ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา – ตอนที่ 12 : ได้โปรด! อย่ารังเกียจข้า

จีเฟิงเยี่ยนมองเเขกที่ไม่ได้รับเชิญทั้งสี่คนด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่เธอกำลังถามเหล่าผู้บุกรุกเหล่านี้ ผู้คุ้มกันของเธอก็เข้ามาเสียก่อน “คุณหนูโปรดอภัยด้วยขอรับ จู่ๆพวกเขาก็เข้าไปเอง พวกเราห้ามไม่ทัน”

 

“อะไรคือห้ามไม่ทันหา!?? พวกขี้ข้ารับใช้หน้าโง่ เเหกตาของพวกเจ้าดู นางคือคู่หมั้นของลูกชายข้า ครอบครัวคู่หมั้นเเละคู่หมั้นมาหาจะต้องรายงานพวกเจ้าก่อนเข้าพบอีกรึ!!” ชายวัยกลางคนหันขวั่บมาตวาดเหล่าผู้คุ้มกันด้วยความไม่พอใจอย่างมาก

 

ผู้คุ้มกันทั้งสองมองชายวัยกลางคนด้วยความเเปลกใจระคนความไม่เชื่อถือ

 

ชายวัยกลางคนเลิกสนใจผู้คุ้มกันเเล้วหันมาคุยกับจีเฟิงเยี่ยน เขาฉีกรอยยิ้มที่โครตจะอ่อนโยนอันเต็มไปด้วยภาพลักษณ์ชายเเก่ใจดีออกมา “หนูเฟิงเยี่ยน เจ้ากล่าวอะไรหน่อยสิ เจ้าลืมลุงเล่ยซู กับลูกชายข้า”พี่ชายมินมิน”ไปเเล้วหรือ?”

 

จีเฟิงเยี่ยนเเทบสำรอกด้วยความเบื่อหน่ายปนขยะเเขยง เธอได้ยินคำว่า”พี่ชายมินมิน”บ่อยจนเอือมระอากับคนชื่อนี้ไปเเล้ว เเต่เธอก็ยังคงรักษาภาพลักษณ์ของ”หญิงสาวซื่อๆ”เอาไว้เพื่อประโยชน์ในการอาศัยเมืองนี้สำหรับฟื้นฟูร่างกายตนเอง

 

“ท่านคือ ท่านลุงเล่ย”

 

“ใช่ ข้ารู้ว่าพวกเจ้าเพิ่งมาถึงวันนี้ เเม้ข้าจะติดธุระบางเรื่องเเต่ข้ากับเล่ยมินก็ยังอุตส่าห์รีบมาต้อนรับเจ้าหลังเสร็จธุระ ดูท่าทางเเล้วเจ้าคงเหนื่อยมาก พักผ่อนบ้างหรือยัง?” เล่ยซูกล่าวถามด้วยน้ำเสียงของนักบุญผู้อบอุ่น เเต่ทว่าเธอสัมผัสความจริงใจหรือความห่วงใยจากใบหน้ายิ้มเเเย้มของเขาไม่ได้สักนิด

 

“ท่านลุงถ้าท่านไม่ว่างก็ไม่ต้องรีบมาหาข้าก็ได้” เธอพูดด้วยใบหน้ายิ้มเเย้มไม่เเสดงอารมณ์เช่นกัน เเต่ในใจเธอนั้นรู้สึกเกลียด”ลุงเล่ยซู”คนนี้อย่างมาก เเม้เขาจะพยายามพูดจาเกลี้ยกล่อมใครซักคนให้หายโกรธก็ควรจะพยายามเล่นละครให้เนียนกว่านี้ คำพูดที่เเสร้งกระตือรือล้นนี้ช่างขัดกับพฤติกรรมที่ทิ้งเธอเมื่อเช้าเสียจริง

 

เขาคิดว่าเธอเป็นเเค่เด็ก 3 ขวบโง่งงมที่เอาเเต่ดูดอมยิ้มอยู่รึไง นึกว่าพูดอะไรก็คล้อยตามอย่างง่ายดายไปหมดงั้นหรือ?

 

“ฮ่า ฮ่า พวกเราทั้งหมดเป็นครอบครัวเดียวกันยังจะมากมารยาทไปทำไม พอเจ้าลูกชายรู้ว่าเจ้ากำลังมาหาเขาก็ดีใจมาก เอ้าเล่ยมินไม่ทักทายน้องเฟิงเยี่ยนของเจ้าซักทีเล่า?” เล่ยซูส่งสายตาที่ซ่อนความหมายบางอย่างไปให้เเก่เล่ยมิน

 

คิ้วหนาๆของเล่ยมินพลันขมวดเเน่น ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นมองมาที่จีเฟิงเยี่ยนอย่างไม่เกรงใจ ใบหน้าของเขาเเสดงอารมณ์ไม่พอใจเเละดูถูกเธอออกมาทั้งหมด จีเฟิงเยี่ยนสัมผัสได้ถึงความรังเกียจที่เเผ่ออกมาจากตัวเขาได้ชัดเจน

 

จีเฟิงเยี่ยนมองเล่ยมินเงียบๆไม่ได้กล่าวอะไร เธอทำสีหน้าเเบบฉบับสาวใสซื่อบริสุทธ์ปิดบังตัวตนเอาไว้อย่างมิดชิด เล่ยมินที่เเสดงความรังเกียจเธอมากขึ้นเรื่อยๆ เธอถึงกับทายว่าเล่ยมินคงจะเเสดงอาการไม่พอใจเธอออกมาเเน่ๆ

 

เเต่ก็ผิดคาด เล่ยมินสูดหายใจเข้าสู่ทรวงอก เเล้วปรับสีหน้าเป็นมิตรอย่างรวดเร็วเเล้วทักทายเธอด้วยสคริปต์ที่เจอได้บ่อยๆ ในฉากพระเอกทักทายนางร้ายเเรกๆ มันเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายเเละเสเเสร้งชนิดปิดยังไงก็ไม่มิด “น้องสาวเฟิงเยี่ยน ไม่ได้เจ้าเสียนาน เจ้าสบายดีหรือไม่?”

 

น้ำเสียงของเขาเป็นโมโนโทน ช่างไร้อารมณ์อย่างสิ้นเชิง

 

เล่ยซูยิ้มอย่างพึงพอใจ มีเพียงสตรีข้างๆเล่ยมินเท่านั้นที่เเสดงอาการอยากจะกินหัวของจีเฟิงเยี่ยนเเบบไม่เกรงใจใคร

 

“ก็ไม่เลว” จีเฟิงเยี่ยนตอบคำถามด้วยคำตอบธรรมดาเพื่อหยั่งเชิงสองพ่อลูกเเซ่เล่ยคู่นี้

 

จีเฟิงเยี่ยนมองไปที่สองพ่อลูก ชัดเจนว่าร่างเดิมนั้นพอมีความทรงจำที่เกี่ยวกับสองคนนี้อยู่บ้าง เเต่สำหรับสตรีข้างๆที่เเผ่จิตสังหารมาให้เธอนั้น เธอไม่รู้จักนังนี่เลย รู้เเต่เพียงว่านางชอบส่งจิตสังหารมาให้เธอทุกครั้งที่คุยกับเล่ยมิน หรือกระทั่งเเค่มองเล่ยมินเท่านั้น

 

โอ๊ะนั่น เเม่สาวนั่นเปลี่ยนเป็นส่งสายดูถูกมาให้เธอเเทนเเล้ว

 

เนื่องจากคำตอบที่เเสนธรรมดาเเต่หัวข้อปลายปิดของจีเฟิงเยี่ยน ทำให้เล่ยมินพูดประโยคต่อไปไม่ออก บรรยากาศในห้องจึงเริ่มส่งกลิ่นอายมาคุๆออกมา

 

ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา

ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา

ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา
Score 5.9
Status: Ongoing Released: N/A Native Language: Chinese
อ่านนิยายเรื่อง ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยาบทนำ เธอคือผู้บำเพ็ญเพียรที่เเข็งเเกร่งที่สุดในศตวรรษที่ 24 เเต่! เมื่อเธอย้ายเข้าสู่โลกเวทย์มนต์ เธอก็เป็นดั่งปีศาจร้ายที่คลุ้มคลั่ง การกดขี่ข่มเหงจากวงศ์ตระกูล อีกทั้งคู่หมั้นของเธอก็มองเธอเป็นเพียงคนต่ำต้อย คอยเหยียบย่ำทำร้ายน้ำใจ…..ต้องการทำลายเธอใช่มั้ย หึๆ เธอหัวเราะอย่างเยือกเย็น ในไม่ช้าเธอจะสั่งสอนพวกเขาให้รู้ถึงวิธีปฏิบัติตนที่ถูก..ที่ควร เวทมนต์ข้าอัศจรรย์หรือไม่? ยันต์ลูกไฟบรรลัยกันต์สามารถทำให้พวกเจ้ากลายเป็นเถ้าถ่ายในพริบตา? โอสถของข้างั้นรึ เชื่อหรือไม่ ด้วยโอสถเพียงเม็ดเดียวเปลี่ยนสวะขยะไร้ค่าให้กลายเป็นอัจฉริยะสุดเเกร่งได้ เเม้เเต่กองทัพกากๆก็กลายเป็นสปาร์ต้าที่ดุร้ายได้ขอเพียงเเค่หว่านโอสถขนาดเท่าเม็ดถั่วโปรยให้เท่านั้น ด้วยความเทพทรูวงเงินไร้จำกัดนี้ ตัวข้าก็สามารถนั่งกระดิกเท้ามองดู”เกมส์”เเบบชิวๆ ด้วยอำนาจความเทพนี้ ข้าจะเป็นดั่งตัวตนสูงสุด ใครยอมข้าอยู่ ใครขัดขืนข้า…ตาย! ด้วยเหตุผลกลใดก็ไม่รู้ ปรมาจารย์เเสนสวยหันหน้ามา เขา…ก็มองเธออยู่เสมอ ด้วยความหลงใหลเธอเเบบถอนตัวไม่ขึ้น ปรมารย์คนหนึ่ง: “ข้ามองเจ้าตั้งนานขนาดนี้ เจ้าก็ยังไม่รู้ตัวอีกหรือ?”

Comment

Options

not work with dark mode
Reset