“ฉันแค่เข้าผิดห้องจริงๆ คุณทำแบบนี้ กำลังทำผิดกฏหมาย……”
เวินหนิงรู้สึกหมดหวังแล้วขนาดร่างกายของทั้งสองแตกต่างกันมากจนเธอไม่มีแรงที่จะโต้ตอบเลย
“เสียใจตอนนี้ สายไปแล้ว”
……
เมื่อทุกอย่างสงบลง ลู่จิ้นยวนก็นอนหลับไป แขนของเขากอดตัวผู้หญิงคนนั้นไว้ นอนหลับสบายมาก
เวินหนิงรู้สึกเบลอไป เธอเหนื่อยมาก แต่ว่า เธอก็พยายามพยุงร่างกายที่หมดแรงแล้วดิ้นหลุดออกมาจากแขนของผู้ชายคนนั้นแล้ววิ่งออกไป
เธอจะอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นเหมือนเป็นคนบ้า เขาข่มขืนเธอ แต่ว่าเธอไม่กล้ามองเลยด้วยซ้ำว่าคนคนนั้นเป็นใคร
เธอรู้แค่ว่า ในห้องที่มืดสนิทนี้ เธอไม่ใช่เวินหนิงที่บริสุทธิ์อีกแล้ว……
เวินหนิงรีบวิ่งกลับไปที่ห้องตัวเอง สิ่งแรกที่ทำเลยก็คือเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปิดให้น้ำร้อนสาดลงมาบนตัว
เวินหนิงเปิดน้ำร้อนมาก ความรู้สึกร้อนบนร่างกายก็ทำให้ผิวของเธอแดง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ สุดท้ายก็ทนไม่ไหวแล้วนั่งกอดเข่าร้องไห้
เธอไม่ควรมาที่นี่ ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนี้ เวินหลานก็ยังจะได้ใจต่อแล้วใช้วิธีที่สกปรกแบบนั้นกับเธออีก อย่างน้อยเธอก็ยังบริสุทธิ์
เมื่ออาบน้ำเสร็จอย่างเหน็ดเหนื่อย เวินหนิงก็ร้องไห้จนเหนื่อยแล้วพยายามเดินกลับไปบนเตียง
เวลานี้เวินหนิงเหนื่อยจนไม่อยากทำอะไรหรือไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้นแล้วนอนหลับไปบนเตียง
……
เช้าวันต่อมา เวินหนิงก็ถูกเสียงเคาะประตูทำให้ตื่น
นักศึกษาที่แลกชุดกับเธอที่ชื่อว่าหลิวเมิ่งเซวี่ยกำลังเรียกเธอ เวินหนิงพาร่างกายที่หมดแรงแล้วเดินไปเปิดประตู
หลิวเมิ่งเซวี่ยตกใจกับสภาพเธอ
ผมของเวินหนิงยุ่งเหยิงเหมือนรังนก ดวงตาที่ดูสวยงามตอนนี้ก็ดูหม่นหมอง รอยคล้ำใต้ตาก็ชัดเจนเหมือนเธอเพิ่งเจอเรื่องอะไรมาสักอย่างจนทำให้รู้สึกถึงความท้อแล้วก็ความหมดหวัง
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
เวินหนิงส่ายหัว
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ ฉันกำลังจะไปเข้างาน เสื้อผ้าของฉันล่ะคะ?”
เวินหนิงค่อยนึกขึ้นได้ ชุดพนักงานเมื่อวานถูกผู้ชายคนนั้นฉีกไปแล้ว เธอใส่เสื้อเชิ้ตของผู้ชายคนนั้นกลับมา
“ขอโทษนะ ชุดหายไป เดี๋ยวฉันจะชดใช้ให้” เวินหนิงเอ่ยอย่างหมดเรี่ยวแรง ตอนนี้ เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แค่อยากจะนอนหลับไปแล้วหนีความเป็นจริงที่น่ากลัวนี้
หลิวเมิ่งเซวี่ยก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว แต่พอเห็นสภาพเวินหนิงแบบนี้ก็กลัวว่าจะพูดอะไรกระตุกต่อมอารมณ์เธออีก ก็เลยอดทนไว้ “งั้นคุณก็ต้องชดใช้เยอะหน่อย ชุดของฉันมีมีค่าปรับ คุณทำให้คนอื่นลำบากจริงๆ”
เวินหนิงพยักหน้าแล้วเอาเงินทั้งหมดในกระเป๋ายัดใส่มือเธอ “รบกวนเธอช่วยซื้อชุดมาให้ฉันด้วย”
เมื่อหลินเมิ่งเซวี่ยเห็นเงินก้อนที่เยอะกว่าเงินเดือนของเธออีก เลยพยักหน้าอย่างพอใจแล้วจากไป
เวินหนิงกลับไปบนเตียงอีกครั้ง เธอมองไปที่เสื้อเชิ้ตของผู้ชายคนนั้นแล้วฉีกทิ้งก็เหมือนกับที่ผู้ชายคนนั้นฉีก
เธอควรจะไปแจ้งความหรือเปล่า?
แต่ว่า เมื่อนึกถึงผู้ชายคนนั้นพักอยู่ในห้องสวีท เวินหนิงก็รู้สึกหมดหวัง
ผู้ชายอย่างผู้กำกับโจวมีทั้งเงินแล้วก็อำนาจก็ยังอยู่ในแค่ห้องวีไอพี แล้วคนในห้องสวีทล่ะจะธรรมดาได้ยังไง?
เธอจะเอาอะไรไปสู้กับเขา?
คิดไปคิดมา เวินหนิงก็รู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้ แต่ก่อนเธอยังได้ใจต่อหน้าเวินหลาน ก็เพราะใช้อำนาจของลู่จิ้นยวน
เมื่อนึกถึงลู่จิ้นยวน ใจเวินหนิงก็ตกวูบไป ถ้าผู้ชายคนนั้นรู้ว่าร่างกายของเธอไม่บริสุทธิ์จะว่ายังไง คงจะเกลียดเธอมากเลยสินะ เธอก็คงจะเป็นผู้หญิงที่สกปรกในคำพูดของเขาจริง
เวินหนิงรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่มุมปาก เธอยื่นมือไปแล้วใช้หลังมือถูกอย่างรุนแรงแล้วพยายามปลอบใจตัวเอง “ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะไม่มีเรื่องนี้ ลู่จิ้นยวนก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน ก็ถือซะว่าถูกหมากัดแล้วกัน เวินหนิง เธอต้องอดทนไว้นะ”
