“ว้าย…นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ ปล่อยนะ”
สำหรับความกลัวที่ไม่สามารถรับรู้ได้ เป็นใครก็ต้องกลัวทั้งนั้น โดยเฉพาะหลังจากที่ได้เห็นสองบทเรียนก่อนหน้านี้ ยิ่งทำให้เกิดความกลัวในใจที่ไม่รู้จบ
อันเฉินหยิบขวดแก้วใสขวดดหนึ่งออกมา ในนั้นเต็มไปด้วยผงสีขาว ไม่มีใครรู้ว่าในนั้นคืออะไร เห็นเพียงแต่เขาเปิดขวดออก ค่อย ๆ โรยลงบนพื้นหญ้าใต้เท้า
ในไม่ช้า ผงสีขาวสาดลงเป็นวงกลมพอที่จะให้ผู้ใหญ่ห้าหกคนยืนอยู่ในวงนั้นได้ ลูกน้องที่มัดหลินเป้ยไว้ ลากเธอมา แล้วโยนเธอเข้าไปในวงทันที
ลูกน้องอีกคน ในมือถือถุงสีดำถุงหนึ่งเดินมา เขายืนอยู่นอกวง รอรับคำสั่งทุกเมื่อ
ลู่จิ้นยวนมองดูหญิงสาวในวงกลมที่กรีดร้องขัดขืนไม่หยุด เขายิ้มมุมปากแล้วพูดขึ้น “วางใจได้ การลงโทษนี้ เธอต้องพอใจมากแน่ ๆ”
“ในเมื่อเธอชอบงูขนาดนี้ งั้นก็ให้พวกมันเล่นเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน”
คำพูดเฉยชาของเขา เข้าหูของหลินเป้ย หลินเป้ยหน้าแข็ง แล้วก็คิดได้ในทันที เธอหน้าซีดเซียว เธอกรีดร้องและส่ายหัวจนแทบหมดแรง
คู่สามีภรรยาตระกูลหลินที่อยู่นอกรอบวง ใบหน้าทั้งสองบิดเบี้ยว ไม่ว่าพวกเขาจะขอร้องยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ทำได้เพียงเฝ้าดูลูกสาวคนเดียวของตัวเองทนทุกข์ทรมาน
เห่าจังหวาเหงื่อแห้งเผือด และยังคงไม่กล้าเอ่ยปากอยู่อย่างงั้น เขาพยายามช่วยหลินเป้ยแล้ว แต่ในเมื่อไร้ความสามารถ ทำไมจะต้องหาเรื่องใส่ตัว? เขาคิดอย่างชัดเจนแล้ว
หลังจากที่คำพูดของลู่จิ้นยวนจบลง ลูกน้องที่ถือถุงสีดำอยู่ เดินไปข้างหน้าแล้วเปิดถุงออกทันที เงาดำเรียวยาวกลุ่มหนึ่งตกลงบนพื้นทันที ทั้งหมดตกลงบนใบหน้าและร่างกายของหลินเป้ยทันที
ซู่…
กรี้ด…
เสียงกรีดร้องอย่างตกใจดังขึ้นอีกครั้งในฝูงชน แต่ก็ถูกเสียงกรีดร้องอันน่าอนาถของหลินเป้ยกลบลงอย่างรวดเร็ว
กลุ่มแขกคิดว่าชะตากรรมของพนักงานสองคนเมื่อสักครู่ ก็น่าอนาถพอแล้ว แต่ตอนนี้ถึงจะเป็นเรื่องน่าตกใจที่แท้จริง
เป็นเพราะสาเหตุของผงยาพวกนั้น งูเหล่านั้นจึงไม่สามารถออกจากวงกลมที่กำหนกไว้ได้ ส่วนเชือกที่มัดมือและเท้าของหลินเป้ย มันถูกแช่ในยาเหลวที่มีเอกลักษณ์
ยาเหลวเหล่านี้ไม่มีผลพิเศษอะไร แต่มีแรงดึงดูดร้ายแรงต่องู
ทุกคนมองดูด้วยความหวาดกลัว ภายในวง งูสีดำเหล่านั้นคลานขึ้นตัวของหลินเป้ยด้วยความตื่นตัวไม่หยุด
ภาพนั้นทำให้คนสามารถตกใจตายได้ นับประสาอะไรกับหลินเป้ยที่เหตุการณ์เกิดขึ้นกับตนเอง
เรื่องสะเทือนใจแบบนี้ ใช้จัดการกับเด็กผู้หญิงที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะ โหดร้ายเกินไปหน่อยจริง ๆ แต่ลู่จิ้นยวนจะไปใส่ใจได้ยังไง?
เขาคิดเพียงเมื่อสักครู่ตอนที่ตัวเองเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เห็นสภาพแบบนั้นของโม่โยว เขาแทบอยากจะฆ่าหลินเป้ย
งานเลี้ยงที่เดิมทีครึกครื้น รอบด้านยังมีแสงสี ผู้คนเยอะแยะขนาดนี้รวมตัวกัน แต่กลับสงบเงียบ ในใจของทุกคนมีความรู้สึกเย็นชาที่ลบไม่ออก
พวกเขารู้ว่า ภาพในวันนี้ไม่มีทางลบออกจากสมองของพวกเขาได้ตลอดกาล
คุณแม่หลินตกใจจนร้องไห้เป็นลมไปตั้งนานแล้ว
“เธอควรจะดีใจที่ให้คนไปจับงูที่ไม่มีพิษเหล่านี้ ไม่เช่นนั้น…” ลู่จิ้นยวนเสียงเย็นชา เสียงรอบด้านดังขึ้นอีกครั้ง
ถึงแม้จะพูดไม่จบ แต่ก็สามารถเข้าใจได้ ถ้าหากงูพวกนี้มีพิษ ตอนนี้หลินเป้ยจะต้องน่าเวทนามากกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า
หลินเป้ยไม่สามารถตอบคำพูดของเขาได้ เธอไม่ได้ยินเสียงโดยรอยด้วยซ้ำ ไม่มีอะไรเลยนอกจากความกลัวลึก ๆ ในใจ
สัมผัสเหนียวทั่วร่างกาย กลิ่นคาวติดจมูกที่ไม่สามารถลบออกไปได้ และข้างใบหูก็ยังมีเสียงแลบลิ้นของงูไม่หยุด…เรื่องทั้งหมดนี้ สำหรับเธอแล้ว มันเหมือนราวกับคำสาป ปิดผนึกสมองของเธออย่างล้ำลึก
เมื่อได้สติแตกตกใจในระบบหนึ่ง หลินเป้ยหน้ามืด เป็นลมล้มไป
ลู่จิ้นยวนหรี่ตา พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ในเมื่อเป็นลมไปแล้ว ก็ถือว่าเธอโชคดี ไม่เช่นนั้น ฉันจะต้องให้เธอกินงูพวกนี้เข้าไปทีละตัวให้ฉันดูอย่างแน่นอน”
คำพูดของเขา ทำให้ชายหนุ่มหญิงสาวที่เดิมทีตัวแข็งทื่อถึงกับหน้าซีดขาว เรื่องที่ไม่น่าคาดคิดทยอยตามติดกันมา
ไม่มีคนสงสัยคำพูดของเขา และก็ไม่มีใครสงสัยว่าเขากล้าหรือไม่กล้าทำ เรื่องทั้งหมดเมื่อสักครู่ ก็ได้รับการยืนยันเพียงพอแล้ว เขาพูดเรื่องจริงแน่นอน
ทุกคนอดคิดไม่ได้ถึงภาพที่งูเป็น ๆ พวกนี้ถูกยัดใส่ปากคน
”อ้วก…”
แขกผู้หญิงเกือบครึ่ง แทบจะอุดปากตัวเอง รู้สึกปั่นป่วนท้องเป็นพัก ๆ
คุณหนูที่มีหน้าตตาในเมืองเจียงเฉิง วันนี้แทบจะรวมตัวกันที่นี่เกือบทั้งหมด ภาพในวันนี้ทำให้ผู้หญิงเหล่านี้คิดถึงช่วงวัยรุ่น พวกเด็กผู้หญิงที่ชอบลู่จิ้นยวน ปัดเป่าความคิดนี้ในใจออกไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้พวกเธอรู้สึกว่าลู่จิ้นยวนน่ากลัวเป็นอย่างมาก ต่อให้ความหล่อของเขาลับฟ้าก็ช่วยไม่ได้แล้ว เรื่องในคืนนี้ตราตรึงลึกในหัวใจของผู้หญิงเหล่านี้
ในเมื่อแก้แค้นแทนโม่โยว แน่นอนว่าลู่จิ้นยวนไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ไม่ทักไม่ทาย แล้วก็พอพาผู้ช่วยและลูกน้อง ก้าวเดินออกไป โดยที่ไม่มีใครกล้าขัดขวาง
เมื่อเทพเจ้าห่าตนนี้จากไป กลุ่มผู้คนทยอยกันถอนหายใจ
“เสี่ยวเป้ย?”
เสียงกรีดร้องดังขึ้นทั่วท้องฟ้า กลุ่มผู้คนตกใจ เห็นเพียงแต่คุณพ่อหลินกรีดร้องแล้ววิ่งเข้าไปอุ้มหลินเป้ยออกมา แล้วตีงูพวกนั้นบนร่างกายของเธอให้หลุดออก
ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เขาเห็นงูยั้วเยี้ยพวกนี้ก็รู้สึกเสียวซ่าไปทั่วศรีษะ แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขากลัวแค่ลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาจะเกิดอะไรขึ้น
ถึงแม้งูพวกนี้จะไม่มีพิษ แต่ใครจะไปรับประกันได้ ถ้าหากลูกสาวโดนกัดเข้า แล้วถูกพิษจะทำยังไง?
เพราะว่าไม่มีเทพเจ้าห่าลู่จิ้นยวน ความกล้าและอารมณ์ของผู้คนเริ่มกลับสภาพเดิม เมื่อเห็นแบบนี้จึงไม่ได้กลับออกไปในทันที แต่กลับค่อย ๆ ล้อมวงกันเข้ามา เห็นใจคุณพ่อหลินเป็นอย่างมาก
“คุณหมอ รีบเรียกคุณหมอสิ เสี่ยวเป้ย ลูกอย่าทำให้พ่อตกใจ”
เห่าจังหวาสะดุ้งตกใจ ได้สติขึ้นมา แล้วรีบใช้ให้ลูกน้องเรียกคุณหมอมาในทันที
คนที่มางานในวันนี้มีแต่คนใหญ่คนโต เขาจัดงานนี้ขึ้น แน่นอนว่าต้องดูแลให้ทั่วถึงทุกด้าน เพื่อเป็นการป้องกัน แพทย์ประจำครอบครัวก็อยู่ภายในคฤหาสน์ด้วย
แพทย์ประจำครอบครัวถูกเรียกมาอย่างรวดเร็ว เขาอยู่บนชั้นบนของคฤหาสน์ สำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ชั้นล่างเขาพอจะรู้คร่าว ๆ มาบ้าง
เขาตรวจร่างกายของหลินเป้ยครู่หนึ่ง จากนั้นก็ดูสีหน้าและม่านตาของเธอ เมื่อเปลือกตาถูกเขาเปิดออก กลุ่มคนที่ล้อมรอบอยู่ หลายคนสังเกตุเห็นบางสิ่งบางอย่าง ก็ทยอยพากันตกใจ
เมื่อครู่ก่อนที่หลินเป้ยจะเป็นลมล้มไปไม่มีคนสังเกตุเห็น เพิ่งจะมาเห็นในตอนนี้ ดวงตาของเธอแดงก่ำ ไม่เพียงเท่านี้ บนตาขาวก็เต็มไปด้วยเกล็ดเลือดเล็ก ๆ ดูแล้วน่ากลัวเป็นอย่างมาก
แพทย์ประจำครอบครัวสีหน้าเคร่งขรึม “ดวงตาคู่นี้…”
คุณพ่อหลินตกใจเป็นอย่างมาก “คุณหมอ คุณหมายความว่าอะไรครับ? ตาของลูกสาวผมเป็นอะไรครับ?”
ผู้คนที่อยู่ด้านหลังถอนหายใจ เขาเห็นทุกอย่างที่หลินเป้ยประสบพบเจอ และดวงตาแดงเลือดคู่นี้ตรงหน้า การคาดเดาในใจยิ่งแน่ชัดขึ้น
