เวินหนิงหลับลึกมาก ไม่ตื่นขึ้นมาเลย เหอจื่ออันยิ้ม สาวน้อยคนนี้หลับปุ๋ย อาจจะเพราะท้องอยู่ก็เลยเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง
แต่ถึงแม้ว่าเธอท้องอยู่ ร่างกายก็ไม่มีเนื้อใดๆ มีแค่ท้องที่นูนออกมา ดูแล้วไม่ค่อยสอดคล้องกันเท่าไร
บางทีเขาควรหานักโภชนาการอะไรบางอย่าง ช่วงบำรุงร่างกายเธอให้ดี ไม่ให้อ่อนแอบอบบางแบบนี้
ขณะที่คิด ใบหน้าเหอจื่ออันก็มีรอยยิ้มอ่อนโยนเล็กน้อย กำลังจะพาเวินหนิงขึ้นชั้นบน จู่ๆ ก็มีเสียงแตรรถคนหนึ่งดังขึ้นไม่ไกล
“ปริ๊นๆๆ ——”
เสียงนั้นแสบแก้วหูมาก ไม่ว่าเวินหนิงจะหลับลึกแค่ไหน ก็ถูกปลุกขึ้นมา ลืมตาขึ้นพบว่าเหอจื่ออันกำลังอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนก็ตกใจสะดุ้ง “คุณวางฉันลงนะ!”
เวินหนิงผลักอกเหอจื่ออันโดยไม่รู้ตัว ทำไมจู่ๆ เขาก็ทำแบบนี้ อุ้มเธอในท่าเจ้าสาว ถ้าเกิดมีใครเห็นเข้า……
เหอจื่ออันเห็นเธอต่อต้านมาก ในใจก็หมดหนทาง ถึงแม้จะไม่ยอม ก็ยังปล่อยเธอลงมาตามคำขอของเธอ แค่เวินหนิงเกือบล้มลง เมื่อครู่นี้นั่งหลับ ขาขดอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นตอนนี้จึงชาเล็กน้อย
เห็นเวินหนิงทรงตัวไม่ได้ เหอจื่ออันก็รีบประคองเธอ ไม่ให้เธอล้มลงไป ในขณะเดียวกันก็ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “เห็นไหม ฉันแค่อยากไปส่งเธอเท่านั้น เห็นเธอหลับลึกแบบนั้น ไม่อยากปลุกเธอ”
“ฉันไม่เป็นไร ยืนสักพักเดี๋ยวก็ดีขึ้น”
เวินหนิงส่ายหน้า ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ไม่สามารถมีพฤติกรรมสนิทสนมกับเหอจื่ออันแบบนั้น มันเกินไป
แต่ตอนนี้เธอทรงตัวไม่อยู่ ดังนั้นจึงทำได้แค่จับแขนเหอจื่ออันไว้ รอให้ขาที่ชาเกินทนหายไปก่อน
ลู่จิ้นยวนอยู่บนรถเห็นท่าทางสนิทสนมระหว่างทั้งสอง ก็ไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ เพียงแต่รอยยิ้มไม่มาถึงดวงตา ดวงตาลุ่มลึกปกตินั้น ตอนนี้เหมือนปกคลุมไปด้วยความเคร่งขรึม ทำให้ผู้คนหวาดกลัว
สองคนนี้ ไม่คิดว่าจะมีใครสังเกตเห็นจริงๆ เลยทำอะไรไร้ยางอายถึงระดับนี้เลยเหรอ?
เมื่อครู่นี้อุ้มยังไม่พอ ยังจับมือกันอีก สนิทสนมกันจริงๆ
ขณะที่คิด มุมปากชายหนุ่มก็ยิ้มเยาะ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเวินหนิง
เวินหนิงรู้สึกขาสบายขึ้นหน่อยแล้ว กำลังจะให้เหอจื่ออันปล่อยให้เธอเดินเอง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาเห็นว่าเป็นลู่จิ้นยวน สีหน้าก็อึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย
คิดสักพัก เธอก็วางสายไป
เหอจื่ออันอยู่ตรงนั้น เวินหนิงไม่อยากให้เขารู้เรื่องเธอกับลู่จิ้นยวนมากเกินไป สุดท้ายแล้วมันก็เป็นความลับที่ไม่สามารถพูดออกไปได้
ยิ่งไปกว่านั้น……เธอจำรูปภาพนั้นได้ ในเมื่อเขากลับไปหามู่เยียนหรานแล้ว ตอนนี้จะมาหาตัวเองอีก มันหมายความว่าอย่างไร?
ลู่จิ้นยวนเห็นเธอวางสายตนโดยไม่คิดเลย รอยยิ้มมุมปากก็ยิ่งเย็นชาขึ้น
อย่างที่คิดไว้ มีผู้ชายสนับสนุนอยู่ด้านหลังก็กล้าไม่เบา แม้แต่โทรศัพท์เขาก็ไม่รับ วางทันทีเลย?
นิ้วขยับเบาๆ โทรศัพท์ไปอีกครั้งทันที
เวินหนิงเห็นว่าเป็นเขาอีก บางที ถ้าเธอไม่รับสาย ลู่จิ้นยวนก็อาจจะโทรมาอีก
“เป็นอะไร ใครโทรมา? มีคนสร้างความเดือดร้อนให้เธอเหรอ? ”
เหอจื่ออันเห็นเวินหนิงไม่รับสายตลอด ก็มองเธอด้วยความประหลาดใจ “ให้ฉันช่วยรับให้ไหม? ”
เวินหนิงส่ายหน้า เรื่องนี้ไม่ต้องให้คนอื่นมายุ่งจะดีกว่า ถอยหลังไปสองก้าว แล้วรับสาย “ฮัลโหล? มีอะไร? ”
จากคราวก่อนที่ทั้งสองแยกทางกันอย่างไม่มีความสุข หลังจากลู่จิ้นยวนจากไป นี่เป็นครั้งแรกที่เขาติดต่อตน
“ตอนนี้เธออยู่ไหน? ”
เสียงชายหนุ่มมีความเย็นชาเรียบๆ เวินหนิงฟังออก เธอคิด หรือว่าเพราะกลับไปคบกับมู่เยียนหรานแล้ว เลยไม่มีความอดทนกับเธอเหรอ?
นี่มันดูถูกเหยียดหยามเกินไปแล้ว
“หน้าประตูบ้าน” น้ำเสียงเวินหนิงก็เรียบเช่นกัน “มีอะไรเหรอ? ”
ในเมื่อลู่จิ้นยวนจะเลือกได้แล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องไปเจออีก อัปยศอดสูตัวเอง
“หืม? กับใคร คนเดียวเหรอ? ”
มือลู่จิ้นยวนกำพวงมาลัยแน่น มองไปที่สองร่างที่ใกล้ชิดกัน
เวินหนิงขมวดคิ้ว นึกถึงท่าทางสนิทสนมของเขากับมู่เยียนหราน หัวใจก็ถูกปิดกั้น รู้สึกแย่มาก “จะใช่ไม่ใช่ มันเกี่ยวอะไรกับคุณ? ”
คำพูดนี้ มันจุดประกายความโกรธลู่จิ้นยวน เขาลงรถอย่างไม่คิดเลย กระแทกประตูดังโครม ก้าวเท้ายาวเดินเข้าไป “ไม่มีอะไร? ทำไม ถ้าเมื่อกี้ฉันไม่บีบแตร พวกเธอคงจะกอดจูบขึ้นไปข้างบน มีความสุขกันแล้วสินะ เวินหนิง เธอมันไร้ยางอายจริงๆ ”
ลู่จิ้นยวนมองเวินหนิงอย่างไม่แยแส น้ำเสียงระงับความโกรธเอาไว้
ภาพเมื่อครู่นี้ที่เหอจื่ออันอุ้มเธอ มันสนิทสนมกันเกินไป ราวกับพวกเขาเป็นคนรักที่สนิทสนมกันจริงๆ มันเป็นลูกของชายชู้จริงๆ อย่างที่คิดไว้ ไม่มีการหลบซ่อนในที่สาธารณะจริงๆ มั่นใจว่าจะไม่มีใครเห็นเหรอ?
“คุณลู่ คุณพูดแบบนี้ ไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาเกินไปหรือเปล่า? ”
เหอจื่ออันได้ยินคำทิ่มทางของลู่จิ้นยวน ก็ค่อยๆ เดินเข้าไป ดันเวินหนิงไว้ด้านหลัง “เมื่อกี้ฉันแค่ไม่อยากปลุกเธอ ก็เลยอุ้มเธอลงรถ คุณลู่คิดสกปรกแบบนั้นได้ยังไง? ”
ลู่จิ้นยวนเห็นการกระทำของเหอจื่ออัน ไม่คิดว่าเขาจะดันเวินหนิงปกป้องไว้ด้านหลังต่อหน้าเขาจริงๆ เขามีสิทธิอะไรทำแบบนี้?
“เหอจื่ออัน ออกไป ฉันจะคุยกับเธอ ไม่เกี่ยวกับนาย”
ลู่จิ้นยวนมองแววตาเหอจื่ออัน มีความดูถูก และความเกลียดชัง
เป็นแค่ลูกนอกสมรสที่เกิดจากเมียน้อย ต้องการใช้วิธีนี้ปราบเขาจริงเหรอ?
ไร้เดียงสา
“ไม่ ปกป้องผู้หญิงคนหนึ่ง โดยเฉพาะเป็นหญิงตั้งครรภ์ เป็นสิ่งที่ผู้ชายปกติควรทำ ฉันไม่สามารถมองดูนายตะโกนใส่เธอได้”
ลู่จิ้นยวนได้ยินคำพูดของเขา ความโกรธก็จุดติดขึ้นมาอย่างสมบูรณ์
ปกป้องหญิงตั้งครรภ์เหรอ? ปกป้องผู้หญิงเหรอ?
เห็นได้ชัดว่ากำลังปกป้องลูกนอกสมรสที่เป็นของมันที่อยู่ในท้องเวินหนิง!
“พูดน่าฟังจัง……ทำไม เด็กนี่เป็นลูกของนายเหรอ? นายถึงต้องยืนบังเธอแบบนี้? ”
“ลู่จิ้นยวน คุณอย่ารังแกแรงเกินไปนะ” เวินหนิงโดนเหอจื่ออันปกป้องอยู่ด้านหลัง เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สุดท้ายเธอก็ทนไม่ได้ ยืนออกมา พ่อของเด็กคนนี้คือลูกของเขา เขาไม่เชื่อก็ช่าง ตอนนี้ยังมาโยนให้คนอื่นอีก แถมยังเลวทรามกับเธอ!
“ทำไม โดนจับได้แล้ว รู้สึกผิดเหรอ? ”
ความโกรธของเวินหนิง มันทิ่มแทงสายตาลู่จิ้นยวนมาก สำหรับเขา นี่เป็นเพียงความโกรธที่แผนการพวกเขาถูกเปิดโปงเท่านั้น และนึกถึงคำพูดที่เย่หวานจิ้งเคยพูด ในใจเขาก็หัวเราะเยาะ
“เหอจื่ออัน นายขี้ขลาดจริงๆ นะ ปล่อยให้ผู้หญิงท้องลูกของนายเข้าหาผู้ชายคนอื่น ให้คนอื่นเป็นพ่อ ขี้ขลาดจริงๆ ”
เหอจื่ออันไม่คิดว่าลู่จิ้นยวนไม่รู้โดยสิ้นเชิงว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเขา และมั่นใจว่าพ่อของเด็กคนนี้คือตน
ถึงจะไม่เข้าใจว่าหนึ่งในนี้เกิดความเข้าใจผิดอะไร แต่เขาก็ไม่อยากอธิบายด้วยความเห็นแก่ตัว
