งหลาย ใจเย็นแล้วพูดคุยกันเถอะ”ชิงชิวว่าพลางยิ้มเจื่อนๆออกมา แต่ท่าทางจะไม่ทันเสียแล้วเพราะนอกจากทั้งสองคนที่ยืนอยู่ด้านหน้า พวกทหารยามคนอื่นๆก็เริ่มเข้ามาล้อมชิงชิวแล้วเช่นกัน
ผลักๆๆๆ ทั้งด้ามหอก ปลอกดาบ ล้วนระดมซัดใส่ร่างชิงชิวไม่ยั้ง แน่นอนว่ามันไม่ได้รุนแรงอะไรนัก และชิงชิวที่ควรจะหลบอาวุธพวกนี้ได้สบายก็ยอมโดนแต่โดยดี
“เฮ้อ ค่อยหายแค้นหน่อย หลังพิธีหมั้นข้าจะให้เจ้าเลี้ยงอาหารพวกเราด้วย”รุ่นพี่ของชิงชิวว่าพลางเอาด้ามหอกจิ้มไปที่เอวของชิงชิว
“ขอรับ”ชิงชิวยิ้มเจื่อนๆก่อนจะรับปากออกไป แม้จะโดนรุมแต่สภาพชิงชิวหลังจากหลุดออกมาก็ไม่มีอะไรมากนอกจากเสื้อผ้าที่ยับเยินและเส้นผมที่กระเซิงไปหมด
“เดินทางปลอดภัยก็แล้วกัน”รุ่นพี่อีกคนของชิงชิวพูดจบก็ตบบ่าชิงชิวเบาๆ
“พวกท่านก็ตั้งใจทำงานนะขอรับ อีกไม่นานข้าก็จะตัดเงินเดือนพวกท่านได้แล้ว”ชิงชิวหัวเราะพลางวิ่งหนีออกไปจากวังหลวง ทำเอาพวกรุ่นพี่ได้แต่ปาปลอกดาบตามหลังมันมาเท่านั้น
.
.
การเดินทางด้วยรถไฟทำให้ชิงชิวมาถึงเมืองของตนเองในเวลาไม่นาน เมื่อก้าวลงมาจากสถานีรถไฟชิงชิวก็พบว่าเมืองของตนนั้นพัฒนาไปมากทีเดียว ยามนี้เครื่องอำนวยความสะดวกของท่านรูบี้และหลิวเซียนต่างถูกนำมาใช้อย่างแพร่หลาย ระบบน้ำและพลังงานต่างๆดีขึ้นกว่าสมัยก่อนมาก อีกไม่นานท่านหลิวเซียนบอกว่าจะสามารถส่งน้ำเข้าไปใช้ได้ในบ้านทุกหลัง ไม่จำเป็นต้องไปตักมาใส่โอ่งหรือถังอีกต่อไป แถมยังมีการติดตั้งดวงไฟตามบ้านเรือนอีกต่างหาก ทำให้ยามกลางคืนสว่างไสวกว่าแต่ก่อนมาก
“พี่ชิว นั่นท่านหรือ”เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นขณะที่ชิงชิวกำลังเดินผ่านเมืองของตนเพื่อกลับไปที่บ้าน
“หลิงอัน…”ชิงชิวพูดพลางมองไปทางหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า นางคือหลานสาวของท่านป้าที่อยู่แถวบ้านชิงชิวนั่นเอง
“พี่ชิว เป็นท่านจริงๆด้วย ท่านเอาแต่ทำงานอยู่เมืองหลวง ไม่กลับมาบ้างเลย”หลิงอันว่าพลางเดินเข้ามาหาชิงชิวอย่างรวดเร็ว ท่าทางนางจะดีใจมากที่ได้เจอชิงชิว
“งานของข้าค่อนข้างยุ่ง ปลีกตัวออกมาค่อนข้างยาก”ชิงชิวยิ้มเจื่อนๆออกมา เพราะมันไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีแล้วจริงๆ แต่งานของมันก็หนักไม่น้อย เพราะมันต้องคอยเฝ้าความปลอดภัยของไป๋หลินตลอดเวลา ทำให้มันต้องเดินทางไปไหนต่อไหนตลอดเวลา ไม่ใช่ว่ามันไม่อยากกลับ แต่หลังจากเหตุการณ์ที่ไป๋หลินเกือบโดนนางพญาผีเสื้อเล่นงาน ชิงชิวก็จะคอยตามดูแลไป๋หลินทุกครั้งที่เดินทางไปที่อื่นเสมอ
“พี่เอาแต่ทำงานไม่คิดจะสร้างครอบครัวบ้างหรือ”หลิงอันถามพลางยิ้มหวานให้ชิงชิว ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา แม้ชิงชิวจะไม่ได้กลับบ้าน แต่เงินเดือนของชิงชิวก็ถูกส่งกลับมาที่บ้านเรื่อยๆ ยิ่งหลังช่วยเหลือไป๋หลินจนรอดชีวิตและเข้าร่วมสงครามต่างๆชิงชิวก็ได้เงินเดือนเพิ่มมากขึ้นหลายเท่าโดยไม่รู้ตัว ทำให้ยามนี้บ้านของชิงชิวไม่ต้องทำอะไรก็มีชีวิตอยู่สุขสบายจนคนแถวบ้านพากันอิจฉากันถ้วนหน้า แถมชิงจื่อยังสอบเข้าวังหลวงได้เข้าไปทำงานอีกคนอีกต่างหาก บ้านของชิงชิวยามนี้เรียกได้ว่าเป็นที่นับหน้าถือตาของทุกคนเลยทีเดียว ทำให้ลูกชายของตระกูลชิงยามนี้เนื้อหอมเอาเรื่อง
“แน่นอน ข้าเองก็คิดเหมือนกัน”ชิงชิวว่าพลางยิ้มเขินๆออกมา
“จริงหรือ แล้วท่านมีคนที่เลือกเอาไว้หรือยังล่ะ”หลิงอันถามด้วยท่าทีตื่นเต้น อยู่ๆชิงชิวก็บอกว่ามันเองก็อยากมีครอบครัว ทำให้หลิงอันแอบคิดเข้าข้างตัวเองเล็กน้อย แม้ตอนนี้นางจะมีคบหาดูใจกับชายหนุ่มในเมืองอยู่ แต่หากชิงชิวเอ่ยปากละก็นางพร้อมจะเก็บข้าวของไปหาชิงชิวเลยทันที
“นางเป็น….คนที่อยู่ที่ทำงานเดียวกันกับข้า”ชิงชิวตอบพลางเลี่ยงๆพลางหัวเราะออกมา มันไม่ได้สนใจท่าทีลุ้นสุดตัวของอีกฝ่ายเลย แถมยังพูดออกมาหน้าตามีความสุขมากอีกต่างหาก
“อะไรนะ”หลิงอันเบิกตากว้าง ไม่นึกว่าชิงชิวจะไปชมชอบสาวเมืองหลวงเสียแล้ว แถมทำงานที่เดียวกันนั่นหมายความว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ทำงานในวังหลวงด้วยงั้นหรือ
“ความจริงข้ากลับมาที่นี่เพื่อจะบอกเรื่องที่ข้ากำลังจะหมั้นหมายกับผู้หญิงคนนั้นพอดี ไม่นึกเลยว่าเจ้าเองก็รู้ใจข้าเช่นนี้”ชิงชิวยิ้มอย่างมีความสุข ยามนี้ในหัวมันไม่มีที่ว่างไปคิดเรื่องคนอื่นแต่อย่างไร
“เอ๊ะ..หมั้น”หลิงอันถามพลางทำหน้าตกใจ นี่ถึงขั้นจะหมั้นกันแล้วงั้นหรือ แบบนี้นางก็ไม่มีโอกาสแล้วนะสิ
“ใช่ ข้าอยากจะบอกท่านแม่ให้ทราบเร็วๆ หลิงอันข้าขอกลับไปที่บ้านก่อนนะ”ชิงชิวว่าพลางโบกมือลาหลิงอันก่อนจะพุ่งตัวออกไปข้างหน้าด้วยความเร็วของยอดฝีมือ ความเร็วระดับนี้หลิงอันแค่กะพริบตาทีเดียวชิงชิวก็หายไปเสียแล้ว
“เจ้าว่าอะไรนะ”ทันทีที่ชิงชิวกลับมาถึงบ้านมันก็รายงานเรื่องการหมั้นหมายของมันให้มารดาฟังทันที
“พี่ชิวจะหมั้นงั้นเหรอ”น้องสาวของชิงชิวมีท่าทีตกใจเช่นกันเพราะชิงชิวไม่เล่าเรื่องคนรักในจดหมายที่ส่งมาให้พวกตนเลย
“เจ้าเองก็ทำงานแล้ว จะหมั้นหรือจะแต่งงานมันก็ได้.”แม่ของชิงชิวพยักหน้าช้าๆ ชิงชิวหาเงินมาให้บ้านตนเองมากมาย สามารถหาเลี้ยงภรรยา 1 หรือ 2 คนได้สบายอยู่แล้ว เพียงแต่นางคงต้องบอกปฏิเสธพวกเพื่อนๆที่ชอบเสนอลูกสาวของตนมาให้ชิงชิวเสียแล้วสินะ
“ขอรับท่านแม่”ชิงชิวยิ้มอย่างโล่งอก แม้จะไม่คิดว่าแม่จะต่อต้านหรอก
“พี่ชิว แล้วใครหรือคนที่พี่จะหมั้น”ชิงหมิงน้องชายคนเล็กถามพลางเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“เอ่อ เรื่องนั้น”ชิงชิวมองไปรอบๆพลางเอามือมาป้องปากตนเองราวกับจะบอกว่าเรื่องนี้พูดดังไม่ได้ ในขณะที่ชิงชิวกำลังจะบอกพวกน้องๆและแม่ว่าใครคือว่าที่คู่หมั้นของชิงชิว ดูเหมือนหลิงอันจะตามชิงชิวมาถึงหน้าบ้านเข้าพอดี
“อะไรนะ”เสียงแม่ของชิงชิวดังสนั่นไปทั้งบ้านชนิดที่หลิงอันที่อยู่ข้างนอกยังได้ยิน
“……..”พอได้ยินเสียงของแม่ชิงชิว หลิงอันก็แอบมองเข้ามาในบ้านด้วยความสงสัย ชิงชิวมาแจ้งข่าวเรื่องการหมั้นของตนเองให้ท่านป้าฟัง แล้วทำไมท่านป้าชิงถึงตะโกนออกมาเหมือนตกใจมากขนาดนั้นกัน
“ท่านแม่ ทำใจดีๆเอาไว้ขอรับ”ภาพที่หลิงอันเห็นคือชิงชิวที่กำลังประคองร่างของท่านป้าชิงเอาไว้ พร้อมใช้ฝ่ามือพัดลมใส่ใบหน้าของท่านป้าชิงที่กำลังจะเป็นลม
“ชิงชิว เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าจะหมั้นกับนางจริงๆ”แม่ชองชิงชิวถามด้วยท่าทีอ่อนแรง ส่วนน้องๆทั้งสองคนก็ไม่มีใครมีสีหน้าปกติสักคน
“ขอรับ ข้ารักนาง”ชิงชิวตอบด้วยสีหน้าหนักแน่น แต่แม่ของมันกลับยังไม่หายตกใจ อยู่ๆนางก็หมดสติไปเสียอย่างนั้น แม้จะได้ทำงานในวังหลวง แต่หากชิงชิวกลับมาบอกว่าตนจะหมั้นกับองค์หญิงไป๋หลิน สำหรับมารดาอย่างนางแล้วให้ชิงชิวพาเทพธิดาจากสวรรค์ลงมากราบนางยังจะเป็นไปได้มากกว่าเลย
“…….”หลิงอันที่มองอยู่ข้างนอกไม่ได้ฟังว่าใครคือผู้ที่ชิงชิวจะหมั้นหมายกันแน่ ทำให้นางคาดเดาเอาเองจากภาพที่ได้เห็น ทำให้เย็นวันนั้นคนในหมู่บ้านต่างเข้าใจว่าชิงชิวไปตกหลุมรักหญิงที่ไม่ดีเข้า ทำเอาป้าชิงถึงกับใจสลายเลยทีเดียว
