ลู่จิ้นยวนโดนตบไปครั้งหนึ่ง แต่ไม่แสดงสีหน้าใดออกมา จ้องเธอ รอยยิ้มที่ริมฝีปากยิ่งข่มขื่นขึ้นเรื่อยๆ “จนถึงตอนนี้ที่คุณคิดถึงก็ยังเป็นตระกูลลู่ อย่าบอกนะว่าแม้แต่เรื่องของเวินหนิง คุณก็ไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิดเหรอครับ?”
อยู่ๆหัวใจของเย่หวานจิ้งรู้สึกเหนื่อยล้า ไปๆมาๆทั้งในและนอกประเทศติดๆกัน แม้แต่ไทม์โซนก็ยังไม่ทันจะได้ปรับ ไหนจะยังมาโดนลูกชายเถียงแบบนี้อีก เธอนั้นรับมือไม่ไหวแล้วจริงๆ
“จิ้นยวน ทุกๆคนล้วนมีสิ่งที่สำคัญที่สุด ในสายตาของแก ชื่อเสียงทุกอย่างของตระกูลลู่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ว่านั่นคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน”
ตั้งแต่ที่แต่งงานกับตระกูลลู่ ชีวิตของเย่หวานจิ้งก็ไม่ได้รารื่น สามีออกไปทำตัวเสเพลย์ ถึงขนาดที่ว่าจะหย่ากับเธอเพื่อเมียน้อย ทะเลาะกันใหญ่โตจนคนทั้งเมืองรู้
เย่หวานจิ้งคิดว่าสิ่งเดียวที่จะชดเชยให้ตัวเองได้ ก็คือศักด์ศรีของตระกูลลู่
นอกจากสิ่งๆนี้ สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกว่าวัยสาวของเธอไม่ได้เสียเปล่า ก็ไม่มีสิ่งปลอบใจอื่นอีกแล้ว
“อย่างนั้นผมล่ะ?” ลู่จิ้นยวนมองเธอ อยู่ๆก็อยากหัวเราะ “คุณเคยคิดถึงผมบ้างไหม?”
เธอคิดถึงทุกๆสิ่งทุกๆอย่างในตระกูลลู่ มีเพียงสิ่งเดียว ลืมคนที่ืยนหัวโด่อยู่อย่างเขา
“จิ้นยวน……”
ภายในบรรยากาศโดยรอบแทรกซึมไปด้วยความเงียบงันที่ทำให้คนนั้นหายใจไม่สะดวก
“ผมไม่มีทางยอมแพ้ ผมจะตามหาเวินหนิงต่อไป ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ต้องเจอ ถ้าตายไปแล้วต้องเห็นศพ”
อยู่ๆลู่จิ้นยวนก็เอ่ยขึ้น เขาไม่ได้ต่อปากต่อคำกับเย่หวานจิ้งอีก เขารู้ดี เธอไม่มีทางจะบอกเบาะแสแม้แต่เพียงเล็กน้อยกับเขา เกี่ยวกับเรื่องของเวินหนิง ก็ไม่มีทางที่จะเสียใจหรือว่ารู้สึกผิด อย่างนั้น เขาทำได้แค่ต้องพึ่งกำลังของตัวเองแล้วออกไปตามหา
“ผมหวังว่าครั้งนี้คุณจะไม่ขัดขวางผมอีก ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ไม่รู้ว่า ผมจะทำเรื่องอะไรออกมาบ้าง”
ตอนนี้เย่หวานจิ้งถึงได้มองเห็นรอยแผลบนมือของเขา นั่นเป็นแผลที่เขาเพิ่งใช้หมัดต่อยลงไปบนกำแพง เลือดไหลออกมาไม่หยุด เจ็บปวดราวกับว่าชกลงมาในอกของเธอ
อยู่ๆเย่หวานจิ้งก็สับสนไปครู่หนึ่ง เธอนึกว่า ไม่ว่าจะเป็นยังไงลูกชายของเธอก็จะยืนอยู่ฝั่งเดียวกันกับเธอ ไม่คิดเลย จะมีวันที่จะต้องมาทะเลาะกัน
……
เวินหนิงฝัน
ในฝัน เธอมองเห็นลูกของเธอ เด็กคนนั้นที่ได้มองแค่เพียงเว๊บเดียวแล้วก็ถูกเอาตัวไป
ในความทรงจำ เธอมองหน้าเด็กไม่ค่อยชัด ได้ยินแค่เสียงร้องไห้ของเขา เธอตามหาร่องรอยของเขาไปทั่ว ในตอนสุดท้าย กลับเห็นแค่เพียงเงาของชายหญิงคู่หนึ่ง
เป็นลู่จิ้นยวนกับมู่เยียนหราน มู่เยียนหรานกำลังอุ้มลูกของเธอ บนใบหน้าที่สวยงามคือความเย่อหยิ่งที่เธอมี
“เวินหนิง ดูสิ ในตอนนั้นแกน่ะมีความมั่นใจมากเท่าไหร่ ตอนนี้ลูกของแกอยู่ในมือของฉัน”
“แต่ว่า รอตอนที่ลูกฉันคลอด เขาก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว ก็แค่เด็กนอกสมรสก็เท่านั้น”
มู่เยียนหรานเหมือนกับว่าไม่ได้ยินเสียงร้องไห้หวีดดังของเด็กอย่างไรอย่างนั้น เธอหัวเราะ เหมือนกับกำลังหัวเราะให้ความไม่รู้และความโง่ของเวินหนิง”
“เอาลูกฉัน คืนมานะ!”
เวินหนิงพยายามวิ่งในทิศทางที่พวกเขาอยู่ แต่ว่า ไม่ว่าจะยังไงก็เธอไม่อาจจะเข้าใกล้พวกเขาได้เลย เหมือนกับมีเส้นกันบางๆกั้นเอาไว้
เธอทำได้เพียงแค่มองลู่จิ้นยวนกับมู่เยียนหรานเอาตัวเด็กไป แต่ทำอะไรไม่ได้เลย
“อย่า คืนลูกมาให้ฉัน…..คืนให้ฉัน……”
เวินหนิงตะเกียกตะกาย ในตอนนี้ มืออุ่นๆข้างหนึ่งกุมมือของเธอเอาไว้ “เวินหนิง ตื่นเถอะ คุณฝันร้ายเหรอ?”
เวินหนิงตื่นจากฝันขึ้นมาในทันที ลืมตาขึ้น มองเห็นใบหน้าเป็นห่วงของเหอจื่ออันข้างๆเตียง
“เป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม?” เมื่อกี้เหอจื่ออันได้ยินเสียงดังจากภายในห้อง กลัวว่าเวินหนิงจะเป็นอะไรไป ก็เลยบุกเข้ามา
หลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงเธอร้องเรียกอะไรสักอย่างด้วยความทรมาน จะทำยังไงได้ จะต้องเรียกให้เธอตื่นขึ้นมา ตอนนี้ร่างกายของเวินหนิงอ่อนแอเกินไป เป็นอย่างนี้ก็เหมือนกับการดูดพลังงานของเธอไป
“ฉัน……”เวินหนิงสูดอากาศเฮือกใหญ่ เหมือนกับปลาที่ถูกโยนขึ้นฝั่ง เธอนึกไปถึงฉากในฝัน ลูกของเธอ……
“ฉันฝันถึงลูก……”
น้ำเสียงของเวินหนิงปนความเจ็บปวด เธอจะรู้ตัวว่า แม้แต่รูปของลูกเธอเธอก็ไม่มีเลยสักรูป เวลาผ่านไปนานแล้ว แม้แต่ลักษณะของลูกเธอเธอก็คงจำไม่ได้
ถึงตอนนั้น ระหว่างพวกเธอความสัมพันธ์ที่ผูกกันไว้นั้น ก็จะหายไปด้วยเหมือนกันใช่ไหม ก็เหมือนกับว่า……เธอนั้นไม่เคยมีลูกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข
“เขามีชีวิตที่ลำบาก ฉันฝันเห็นแล้ว ตระกูลลู่จะต้องดูแลเขาไม่ดีแน่ๆ ฉันจะไป……ฉันจะไปหาเขา!”
หลังจากที่เป็นแม่คน เวินหนิงก็กลายเป็นคนเชื่อในสิ่งลี้ลับ แค่คิดว่าทารกในฝันนั้นร้องไห้กระจองงอแง ส่วนลู่จิ้นยวนมีท่าทางไม่สนใจ เธอก็ใจระส่ำ
มู่เยียนหรานก็ไม่ใช่แม่ของเด็ก มีแม้เลี้ยงแบบนี้ เด็กจะมีชีวิตที่ดีได้ยังไง?
เธอไม่สามารถปล่อยให้ลูกเจอกับเรื่องเจ็บปวดแบบนี้ที่ตระกูลลู่ได้
“ใจเย็นก่อน! เวินหนิง!”
เห็นว่าอารมณ์ของเวินหนิงปะทุขึ้นมา เหอจื่ออันก็ปวดหัวขึ้นมาเช่นกัน เขาเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่ แต่……
คิดว่าจะเอาเด็กมาจากตระกูลลู่ ไม่มีทางได้เลย ต่อให้เวินหนิงไป เกรงว่าก็คงจะถูกไล่ออกมา
“เวินหนิง เด็กไม่เป็นอะไร ตระกูลลู่มีแค่เขาคนเดียวที่เป็นเด็กเล็ก จะไม่ทำดีต่อเขาได้ยังไง คุณใจเย็นๆ อย่าเป็นกระต่ายตื่นตูม”
เสียงของเหอจื่ออัน ทำให้เวินหนิงค่อยๆใจเย็นลง
เธอสงบลง รู้ตัวว่าตัวเองไม่มีความสามารถที่จะไปพาลูกออกมาจากตระกูลลู่ได้ ส่วนเหอจื่ออัน…..ก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
ถ้าเกิดไม่ใช่เขา แม้แต่ชีวิตตัวเองก็อาจจะไม่มีแล้ว
เธอจะเอาอะไรเพื่อไปเอาตัวลูกกลับมา?
“……” เวินหนิงเงียบ ไม่ได้โวยวายอีก แค่มองเธอที่เป็นแบบนี้ หัวใจของเหอจื่ออันก็ยิ่งเจ็บ
เป็นเพราะเขานั้นมันไร้น้ำยา ถึงปกป้องเธอเอาไว้ไม่ได้ ทำให้เธอต้องพบเจอกับเรื่องแบบนี้
ความเกลียดชังที่มีต่อตระกูลลู่ก็เพิ่มพูนขึ้นอีก
“คุณสบายใจเถอะ ผมจะพยายามอย่างสุดความสามารถสั่งให้คนไปที่นั้น ติดตามสถานการณ์ของเด็ก ไม่ปล่อยให้เขาเจอกับเรื่องอะไร”
เวินหนิงพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณคุณมากจริงๆ……ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่าจะตอบแทนคุณยังไงดี”
เวินหนิงรู้ นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดต่อตัวเด็ก แล้วก็เกิดความรู้สึกผิดและความรู้สึกซาบซึ้งต่อตัวเหอจื่ออัน
“ไม่จำเป็นครับ เรื่องพวกนี้ที่ผมทำ ล้วนเป็นสิ่งที่ผมยินดี……”
เหอจื่ออันว่าขึ้น เวินหนิงมองเห็นความรู้สึกล้ำลึกที่เขาซ่อนเอาไว้ในดวงตา แต่กลับเบนสายตาออกไป ไม่ได้มองไปอีก
สำหรับความรู้สึกพวกนี้ เธอคงไม่ไปวอนขออีก เธอเพียงแค่ต้องการอยู่ในที่เงียบๆปกป้องตัวเธอและลูก
มองเห็นการกระทำของเวินหนิง เหอจื่ออันก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงออกมามากนัก เขารู้ว่าตอนนี้หัวใจของเวินหนิงโดนทำลายไม่มีชิ้นดี ให้เธอยอมรับความสัมพันธ์ครั้งใหม่ก็คงยาก
แต่ว่าไม่เป้นไร เขาไม่รีบร้อน ต่อไปคนที่จะอยู่ข้างๆเวินหนิงก็คือตัวเอง เขาสามารถรอวันที่เธอเปิดใจได้
“แม่ของคุณกลับไปรับการรักษาที่โรงพยาบาล ตอนนี้ ยังไม่สามารถแน่ใจได้ว่าทุกๆคนเชื่อว่าคุณตายแล้ว เพราะฉะนั้น จะต้องรบกวนให้คุณนั้นหลบอยู่ที่นี่อีกสักสามสี่วัน แต่ว่า ที่นี่นั้นปลอดภัยมาก”
