ตอนแรกเวินหนิงคิดว่าหลินซือเฉินออกไปแล้ว เห็นเขากลับมาอีกครั้งก็ประหลาดใจนิดหน่อย แต่ก็ยังเดินไป “มันคืออะไรคะ? ”
หลินซือเฉินส่งรายงานที่อยู่ในสภาพเดิมแล้วให้กับเธอ “ไม่รู้ว่าคืออะไร คุณพยาบาลเอาให้ฉัน ให้ฉันเอามาให้คุณ”
เวินหนิงขมวดคิ้ว หยิบมันมาดู ก็รู้ว่ามันคือเอกสารรายงานผลตรวจดีเอ็นเอของเธอ ทันใดนั้นก็เหลือบมองไปที่หลินซือเฉินอย่างระแวงนิดหน่อย
“คุณหลิน คุณไม่ได้……อ่านสิ่งที่อยู่ข้างในใช่ไหม? ”
สถานะของเด็ก เธอไม่อยากให้คนนอกรู้ในตอนนี้ มันจะทำให้เกิดความเสี่ยงโดยไม่จำเป็น
“ไม่ได้อ่านแน่นอนครับ จรรยาบรรณในวิชาชีพของฉันไม่ได้แย่ขนาดนั้น”
หลินซือเฉินเห็นความเครียดในสายตาเธอ เวินหนิงได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็รู้สึกผิดที่สงสัยอะไร “ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนี้นะคะ แค่……นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉัน ไม่ใช่ฉันสงสัยคุณนะ”
“ฉันรู้ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันก็ไม่ได้เบื่อขนาดนั้น ในเมื่อได้ของแล้ว งั้นฉันขอตัวไปก่อนนะ”
พูดจบ หลินซือเฉินก็รีบออกไปจากที่นี่ ตอนนี้เขามีเรื่องที่สำคัญมากกว่าต้องทำ ไม่มีเวลามายุ่งกับเวินหนิงที่นี่อีกต่อไป
เวินหนิงเห็นเขาไปแล้ว ก็กัดปาก เก็บรายงานอย่างระมัดระวัง อยู่กับคุณแม่สักพักหนึ่งก็ลงไปข้างล่าง
“คุณหนูเวิน จะกลับบ้านเลยไหมครับ? ” คนขับรถเปิดประตูรถให้เวินหนิงแล้วถามขึ้น
“ไม่ ไปที่ที่ไปเมื่อวาน!”
เวินหนิงถือรายงานความสัมพันธ์ทางสายเลือดไว้ในมือ บอกไม่ถูกว่ามีอารมณ์ตื่นเต้น หรือไม่สบายใจ รายงานฉบับนี้ ต้องบอกว่ามันออกมาได้ทันเวลาอย่างมาก ลู่จิ้นยวนอยู่ที่นี่พอดี เธอสามารถมอบให้เขาต่อหน้าได้……
และไม่รู้ว่า เขาเห็นของที่อยู่ในนี้แล้ว จะมีความคิดอย่างไร?
จะดีใจ หรือว่าประหลาดใจ?
เวินหนิงไม่แน่ใจ แค่เธออยากพยายามอีกครั้ง บางทีเมื่อรู้แล้วว่าเด็กเป็นลูกเขา กำแพงที่มองไม่เห็นระหว่างทั้งคู่ก็สามารถหายไปได้
ระยะทางไม่สั้น มันผ่านไปอย่างรวดเร็วในความคิดเพ้อเจ้อของเวินหนิง
มาถึงโรงแรมที่พักเมื่อวาน เวินหนิงโทรหาลู่จิ้นยวนทันที
ลู่จิ้นยวนเพิ่งเดินออกมาจากห้องประชุม ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หยิบขึ้นมาเห็นชื่อเวินหนิง อารมณ์ขุ่นมัวในตอนแรกยิ่งหนักขึ้น เลยกดปิดเสียงทันที
เวินหนิงเห็นว่าโทรไปไม่มีคนรับ ก็รู้สึกจิตตกนิดหน่อย แต่คิดว่าเขาอาจจะกำลังยุ่งกับการทำงานอยู่ ทำงานล่วงเวลาไม่สามารถรับโทรศัพท์ได้ ก็เลยไม่ได้โทรต่อ จึงส่งข้อความไปหาเขาหนึ่งข้อความ “ลู่จิ้นยวน ฉันมีเรื่องสำคัญมากๆ อยากคุยกับคุณ เมื่อคุณประชุมเสร็จได้โปรดโทรหาฉัน ฉันรอคุณอยู่ที่โรงแรมเมื่อคืน”
ลู่จิ้นยวนได้รับข้อความนี้ก็ขมวดคิ้ว เขาคิดว่าเมื่อวานหลังจากเวินหนิงโดนเขาเย็นชาใส่ วันนี้จะไม่กลับมาอีกแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังท้องโต กลับไปกลับมามันลำบากมาก
ไม่คิดว่า ความดื้อรั้นของผู้หญิงคนนี้จะมีบทบาทอย่างมากในเวลานี้
แค่นึกถึงข้อความนั้นที่ได้รับมาเมื่อเช้า ลู่จิ้นยวนก็ต่อต้านความคิดที่อยากจะตอบกลับ ลบข้อความนั้นอย่างรวดเร็ว
บังเอิญพอดี ตอนนี้มีชายคนหนึ่งที่อยากตีสนิทลู่จิ้นยวนเดินเข้ามา “คุณลู่ ผมจัดงานเลี้ยง ไม่ทราบว่าคุณไปเป็นเกียรติหน่อยได้ไหม? ”
ใบหน้าชายคนนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบประแจง ความคิดอยากเอาชนะพร้อมจะออกมา ถ้าตอนปกติ ลู่จิ้นยวนไม่สนใจคนที่ใจแตกแบบนี้แน่ๆ
แต่ตอนนี้ พอคิดว่าเวินหนิงอาจจะรอเขาอยู่ในโรงแรม ลู่จิ้นยวนก็ขมวดคิ้ว จากนั้นก็พยักหน้าอย่างเย็นชา “ได้”
ตอนนั้นคนคนนั้นแค่ลองเสี่ยงโชค อย่างไรแล้ว ลู่จิ้นยวนก็เป็นผู้ล่าในการประชุมครั้งนี้ เมื่อวานนี้เรื่องที่แคทเธอรีนเข้าไปทักไม่สำเร็จและอับอายกลับมาแพร่กระจายออกไปแล้ว ไม่คิดว่าเขาจะโชคดีอย่างนี้ ไม่คิดว่าจะทำให้ลู่จิ้นยวนตอบตกลงได้?
ขณะที่คิด ชายคนนั้นก็ยิ่งเอาใจใส่มากขึ้น ถามนู่นถามนี่อยู่ด้านหลังลู่จิ้นยวนเหมือนสุนัขรับใช้ จากนั้นก็เปิดประตูรถให้ นำเขาไปยังงานเลี้ยงที่ตัวเองจัด
“จำไว้นะครับ จัดสาวสวยมาเยอะๆ ราคาไม่ใช่ปัญหา แค่รับใช้ท่านนี้ให้ดี เท่าไรฉันจะจ่ายเอง”
ขณะที่ขับรถไปด้วย ชายคนนั้นก็โทรไปสั่งลูกน้อง ดูเหมือนว่าลู่จิ้นยวนจะไม่ใช่หลิ่วเซี่ยฮุ่ยที่สำรวมตนอะไรนั่น แค่คว้าโอกาสนี้ไว้ บางทีก็อาจจะสร้างความสัมพันธ์กับบริษัทตระกูลลู่ได้
……
เวินหนิงรออยู่ในโรงแรมนานมาก เพราะออกไปในตอนเช้า เธอคืนบัตรห้องให้กับพนักงานโรงแรมแล้ว ดังนั้นตอนนี้เธอทำได้เพียงนั่งอยู่ที่ห้องโถงใหญ่รออย่างจดจ่อว่าจะมีรถลู่จิ้นยวนกลับมาหรือไม่
แต่รออยู่นานมาก ก็ไม่เห็นเขา และโทรศัพท์ก็ไม่ได้ดังตลอดเลย
หรือยุ่งขนาดนั้นจริงๆ เหรอ?
หัวใจเวินหนิงอยู่ในการรอคอยยาวนาน มันเย็นลงเรื่อยๆ ความคาดหวังในตอนแรก เปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวนิดหน่อย เธอไม่เชื่อใจตัวเองด้วยซ้ำ เมื่อลู่จิ้นยวนเห็นของในมือเธอจะมีการตอบสนองอย่างไร?
“คิดอะไรเพ้อเจ้ออยู่นะ? ” เวินหนิงลูบหน้าตัวเอง “ผู้ชายคนหนึ่งทำร้ายตัวเองเพื่อคุณ บอกว่าเปลี่ยนก็เปลี่ยนเลยได้ยังไง ไม่ใช่ลูกข่างนะ จะต้องไม่เป็นอะไร!”
ขณะที่ให้กำลังใจตัวเอง เวินหนิงก็ดื่มนมอุ่นจากพนักงานเสิร์ฟ รอคอยลู่จิ้นยวนกลับมา
……
ลู่จิ้นยวนถึงงานเลี้ยงแล้ว ก็หามุมดื่มเหล้าเงียบๆ
ปกติเขาเกลียดงานแบบนี้มาก แต่ตอนนี้พอนึกถึงเรื่องที่เขาไม่สามารถควบคุมได้ ชายคนนี้ก็เกิดความต้องการที่จะเมา
ไม่นาน เหล้าต่างชาติหนึ่งแถวที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ว่างเปล่า
เห็นลู่จิ้นยวนเหมือนจะเมานิดหน่อย สาวสวยที่จัดหามาเป็นพิเศษไม่กี่คนก็มีความกล้าที่จะเข้าหา พวกเธอต้องการเข้าใกล้ผู้ชายที่สูงศักดิ์โดดเด่นเหมือนเทพเจ้ามาตั้งนานแล้ว แต่ออร่าที่ทำให้คนแปลกหน้าไม่กล้าเข้าใกล้นั้นรุนแรงเกินไป แค่พอเขาดื่มจนเมา เลยไม่น่ากลัวมากนัก
“คุณลู่ เอาแบบนี้ไหมคะ ฉันจะดื่มเป็นเพื่อนคุณ……”
“จริงด้วย คุณดื่มคนเดียวมันน่าเบื่อนะ ให้พวกเราดื่มเป็นเพื่อนคุณ……”
ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมเสียงยั่วยวน น้ำหอมกลิ่นแรงบนร่างกายทำให้ลู่จิ้นยวนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขยะแขยง เงยหน้าขึ้นมาเห็นใบหน้าที่ดูสวย แต่จริงๆ แล้วแต่งหน้าหนามาก แม้ว่าเขาจะเมานิดหน่อย ก็ยังรู้สึกเหยียดหยาม
“ออกไป!”
จู่ๆ ลู่จิ้นยวนก็รู้สึกคลื่นไส้ ผลักผู้หญิงที่ทุ่มเทเหล่านี้ออกไป ยืนขึ้นมาแล้วเดินโซเซออกไป
เดินมาถึงห้องน้ำ ลู่จิ้นยวนกำลังล้างมือ ในตอนนี้ ก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงร้องให้ช่วยเหลืออยู่ไม่ไกล
“ไม่ ปล่อยฉัน ฉันเป็นแค่พนักงาน คุณปล่อยฉัน!”
เสียงนี้ ไม่คิดว่าจะคุ้นเคยนิดหน่อย เสียงของเธอเหมือนลู่จิ้นยวนเคยได้ยินจากปากเวินหนิงด้วยซ้ำ มันทำให้เขาย้อนความทรงจำกลับไปในอดีตนานมาแล้ว ตอนนั้นที่เวินหนิงโดนคนขืนใจ
ขณะที่คิด ชายคนนั้นก็หยุดฝีเท้า เดินไปจุดที่เกิดเสียง ไม่คิดว่าจะเป็นห้องน้ำชายข้างๆ
“ออกมา” ลู่จิ้นยวนเตะประตู ทำให้คนด้านในตกใจ
