บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 606 เธอไม่ใช่เด็กกำพร้า

“ไม่มีอะไร ฉันจะให้คนรีบมาตรวจสอบเรื่องนี้ดูนะ”

เหอจื่ออันดูความห่วงใยของเวินหนิงที่ได้มอบมาให้ ก็อดที่จะก้มหน้าลงต่ำไม่ได้

เขากลับมีความรู้สึกที่ไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของเวินหนิงขึ้นมา มองดูความห่วงใยและเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยมนั้นของเธอ ทำให้จิตใจของเขาไม่สงบขึ้นมา

ทั้งสองคุยกันอย่างจริงจังมาก ต่างคนจึงไม่มีใครสังเกตได้ว่าคำพูดที่ทั้งสองคนคุยกันนั้นถูกซ่งรั่วอวิ้นได้ยินเข้าอย่างชัดเจนไม่มีตกหล่น

ซ่งรั่วอวิ้นเป็นคนฉลาด ได้ยินทั้งสองคนพูดคุยกันถึงเรื่องสลับตัวเด็กทารกขึ้นมา การตรวจสอบดีเอ็นเอหาความเป็นแม่ลูก ทันใดนั้นก็เข้าใจอย่างกระจ่างแจ้งถึงเรื่องราว

หรือว่าบางที ตอนแรกเวินหนิงกับเด็กผู้หญิงอีกคนจะถูกสลับตัวอุ้มไปผิดคน และเบาะแสที่พวกเขาหาเจอก็คือหยงซือเหม่ย ถึงได้ยอมเดินทางไปไกลเป็นพันลี้เพื่อที่จะไปจิงเฉิง

เพียงแต่ไม่คิดเลยว่า คนที่มีความสอดคล้องของเนื้อเยื่อจะเป็นตัวเธอเอง

นี่เป็นความบังเอิญอะไรกัน และเป็นความผิดพลาดอย่างไม่คาดคิดแบบไหนกัน

ใจของซ่งรั่วอวิ้นสับสนปั่นป่วนไปชั่วขณะ แต่นอกจากนั้นแล้ว ยังมีความรู้สึกตื่นเต้นเจือมาด้วย

บางที ไป๋หลินยวี่อาจจะเป็นแม่แท้ๆ ที่ตนตามหามานานแสนนานก็ได้

ถ้าพูดตามนี้ ก็มีโอกาสสูงมาที่หลังจากเด็กสองคนถูกอุ้มผิดจนสลับตัวกัน คนตระกูลนั้นรู้เรื่องว่ามีอะไรไม่ถูกต้องถึงได้ทอดทิ้งเธอไป

ทันทีที่คิดได้ดังว่า ซ่งรั่วอวิ้นก็ตื่นเต้นเสียจนร่างกายสั่นระริกขึ้นมาเล็กน้อย เธอล้มเลิกที่จะไปหาความเห็นจากเวินหนิง แล้วหมุนตัวกลับไปหาคุณหมอที่ทำการตรวจสอบหาความเข้ากันได้ของเนื้อเยื่อเมื่อสักครู่นี้

“คุณหมอ ฉันมีเรื่องที่จะขอร้องคุณหมอเรื่องหนึ่งค่ะ…….ช่วยฉันตรวจสอบดีเอ็นเอหาความเป็นแม่ลูกกับผู้ป่วยคนนั้นได้ไหมคะ เรื่องนี้สำคัญกับฉันมาจริงๆ ค่ะ”

เนื่องจากว่าทั้งสองคนพึ่งที่จะทำการเจาะเลือดมา ดังนั้นถ้าหากว่าต้องการที่จะทำการตรวจสอบดีเอ็นเอ ก็สามารถทำได้พอดีเลย

“เรื่องการตรวจสอบดีเอ็นเอ จำเป็นต้องได้รับความยินยอมจากทั้งสองฝ่าย หมอไม่สามารถเอาเลือดของคนไข้มาทำการตรวจสอบให้คุณได้หรอกนะ”

“คุณหมอคะ ฉันรู้ว่าเรื่องนี้มันเป็นการยากที่จะฝืนใจกัน แต่ว่า ตั้งแต่เด็กฉันก็เป็นเด็กกำพร้า คอยตามหาแม่แท้ๆ

ได้ยินคำร้องขออ้อนวอนที่ละทิ้งซึ่งศักดิ์ศรีเช่นนี้ของซ่งรั่วอวิ้น จิตใจของคุณหมอเองก็ทนต่ออีกไม่ไหว

เมื่อก่อนเธอเพียงแค่รู้สึกชอบไป๋หลินยวี่คนคนนี้เท่านั้น กลับไม่เคยคิดที่จะหาเหตุผลนั้นเลย

ตอนนี้เมื่อมามองดูแล้ว ก็เป็นความสัมพันธ์ทางสายเลือดที่น่าพิศวงและไม่อาจที่จะมองข้ามได้ระหว่างสองแม่ลูก ทำให้ทั้งสองฝ่ายต่างมีความรู้สึกดีๆ ให้แก่กัน

“หนูเองค่ะ”

ซ่งรั่วอวิ้นเดินเข้ามาในห้อง มองดูใบหน้าที่ซูบผอมของไป๋หลินยวี่ ก็พลันรู้สึกปวดใจขึ้นมา เธอรู้สึกเสียใจที่ตนไม่รู้จักตัดสินใจให้เร็วกว่านี้ ไม่อย่างนั้นการผ่าตัดก็คงจบลงไปนานแล้ว และตอนนี้ก็คงฟื้นฟูสภาพร่างกายจนตัวเองกลับมาแข็งแรงแล้ว

“เสี่ยวซ่ง?

มาแล้วเหรอ

พอดีเลย ป้ามีข่าวดีอยากจะบอกหนู ในที่สุดก็หาคนบริจาคไขกระดูกให้ได้แล้วนะ ไม่แน่ว่าอีกไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”

ไป๋หลินยวี่มีความรู้สึกดีใจจากใจจริง แม้ว่าจะป่วยมาเป็นระยะเวลานานมากก็ตาม ปากก็คอยเอาแต่พูดถึงเรื่องปลงสังขาร แต่ว่าตอนนี้มีความหวังครั้งใหญ่ที่จะกลับมาแข็งแรงได้ จึงเป็นธรรมดาที่เธอจะรู้สึกดีใจ

เมื่อได้เห็นท่าทางที่ดีใจของไป๋หลินยวี่ ภายในใจของซ่งรั่วอวิ้นก็กลับรู้สึกผิดขึ้นมา

ถึงขนาดที่ว่าเธอไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากพูดถึงเรื่องที่ว่าตนเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเธอได้อย่างไร………

ซ่งรั่วอวิ้นก็เลยดูแลไป๋หลินยวี่และคอยอยู่พูดคุยเป็นเพื่อนตลอดทั้งบ่าย จนพอถึงตอนเย็น เวินหนิงเข้ามาถามไป๋หลินยวี่ว่าอยากกินอะไร ทั้งสองคนเลยหยุดพูดคุยกัน

“ที่แท้เธอก็อยู่ที่นี่คอยดูแลแม่มาโดยตลอดนี่เอง ถ้าอย่างงั้นเย็นนี้เรามากินข้าวด้วยกันเถอะ”

เวินหนิงมองดูซ่งรั่วอวิ้น และก็กลับไม่ได้ต่อต้านอะไรเหมือนตอนแรก เพราะว่าเธอยินยอมที่จะปลูกถ่ายไขกระดูกให้แม่ อีกทั้งยังรู้สึกสนิทสนมมากขึ้นอีกด้วย

“โอเค”

ซ่งรั่วอวิ้นพยักหน้า เธอเองก็อยากคว้าโอกาสที่จะได้ใช่ร่วมกับแม่แท้ๆ ของตัวเองให้มากกว่านี้

“งั้นเธออยากจะกินอะไรเหรอ

เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้อ”

“พวกเราไปด้วยกันเถอะ”

ซ่งรั่วอวิ้นไม่ได้เป็นคนเลือกทานอะไร แต่ว่าตอนนี้เธออยากที่จะทำความเข้าใจว่าโดยปกติแล้วไป๋หลินยวี่ชอบทานอะไร อีกทั้ง เธออยากที่จะลองบอกเวินหนิงถึงเรื่องที่ตนเป็นลูกแท้ๆ ของไป๋หลินยวี่เพื่อดูท่าทีก่อน เพราะเรื่องนี้ค่อนข้างที่จะเป็นเรื่องใหญ่

เวินหนิงได้ยินดังว่าก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ทั้งสองคนเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย

ทันใดนั้นซ่งรั่วอวิ้นรู้สึกลังเลขึ้นมา จึงค่อยๆ ขยับปากแล้วเอ่ยออกไป “เวินหนิง ฉันมีเรื่องสำคัญมากเรื่องหนึ่งที่จะต้องบอกเธอ”