ว่ายน้ำอย่างงั้นเหรอ
โม่โยวมองไปที่ชาวต่างชาติทั้งชายและหญิงที่อยู่รอบๆ เดิมทีแล้วประเทศเอฟ ก็มีความอิสระไม่ปิดกั้น บรรดาผู้หญิงก็พากันใส่ชุดบิกินี่ และโดยเฉพาะพวกคู่รักก็พลอดรักกันอย่างร้อนแรง ชนิดที่ว่าเมื่อคนอื่นเห็นแล้วยังจะรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบตามไปด้วย
สอนว่ายน้ำคงจะหลีกเลี่ยงเรื่องการสัมผัสเนื้อต้องตัวไม่ได้ เธอเบนสายตาหลบออก ตอบปฏิเสธไปโดยไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อย “ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้สนใจอยากที่จะว่ายน้ำเท่าไหร่”
ขณะที่พูดก็เดินไปทิศทางที่เจ้าตัวน้อยอยู่
ลู่จิ้นยวนรู้สึกเสียดายอยู่เล็กน้อย ถอนหายใจออกมาเงียบๆ
ลู่อันหรานกำลังทำอะไร? ตอนนี้เขากำลังปกป้องศักดิ์ศรีความเป็นชายของตัวเองอยู่
ที่ริมหาด ไม่รู้ว่ามีเด็กชายตัวน้อยผมทองปรากฏตัวอยู่ข้างๆ เขามานานเท่าไหร่แล้ว เป็นเด็กที่ดูน่ารักน่าชังมากเลยทีเดียว เด็กน้อยทั้งสองคนเปลือยท่อนบนและต่างกำลังเบ่งอวดกล้ามของตนเองแข่งกัน
ลู่อันหรานเอามือทั้งสองข้างจับไว้ที่บริเวณเอว เบ่งกล้ามหน้าอกน้อยๆ นั้น แล้วตบไปที่ผิวอันขาวนุ่มละมุนของตนเองมองไปที่เด็กชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ “เห็นไหม ฉันมีกล้ามด้วยล่ะ”
โม่โยวมาทันได้ยินประโยคนี้ของเขาเข้าพอดี ก็พลันกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหว หัวเราะออกมาอยู่ภายในใจ
เด็กชายตัวน้อยก็ไม่เกรงใจ เบ่งกล้ามท้องตัวเองเช่นกัน “ฉันก็มีกล้าม”
เจ้าตัวน้อยมองอย่างดูถูก “ของนายมันไม่ใช่กล้าม นี่มันไขมันต่างหากล่ะ”
“งั้นของนายเองก็เป็นไขมัน”
“ของฉันเป็นกล้าม ของนายนั่นแหละไขมัน”
ทั้งสองคนเถียงกันคนละประโยค ทำให้พวกผู้ใหญ่ที่อยู่รอบๆ ที่ได้ยินต่างก็พากันหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ แต่ก็ไม่มีใครออกไปห้าม
โม่โยวยืนอยู่ที่ริมชายหาดติดกับทะเลมองดูอยู่อย่างนั้นด้วยความขบขัน ทันใดนั้นเอง คู่รักคู่หนึ่งที่กำลังพลอดรักก็โผล่พุ่งพรวดมาจากทางด้านหลัง ไม่ระวังตัวจนเผลอชนเธอเข้าไป
ดวงตาของเธอเบิกกว้าง สูญเสียการทรงตัวจนเซถอยไปทางด้านหลัง ตกลงไปในทะเล ประจวบพอดีกับที่มีคลื่นซัดเข้ามา คลื่นจึงม้วนตัวกลับลงสู่ทะเลไป
โม่โยวที่ว่ายน้ำไม่เป็น เมื่อเจอกับสถานการณ์แบบนี้ก็ตื่นตกใจ แม้ว่าจะเป็นแค่ริมทะเล ระดับน้ำไม่ลึกมาก แต่ด้วยความที่เธอไม่ระมัดระวังตัว น้ำจึงเข้าไปเต็มจมูกจนทำให้สำลัก ในโพรงจมูกรู้สึกแสบไปหมด
ในขณะเดียวกันนั้นเอง สมองก็เริ่มเบลอ มีภาพมากมายปรากฏขึ้นมาในสมองอย่างรวดเร็ว มีความรู้สึกอันคุ้นเคยหลั่งไหลเข้ามาแต่ก็กลับทำให้หวาดผวาด้วยเช่นกัน เป็นความรู้สึกที่รุนแรงเป็นอย่างมาก ต่อมาที่บริเวณขมับก็มีความรู้สึกปวดร้าวแผ่ซ่านไปทั่ว
น้ำ คือสิ่งที่ไร้ที่สิ้นสุดและจุดมุ่งหมาย ทำให้เธอจมดิ่งลึกลงไป เธออยากที่จะร้องขอความช่วยเหลือ จึงอ้าปากออกกว้างแต่กลับไร้ซึ่งเสียงที่จะตะโกนออกมา เกือบที่จะได้ผ่านประสบการณ์ที่ความสิ้นหวังวนเวียนซ้ำไปมาอยู่ภายในใจ ทำให้เธอถึงขนาดที่ว่าแยกแยะไม่ออกว่าสิ่งนี้คือเรื่องจริงหรือว่าจินตนาการกันแน่
“อ๊า…….”
ทันใดนั้นความเจ็บที่แล่นแปลบอยู่ในหัวก็ทำให้เธอเจ็บจนร้องออกมา แต่ก็กลับทำให้สำลักกลืนน้ำลงไปอีก ร่างทั้งร่างจมดิ่งลงไป เธอกลับทำได้เพียงดิ้นรนเตะขาอยู่ใต้น้ำเพื่อให้ขึ้นมาสู่ผิวน้ำ
ทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่วินาทีเท่านั้น ลู่จิ้นยวนนั้นมองดูเธออยู่ตลอดเวลา เมื่อเห็นดังว่าสีหน้าก็พลันเปลี่ยนไป รีบพุ่งเข้าไปหาในทันที
“เวินหนิง……….”
ภายใต้สถานการณ์ฉุกเฉินนั้น เขาตะโกนเรียกชื่อจริงของโม่โยวออกมาเสียงดัง
ในทะเล โม่โยวกลับได้สินเสียงตะโกนนั้น ทันใดนั้นเอง เวินหนิงชื่อนี้ ก็ราวกับว่าทำให้ในชั่วขณะนั้นสมองได้มีการเพิ่มความเร็วในการประมวลผลทำงานมากขึ้นอย่างไรอย่างนั้น
“อา……” ใบหน้าของเธอซีดเผือด สมองแล่นแปลบปลาบไปด้วยความเจ็บปวด เศษเสี้ยวความทรงจำในสมองของเธอก็ดูเหมือนกับว่าจะชัดเจนขึ้นมาเล็กน้อย ราวกับมีเสียงจากสรวงสวรรค์ดังขึ้นอยู่ที่ข้างหูเธอ
เวินหนิง…….
ใครกัน เสียงของใครกัน ที่กำลังตะโกนเรียกเธออยู่
ความรู้สึกนี้แล่นเข้ามาอย่างรวดเร็วและก็จางหายออกไปเร็วเช่นกัน ตอนที่ลู่จิ้นยวนอุ้มร่างของเธอขึ้นมานั้น การมองเห็นของโม่โยวก็ค่อยๆ ดำมืดลง จนหมดสติลงไปในที่สุด
ลู่จิ้นยวนตระหนกตกใจ อุ้มเธอกลับไปที่โรงแรมในทันที
ร่างกายของโม่โยวไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร สำลักน้ำเข้าไปไม่เยอะมากนัก จึงทำให้ได้สติฟื้นคืนกลับมาในระยะเวลาอันสั้น
ลู่จิ้นยวนกุมมือของเธอแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “เธอฟื้นแล้วเหรอ เป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกไม่สบายตัวตรงไหนไหม”
เธอขมวดคิ้ว ส่ายหน้า ยกมือขึ้นนวดบริเวณระหว่างคิ้ว แล้วก็พลันนึกขึ้นได้ว่า เธออยู่ที่ริมทะเลแล้วเผลอพลัดตกลงไป หมดสติลง และจากนั้น……
นึกถึงตอนนั้นที่ตนรู้สึกผิดแปลกไป นัยน์ตาของโม่โยวสั่นไหวเล็กน้อย มองไปที่ลู่จิ้นยวน มุมปากขยับออกเล็กน้อย แต่ก็กลับไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
เศษเสี้ยวความทรงจำที่อยู่ในสมองเมื่อตอนนั้น ตอนนี้พยายามเรียกฟื้นคืนมันขึ้นมา แต่ก็กลับกลายเป็นว่าเลือนลางไปเสียแล้ว ลู่จิ้นยวนเคยบอกไว้ว่า สาเหตุที่ทำให้เธอสูญเสียความทรงจำไปเมื่อ 5 ปีก่อน ก็คือเธอตกลงไปในแม่น้ำ
ดูแล้ว วันนี้ตอนที่เธอตกลงไปในทะเลนั้นคงจะเป็นการย้อนซ้ำเหตุการณ์เดิม ถึงได้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น
“แม่ คุณแม่……..”
ร่างน้อยๆ ของลู่อันหรานถลาเข้ามาหา ใบหน้าน้อยๆ ที่สะอาดสะอ้านยังมีหยาดน้ำไหลออกมาอยู่ รอบดวงตาแดงช้ำ
หลังจากที่โม่โยวโยนความคิดเกี่ยวกับลู่จิ้นยวนทิ้งออกจากสมองไปโดยไม่สนใจเลยสักนิดเดียว เธอมองไปที่ลู่อันหรานอย่างเจ็บปวดใจ “อันหราน เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมครับ”
“ฮือฮือ แม่ ผมเป็นห่วงแม่ ผมผิดเอง ผมจะไม่ไปเล่นที่ริมหาดอีกแล้ว” เมื่อเจ้าตัวน้อยเห็นว่าเธอฟื้นขึ้น ก็ร้องไห้งอแงออกมาเสียงดัง
เธออุ้มเขาขึ้นมาบนเตียง เช็ดหยาดน้ำตาเขาอย่างอ่อนโยน แล้วประทับรอยจูบลงไปบนหน้าอันเกลี้ยงเกลานั้น ยิ้มอย่างอบอุ่นพูดขึ้นมาว่า “แม่ไม่ระวังตัวเอง อันหรานไม่ได้ผิดอะไรเลย ดูสิ แม่ยังสบายดีอยู่ใช่ไหม ไม่ต้องร้องแล้ว เด็กดี”
ลู่อันหรานร้องไห้หนักมาก เอาแขนโอบรอบคอเธอแล้วเอาหน้าซุกเข้าไปที่บริเวณลำคอของเธอ ไม่สามารถนั่งด้วยตัวของตัวเองได้เลย
ลู่จิ้นยวนที่อยู่อีกด้าน สีหน้าดำคร่ำเครียด จ้องไปที่ลูกชายตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ ร้องไห้เก่งมีพลังเยอะราวกับเด็กที่กินน้ำตาลเข้าไป
แต่ตอนที่โม่โยวกวาดสายตามองมา เขาก็พลันยิ้มขึ้นมาทันที ดูไม่ออกเลยว่าอารมณ์ไม่ดีอยู่
วันรุ่งขึ้น
จู่ๆ ลู่จิ้นยวนก็ได้รับข้อความมาจากอันเฉิน เมื่อเปิดดู ท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ในดวงตามีประกายส่องสว่างออกมา
มาถึงที่นี่แล้ว ก็เป็นธรรมดาที่จะอยู่แต่ที่โรงแรมไม่ได้
ทั้งสามคนออกมาเดินเล่น ลู่อันหรานเป็นคนสร้างสีสันสนุกสนาน เมื่อมีเขาตลอดทั้งทางก็บันเทิงเริงใจ รอยยิ้มบนใบหน้าของโม่โยวไม่มีเจื่อนลงเลยแม้แต่น้อย ดูอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก จึงทำให้มีปฏิสัมพันธ์กับลู่จิ้นยวนมากขึ้นตามไปด้วย
ขณะนั้นเอง ด้านหน้าก็มีเด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบขวบกว่าๆ เดินเข้ามาหา ในมือถือกระเช้าดอกไม้ที่สวยสดงดงามเอาไว้ ข้างในนั้นเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสดมากมาย รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าดูอบอุ่นเป็นอย่างมาก
“คุณผู้ชายคะ วันนี้เป็นวันแห่งความรัก ซื้อดอกไม้สักดอกให้แฟนสิคะ”
โม่โยวไม่เข้าใจความหมาย เธอพูดได้แต่ภาษาอังกฤษ แต่พูดภาษาฝรั่งเศสไม่ได้ จึงไม่เข้าใจคำที่เด็กผู้หญิงคนนี้พูดเลย
แต่เมื่อดูท่าทางของเธอแล้ว ก็พอจะเดาออกอยู่บ้าง ทันใดนั้นก็รู้สึกกระอักกระอ่วน อดไม่ได้จะเปิดปากพูดปฏิเสธขึ้นมา แต่ลู่จิ้นยวนกลับยิ้มแล้วพูดออกมาหนึ่งประโยค ที่ทำให้ตัวเธอแข็งทื่อ แล้วหันไปมองเขาหนึ่งที
ลู่จิ้นยวน “เธอไม่ใช่แฟนของฉัน แต่เป็นภรรยาของฉัน”
โม่โยวที่จ้องมองมาที่เขาเขม็ง ทำให้เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ แล้วยกยิ้มมุมปากขึ้นทันที “เธอฟังออกเหรอ” งั้นก็ผิดแผนเข้าเสียแล้วสิ
เธอกลับส่ายหน้า “ไม่เข้าใจ”
“งั้น……..”
“แต่ว่า คำหนึ่งในประโยคสุดท้ายของนาย ฉันเข้าใจเป็นอย่างดีเลย”
ลู่จิ้นยวน “……….”
โม่โยวอดกลั้นไม่ไหวจนส่งเสียงฮึ่มฮั่มอย่างเย็นชาขึ้นมา หันหน้าหนีไม่มองเขา เธอไม่เข้าใจภาษาฝรั่งเศสจริง แต่กับคำที่พบเห็นได้บ่อยๆ ทั่วไปนั้นเธอพอจะเข้าใจอยู่บ้าง โชคไม่ดีนัก การออกเสียงคำว่า ภรรยา ในภาษาฝรั่งเศสนั้นเธอพึ่งจะเรียนรู้ไปเอง
ผู้ชายคนนี้ พูดจาอะไรไร้สาระ
เอาเป็นว่าจะไม่พูดถึงเรื่องที่ว่าตอนนี้สูญเสียความทรงจำ เพราะต่อให้ไม่สูญเสียความทรงจำ ตามเรื่องราวก่อนหน้านี้ระหว่างพวกเธอทั้งสองคนแล้ว ตัวเธอเองกับเขานั้นก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากันสักหน่อย
ลู่อันหรานมองไปที่โม่โยว จากนั้นก็มองไปที่พ่อของตนเอง มองสลับไปมาอีกหนึ่งรอบด้วยดวงตาคู่โต ส่งรอยยิ้มที่ยิ้มจนตาหยีไปให้เด็กผู้หญิง แล้วจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างเบาๆ
