ตอนที่ 566
เข้าใจยาก
“ข้านึกว่าเจ้าสนใจนางเสียอีก ทิ้งมาง่ายๆแบบนี้เลยงั้นหรือ”หลานฮวาถามขณะมายืนรอหลินเฟยอยู่ตรงทางเข้าเมืองหลวงของอาณาจักรอู๋
“ท่านไม่เห็นที่นางทำหรือ แบบนั้นข้าไม่ชอบเท่าไหร่”หลินเฟยตอบด้วยท่าทีเฉยชา ตัวหลินเฟยไม่ใช่คนดีมากมาแต่แรกแล้ว มันชอบคบหาสาวงามไปทั่วคนไหนไม่ชอบก็เลิกสนใจเท่านั้นเอง
“ในตระกูลไป๋ คนที่ไม่รู้จักความรักที่สุดน่าจะเป็นเจ้านี่ล่ะ”หลานฮวาถอนหายใจพลางเดินตามหลินเฟยไปด้วยท่าทีเคยชิน แต่คำพูดของนางนั้นกลับเรียกความสนใจจากหลินเฟยได้มากพอสมควรเลย
“ข้าเนี่ยนะไม่รู้จักความรัก ท่านคิดว่าข้าคบหาหญิงสาวมาแล้วกี่คนกัน”หลินเฟยถามพลางหัวเราะออกมาช้าๆ
“เจ้าเรียกแบบนั้นว่าความรักงั้นหรือ เจ้านี่ไม่ได้เข้าใจอะไรเลย”หลานฮวาตอบด้วยท่าทีเห็นใจ หลินเฟยที่ผ่านมาเอาแต่เล่นสนุกไปวันๆ ไม่เคยมีความรักเลยแม้แต่ครั้งเดียว การคบหาหญิงสาวของหลินเฟยนั้นในสายตาของหลานฮวาไม่มีคำว่ารักเลยแม้แต่ครั้งเดียวจริงๆ
“ทำอย่างกับท่านรู้ดีนักล่ะ”หลินเฟยโดนหลานฮวาบอกว่าไม่รู้จักความรักเข้าก็ถามกลับไปทางหลานฮวาบ้าง ตัวนางออกจากสำนักมาก็ตามหาอาจารย์และตามแก้แค้นสุดท้ายก็มาเป็นผู้ติดตามของหลินเฟย นางเองก็ไม่เคยมีความรักเหมือนกันไม่ใช่หรือยังไง
“แน่นอน ข้ารู้ดีกว่าเจ้าอยู่แล้ว”หลานฮวาว่าพลางยิ้มหวานออกมาด้วยท่าทีมีลับลมคมใน
“ท่านเนี่ยนะ รู้จักความรักดีกว่าข้า”หลินเฟยว่าพลางยิ้มแห้งๆออกมา ก็หลานฮวาอยู่กับมันมาตลอดนี่นา หรือว่านางจะแอบไปมีคนรักตอนไหนกัน…..
“งั้นมาลองพนันกันดูดีไหม”หลานฮวาถามพลางหยุดยืนแล้วหันไปมองหลินเฟยที่กำลังเดินตามตนเองมา
“พนัน? พนันว่าท่านรู้เกี่ยวกับความรักมากกว่าข้างั้นเหรอ”หลินเฟยถามพลางขมวดคิ้วงุนงง แล้วนางจะเอาอะไรมาพิสูจน์ว่านางรู้มากกว่าเล่า
“ถูกต้อง การพนันก็ง่ายๆ ข้าจะใช้เรื่องของวันนี้มาพนันกับเจ้า”หลานฮวาพูดจบก็ชี้กลับไปที่ประตูเมืองที่พวกตนพึ่งเดินผ่านเข้ามา ตรงมุมหนึ่งของประตูเมืองนั้นมีทหารกำลังนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่กับพื้นโดยไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งด้วยเลยแม้แต่คนเดียว แน่นอนทหารคนนั้นคือเล่อซานที่พึ่งโดนหนิงเซียงหักหน้ามาหมาดๆนั่นเอง
“แล้วท่านจะพนันเรื่องอะไรล่ะ”หลินเฟยถามด้วยท่าทีงุนงง แล้วเรื่องของเล่อซานนั่นมาเกี่ยวอะไรกับการพนันครั้งนี้ด้วยไม่ทราบ
“เจ้าคิดว่าแม่นางร้านขายซาลาเปาคนนั้นจะกลับมาคืนดีกับพ่อหนุ่มทหารยามคนนั้นหรือเปล่า”หลานฮวาถามด้วยท่าทีมั่นใจแปลกๆราวกับนางทราบอยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไร
“ไม่มีทาง หนิงเซียงเผยธาตุแท้ออกมาขนาดนั้นเล่อซานไม่มีทางยอมคืนดีกับนางแน่ๆ”หลินเฟยตอบพลางส่ายหน้าไปมา ในสายตาของมันทั้งสองตัดขาดกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วไม่มีวันกลับมาคืนดีได้หรอก
“แต่ข้าว่าไม่เกิน 7 วันทั้งสองต้องกลับมาคืนดีกันแน่ๆ”หลานฮวาตอบพลางยิ้มหวานไปทางหลินเฟย แม้ท่าทางของนางจะมั่นใจมากแต่หลินเฟยก็ไม่เชื่อเสียเท่าไหร่ว่านางจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ
“นี่เจ้า ยังจะกล้ากลับมาหาข้าอีกงั้นเหรอ”ระหว่างกำลังท้าทายหลินเฟย อยู่ๆที่หน้าประตูเมืองก็มีเสียงของเล่อซานดังออกมาจนถึงจุดที่พวกหลินเฟยยืนอยู่
เมื่อมองไปที่หน้าประตูเมืองก็พบว่าตอนนี้หนิงเซียงกำลังยืนคุยอยู่กับเล่อซานนั่นเอง แถมท่าทางการคุยครั้งนี้จะจบลงได้ไม่สวยเท่าไหร่เสียด้วยเพราะเล่อซานดูจะโกรธหนิงเซียงมาก
“พี่เล่อซาน ข้าผิดไปแล้วจริงๆนะเจ้าคะ พี่อย่าโกรธข้าเลยนะ”หนิงเซียงตอบด้วยท่าทีสำนึกผิด แต่นางพึ่งทำเรื่องเช่นนั้นไปมีหรือเล่อซานจะยอมง่ายๆ
“ไม่ต้องมาให้ข้าเห็นหน้าอีก หนิงเซียงเรื่องของเราจบกันเท่านี้เถอะ”เล่อซานว่าพลางสะบัดร่างของหนิงเซียงออก ท่าทีแข็งกระด้างเช่นนี้ทำให้หลินเฟยยิ่งมั่นใจว่าเล่อซานไม่มีวันกลับมาคืนดีกับหนิงเซียงอีกแน่นอน
“เห็นไหม”หลินเฟยพูดพลางมองกลับมาทางหลานฮวา แต่ท่าทางหลานฮวาจะไม่ทุกไม่ร้อนกับภาพตรงหน้าเลย
“นั่นสิ ท่าทางแบบนี้อีก 3 วันก็คงคืนดีกันแล้ว”หลานฮวาตอบพลางยิ้มออกมาด้วยท่าทีมั่นใจมากกว่าเดิมเสียอีก ลองหนิงเซียงมาง้อแบบนี้คิดว่าเล่อซานคงทนได้ไม่นานหรอก แต่เพราะเป็นเรื่องของความรักอะไรๆมันก็ไม่แน่นอน หลานฮวาเลยเดาเอาไว้ถึง 7 วันไงล่ะ
“ไม่มีทางหรอก ว่าแต่ท่านบอกว่าเป็นการพนันไม่ใช่หรือ หากท่านแพ้ท่านจะทำอะไรให้ข้าล่ะ”หลินเฟยยังเชื่อเต็มอกว่าทั้งสองไม่มีทางคืนดีกันแน่ๆ
“นั่นสิ…ถ้าเจ้าชนะข้าจะช่วยเจ้าโกหกชิวซุยเรื่องเทศกาลลอยโคมเป็นไง..”หลานฮวาเสนอออกมาด้วยท่าทีรู้ทัน หลินเฟยอยากจะพาสาวๆไปเที่ยวงานลอยโคมที่จะมาถึงนี้ของอาณาจักรไป๋มาก แต่ปัญหาคือชิวซุยเองก็อยากไปเช่นกันทำให้หลินเฟยไม่มีทางเลือกต้องพาชิวซุยไปแทนที่จะไปกับพวกสาวๆแทน
“ย่อมได้”หลินเฟยยิ้มพลางมองไปที่คู่ของเล่อซานและหนิงเซียง ตอนนี้หนิงเซียงนั่งร้องไห้อยู่กับพื้นพยายามขอร้องเล่อซาน แต่เล่อซานกลับเดินหนีแถมยังเข้าไปในป้อมหลังประตูแล้วอีกต่างหาก
.
.
วันนั้นทั้งวันหนิงเซียงพยายามรอเฝ้าอยู่หน้าป้อมทหารไม่ยอมไปไหน แต่ถึงอย่างนั้นเล่อซานก็ไม่ยอมคุยกับนางแม่แต่ตอนเลิกงานมาแล้วก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสองก็ไม่ได้มีปากเสียงอะไรกันอีก แถมหนิงเซียงยังจ้องเล่อซานไม่วางตาพยายามส่งสายตาขอร้องไห้เล่อซานกลับมาคุยกับนางสักครั้งอย่างเต็มที่
.
.
ในวันต่อมา หนิงเซียงออกมาจากร้านตั้งแต่เช้าเพื่อดักรอเล่อซานที่หน้าประตูเมือง แต่ถึงอย่างนั้นเล่อซานก็ไม่แม้แต่จะมาคุยกับหนิงเซียงแม้แต่คำเดียวเช่นเดิม เพียงแต่ในวันนี้นั้นดูเหมือนเพื่อนๆของเล่อซานจะเข้าไปคุยอะไรบางอย่างกับเล่อซาน ก่อนจะเลิกงาน
“ข้าบอกแล้วไงว่าอย่ามาให้ข้าเห็นอีก”วันนี้แม้เล่อซานจะไม่หยุดคุยกับหนิงเซียงเช่นเดิมแต่เล่อซานระหว่างเดินผ่านกลับหลุดปากพูดออกไปเสียอย่างนั้น
จนกระทั่งในวันที่ 3 วันที่หลานฮวาเดาเอาไว้ แม้วันที่นางพนันจริงๆจะเป็น 1 อาทิตย์ก็เถอะแต่หลานฮวามั่นใจมากจนบอกว่าแค่ 3 วันก็คืนดีกันแล้ว ทำให้หลินเฟยและหลานฮวาตัดสินใจมาเฝ้าดูวันนี้เป็นกรณีพิเศษ
ในตอนเช้านั้นทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม หนิงเซียงพยายามมาขอพบเล่อซาน แต่มันก็ไม่คุยไม่ตอบอะไรเลย แต่วันนี้ในมือของนางมีตะกล้าใบหนึ่งติดมาด้วย ท่าทางจะเป็นซาลาเปาที่ร้านนางขายอยู่นั่นเอง
“คิดว่าเอาซาลาเปามาให้จะชดเชยสิ่งที่ทำลงไปได้หรืออย่างไร”หลินเฟยว่าพลางมองทั้งสองจากบนหลังคาบ้านหลังหนึ่ง แค่ใช้ดวงตาสีเขียวก็ทราบแล้วว่าในตะกร้านั้นมีซาลาเปาของร้านนางติดมาด้วย
“ข้าถึงบอกไงว่าเจ้าไม่เข้าใจเอาเสียเลย”หลานฮวาตอบพลางนั่งไขว่ห้างมองทั้งสองที่กำลังง้อกันด้วยท่าทีสบายใจ
“เข้ามาสิ…”ตลอดทั้งวันเล่อซานไม่คุยกับหนิงเซียงเลย แต่อยู่ๆในตอนเย็นของวันที่ 3 เล่อซานก็เปิดประตูป้อมออกมาแล้วบอกให้หนิงเซียงเข้าไปด้านในเสีย
“หืม….”หลานฮวาส่งเสียงในลำคอออกมาพลางยิ้มกว้างมองไปทางหลินเฟยราวกับตนเองชนะแล้วเสียอย่างนั้น
“ก็แค่เข้าไปคุยกันไม่ใช่หรือยังไง ท่านคิดว่าแค่คุยกันนิดหน่อยจะ…”หลินเฟยยังพูดไม่ทันจบอยู่ๆเล่อซานกับหนิงเซียงก็เดินกอดแขนกันออกมาจากป้อมรักษาความปลอดภัยเสียอย่างนั้น ไม่ต้องเข้าไปถามก็ทราบแล้วว่าทั้งสองคืนดีกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แถมยังทำท่าทางหวานแหววกันราวกับคู่รักหน้าใหม่เสียอย่างนั้น
“เห็นไหม ข้าบอกเจ้าแล้ว”หลานฮวาว่าพลางยิ้มออกมาด้วยท่าทีชอบใจ เท่านี้นางก็ชนะแล้ว
“อะไรกัน…. โดนขนาดนั้นแล้วยังคืนดีกับนางได้อีกงั้นหรือ”หลินเฟยถามด้วยท่าทีประหลาดใจ เพราะตอนที่หนิงเซียงหักหน้าเล่อซานตัวมันเองก็ตกใจไม่น้อย ถึงขนาดแอบโกรธแทนเล่อซานเสียด้วยซ้ำ ไม่ต้องบอกก็ทราบว่าตัวเล่อซานเองจะโกรธขนาดไหน หลินเฟยไม่คิดเลยว่าความโกรธนั้นจะหายไปรวดเร็วเช่นนี้
“ความรักมันก็แบบนี้ล่ะเจ้าหนู”หลานฮวายิ้มกว้างด้วยท่าทีของผู้ชนะ ก่อนจะยื่นมือไปหยิกจมูกของหลินเฟยด้วยท่าทีเหมือนพี่สาวกำลังหยอกล้อน้องชายของตนเองอยู่เลย
“แม้เจ้าจะบอกว่าเล่อซานมีเหตุผลมากมายที่จะไม่กลับไปหาหนิงเซียงอีก แต่เล่อซานนั้นรักหนิงเซียงมากขนาดนั้นย่อมใจอ่อนอยู่แล้ว”หลานฮวายักไหล่ราวกับเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่เดาออกได้ง่ายดายมาก แต่สำหรับหลินเฟยนั้นกลับเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ยากเหลือเกิน
“แม้จะรู้ว่านางทำผิดมากแค่ไหนก็ตามงั้นหรือ”หลินเฟยถามพลางมองไปทางเล่อซานและหนิงเซียง
“ใช่ เพราะรักก็เลยทำเรื่องโง่ๆยังไงล่ะ สักวันเจ้าก็จะเข้าใจเอง”หลานฮวาตอบพลางปล่อยจมูกของหลินเฟยออกแล้วหันหลังเดินลงจากหลังคาบ้านหลังนั้นไป เท่านี้พวกตนก็หมดธุระกับหนิงเซียงกับเล่อซานแล้วไม่จำเป็นต้องเฝ้าดูอีก
“จริงสิ ข้ายังไม่ได้บอกเจ้าเลยนี่นาว่าหากข้าชนะแล้วต้องการอะไร”หลานฮวาว่าพลางยิ้มกว้างมองมาทางหลินเฟยที่กระโดดตามลงมาด้วยเช่นกัน
“ท่านอยากได้อะไรล่ะ ข้าหามาให้ท่านได้ทุกอย่างเลยนะ”หลินเฟยตอบพลางยกแขนทั้งสองข้างขึ้น แน่นอนว่าหลายชายตระกูลไป๋ย่อมหาของล้ำค่ามาได้มากมายอยู่แล้ว แต่หลานฮวาไม่ได้ต้องการของเหล่านั้นเลย
“วันงานลอยโคมเจ้าห้ามนัดสาวๆเด็ดขาดแล้วไปเที่ยวกับชิวซุยซะ”หลานฮวาตอบออกมาด้วยท่าทีรู้ทัน
“ระ เรื่องนั้น….”หลินเฟยชะงักไปครู่หนึ่งเพราะมันกะจะนัดพวกสาวๆมาเที่ยวงานลอยโคมจริงๆแม้จะนัดกับชิวซุยเอาไว้ก็ตาม
“ไหนเจ้าบอกว่าได้ทุกอย่างไง นายน้อยไป๋หลินเฟยจะผิดคำพูดอย่างนั้นหรือ”หลานฮวาถามพลางจ้องมองหลินเฟยนิ่ง
“ก็ได้ขอรับ ข้าจะยกเลิกนัดทั้งหมดในวันนั้น”หลินเฟยตอบพลางยกมือทั้งสองข้างขึ้น มันอยู่กับหลานฮวามานานมากทำเอานางรู้ทันหลินเฟยจนหมด หากมีคนที่หลินเฟยบอกว่าไม่อยากเป็นศัตรูด้วยเกรงว่าหลานฮวาจะอยู่ในรายชื่อแรกๆเลย
