บางทีความสัมพันธ์ของเธอกับเหอจื่ออัน อาจจะไม่ใช่อย่างที่ตัวเองคิดก็ได้นะ?
“ต้องบอกว่าตอนนั้นเธอโกรธจนเกือบทิ้งผมไว้ แล้วเดินออกไปเลย”
ลู่อันหรานไม่ได้พูดโอเวอร์เลยสักนิด เพราะตอนนั้นเรื่องมันเป็นแบบนั้นจริงๆ
“แล้วทำไมลูกไม่ปลุกพ่อให้ตื่น ไม่ไล่ผู้หญิงคนนั้นไปล่ะ”
ถึงแม้ลู่จิ้นยวนจะดีใจนิดหน่อย แต่พอคิดว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเวินหนิงมันเย็นชากันมาก ถ้าเข้าใจผิดกัน ก็ยากที่จะอธิบายให้รู้เรื่อง ต้องปวดศีรษะแน่ๆ
“อ่อ เธอเป็นผู้ใหญ่ ผมจะมีปัญญาไล่เธอไปได้ยังไง ผมอายุห้าขวบนะ ไม่ได้มีแรงขนาดนั้น แต่……”
ลู่อันหรานนึกถึงแผนการของตัวเองเมื่อครู่นี้ “พ่อ คราวหน้าเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก พ่อมอบหมายคนให้ผมสักสองสามคนสิ”
ไม่มีใครที่สามารถควบคุมได้ตลอดเวลา ลู่อันหรานก็รู้สึกไม่น่าเชื่อถือ
ลู่จิ้นยวนคิดสักพัก “ลูกอยากเอาคนไปทำอะไร มีเรื่องอะไรก็ไปหาอันเฉินไม่ได้เหรอ?”
“ถ้าต่อไปเจอเรื่องแบบนี้ ผมจะได้เรียกคนให้ไปดูก่อนไง พ่อว่าไง?”
สำหรับตระกูลลู่ หาคนให้ลู่อันหรานใช้งานไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ก่อนหน้านี้ลู่จิ้นยวนกังวลว่าลู่อันหรานจะพาลูกน้องออกไปทำตัวหยิ่งผยอง
แต่ตอนนี้เขาพูดแบบนี้แล้ว ลู่จิ้นยวนก็ลังเลสักพักหนึ่ง และตอบรับ “ก็ได้ พรุ่งนี้พ่อจะส่งคนไป ต่อไปพวกเขาก็จะฟังแค่คำสั่งลูก”
ลู่อันหรานได้ยินประโยคนี้ ก็อารมณ์ดีไม่น้อย “งั้นเรียกมาเยอะหน่อยนะฮะ ให้ผมเลือกที่ถูกใจ”
ลู่จิ้นยวนส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง “แม่ของลูกล่ะ? ตอนนี้เธออยู่ไหน ยังโกรธอยู่ไหม?”
“ตอนนี้เธออยู่กับคุณยาย พ่อฮะ พ่อจะมาไหม?”
ลู่จิ้นยวนคิดสักพัก “เดี๋ยวพ่อไป ลูกช่วยเอาไอ้คนที่ขวางทางนั่นออกมาได้ไหม? พ่อไม่อยากให้เขามาวุ่นวาย”
ลู่อันหรานเข้าใจทันทีว่าลู่จิ้นยวนหมายถึงใคร “เดี๋ยวผมบอกว่าผมอยากกินเคเอฟซี ให้เขาพาผมออกไปซื้อ พอพ่อมาถึงแล้วโทรหาผมนะ”
พ่อลูกสองคน ก็บรรลุข้อตกลงกันตามนี้
“เจ้านาย ตอนนี้คุณจะไปไหน กลับบ้านหรือว่า……”
ลู่จิ้นยวนสูดกลิ่นบนร่างกาย มีกลิ่นเหล้าและกลิ่นน้ำหอมผสมกัน มันทำให้เขารับไม่ได้เล็กน้อย
ถ้าเวินหนิงได้กลิ่น ไม่แน่อาจจะคิดว่าเขาจงใจไปเพื่อโอ้อวด ไม่ดีแน่ “กลับไปก่อนดีกว่า พอส่งฉันที่บ้านแล้ว นายก็ไปทำธุระที่นายควรทำ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน เดี๋ยวฉันเรียกคนขับรถมา”
อันเฉินได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า ตอนนี้เขาออกมารับมาส่งลู่จิ้นยวน ถึงมันจะเป็นงานที่ควรทำ แต่พอนึกถึงเย่ซือเยวี่ยที่ได้รับการผ่าตัดสลบอยู่ยังไม่ฟื้น เขาก็อยากมีปีกและบินกลับไปอย่างรวดเร็ว
“ตอนนี้ อาการเธอเป็นยังไงบ้างแล้ว?”
ลู่จิ้นยวนก็ไม่ลืมเรื่องเย่ซือเยวี่ยแน่นอน ศาสตราจารย์หลี่คนนั้นมาทำการผ่าตัดให้เธอ ถ้ามันราบรื่น เธอคงจะมองเห็นได้อย่างรวดเร็ว
“ผลลัพธ์ยังไม่แน่นอนครับ แต่การผ่าตัดค่อนข้างสำเร็จ”
ลู่จิ้นยวนได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า “มีปัญหาอะไรก็บอกฉันได้ตลอดนะ”
“ครับ เจ้านาย” รถก็มาจอดหน้าประตูอพาร์ทเมนท์ลู่จิ้นยวน
ชายหนุ่มลงจากรถ แต่ฝีเท้าโซเซนิดหน่อย
อันเฉินพยุงเขาเข้าไป เรียกแม่บ้านมาทำชาแก้แฮงก์ให้เขา แล้วก็ออกมา
ลู่จิ้นยวนอาบน้ำก่อนอันดับแรก ล้างกลิ่นน้ำหอมที่ไม่เข้ากันบนร่างกายออกให้หมด แล้วเปลี่ยนชุด ดื่มชาแก้แฮงก์นิดหน่อย หลังจากสร่างไม่น้อยแล้ว จากนั้นก็เรียกคนขับรถมา
……
ลู่อันหรานอยู่โรงพยาบาล ถึงแม้สีหน้าจะปกติทุกอย่าง แต่ก็รอลู่จิ้นยวนอย่างใจร้อน
ถึงแม้บอกว่าไม่ควรสนใจเรื่องลู่จิ้นยวน แต่เห็นภาพเขาใกล้ชิดกับผู้หญิงคนอื่นด้วยตาตัวเอง เธอก็รู้สึกปวดใจอย่างควบคุมไม่ได้
บางทีเธอต้องชิน ภาพแบบนี้เห็นเยอะแล้ว ก็ควรชินสิ
เหอจื่ออันยืนด้านนอกห้องผู้ป่วยจากไกลๆ เห็นสีหน้าท่าทางเธอ เขาเดาออกว่าเธอกำลังคิดอะไร และเพราะอะไรถึงได้เหม่อลอย แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกมา
อาจกล่าวได้ว่า นี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาต้องการมากที่สุด
ขณะที่เหอจื่ออันยืนนิ่งๆ มองเหอจื่ออัน ลู่จิ้นยวนก็โทรมา
“อันหราน พ่ออยู่ข้างล่างโรงพยาบาล ลูกดำเนินการได้เลย”
“ครับ ผมรู้แล้ว”
ลู่อันหรานพยักหน้า จากนั้นก็เดินไปตรงหน้าเหอจื่ออัน “คุณอาเหอ ผมอยากกินเคเอฟซี”
เหอจื่ออันเลิกคิ้ว เหลือบมองลู่อันหราน
พูดตามตรง ถ้าเจ้าเด็กแสบคนนี้เริ่มคุยกับเขาก่อน แสดงว่าเขาต้องมีแผนการอะไรบางอย่าง
“ได้สิ”
เหอจื่ออันยิ้มเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์ออกมา “แม่ของหนูตอนกลางคืนก็ยังไม่ได้กินอะไรพอดี สั่งอาหารจากข้างนอกมาก็แล้วกัน”
ลู่อันหรานหมดคำจะพูดทันที คนคนนี้ไม่เล่นตามแผนได้อย่างไร?
ถ้าสั่งจากข้างนอก เขาต้องมาหาเขาไหมล่ะ?
“ไม่เอา สั่งจากข้างนอกมามันจะเย็น ไม่อร่อยแล้ว ผมอยากไปกินที่ร้าน”
เหอจื่ออันได้ยินประโยคนี้ก็หรี่ตา ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าลู่อันหรานกำลังจะทำอะไรบางอย่าง
“หนูเรียกให้ฉันออกไป แปลว่า……จะมีคนมาใช่ไหม?”
เหอจื่ออันแกล้งถามอย่างไม่เป็นทางการ สุดท้ายลู่อันหรานก็ยังเป็นเด็กน้อย เริ่มตื่นตัวทันที ไม่รู้ว่าปฏิกิริยาของเขานี้ ทำให้เหอจื่ออันรู้ทันที
“ลู่จิ้นยวนมาเหรอ?”
เหอจื่ออันพูดขึ้นเกือบจะแน่ใจ
ให้ลู่อันหรานเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองแบบนี้ เป็นไปได้ว่าเขามาถึงแล้ว
ไม่คิดว่า ชายคนนั้นยังยืนกรานมาก
“แล้วยังไง คุณอยากอยู่ที่นี่เป็นก้างขวางคอเหรอ?”
ลู่อันหรานเห็นว่าแผนตัวเองแตกแล้ว ก็ยืดอกเล็ก จ้องมองเหอจื่ออัน
“พวกเขาหย่ากันแล้ว ฉันไม่ได้เป็นก้างขวางคออะไรนะ”
ประโยคหนึ่ง ทำให้ลู่อันหรานโกรธมาก
และลู่จิ้นยวนก็รออยู่ข้างล่างนานมาก ไม่เห็นลู่อันหรานโทรหาเขา ก็เดาได้ว่าเกิดอะไรบางอย่างขึ้น
คาดว่าเหอจื่ออันคงไม่โดนหลอกง่ายๆ
คิดสักพัก เขาไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรเขา ลงจากรถแล้วขึ้นไปข้างบนทันที
มาถึงชั้นบน ก็เห็นลู่อันหรานกำลังคุยอะไรบางอย่างกับเหอจื่ออันอยู่
“ยังไงก็มีฉันอยู่ คุณก็อย่าคิดจะแทรก มันไม่มีที่สำหรับคุณ เข้าใจไหม?”
เหอจื่ออันมองเขา และไม่ได้โกรธ “หนูไม่เคารพความคิดของแม่หนูเหรอ? ถ้าเธอไม่ชอบพ่อหนูแล้ว หนูก็อยากให้เขาคบกัน เติมเต็มความปรารถนาของตัวเองเหรอ?”
ลู่อันหรานมีสีหน้ามืดมน เขา……เขาไม่ได้หมายความว่าแบบนี้สักหน่อย พูดเหมือนกับว่าเขาไม่สนใจความรู้สึกของแม่เลยสักนิด
“เหอจื่ออัน อย่าคุยกับอันหรานด้วยท่าทางจริงจังแบบนั้น”
ลู่จิ้นยวนเดินเข้าไป ตบบ่าลู่อันหราน มองเหอจื่ออันด้วยแววตาเย็นชา
