ทำไมเวินหนิงจะไม่รู้ความคิดของลู่จิ้นยวน แววตาของเขามีประกายเร่าร้อน ราวกับว่าจะจุดไฟเธออย่างนั้น
และในตอนที่บรรยากาศกำลังเริ่มร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ อยู่ๆโทรศัพท์ของลู่จิ้นยวนก็ดังขึ้น
เป็นเย่หว่านจิ้งโทรมา
“จิ้นยวน วันนี้ที่บ้านมีแขกสำคัญมากๆ ลูกจะกลับมาเมื่อไหร่?”
อารมณ์ร้อนแรงที่ค่อยๆปะทุขึ้นภายในใจเมื่อกี้โดนสายนี้รดน้ำดับจดมอด แขกคนสำคัญ ทำไมเขาถึงจำไม่ได้ว่าที่บ้านมีใครพูดอะไรแบบนี้ด้วย?
เวินหนิงเห็นว่ามีคนกำลังตามตัวเขา ก็สบายใจขึ้น รีบเข้าไปแอบในห้อง อันตรายเกินไปแล้ว……
ลู่จิ้นยวนเห็นว่าเวินหนิงรีบร้อนไปซ่อนราวกับนกกระจอกเทศเวลากลัว คิดแล้วก็คิด “ผมยังมีธุระ ครั้งนี้จะปล่อยคุณไปก่อน ให้ดีคือคุณจะต้องกินยาตามเวลา ไม่อย่างนั้น พรุ่งนี้ผมจะมา…….”
“ถึงตอนนั้น ผมคงจะไม่ปล่อยให้คุณได้หนีไปง่ายๆแบบนี้”
พูดจบ ลู่จิ้นยวนก็ออกไป
เวินหนิงได้ยินเสียงคนไปแล้ว ถึงได้ค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำ
เวินหนิงลูบอก ถอนหายใจออกมาด้วยความยังไม่หายตกใจ
หลังจากที่ลู่จิ้นยวนออกไปได้ไม่นาน หญิงรับใช้ก็เข้ามา ดูอาการของเวินหนิง เหมือนว่าไม่ได้ตัวร้อนมากเหมือนตอนแรกเริ่มแล้ว
ส่วนเวินหนิงก็กลัวว่าลู่จิ้นยวนจะทำแบบนั้นที่พูด ดังนั้น ก็เลยเป็นคนพูดขอว่าอยากกินอาหาร
หญิงรับใช้รีบออกไปสั่งให้คนทำ ในตอนนี้ ด้านนอกกลับมารถเข้ามา เห็นว่าไม่ใช่ลู่จิ้นยวน พวกบอดี้การ์ดก็ระวังตัว แต่ว่า บนรถกลับมีคนลงมาแค่คนเดียว มาส่งของจากด้านนอก “นี่เป็นของที่คุณชายลู่ตั้งใจส่งมาให้คุณหนูเวิน ช่วยรับเอาไว้ด้วย”
คนกลุ่มนี้ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าคิดๆไปแล้ว รู้ว่าคนที่นี่ไม่มาก แล้วก็ตอนนี้เวินหนิงไม่สบาย ลู่จิ้นยวนส่งของมาปลอบเธอก็นับว่าสมควร ดังนั้นจึงรับมาโดยไม่ได้ตรวจสอบ แล้วเอาไปให้ทางเวินหนิง
หลังจากที่เวินหนิงเห็น กลับไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพียงแต่ว่ากลิ่นอาหารที่อยู่ด้านในเรียกน้ำย่อยในกระเพาะที่ว่างเปล่าของเธอมานาน ทำให้เธอต้องเปิดออก
เพิ่งจะเปิดกล่องที่อยู่ด้านใน กระดาษหนึ่งแผ่นก็ตกลงมา
“ฉันได้เห็นข้อความของเธอแล้ว ต่อไปนี้คือแผนการของฉัน…….”
เวินหนิงอ่านตัวอักษรสองบรรทัดที่อยู่บนกระดาษ ในพริบตาก็เบิกตาโต
ที่แท้ เหอจื่ออันไม่ได้ไม่รู้เรื่องนี้ แต่กลับกำลังวางแผนอยู่ตลอด ภายในใจก็รู้สึกทราบซึ้ง เวินหนิงรีบจำเนื้อความบนกระดาษ จากนั้นก็ใช้ไฟแช็กเผาแล้วเอาไปไว้ที่กระถางต้นไม้
แผนการของเหอจื่ออัน……
เวินหนิงถือของขึ้นมาแล้วก็กินเข้าไปไม่กี่คำ ถึงแม้ว่าล้วนเป็นของที่เธอชอบ แต่ในตอนนี้ เธอชิมรสชาติไม่ออกเลยสักนิด เพียงแค่กินๆไปอย่างนั้น ในหัวก็คิดไปเรื่อยๆ
ตามแผนการนี้ บางทีเธออาจจะได้ออกไปจริงๆก็ได้ เธอจะต้องทดลอง!
……
ลู่จิ้นยวนกลับมาถึงบ้านตระกูลลู่ ถึงได้รู้ว่าแขกคนสำคัญที่ออกมาจากปากของเย่หว่านจิ้ง คือมู่เยียนหราน
หญิงทั้งสองคนนั่งอยู่บนโซฟา มือจับกันไว้ กำลังพูดคุย มองแล้วบอกไม่ได้เลยว่าสนิทกันขนาดไหน
“ฉันอยากมีลูกสาวมาตลอด เยียนหราน อยากมีลูกสาวแบบหนู ฉันก็ครบสมบูรณ์แล้ว”
คำพูดนี้ของเย่หว่านจิ้ง คือกำลังพูดให้ลู่จิ้นยวนฟัง
วันนี้ตั้งใจเรียกตัวทั้งสองคนให้กลับมา ก็เพื่อที่จะให้ทั้งสองคนพัฒนาความสัมพันธ์
ลู่จิ้นยวนฟังจบ ไม่แสดงท่าทางอะไร เพียงแต่เหนื่อยใจกับวิธีแบบนี้ของมารดา
มู่เยียนหรานเห็นว่าเขาไม่พูดต่อ ก็หัวเราะ แต่กลับไม่ได้หมดกำลังใจ “คุณป้า ตอนนี้คุณป้าก็สามารถมองว่าหนูเป็นลูกสาวได้อยู่แล้วนี่คะ ได้คุยกับคุณป้าบ่อยๆ ก็ถือว่าเป็นเกียรติของหนูมากๆแล้วค่ะ
ลู่จิ้นยวนฟังผู้หญิงทั้งสองคนผลัดกันชมกันไปมา ไม่มีความสนใจเลยสักนิด ในตอนนี้ คุณปู่ก็ลงมาแล้วเหมือนกัน เห็นว่าลูกสะใภ้กับหลานสะใภ้เข้ากันได้ดีก็พยักหน้า แล้วก็หันมามองลู่จิ้นยวนที่ดูอยู่นอกสถานการณ์และมีแสดงอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ ก็กระแอมออกมา
“แกมากับฉัน”
คุณปู่พูด ลู่จิ้นยวนไหนเลยที่จะไม่ฟัง ลุกขึ้นแล้วตามไป
ทั้งสองคนเข้าไปในห้องทำงาน คุณปู่มองลู่จิ้นยวน “ทางฝั่งเวินหนิง จัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง?”
สำหรับลู่จิ้นยวน ในเวลาทั่วไปเขานั้นวางใจมากๆ แต่ว่าเกี่ยวกับความรัก กลัวว่าเขาจะวู่วาม จะต้องตักเตือนบ้าง
“จัดการเรียบร้อยแล้วครับ” ลู่จิ้นยวนตอบด้วยสีหน้าเดิม คุณปู่มองไม่เห็นว่ามีปัญหาอะไร พนักหน้า “เรียกแกมา เพราะว่าอยากจะคุยเรื่องๆนึงกับแก ตอนนี้แกก็อายุมากแล้ว ควรจะแต่งงานได้แล้ว แต่ก่อนไม่เคยเร่งแก แต่ว่าฉันก็อายุมากแล้ว เรื่องที่จัดการได้ก็ไม่ได้เยอะมาก เรื่องงานแต่งของแก เร่งให้เร็วขึ้น”
“คุณปู่ ร่างกายคุณปู่แข็งแรงขนาดนี้ เรื่องพวกนี้ ทำไมจะต้องรีบขนาดนั้นด้วยครับ?”
“ฉันยังอยู่ได้อีกกี่ปี? ก่อนจะตาย ให้ฉันได้ดูหน้าเหลนฉันหน่อย ฉันจะได้นอนตายตาหลับ”
คุณปู่เห็นว่าลู่จิ้นยวนยังไม่อยากที่จะแต่งงาน ถอนหายใจออกมา ตอนนี้เขาออกไปเจอกับเพื่อนเก่า เห็นพวกเขาพาเด็กตัวน้อยๆที่วิ่งเล่นกันไปเต็มถนน ในใจอิจฉาแทบแย่
ตอนยังหนุ่ม เขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับครอบครัว ละเลยการดูแลเด็กๆ แล้วก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งอะไรกับวัยเด็กของลู่จิ้นยวน แน่นอนว่าตอนนี้เลยหวังว่าจะมีเหลนสักคนมาชดเชยสิ่งที่เคยขาดหายไป
“ตัวเลือกคนอื่นๆ กลัวว่าแกจะหลอกฉัน คงไม่มีทางที่จะไปเจอเขาแน่ ฉันว่า ตอนนี้เยียนหรานโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็สุขุมพอตัวแล้ว แล้วก็รู้จักตัวแกดี ใส่ใจแกมาก ก็เลือกวันดีๆสักวัน เชิญผู้ใหญ่ตระกูลมู่มา พวกแกก็หมั้นกันเถอะ”
ลู่จิ้นยวนชะงัก ราวกับคิดไม่ถึงว่าคุณปู่จะพูดอะไรให้คนประหลาดใจได้ขนาดนี้ เรื่องหมั้นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ก็พูดออกมาง่ายๆ
ในครู่หนึ่งเขานึกถึงเวินหนิง ถ้าเกิดว่าเขาหมั้น เวินหนิงจะทำยังไง?
“คุณปู่ เรื่องนี้……ผมคิดว่าไม่ได้”
“ทำไมไม่ได้? หรือว่าแกยังมีตัวเลือกดีๆที่ไหนอีก?”
ตอนนี้นายท่านลู่ตัดสินใจจับคู่ทั้งสองไปแล้ว เห็นว่าลู่จิ้นยวนปฏิเสธ ก็มีสีหน้าไม่พอใจ ใช้ไม้เท้าที่อยู่เคาะไปบนพื้น “แกไม่บอกฉัน ตอนนี้แกยังชอบผู้หญิงที่น่าขายหน้าคนนั้นอยู่อีก”
พูดไปคุณปู่ก็โมโหจนไอออกมาอยู่หลายครั้ง ลู่จิ้นยวนไม่กล้าพูดอะไรมาก กลัวว่าจะไปกระตุ้นท่าน รีบเข้าไปพยุงท่านขึ้น “ไม่ใช่ครับ เพียงแต่ อย่างนี้จะเร็วไปหน่อยหรือเปล่า เยียนหรานเธอยังมีงานกับความฝันที่ยังต้องไปตามล่า จะยินดีเหรอครับ ที่จะต้องแต่งงานเร็วขนาดนี้?”
ลู่จิ้นยวนเห็นว่าคุณปู่โมโหจนหายใจเอาอากาศเย็นเข้าไปและกลัวว่าท่านจะป่วย เลยรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
ในตอนนั้นมู่เยียนหรานจากไป ก็เพื่อการเรียนกับความฝันด้านดนตรี เขาในตอนนี้นั้นคิดว่าเธอคงไม่ยอมละทิ้งความพยายามหลายปีนั่นเพื่อเขา
คุณปู่ขมวดคิ้ว แล้วก็ไม่ต้องการให้ลู่จิ้นยวนพยุง แล้วก็เดินออกไปทันที ที่ห้องรับแขก ขัดจังหวะคุยกันของทั้งสองคน “เยียนหราน ปู่มีเรื่องอยากจะถาม”
“ถ้าเกิดว่าจะให้หนูกับลู่จิ้นยวนหมั้นกันตอนนี้ แล้วก็ต้องการให้แต่งงานกันให้เร็วที่สุด มีทายาทให้ตระกูลลู่ของเรา หนูยินดีหรือเปล่า?”
นายท่านลู่ไม่ได้ปิดบังเลยแม้แต่น้อย นี่ก็ถือว่าเป็นการทดสอบมู่เยียนหรานเช่นกัน ถ้าเกิดว่าเธอไม่สามารถที่จะยอมถอยเพื่อตระกูลลู่ได้ อยากมากเขาก็แค่เปลี่ยนเป็นคน
