บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 349 ไม่มีเหตุผล

“เด็กน้อยคนนี้ หนูมากองถ่ายเราเป็นครั้งแรกใช่ไหม ใครพาหนูมา?”

“แม่ผมครับ” ลู่อันหรานพูดอย่างภูมิใจ คำถามนี้เขาสามารถตอบได้

“แล้วแม่หนูเป็นใคร? ” ผู้กำกับพูดต่อ

เด็กน้อยเหลือบมองเขาแล้วเบ้ปาก “ทำไมผมต้องบอกคุณ”

ผู้กำกับ： “……”

เขากระแอมไอเบาๆ ทำได้แค่พูดขึ้นว่า “งั้นก็ได้ แล้วทำไมพวกหนูสองคนทะเลาะกัน พูดได้นะ”

ลู่อันหรานรังเกียจที่จะอธิบายจริงๆ แต่คิดๆ แล้วก็ยังพูดขึ้นว่า “เขาชนผมจากด้านหลัง จากนั้นก็ด่าผม พอผมไม่สนใจเขาก็ผลักผมอีก ผมโกรธมากก็เลยทำให้เขาสะดุด”

ทุกคน： “……”

เด็กผู้ชายหน้าแดงทันทีแล้วชี้ไปที่ขณะตะโกนเสียงดัง “แกโกหก โกหก แกตีฉัน แกตีฉันก่อน”

เด็กน้อยลู่อันหรานมองเขาอย่างดูถูก “ถ้าฉันอยากตีแกฉันก็ตีตรงๆ จะพูดโกหกไปทำไม? ชิ”

“ก็เหมือนตอนนี้ ฉันอยากซัดแกเป็นพิเศษ” เด็กน้อยพูดจบก็กำหมัดสาธิตจะพุ่งเข้าไปหาเขา

ทุกคน： “……” เด็กผู้ชายที่หยิ่งผยอง

“เฮอะ แกกล้าตีฉัน ฉันจะต้องฟ้องป้าฉันแน่ แกจบเห่แล้ว แกตายแน่” ในใจเด็กผู้ชายหวาดกลัว แต่เห็นคนเยอะมาก ก็ตะโกนเสียงดังอย่างกล้าหาญ

คำพูดนี้เพิ่งจบ ป้าที่เขาพูดถึงก็มาจริงๆ

“หวาหวา หนูร้องไห้เหรอ? เกิดอะไรขึ้น? ใครรังแกหนู……” เสียงกังวลปนโกรธดังเข้ามาจากด้านนอกโรงเก็บของ

ตามด้วยสายลมหอม หญิงสาววัยประมาณสามสิบเดินเข้ามา

เด็กผู้ชายที่ชื่อหวาหวาได้ยินเสียงนี้ก็เจอสิ่งที่พึ่งได้ทันที วิ่งออกไปจากฝูงชนเหมือนลูกกระสุนปืน กอดต้นขาผู้หญิงไว้ ร้องไห้อย่างหัวใจแตกสลายมาก

“แง คุณป้า ผมจะถูกตีตายแล้ว”

ทุกคน： “……”

ลู่อันหราน： “……”

คนงานรอบๆ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ไม่ว่าจะมองด้านไหน พวกเขาก็ชอบลู่อันหรานมากกว่า ยังไงก็ไม่มีใครชอบเด็กน้อยที่ร้องไห้และโวยวายอย่างไม่ใจเย็นหรอก

และสำหรับพวกเขา การขัดแย้งระหว่างเด็กๆ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เด็กน้อยฟ้องแบบนี้ มันทำให้เรื่องง่ายๆ กลายเป็นซับซ้อนขึ้นมา

ลู่อันหรานกลอกตาทันที พูดเหยียดหยาม “ชื่ออะไรแย่มาก หวาหวาเหรอ? เฮอะ ชื่อน่าเกลียดจะตาย”

ผู้สังเกตการณ์หมดคำจะพูด มองเขาเงียบๆ ในใจก็คิดเป็นเอกฉันท์ เด็กหน้าตาดีคนนี้พูดยั่วยุเวลานี้มันเหมาะสมไหม?

พอหวาหวาได้ยินก็ร้อนใจขึ้นมา ชี้ไปที่เขาแล้วกระโดด “คุณป้า ได้ยินไหมครับ เขาด่าผมอีกแล้ว เมื่อกี้เขาก็ตีผม……”

ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าป้าชื่อว่าซูไป๋ และบังเอิญเป็นนางเอกของกองถ่ายนี้พอดี มีบริษัทเทียนอวี๋เป็นผู้สนับสนุนเบื้องหลัง

ในการจัดอันดับสื่ออุตสาหกรรมภาพยนตร์และโทรทัศน์ภายในประเทศบริษัทสื่อเทียนอวี๋อยู่ในระดับสูงมาก ถึงแม้ไม่กี่ปีมานี้จะมีการพัฒนาไม่ค่อยดีนัก แต่รากฐานจากหลายสิบปีก่อน อิทธิพลนั้นก็ไม่ควรมองข้าม ถือว่าเป็นบริษัทภาพยนตร์ที่ได้การยอมรับ

ซูไป๋มองไปทางลู่อันหรานก็ตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าตกใจกับความดูดีภายนอกของเขา ไม่นานก็ได้สติกลับมา ดวงตาไร้ความปรานี น้ำเสียงก็เรียบเฉย

“เด็กน้อย หวาหวาของเราเป็นเด็กดีเชื่อฟังมาตลอด ไม่เคยก่อเรื่องก่อน”

ลู่อันหรานไม่เกรงใจอย่างมาก มองพวกเขาสองคนอย่างเย็นชา พ่นหัวเราะ “ว่าไงนะ? เด็กเพิ่งพูดใส่ร้ายเสร็จ ผู้ใหญ่ก็มาออกหน้าให้เลยเหรอ? ครอบครัวเดียวกันจริงๆ เลย”

เฮอะ……

คนรอบข้างอ้าปากค้าง มองสังเกตลู่อันหรานด้วยความประหลาดใจ จะคิดได้ที่ไหนกันว่าเด็กอายุน้อยขนาดนี้ ปากจะร้ายแบบนี้

ซูไป๋ก็ไม่คิดว่าเด็กผู้ชายจะปากร้ายแบบนี้ สีหน้าแข็งทื่อทันที “เด็กน้อย เด็กต้องพูดสุภาพ ถึงผู้ใหญ่ในครอบครัวจะไม่ได้สอน แต่ครูที่โรงเรียนน่าจะสอนนะ”

ประโยคหนึ่งลอยมา น้ำเสียงอ่อนโยนและไม่เป็นอันตราย แต่คำพูดนี้ทำให้ฟังแล้วอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น นี่จะด่าว่าเด็กน้อยไม่ได้รับการศึกษา ที่บ้านไม่มีคนสั่งสอนเหรอ?

แน่นอนว่าเด็กน้อยเข้าใจทันที ดวงตาหรี่ขึ้นอย่างอันตราย เชิดคอขึ้น อ้าปากพูดออกมาอย่างคมคาย

“ที่บ้านสอนมารยาทผมแน่ๆ แต่สอนผมโดยเฉพาะเลยว่า ต้องสุภาพให้ถูกคน ไม่ใช่กับใครก็ได้ ผมว่าคำพูดนี้มีเหตุผลมาก ก็เลยเรียนรู้มา คุณป้าท่านนี้คุณคิดว่าไงครับ? ”

คนรอบข้างต่างมองไปที่ลู่อันหรานอย่างตกตะลึง ร่างเล็กแบบนี้เผชิญหน้ากับซูไป๋อย่างไม่เกรงกลัว สายตาสองข้างชัดเจน ไม่เพียงแต่พูดชัดเจน แต่ยังได้ยินคำดูถูกในคำพูดนั้นได้ค่อนข้างชัดเจน

ซี้ด เด็กสมัยนี้น่าทึ่งขนาดนี้เชียวเหรอ?

เทียบกับความประหลาดใจของพวกเขา ซูไป๋โกรธแทบตายแล้ว ไอ้เด็กนี่มันกล้าด่าเธออ้อมๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังเรียกเธอว่าป้าอีก? ไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่ไหม

รอยยิ้มบนใบหน้าเธอคงอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ใบหน้าที่มีการแต่งหน้าละเอียดอ่อนมืดลงเล็กน้อย จ้องมองลู่อันหราน ความเศร้าลึกๆ ปรากฏขึ้นในดวงตา หายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดทันที

“หลานชายฉันไปทำอะไรให้เธอโกรธ? ทำไมต้องตีเขา? ”

สองมือลู่อันหรานกอดอก พ่นหัวเราะ “ใครตีเขา? ป้า คุณมีหลักฐานไหม? ถึงผมจะเป็นเด็ก แต่ก็ได้รับการคุ้มครองตามกฎหมาย คุณไม่สามารถใส่ร้ายผมได้เพียงเพราะคุณอายุมากกว่าผมนะครับ”

คำว่าป้า คำว่าอายุมากกว่าดูเหมือนจะไม่สามารถอยู่ห่างจากปากเด็กคนนี้ได้ อ้าปากพะงาบๆ ซูไป๋ฟังแล้วโกรธอย่างมาก

เธอขมวดคิ้ว โกรธจนไม่เสแสร้งแล้ว “เมื่อกี้หลานฉันเพิ่งพูดว่าเธอเจ้าเล่ห์”

“น่าขำ หลานชายคุณเป็นใคร? เขาพูดอะไรก็เป็นแบบนั้นเหรอ? แล้วคุณเป็นใคร? คุณพูดอะไรก็เป็นแบบนั้นเหรอ? ” ร่างเล็กของลู่อันหรานเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม ทำเอาผู้คนตกตะลึง

ซูไป๋หายใจเข้าลึกๆ เธออยากจะเข้าไปตบลู่อันหรานแรงๆ ระงับเอาไว้อย่างยากลำบาก มองไปที่ผู้กำกับอย่างดุเดือด

“ผู้กำกับ คุณได้ยินคำพูดเด็กคนนี้ไหม? คุณไปเรียกผู้ปกครองเขามา ตอนแรกฉันจะจัดการเรื่องนี้ ให้เด็กคนนี้ขอโทษแค่นั้น แต่พวกคุณดูสิ เขาไม่ใช่แค่ไม่ขอโทษ อายุแค่นี้ยังทำตัวหยาบคายไม่มีมารยาท ไม่มีเหตุผลแท้ๆ ”

ผู้กำกับ： “……”

เขาขมวดคิ้ว ไม่พอใจนิดหน่อย แต่ความไม่พอใจไม่ได้พุ่งไปที่ลู่อันหราน แต่เป็นซูไป๋ ในความคิดของเขา เมื่อครู่นี้ซูไป๋เพิ่งรังแกเด็กน้อยลู่อันหราน

เดิมทีเขากังวลว่าเด็กคนนั้นจะเสียเปรียบ ไม่คิดว่าการต่อสู้ของเด็กคนนั้นจะยอดเยี่ยม ไม่ต้องให้เขาเป็นห่วงเลย กระแอมไอเบาๆ ก่อนยืนขึ้น

“คือ เอาเถอะ ที่นี่เป็นกองถ่าย เด็กสองคนแค่ทะเลาะโวยวายกันเท่านั้น เร็วเข้า จัดเก็บของ เตรียมไปถ่ายทำ”

ท่าทีนี้ชัดเจนมากเกินไป คนงานรอบๆ มองหน้ากัน จากนั้นก็คล้อยตาม ซูไป๋ที่เห็นแบบนี้ก็โกรธ

ในตอนนี้ เด็กผู้ชายหวาหวาที่เดิมทียืนอยู่ข้างๆ ซูไป๋ จู่ๆ ก็ตะโกนออกมาทันที “ฉันจะตีแกให้ตาย”