บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 465 แม่ลูกได้พบกันอีกครั้ง

เวินหนิงส่ายหัว พฤติกรรมของตี้น่าดูปกติดี แต่เธอมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

นอกจากนี้รวมถึงวิธีการที่เธอขึ้นครองตำแหน่งก็แปลกมาก ดังนั้นระวังเธอไว้หน่อยก็ดี

“ ต่อไปถ้าไม่จำเป็นก็อยู่ห่าง ๆ เธอหน่อย”

“ หลังจากน้องสาวเสียโฉมเธอยังสามารถขึ้นครองตำแหน่งได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้ และยังคงยืนหยัดอยู่ได้ กลัวว่าเบื้องหลังน่าจะมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่”

เวินหนิงพยักหน้า

ระหว่างนั้น ทั้งสองก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

เวินหนิงรีบร้อนไปเจอแม่ของเธอ ส่วนลู่จิ้นยวนก็กำลังครุ่นคิดเช่นกัน ทั้งสองคนจึงไม่ได้พูดคุยอะไรอีกเลย

…

โรงพยาบาล

ทันทีที่รถจอด

ห้องผู้ป่วยของไป๋หลินยวี่อยู่ในห้อง VIP ชั้นบนสุด ณ ตอนนี้การผ่าตัดเสร็จสิ้นแล้วและได้เข็นกลับไปพักฟื้นที่ห้องผู้ป่วยแล้ว

ขณะที่เวินหนิงวิ่งเข้าไปนั้น เธอก็ได้หยุดฝีเท้าลงที่หน้าประตู

เวินหนิงก้มหน้าลง ทันใดนั้นเธอไม่รู้ว่าจะเข้าไปเผชิญหน้ากับแม่ของเธอได้อย่างไร ความรู้สึกของเธอในตอนนี้ซับซ้อนมาก

เดิมที แค่คิดว่าหาแม่ให้พบ ก็สามารถช่วยชีวิตแม่ได้แล้ว

แต่สิ่งที่คิดไม่ถึง กับกันตรวจเจอว่าทั้งสองคนไม่มีความสัมพันธ์เป็นแม่ลูกกัน เรื่องนี้เธอคิดยังไงก็คิดไม่ถึงมาก่อน

อย่างไรก็ตาม ในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมา การดูแลและความรักของแม่ที่มีต่อตัวเองไม่น้อยกว่าใคร ดังนั้น … สรุปมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เวินหนิงคิดไม่ออก แต่ก็ยากมากที่จะไม่ไปคิดถึงเรื่องนี้ แต่ไม่ว่าอย่างไร ตอนนี้ไป๋หลินยวี่ต้องการไขกระดูกของคนในครอบครัวเพื่อรักษาอาการป่วยของเธอ มิฉะนั้นมันจะเลวร้ายลงไปเรื่อยๆ

ลู่จิ้นยวนที่ไปสอบถามถึงอาการของไป๋หลินยวี่กับคุณหมอ พอเขามาถึงห้องผู้ป่วยนั้น ก็เห็นเวินหนิงกำลังยืนเหม่อลอยอยู่ตรงหน้าประตูห้องผู้ป่วย

เวินหนิงพยักหน้า เมื่อเห็นไป๋หลินยวี่ร้องไห้ เธอก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาของตัวเองไว้ได้ ลู่จิ้นยวนที่อยู่ข้างๆเห็นภาพนี้แล้ว เข้าใจว่าสองแม่ลูกต้องมีเรื่องกระซิบมากมายที่จะพูด จากนั้นก็ยื่นทิปชูไปให้เธอ

เขากระซิบบอกเธออีกครั้งว่า “ ตอนนี้ร่างกายของคุณป้าอ่อนแอมาก คุณอย่าทำให้ท่านต้องเหนื่อยเกินไป

ผมออกไปก่อน พวกคุณค่อยๆคุยกัน ”

เวินหนิงพยักหน้า กับการดูแลเอาใจใส่ของลู่จิ้นยวนในช่วงนี้ ทำให้เธอรู้สึกซึ้งใจมาก

รอลู่จิ้นยวนออกไปและปิดประตูลง ไป๋หลินยวี่ถึงได้ปล่อยโฮออกมา แล้วกอดเวินหนิงที่อยู่ตรงหน้าร้องไห้อย่างใจจะขาด

ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เธอก็ยังคงคิดถึงแต่เรื่องของเวินหนิง

ข่าววันที่เวินหนิงเกิดอุบัติเหตุ เธอดูแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ในสมองของเธอมีแต่ภาพของเวินหนิงราวกับว่าเป็นคำสาปไม่มีวันสิ้นสุด

เธอยังรู้สึกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะเธอต้องการให้เวินหนิงกลับมาดูลูกบ้าง ก็คงไม่มีใครพบเธอ และเธอก็คงจะไม่ตกลงไปในแม่น้ำเพื่อหลบหนีการไล่ล่าของลู่จิ้นยวน

เธอรู้สึกผิดอย่างมาก แทบจะทำให้เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ

ถ้าไม่ใช่เพราะคิดว่าจะต้องช่วยเวินหนิงดูแลอันหรานอีก คาดว่า เธอคงไม่ต้องการมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

ใครจะไปคิดถึง ว่าลูกสาวที่เสียไป จะมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอเช่นนี้

“หนิงหนิง แม่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ”

มือของไป๋หลินยวี่สัมผัสไปที่แก้มของเวินหนิง รู้สึกถึงความอบอุ่น แต่ก็ยังยากที่จะลบความรู้สึกที่เป็นเหมือนความฝันในใจของเธอออกไปได้

” คุณแม่ไม่ได้ฝันค่ะ หนูจริงๆ ”

เวินหนิงสำลักเช่นกัน ไป๋หลินยวี่เป็นคนที่ไม่เคยแสดงอาการให้ใครเห็น โดยเฉพาะคนภายนอก แต่ก่อนนั้นที่โดนเวินฉีโม่พาเมียน้อยเข้ามาบ้าน เธอก็ยังไม่มีอาการเหมือนเมื่อครู่ที่อย่างกับจะขาดใจ

สามารถเห็นได้ว่า เธอนั้นรักลูกสาวคนนี้มากแค่ไหน

“ ใบหน้าของลูก …ทำไมถึงเป็น … ”

” มันเป็นอดีตไปแล้วค่ะ ”

เมื่อเห็นการพูดอธิบายที่ติดๆขาดๆแบบไม่ละเอียดของเวินหนิง ไป๋หลินยวี่ยิ่งรู้สึกเจ็ยป่วยใจมาก

ถึงแม้ว่าเวินหนิงจะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่การทีจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ใบหน้าของเธอได้ละเอียดถี่ถ้วนขนาดนี้ อาจเป็นเพราะได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก่อน ไม่รู้ว่าเธอต้องเผชิญกับความเจ็บป่วยมาแล้วเท่าไร