บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 425 การเผชิญหน้าในอีกห้าปีต่อมา

ตอนนี้ เวินหนิงที่จากไปแล้ว ก็มีคนที่ชื่อโม่โยวอะไรนี่อีก

เมื่อคิดแบบนี้ สายตาเย่หวานจิ้ง ก็มองที่ผู้หญิงข้างกายลูกชายอีกครั้ง โดยเฉพาะเห็นทั้งคู่จับมือกัน ดวงตาก็ยิ่งคมเหมือนมีด

ทัศนคติลูกชายทำให้เธอไม่พอใจ ตัวเองไม่ได้พูดอะไรไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ลูกชายตัวเองก็เหมือนปกป้องเหมือนเธอเป็นศัตรู กลัวว่าตัวเองจะทำอะไรกับผู้หญิงคนนี้

ตอนแรกไม่ชอบคนที่ชื่อโม่โยวอะไรนี่ ตอนนี้ยิ่งไม่ชอบ ในที่สุดสีหน้าก็จมลง

“ท่านนี้น่าจะเป็นคุณโม่ กว่าจะมาที่บ้านได้ก็ยากมาก ทำไม? ไม่อยากเข้าไปนั่งสักหน่อยเหรอ?” เธอพูดเรียบๆ

เวินหนิงมองเธอ ยิ้มอย่างอ่อนโยน ราวกับสงบเยือกเย็นเหมือนในอดีต “ได้สิคะ”

ขณะที่เธอพูด ก็สะบัดมือลู่จิ้นยวนออก ไม่ได้มองเขา เดินตามเย่หวานจิ้งไปอย่างช้าๆ

ลู่จิ้นยวนจะทำอะไรได้? ก็เดินตามไปทันที เขาไม่สามารถปล่อยให้เวินหนิงเสียเปรียบได้

ห้องโถงใหญ่หรูหราเรียบง่าย คนรับใช้มาเสิร์ฟชา

“คุณโม่เป็นคนที่ไหน?” เย่หวานจิ้งเอ่ยปากราวกับคุยเรื่องที่บ้าน

“เมืองเจียงเฉิงค่ะ”

“งั้นเหรอ ดูเหมือนจิ้นยวนจะชอบเมืองเจียงเฉิงเป็นพิเศษ เด็กผู้หญิงที่ชอบทั้งหมดก็มาจากที่นั่น” เธอเลิกคิ้ว ดูเหมือนพูดอย่างสบายๆ มาก

เวินหนิงยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร

“ได้ยินว่าคุณเวินเรียนจบการออกแบบแฟชั่น ไม่รู้ว่าเรียนจบมาจากโรงเรียนไหน”

“ฉันไม่ได้เรียนเฉพาะมา ตอนแรกแค่สนใจ จนกระทั่งถึงตอนนี้” เธอพูดเรียบๆ

“……ไม่เคยเรียนออกแบบเหรอ? แต่เท่าที่รู้มา ตอนนี้คุณโม่เป็นผู้อำนวยการออกแบบแผนก B บริษัทตระกูลลู่ไม่ใช่เหรอ”

เธอพยักหน้า

เย่หวานจิ้งมองเธอ “ฉันยังได้ยินว่า ตอนที่คุณโม่ทำงานที่บริษัทตระกูลลู่สาขาเมืองเจียงเฉิง มีเหตุการณ์ลอกเลียนแบบจากผู้อื่น ตอนนั้นเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่โตทำให้ชื่อเสียงบริษัทตระกูลลู่ได้รับผลกระทบ ใช่ไหม?”

เวินหนิงจ้องมองเธอ จู่ๆ ก็ยิ้ม “ในเมื่อนายหญิงลู่ได้ยินมาเยอะขนาดนี้ ดูเหมือนไม่จำเป็นต้องได้รับการยืนยันจากฉัน”

เย่หวานจิ้งหรี่ตา สีหน้ามืดลง

“คุณโม่ นี่ท่าทีที่คุณปฏิบัติกับผู้อาวุโสเหรอ?” เงียบไปสักพัก เธอพูดขึ้นช้าๆ

เพราะมีตัวอย่างก่อนหน้าของเวินหนิง เย่หวานจิ้งเป็นห่วงลูกชาย มันยากที่จะไม่ทำเกินไป แต่เธอไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าใช้ท่าทีแบบนี้พูดกับเธอ

หรือผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ว่าเธอคือแม่ของจิ้นยวน? นี่ไร้การศึกษายิ่งกว่าเวินหนิงอีกเหรอ เฮอะ

“ขอโทษจริงๆ ค่ะ นายหญิงลู่ยังไม่ได้เป็นผู้ใหญ่ของฉัน” เธอสะบัดผม แล้วพูดอย่างใจเย็น

เย่หวานจิ้ง： “……” นายหญิงลู่ผู้มีเกียรติรู้สึกว่าตัวเองเกิดอาการประสาทหลอนทางหู

ลู่จิ้นยวนไม่ได้พูดอะไรตลอดเวลา เห็นว่าเป็นแบบนี้แล้วถอนหายใจ

“คุณโม่ ฉันอยากถาม คุณเป็นอะไรกับลูกชายฉัน? ฉันคิดว่าฉันอาจจะเข้าใจผิดมาโดยตลอด” ไม่นานเย่หวานจิ้งก็ปรับเปลี่ยนท่าที พูดขึ้นตรงๆ

“แน่นอนว่าเป็นความสัมพันธ์แบบเจ้านายและลูกน้องค่ะ” เวินหนิงพูดอย่างไม่ลังเล

แต่ลู่จิ้นยวนข้างๆ ไม่พอใจ ขมวดคิ้ว “ใครบอก ตอนนี้เราเป็นคู่รักกัน ในอนาคตก็จะมีความสัมพันธ์แบบสามีภรรยา”

เขาพูดจบก็โอบโม่โยว เตือนเสียงเบา “เธอเคยบอกว่าจะให้โอกาสฉัน ห้ามขี้โกงสิ”

เวินหนิงเหลือบมองเขาด้วยความไม่สบอารมณ์ แล้วมองท่าทางประหลาดใจของเย่หวานจิ้ง ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ

“ไร้สาระชัดๆ” สุดท้ายนายหญิงลู่ก็โกรธ

เธอชี้เวินหนิง พูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวดมาก “จิ้นยวน นี่วิสัยทัศน์ของลูกเหรอ? นี่ด้อยกว่าอีก ลูกอยากทำให้แม่โกรธตายใช่ไหม”

“เมื่อกี้เธอพูดอะไรกับแม่? ทำท่าทีอะไรกับแม่? ลูกก็เห็นหมดแล้ว ผู้หญิงที่ไม่แยแสและไม่ได้รับการปลูกฝัง ลูกชอบอะไรเธอ?”

“ลูกอยากให้แม่เอาผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ของหลานชายเหรอ? อย่าแม้แต่คิด”

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว เห็นแม่เขาไม่พูดอะไร แต่ความมุ่งมั่นในดวงตาชัดเจน เย่หวานจิ้งโกรธจนสำลัก

หลังจากสามคนแข็งทื่อเป็นเวลาไม่กี่วินาที จู่ๆ เวินหนิงก็หัวเราะเบาๆ

“นายหญิงลู่ หลานชายของคุณ อันหราน รู้ว่าฉันเป็นแม่มาตั้งนานแล้ว คุณไม่รู้เหรอ?”

ความหมายของเธอเย่หวานจิ้งฟังไม่เข้าใจ คิดว่าสิ่งที่เธอพูดก็คือ อันหรานตกลงว่าให้เธอเป็นแม่ของตัวเอง

เย่หวานจิ้งมองไปที่เธอ หัวเราะเยาะ “คุณโม่ ผู้หญิงแบบไหนสามารถเป็นแม่ของหลานชายฉันได้ ฉันเป็นคนตัดสิน อย่าคิดว่าเธอแต่งเข้ามาแล้วจะสามารถไต่เต้าเข้ามาได้ ไม่มีคุณสมบัตินี้”

เวินหนิงมองเธอ แล้วส่ายหน้า “คุณยังเหมือนเมื่อห้าปีก่อนเป๊ะจริงๆ ด้วย”

คำพูดไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้เย่หวานจิ้งขมวดคิ้ว มองเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

“นายหญิงลู่ คุณจำฉันไม่ได้จริงๆ เหรอ ถึงหน้าฉันจะเปลี่ยนไปจากเดิมบ้าง แต่คุณน่าจะมีความทรงจำที่ลึกซึ้งกับฉันมาก”

เวินหนิงพูดเบาๆ แล้วมองเธอ “ฉันคือเวินหนิง ทำไมคุณจำฉันไม่ได้ล่ะ”

คำพูดสบายๆ ลอยเข้าหูเย่หวานจิ้ง เหมือนพายุฝนฟ้าคะนองทำให้สมองเธอว่างเปล่า ลุกขึ้นยืนขึ้นมาทันที

เธอ เธอคือ……

เย่หวานจิ้งอ้าปาก ไม่ได้เปล่งเสียงออกมา แต่รูปปากเห็นได้ชัดเจน

เวินหนิงกระตุกปาก พยักหน้าด้วยความใจดี พูดซ้ำอีกครั้ง “ใช่ ฉันคือเวินหนิงคนนั้น เวินหนิงที่คุณอาจจะคิดว่าตายไปแล้วมาโดยตลอด”

เย่หวานจิ้งสมกับเป็นเย่หวานจิ้ง ถึงแม้เมื่อครู่นี้จะตกใจเกินไป แต่ก็เสียสติไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่นานก็สงบลง แต่แววตาประหลาดใจนั้นก็ยังคงจ้องเธอ

เธอก็ไม่สนใจ มุมปากยิ้มตลอดเวลา มองสำรวจเธอ

เย่หวานจิ้งมองเธออย่างดูถูก กลับมาทำท่าทางสูงส่งอีกครั้ง “ที่แท้ก็ยังไม่ตายตลอดนี่เอง”

เธอว่าแล้ว ลูกชายตัวเองทำไมเอาแต่อยู่เมืองเจียงเฉิงไม่ยอมกลับมา ทำไมจู่ๆ ก็ชอบผู้หญิงคนหนึ่ง ที่แท้ ที่แท้……

เย่หวานจิ้งลดสายตาลง ความแค้นในใจที่มีต่อเวินหนิงไม่ได้ลดลงเลยสักนิด ยิ่งเพิ่มขึ้นด้วย ไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ให้หลานชายกับเธอ ทัศนคติทั้งหมดเปลี่ยนไป

เห็นว่าเป็นแบบนี้ เวินหนิงก็ผลุบตาลง ซ่อนการเยาะเย้ยไว้ภายใน อย่างที่คิดไว้ คาดหวังให้อีกฝ่ายปฏิบัติต่อเธอ ถึงแม้มีความรู้สึกเพียงนิดเดียว มันก็ไม่สมจริง

คนอย่างพวกเขา ถึงแม้ตอนแรกจะทำร้ายตนจนตายจริงๆ ก็คงคิดว่าตัวเองควรได้รับมัน ควรเจียมตัวล่ะมั้ง เฮอะ

คิดแบบนี้ จู่ๆ ในใจเธอก็มีความอาฆาตพยาบาท

“นายหญิงลู่ เมื่อกี้ฉันเจอนายท่านลู่ เขาบอกว่าให้ฉันหาเวลาจดทะเบียนสมรสกับลู่จิ้นยวน จัดงานแต่งงาน คุณคิดว่ายังไงคะ?”

สีหน้าเย่หวานจิ้งเปลี่ยนไปอีกครั้งอย่างที่คิดไว้

เวินหนิงมองเธอ ยิ้มราวกับว่ามันสนุกมาก “ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงนายท่าน”

“แต่ตอนนี้ เห็นท่าทางคุณ จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่า การตอบตกลงก็ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดีนะคะ”