ในคืนนั้น ลู่จิ้นยวนไม่ได้กลับเข้ามาที่บ้าน อาจจะเพราะไม่อยากเข้ามาเจอเธอ เวินหนิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ
แต่ก็ดีแล้ว เธอก็ไม่ได้อยากเจอเขาสักเท่าไร เกรงว่าจะเผลอทำอะไรในสิ่งที่ไม่ควรทำ
ไม่นานโทรศัพท์เธอก็มีสายเข้าฃ
เวินหนิงหยิบมันขึ้นมาก็รู้ว่าคนที่โทรเข้ามาคือเวินหลาน
“เป็นยังไงบ้าง ที่บริษัทใหม่เป็นยังไงบ้างพี่?”
ระหว่างถ่ายทำ เธอก็นึกได้ถึงคนที่ขอให้ใครบางคนไปที่บริษัทเวินหนิงเพื่อ’ไม่ระวัง’จนเผลอหลุดปากบอกความจริงที่เธอเคยเข้าคุก
เธอคิดว่าพี่สาวที่ไม่รู้อะไรเลยคงจะกลัวตายเพราะข่าวลือ
“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันทำงานที่ไหน อย่าบอกนะว่าคือเธอ” เวินหนิงเข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เธอบีบโทรศัพท์แน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือขึ้น
น้องสาวของเธอคงเกลียดเธอมาก แม้แต่บริษัทใหม่ของเธอยังต้องก้าวเข้ามาเพื่อทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ
“เป็นฉันเอง แต่ไงล่ะ เธอสนุกกับมันสิ ฉันเดาว่าเธอจะทำไม่ได้อีกนานแค่ไหน ฉันกลัวว่ามันจะไม่ถึงเดือน แต่มันก็สูญเปล่าจริงๆ”
“ไม่รบกวนเธอหรอก ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอทำสำเร็จ” เวินหนิงขบฟันแน่นและกดวางสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
ถ้ายังได้ยินเสียงของเวินหลานอีก เธออาจโกรธมากจนทุบโทรศัพท์ทิ้ง
พยายามสงบลมหายใจ ในที่สุดเวินหนิงก็สงบลง แต่ทันใดนั้นก็จำอะไรบางอย่างได้
ปรากฎว่าลู่จิ้นยวนไม่ได้ทำสิ่งเหล่านั้นในบริษัท เธอก็เข้าใจเขาผิด …
เมื่อคิดได้ เวินหนิงก็รู้สึกละอาย เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาลู่จิ้นยวน เพื่อที่เธอจะพูดว่าขอโทษ แต่เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นเขาก็กดวางสาย
ดูเหมือนว่าเขาจะเกลียดตัวเองมากขึ้น แต่ไม่น่าแปลกใจ …
เวินหนิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้กดโทรไปอีก ถ้าเธอโทรหาลู่จิ้นยวนกลัวว่าเขาจะหมดความอดทน
…
วันถัดไป
ทันทีที่เวินหนิงมาถึงบริษัท เธอพบว่าบนโต๊ะทำงานและของทุกอย่างของเธอก็เละราวกับว่าโดยขโมย
แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเธอทำให้เย่เฉียวขุ่นเคือง ยากที่จะอยู่ในบริษัท แต่พฤติกรรมของเพื่อนร่วมงานของเธอก็ยังทำให้เธอโกรธอยู่ดี “พวกคุณทำอะไรลงไป?”
นี่เป็นครั้งแรกที่เวินหนิงพูดเสียงดังกับเพื่อนร่วมงานแบบนี้
“คุณก็กำลังจะไป เราก็ต้องตรวจสอบว่าคุณได้นำสิ่งที่ไม่ควรนำติดตัวไปหรือเปล่า ถ้าคุณทำหายแล้วจะหามันได้จากที่ไหนล่ะ”
ท้ายที่สุดทุกคนก็มองว่าเธอเป็นขโมยและเวินหนิงก็รู้สึกเสียใจ
ด้วยความยุติธรรม แม้ว่าเธอจะแค่ทำงานเบ็ดเตล็ดในบริษัทนี้ แต่เธอก็ทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจจริง และไม่ละเลยอะไรเลยเธอยิ้มรับเสมอ เพื่อนร่วมงานของเธอบอกให้ทำอะไรก็ทำ
แต่สุดท้ายพวกเขามองว่าเธอเป็นขโมย
จริงหรือไม่ที่เมื่อมีคดีติดตัวก็จะมีชีวิตอยู่เป็นเหมือนเงาของคนอื่น?
“เช็คเสร็จหรือยัง?” เวินหนิงแสร้งทำเป็นเมินเฉย ในขณะที่มีแต่ความคับแค้นใจและทำอะไรไม่ถูก
เพื่อนร่วมงานไม่พบสิ่งใดเลย และดูไม่เต็มใจเล็กน้อย พวกเขาดูสิ่งต่างๆบนเดสก์ท็อปของเธอแล้ว ก็พบแฟลชไดรฟ์ USB “อันนี้ต้องตรวจสอบด้วย”
เหวินหนิงไม่มีกลัวอะไร เธอไม่ได้ทำอะไรผิดจะจับอะไรได้?
แต่ว่าหลังจากนั้นไม่นาน เพื่อนร่วมงานสองสามคนก็พูดคุยกันว่า “เวินหนิงทำไมคุณถึงร้ายกาจขนาดนี้ นี่คุณคัดลอกไฟล์ลูกค้าของบริษัท คุณพยายามแย่งลูกค้าของเราใช่ไหม?”
ดวงตาของเวินหนิงเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ มันเป็นไปไม่ได้
เธอไม่มีความคิดเช่นนั้น แม้ว่าเธอจะทำเธอก็ไม่มีทางเข้าถึงเอกสารสำคัญขนาดนั้นได้ แล้วจะคัดลอกได้ยังไง?
ต้องมีคนใส่ร้ายเธอแน่!
“ฉันไม่ได้บันทึกไว้ และปกติคุณก็ไม่เคยเอาไฟล์ประเภทนี้ให้ฉันดู” เหวินหนิงเถียงอย่างหนัก
“ใครจะรู้ เธออาจจะแอบก็อปตอนช่วยงานใครก็ได้”
“ใช่ใช่ ฉันคิดว่ามันเป็นไปได้มากเลย ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะขยันมากขนาดนี้ เธอคิดแบบนี้ตั้งแต่แรกนี่เอก”
“ว่าแล้วว่าไม่ใช่คนดีอะไรตั้งแต่เจอ”
เพื่อนร่วมงานหลายคนไม่ฟังคำอธิบายของเวินหนิงเลย พวกเขาพูดและตัดสินอย่างรวดเร็ว และพวกเขาลากเวินหนิงไปพบผู้จัดการ เพื่อที่เขาจะได้จัดการกับเธอ
เย่เฉี่ยวกล่าวทันที “ฉันดูแลเรื่องนี้เอง นี่คือไฟล์ของฉัน”
เวินหนิงเข้าใจทั้งหมดในคราวเดียว นี่อาจเป็นสถานการณ์ที่เย่เฉี่ยวจัดฉากไว้ จิตใจทำด้วยอะไร เธอเกือบจะเสียตัวเมื่อวานนี้และวันนี้ก็ใส่ร้ายว่าเธอขโมยของ
“แล้วเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น คิดให้ดีถ้าเธอเห็นด้วย ฉันจะบอกว่าฉันคัดลอกเอง แต่แค่ลืมไป ถ้าเธอไม่เห็นด้วย … ”
เย่เฉี่ยวไม่ได้พูดส่วนที่เหลือ แต่ก็เต็มไปด้วยคำขู่
เวินหนิงมองเธออย่างขมขื่น จิกเล็บลงบนฝ่ามือ จนความรู้สึกเจ็บทำให้เธอมีสติ
“คุณฝันไปเถอะ ฉันจะไม่ไปเจอกับคนพรรค์นั้น”
ที่หลี่ฉ่าวทำไว้เมื่อวาน ถ้าเธอไป เธอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน
“แค่กินเหล้ากินไวน์!” เย่เฉี่ยวรู้สึกรำคาญอย่างมากและพาเวินหนิงไปที่ห้องของผู้จัดการ “ฉันจะบอกว่าเธอขโมยข้อมูลที่เป็นความลับของบริษัท อย่างน้อยก็ไล่ออก อย่างมากก็ขึ้นศาล ”
ร่างกายของเวินหนิงสั่นสะท้านหลังจากความทรงจำครั้งสุดท้าย ตอนนี้เธอทิ้งความทรงจำนั้นไปแล้ว เมื่อเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอจะกลัวมาก
เธอกลัวที่แบบนั้นอย่างมาก คนทำผิดก็ไม่ใช่ แต่ก็ไม่สามารถบอกได้
ทันใดนั้นก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ เวินหนิงผลักเย่เฉี่ยวเพื่อหวังหลุดพ้น
แต่เย่เฉี่ยวก็ไม่ยอมปล่อย เหวินหนิงไม่มีทางเลือกจริงๆ จึงกัดเธอที่แขนจนเห็นเลือดเธอก็บังคับให้ปล่อย
“คนบ้ากำลังกัดแล้ว! จับเธอไว้!” เย่เฉี่ยวตะโกน กระทืบเท้าด้วยความโกรธ ขณะที่เฝ้าดูเวินหนิงวิ่งหนี
กล้ากัดเธอได้ยังไง? เธอต้องจัดการผู้หญิงคนนี้ ให้ไปอยู่บนเตียงของหลี่ฉ่าว เพื่อทรมานเธอให้ตาย เธอจึงจะคลายความโกรธได้
“เสียงดังอะไรกัน” กลุ่มคนกำลังวุ่นวายและพยายามจับเวินหนิง ทันใดนั้นเสียงนุ่มก็ดังขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?”
เหอจื่ออันยืนอยู่ไม่ไกล ขมวดคิ้วมองด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
เหอจื่ออันเป็นผู้สนับสนุนความร่วมมือครั้งใหม่ของบริษัท แม้ว่าเขาจะเป็นคนต่างชาติ แต่เขาก็มีความแข็งแกร่งและไม่ควรประมาท
ทุกคนพูดอย่างธรรมชาติ ไม่กล้าที่จะทำให้เขาขุ่นเคือง
เมื่อเห็นคนสำคัญเข้ามา เพื่อนร่วมงานทุกคนก็ผลักทุกอย่างไปที่หัวของเวินหนิงโดยปริยาย พูดไม่กี่คำเธอก็รับบทเป็นโจรที่ใช้เส้นเข้าบริษัท แล้วก็จะขโมยผลกำไรไป
“ฉันไม่ได้ทำนะ!” เวินหนิงเงยหน้าขึ้น ขณะฟังคำพูดที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ก่อนสบตาเข้ากับเหอจื่ออัน
จากนั้นเหอจื่ออันก็เห็นตัวของเหวินหนิงอย่างชัดเจน
ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบง่ายและกระโปรงสั้นสีดำ ใบหน้าที่สวยงามดูสะอาดตา
และสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจที่สุดก็คือดวงตาของเธอ ที่ดูใสสะอาดปราศจากสิ่งสกปรกใดๆ แม้ว่าจะฉายแววความเสียใจและความโกรธ แต่ก็ไม่สามารถลดความงามคนตรงกันข้ามได้
ดวงตาของชายคนนั้นหรี่ลงราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง “งั้นเธอพูดมา ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
เหวินหนิงสะดุ้ง เธอคิดว่าจะไม่มีใครฟังเธอ แต่ผู้ชายตรงหน้าเธอไม่แม้แต่จะดูถูกเธอ …
เธอกัดริมฝีปากและกล่าวอย่างไม่เกรงกลัว
“เธอผิด!” เย่เฉียวเหงื่อซึมออกมา การคาดเดาของเหวินหนิงนั้นถูกต้อง
ไฟล์นั้น คือเธอคัดลอกไว้เมื่อเช้านี้
จุดประสงค์คือเพื่อขู่เวินหนิงและให้เธอไปกับหลี่ฉ่าว
“เรื่องจริงหรือเปล่า เดี๋ยวตรวจสอบก็รู้เอง” เหอจื่ออันเหลือบมองไปที่เย่เฉี่ยวอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาดูเหมือนจะมองทะลุตัวเธออย่างรวดเร็ว
จากนั้นไม่นานเหอจื่ออันก็โทรหาคนจากแผนกข้อมูลและเจอว่าเมื่อเช้านี้เองที่มีการคัดลอกไฟล์
ตอนนั้นเวินหนิงไม่ได้อยู่ในบริษัท
ทุกคนนิ่งเงียบ
“คุณพ้นผิด ไม่ต้องกังวล ฉันจะสอบสวนเอง” เหอจื่ออันตบไหล่เวินหนิง
“ต่อไป คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เผยแพร่ข้อมูลเท็จในบริษัท คุณเย่ คุณทำกับเพื่อนร่วมงานโดยไม่มีเหตุผล ฉันจะหารือกับกรรมการของบริษัทเกี่ยวกับคุณ”
ร่างของเย่เฉี่ยวทรุดลงกับพื้น เหอจื่ออันคือความหวังของบริษัท แต่กับเธอเป็นผู้อำนวยการฝ่ายขายเล็กๆ แค่ประโยคเดียวก็ทำเธอโดนไล่ออกได้
เวินหนิงมองไปที่ท่าทางหดหู่ของเย่เฉี่ยว เธอรู้สึกไม่น่าเชื่อในใจ ดูเหมือนว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับความไว้วางใจจากคนอื่นและพูดความจริง
เมื่อคิดได้เธอก็วิ่งตามเขาไปและพูดกับเหอจื่ออัน “ขอบคุณค่ะ”
เหอจื่ออันมองเธอด้วยความสนใจ “พูดแค่สองคำก็จบแล้วเหรอ ฉันยังไม่รู้สึกถึงความจริงใจเลย”
