“ซินอวี๋ เขาบอกว่าเขาไม่รักฉันแล้ว ฉันทำยังไงดี?”
มู่เยียนหรานเคยชินกับความราบรื่นมาตั้งแต่เด็กจนโต ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนหรือความรัก เธอไม่เคยประสบความพ่ายแพ้ยิ่งใหญ่แบบนี้มาก่อน
วันนี้ถูกผู้ชายที่ชอบปฏิเสธ ในใจเธอเหมือนเข็มนับพันกำลังทิ่มแทง เจ็บจนรู้สึกแย่มาก
ไป๋ซินอวี๋เห็นสีหน้าย่ำแย่ของมู่เยียนหราน ก็ปวดหัวใจ เธอเหมือนน้องสาวแท้ๆ ของตน เขาจะยอมเห็นเธอรู้สึกแย่แบบนี้ได้อย่างไร
“ฉันคิดว่าจิ้นยวนแค่คับข้องใจเท่านั้นเอง เธอก็รู้ว่าคนนิสัยดื้อรั้นแบบเขา เธอจากไป เขามีปมในใจมันก็เป็นเรื่องปกติมากๆ ”
มู่เยียนหรานส่ายหน้า น้ำตาไหลลงมา เธอรู้ว่ามันไม่ใช่
ลู่จิ้นยวนจะไม่พูดโกหกกับเธอ เขาไม่รำคาญที่จะพูดโกหกกับใคร ดังนั้นเขาไม่สนใจจริงๆ ที่ตอนแรกเธอจากไปอย่างเอาแต่ใจ เขาไม่รักเธออีกแล้วจริงๆ
“ฉัน……” จู่ๆ มู่เยียนหรานก็นึกถึงอะไรบางอย่าง จับมือไป๋ซินอวี๋เอาไว้ “คุณรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ใช่ไหม? ”
ทันใดนั้นเธอก็อยากเจอผู้หญิงที่ขโมยหัวใจลู่จิ้นยวนไป เธออยากเห็นว่าหล่อนจะสวยแค่ไหน โดดเด่นแค่ไหน ถึงทำให้ลู่จิ้นยวนหลงหล่อนได้ขนาดนี้
“เยียนหราน……” ไป๋ซินอวี๋นึกถึงเวินหนิงในหัวสมองทันที แต่เขาไม่เชื่อจริงๆ ว่าลู่จิ้นยวนจะจริงจังกับผู้หญิงแบบนี้ “ฉันคิดว่าเธอคิดมากไปแล้ว เขาแค่พูดด้วยความโกรธเท่านั้นแหละ เธอไม่จำเป็นต้อง……”
“ไม่ ซินอวี๋ คุณต้องพาฉันไปเจอเธอ ไม่งั้นฉันไม่ยอม” มู่เยียนหรานเช็ดน้ำตา จ้องมองไป๋ซินอวี๋ด้วยสายตาเป็นประกาย
ในใจไม่เต็มใจอย่างแรง ทำให้เธอไม่สนใจความเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลมู่ เธอแค่เป็นผู้หญิงที่กำลังตกหลุมรักเท่านั้น
ไป๋ซินอวี๋เห็นเธอเด็ดเดี่ยว ทำได้แค่ตอบตกลงไปก่อน ในขณะเดียวกันในใจก็กังวลอยู่รางๆ
นิสัยมู่เยียนหราน จะบอกว่าดีก็ดี แต่บอกว่าไม่ดี บางทีก็ทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้จนเกินไป เรื่องในครั้งนี้กระทบกับเธอครั้งใหญ่ เขาไม่อยากให้เธอคลั่งไคล้เรื่องอารมณ์
……
หลังจากเวินหนิงพักผ่อนที่บ้านสองวัน ก็กลับไปทำงานอีกครั้ง
อย่างไรแล้วตอนนี้ท้องก็ยังเห็นไม่ชัด เธออยู่บ้านเลี้ยงลูกกินเงินเดือนไปเปล่าประโยชน์ แทนที่จะขี้เกียจ เธอจึงเลือกที่จะไปทำงานตามปกติ
ตอนนี้ ลู่จิ้นยวนไม่ปล่อยให้เธอทำงานพวกทำความสะอาดเหล่านั้นแล้ว ดังนั้นช่วงนี้เธอรับผิดชอบในการจัดเรียงตู้หนังสือ หรือชงกาแฟให้ลู่จิ้นยวนและอื่นๆ
เวินหนิงยืนที่ห้องทำงานลู่จิ้นยวน กำลังจัดระเบียบของที่ยุ่งเหยิงบนโต๊ะทำงานเขา ในตอนนี้ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าที่อึกทึกดังขึ้น
ไป๋ซินอวี๋พามู่เยียนหรานมาหา
หลังจากเลิกรากับลู่จิ้นยวนคราวก่อน มู่เยียนหรานก็คิดอยากเจอผู้หญิงในดวงใจของลู่จิ้นยวนมาตลอด แค่ไป๋ซินอวี๋บอกว่าไม่มีโอกาสเลย วันนี้กว่าเธอขอให้เขาพาเธอมาได้
มู่เยียนหรานแค่เห็นก็รู้แล้วว่าเวินหนิงคือคนที่พวกเขาพูดถึง เพราะปกติลู่จิ้นยวนจะมีความรู้สึกมั่นคงบางอย่างกับของตัวเอง ถ้าคนธรรมดาแตะต้องของของเขา ก็จะกระตุ้นความโกรธเขา แต่ผู้หญิงคนนี้กำลังทำความสะอาดโต๊ะทำงานของเขา ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นชัดเจนในตัวเอง
มู่เยียนหรานมองสังเกตเวินหนิง วันนี้เธอสวมชุดทำงานบริษัทตระกูลลู่ เสื้อเชิ้ตขาว กระโปรงสีดำห่อหุ้มร่างเรียวเล็กของเธอ ผิวขาวหิมะไม่ได้ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง ดูชุ่มชื้นและเป็นธรรมชาติ แต่งตัวมีสไตล์สดใหม่และเป็นธรรมชาติ
มู่เยียนหรานตัดสินเธอในใจอย่างเย็นชา จริงๆ แล้วยังไม่ยอมด้วยความจริงใจขนาดนั้น สำหรับเธอ เวินหนิงไม่ได้สวยเท่าเธอ ส่วนมากเป็นสไตล์ที่สะอาดบริสุทธิ์ที่ผู้ชายชอบ
ลู่จิ้นยวนชอบผู้หญิงจืดๆ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?
“อืม……ขอโทษนะคะพวกคุณมาหาประธานใช่ไหมคะ? ”
เวินหนิงรู้สึกอึดอัดกับสายตาพินิจพิเคราะห์ของมู่เยียนหราน เหลือบมองไป๋ซินอวี๋ สีหน้าก็กระอักกระอ่วนนิดหน่อย
เธอมักรู้สึกว่าสองคนนี้มาไม่ดี
“เปล่า ฉันมาหาเธอ”
มู่เยียนหรานมองเวินหนิง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
จู่ๆ เวินหนิงก็จำได้ว่าเธอคือใคร ผู้หญิงที่มีข่าวอื้อฉาวกับลู่จิ้นยวนคราวก่อน——มู่เยียนหราน
ในใจเธอตื่นตระหนกอย่างบอกไม่ถูก “ฉันไม่รู้จักพวกคุณ ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัวออกไปก่อนนะคะ”
มู่เยียนหรานยื่นมือมาขวางเธอ “เธอไม่รู้จักฉัน แต่ฉันสนใจอยากรู้จักเธอมาก ฉันชื่อมู่เยียนหราน”
เวินหนิงเห็นหล่อนไม่อยากไป และไม่ให้ตัวเองไปด้วย ในใจก็หงุดหงิดนิดหน่อย นึกถึงรูปภาพเหล่านั้นของเธอกับลู่จิ้นยวนอย่างไม่สามารถอธิบายได้
ผู้หญิงคนนี้ มาหาเธอต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
“ฉันมาหาเธอ มีเรื่องสำคัญมากอยากจะพูด คืองี้นะ เราลงไปดื่มกาแฟด้วยกัน ฉันเลี้ยงเอง”
น้ำเสียงมู่เยียนหรานเด็ดขาด ไม่ให้โอกาสเวินหนิงปฏิเสธใดๆ
เวินหนิงไม่อยากไปอยู่แล้ว แต่เห็นสีหน้าทะเยอทะยานของมู่เยียนหราน เธอก็ขมวดคิ้ว “ก็ได้”
เธอก็อยากฟังเหมือนกันว่าหญิงสาวหยิ่งผยองคนนี้อยากคุยอะไรกับตน
ทั้งสองคนไปร้านกาแฟด้วยกัน เพราะไป๋ซินอวี๋ไม่อยากเข้าร่วมธุระระหว่างผู้หญิงทั้งสอง จึงรอในบริษัท
“ดื่มอะไร? ” มู่เยียนหรานนั่งอย่าสง่างาม สีหน้าไม่อดทนเลยสักนิด
เมื่อครู่เธอเห็นเสื้อผ้าบนร่างเวินหนิง เห็นพฤติกรรมของเธอ พูดตามตรง เธอไม่คิดว่าตัวเองแย่ไปกว่าผู้หญิงแบบนี้
ดังนั้น มีความเหนือชั้นทั้งภายนอกและภายใน
เวินหนิงรู้สึกไม่พอใจนิดหน่อย ถึงแม้ตอนนี้เธอจะไม่มีเงิน แต่ไม่ถึงขนาดไม่มีเงินซื้อกาแฟสักแก้ว มู่เยียนหรานทำไมต้องทำท่าสูงส่งต่อหน้าเธอ?
“นม” เวินหนิงพูดเรียบๆ แล้วสั่งนมอุ่นให้ตัวเอง
ในท้องเธอมีลูก ดื่มพวกกาแฟหรือชาไม่ได้
มู่เยียนหรานกระตุกมุมปาก แค่รู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าติดดินสุดๆ
ผู้หญิงแบบนี้ จะยืนข้างๆ ลู่จิ้นยวนได้อย่างไร?
“เอาล่ะ จริงๆ แล้วอยากบอกว่า เมื่อก่อนฉันเป็นคู่หมั้นของลู่จิ้นยวน”
มู่เยียนหรานเห็นเวินหนิง จู่ๆ ก็รู้สึกมั่นใจในตัวเอง เธอรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่ลู่จิ้นยวนจะเกิดความรู้สึกที่แท้จริงกับผู้หญิงแบบนี้ ส่วนมากเป็นความรู้สึกสดใหม่ชั่วขณะหนึ่ง เมื่อมันผ่านไปแล้วก็คือผ่านไป
เวินหนิงกำถ้วยไว้ในมือ เธอแค่รู้ว่าลู่จิ้นยวนกับมู่เยียนหรานเคยเป็นคนรักกัน แต่ไม่รู้ว่าพวกเขาเคยแต่งงานกันมาก่อน
ในนามของคู่หมั้น เห็นได้ชัดว่าใกล้ชิดกว่าที่เธอคิดไว้เยอะ
“งั้นเหรอ? แต่เรื่องพวกนี้ มันเกี่ยวอะไรกับฉัน? ”
เวินหนิงยิ้ม ยกนมขึ้นมาจิบเบาๆ ทั้งๆ ที่เพิ่มหวาน แต่ในปากเธอดันลิ้มรสความขมนิดหน่อย
มู่เยียนหรานไม่คิดว่าเธอจะสงบแบบนี้ “ฉันแค่อยากเตือนเธอสักหน่อย”
“ตอนนั้นที่ฉันจากไป เป็นการหุนหันพลันแล่น ตอนนี้จิ้นยวนกำลังโกรธฉัน ดังนั้นอาจจะทำอะไรคลุมเครือกับคนอื่นเพื่อกระตุ้นฉัน แต่สุดท้ายก็แค่เล่นๆ เท่านั้น พูดตรงๆ ฉันไม่อยากให้คนนอกเข้ามาเกี่ยวข้อง ถึงตอนนั้นคนที่จะเจ็บปวดก็คือตัวเธอ”
