โม่โยวรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง เรื่องสำคัญที่พานจื้อหลานจะพูด เรื่องนั้นก็ทำให้ใจเธอเริ่มกระวนกระวาย
หลังจากที่พูดกับพนักงานในร้านเสร็จ เธอก็ขับรถแล่นไปหาพานจื้อหลานทันที
“คุณน้า……”
โม่โยวเอ่ยทักทายแล้วเปิดประตูด้วย แต่กลับมีซองเอกสารโยนมาหาเธออย่างไม่ทันตั้งตัว
มีกระดาษลอยออกมาจากในซอง จนทำให้โม่โยวอึ้งไปทันที
“โม่โยว ทีแรกฉันแค่นึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า แต่ตอนนี้ เธอทำให้ฉันขยะแขยงมาก”
พานจื้อหลานมองไปที่เธอด้วยสีหน้ารังเกียจ
โม่โยวก้มลงไปเก็บกระดาษบนพื้นขึ้นแล้วรีบดู สีหน้าของเธอก็ซีดขาวไปทันที
นี่เป็นผลตรวจร่างกายก่อนแต่งงานที่เธอไปตรวจเมื่อกี่วันก่อน ทุกอย่างปกติดี มีแค่……
เคยคลอดลูก
โม่โยวจ้องมองไปที่ตัวหนังสือนั่น
เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าแต่ก่อนเกิดเรื่องอะไรบ้าง ตอนที่ตัดสินใจคบหากับโม่เทียนยวี๋ เธอก็เคยมีความกังวลแบบนี้เหมือนกัน
ถ้าเกิดว่าเธอไม่ใช่ครั้งแรก หรือว่าอย่างอื่น โม่เทียนยวี๋จะรังเกียจตัวเองหรือเปล่า
แต่ว่า ผู้ชายคนนั้นไม่รู้สึกกังวลเลย เขากลับพูดว่า เขายอมรับทุกอย่างของเธอได้ รวมทั้งอดีตของเธอ ถึงแม้จะเป็นอดีตที่ไม่ดีก็ตาม
เป็นเพราะคำยืนยันของเขาแบบนี้ ก็เลยทำให้โม่โยวเปิดใจ แต่ว่า……
เธอมีลูกแล้วงั้นหรอ
แม้แต่เรื่องนี้โม่เทียนยวี๋ก็ไม่ติดใจหรอ?
“เห็นชัดหรือยัง?”
พานจื้อหลานเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงสูงส่ง กับสีหน้าที่ไร้ความช่วยเหลือของโม่โยว ท่านไม่มีความสงสารเลย
ท่านรู้สึกมาโดยตลอดว่าลูกชายตัวเองเพอร์เฟคมาก ควรจะคู่ควรกับผู้หญิงที่ดีกว่า แต่โม่โยวตรงหน้า ก็เป็นแค่ตัวถ่วง
แล้วเรื่องที่เธอเคยมีลูกกับคนอื่นอีก ก็ทำให้ท่านแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ได้
“โม่โยว ถึงเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์ แต่พอตรวจเช็คแล้วเธอยังเคยมีลูก ไม่รู้ว่าเธอเคยทำแท้งหรือว่าอะไรมาก่อน”
“ของมือสองอย่างเธอ ยังมีหน้ามาเป็นตัวถ่วงของผู้มีบุญคุณอีกหรอ?”
คำพูดที่เสียดสีของพานจื้อหลานเหมือนใบมีดที่กรีดหัวใจเธอ จนเธอไม่รู้ว่าจะพูดตอบยังไงดี
เธอรู้ว่าตัวเองไม่คู่ควรกับโม่เทียนยวี๋ ทีแรกก็น้อยใจอยู่แล้วตอนนี้รับรู้ข่าวนี้อีก ความเชื่อมั่นที่สร้างมาก็พังทลายไปหมด
“คุณน้า หนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่าหนูอยากจะแต่งงานกับเทียนยวี๋จริงๆนะคะ……”
“ไม่ต้องมาพูดอะไรแบบนี้กับฉัน เธอทำกับผู้มีพระคุณ ให้เขายอมรับผู้หญิงที่เคยมีลูกแบบนี้หรอ?”
โม่โยวไม่รู้จะตอบยังไง
“อ่อ ใช่สิ ถ้าแค่ทำแท้งยังดี ถ้าเกิดว่าเคยแต่งงานกับใครตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ถึงเวลาสามีของเธอก็พาลูกมาหา เธอจะให้เทียนยวี๋ทำยังไง?”
แต่ละคำพูดของหนานจื้อหลาน ทำให้ทีแรกโม่โยวอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็รู้สึกหมดแรงไปทันที
เธอรู้ พานจื้อหลานพูดถูก ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นจริง เธอก็จะทำให้โม่เทียนยวี๋ลำบากไปด้วย
“เมื่อพูดขั้นที่นี่แล้ว ฉันคิดว่าเธอแพ้อีกแล้ว ถ้าเธอยังรู้สึกสำนึกบุญคุณของเขาอยู่ ก็ไปจากเขา จำไว้ อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก”
“หนู……หนูเข้าใจแล้วค่ะ……”
ผ่านไปสักพัก โม่โยวค่อยเอ่ยพูดอย่างลำบาก “เรื่องนี้ หนูจะไม่……หนูจะไม่ทำให้เขาเดือดร้อนเด็ดขาด”
พูดจบ โม่โยวก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากที่ที่ทำให้เธอใจสลาย
เธอเดินไปบนถนน บนถนนมีคนเดินผ่านไปผ่านมาข้างกายเธอ แต่ก็ไม่ทำให้เธอรู้สึกถึงความจริงบนโลกใบนี้
เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีอดีต ไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อน คนเดียวที่เป็นห่วงเธอ ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้
ห้าปีก่อนตอนที่เธอฟื้น เธอจำอะไรไม่ได้เลย มีแต่ความน้อยใจกับไร้ช่วยเหลือ ทีแรกคิดว่าทั้งชีวิตก็คงจะเป็นแบบนั้น แล้วยังเคยคิดสั้นด้วย แต่ว่า โม่เทียนยวี๋ก็คอยอยู่ข้างกายเธอ
ผู้ชายที่ดีแบบนั้น เอาแต่ปกป้องเธอ แล้วช่วยสร้างความมั่นใจให้เธอ
ถ้าตอนนั้นไม่มีโม่เทียนยวี๋ ก็คงไม่มีตัวเองในตอนนี้ แต่ตอนนี้ แสงสว่างในชีวิตของเธอกำลังจะหายไป
โม่โยวเดินไปอย่างเฉื่อยชา เธออยากจะด่าโชคชะตาที่ทำให้ตัวเองซวยขนาดนี้
ทำไมในช่วงเวลาที่ทุกอย่างจะดีขึ้น ต้องทำให้เธอรับรู้ข่าวนี้
ห้าปีแล้ว สามีที่ว่าของเธอไม่เคยโผล่หน้ามาเลย ไม่เคยให้ความช่วยเหลือเธอเลย แต่กลับเข้ามาทำให้ชีวิตของเธอวุ่นวาย
เธอเดินไปอย่างไร้วิญญาณแบบนี้ โม่โยวก็ไม่รู้ว่าเดินไปถึงที่ไหน ก็เลี้ยวเข้าไปถึงซอยตันแห่งหนึ่ง
นี่เป็นลางบอกเหตุอนาคตของตัวเองหรอ?
โม่โยวยิ้มอย่างเยือกเย็น กำลังจะเดินออกไป แต่ทันใดนั้นข้างหน้าก็มีเด็กคนหนึ่งวิ่งออกมา เธอหลบไม่ทันแล้วชนกับเด็กคนนั้น
“เธอเป็นอะไรเนี่ย ไม่มีตาหรอยังไง!”
โม่โยวเป็นผู้ใหญ่ พอโดนชนก็ไม่ได้ล้มลงไป แต่กลับเป็นเด็กที่วิ่งมาชนล้มลงไปเองบนพื้น ยังเอาแต่บ่นอย่างอารมณ์เสีย
โดยเฉพาะตอนที่เห็นโม่โยวไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรเลย แล้วไม่มาช่วยตัวเองด้วย “นี่ ฉันกำลังคุยกับเธอ เธอกำลังคิดอะไรอยู่?”
ความคิดในหัวที่ยังตีกันวุ่นเมื่อกี้ ตอนนี้โม่โยว่ก็ดึงสติกลับมา มองดูเด็กตรงหน้าเด็กคนนี้ ก็เหมือนจะอายุแค่สี่ห้าขวบ
ถึงแม้จะยังเป็นเด็ก แต่ก็มีหน้าตาที่ดูดีมาก แค่มองก็รู้ว่าอีกหน่อยเขาโตมาก็ต้องมีผู้หญิงมารุมตอมแน่นอน
บนตัวเขาใส่เสื้อผ้าที่ดูธรรมดา แต่คุณภาพดีมาก เป็นแบรนด์เสื้อผ้าต่างประเทศทั้งนั้น แค่มองก็รู้ว่าต้องเป็นคุณชายน้อยของบ้านคนรวยแน่นอน
“ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันกำลังคิดเพลินๆก็เลยไม่เห็นหนู” ถึงตัวเองจะเป็นผู้ถูกกระทำ แต่โม่โยวก็เป็นฝ่ายขอโทษก่อน
โม่โยวยื่นมือไปดึงตัวเด็กขึ้น แล้วก็ช่วยปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าของเขา
เด็กน้อยมองไปที่เธอ “เหอะ ผู้หญิงแปลก”
ทันใดนั้น สายตาของเขาก็เห็นคนชุดดำอยู่ไม่ไกลมาก ทีแรกอยากจะไล่ผู้หญิงคนนี้ไป แต่ก็เปลี่ยนใจทันที “เธอชนฉันแล้วก็
ต้องรับผิดชอบ”
โม่โยวได้ยินน้ำเสียงของเขาแบบนี้ ก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้น่ารักอย่างบอกไม่ถูก ดูไปดูมาที่กางเกงเขาก็ขาดเป็นรู แล้วเผยให้เห็นผิวกาย “ก็ได้ ในเมื่อหนูพูดแบบนี้แล้ว เดี๋ยวคุณน้าพาหนูไปซื้อกางเกงตัวใหม่โอเคไหมคะ?”
“ได้ งั้นเธอก็รีบหน่อยสิ”
เด็กน้อยกลัวว่าคนอื่นจะเห็น เขาก็รีบพยักหน้า ตอนที่โม่โยวจูงมือเขาจะเดินไป ก็มีคนใส่เสื้อดำตามมาอย่างลับๆล่อๆ
“อยู่ที่นั่น!”
“โอ้ยเด็กบ้านั่น วิ่งเก่งจริงๆ”
“รีบไปจับตัวเขากลับมา!”
“ไม่ได้การแล้ว!” เด็กน้อยร้อนรนใจ “พวกเขาจะมาจับฉัน พวกเราต้องรีบไปจากที่นี่!”
โม่โยวค่อยเห็นว่ามีคนที่น่าสงสัยวิ่งมาทางตัวเอง ข้างหน้าก็เป็นเด็กน้อยที่กำลังดึงเธอวิ่งไปด้วย แต่ว่าตัวเขายังเล็กเกินไป ก็เลยวิ่งได้ไม่เร็วมาก
หรือว่าพวกเขาจะทำร้ายเด็กคนนี้?
ถึงแม้จะเจอกันครั้งแรก แต่พอคิดว่าอาจจะเกิดเรื่องกับหนูน้อยที่น่ารักตรงหน้า โม่โยวก็รู้สึกทนไม่ได้
