ปรมาจารย์หญิงยอดนักปรุงยา – ตอนที่ 46 ล้อกันเล่นรึเปล่า!?

จี้เฟิงเยี่ยนที่ใช้คาถาวิญญาณสถิต 5 รูป ถือหินแห่งความฝันขนาดมหึมาเดินไปเดินมาตามถนนในเมืองจี ผ่านย่านตลาดและแหล่งชุมชนที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ทว่าน่าแปลกที่ไม่มีใครสังเกตเห็นนางรวมถึงหินก้อนมหึมาได้เลย หลังจากที่นางกลับถึงบ้านแล้ว นางก็ลบคาถาอําพรางกายและสั่งให้วิญญาณสถิตทั้ง 5 ให้วางก้อนหินลงในห้องของนางเอง

ไม่นานหลังจากนั้น หลิงเหอก็มีธุระจึงต้องเดินผ่านห้องของจี้เฟิงเยี่ยน เขาเพียงแค่ใช้สายตาเหลือบมองไปในห้องแบบผ่านๆ ทว่าหลังจากเดินผ่านห้องไปสองก้าว เขาก็ถอยหลังกลับมาในทันที เขามองไปที่หินแห่งความฝันขนาดมหึมาที่ปรากฏในห้องของจี้เฟิงเยี่ยนอย่างตกตะลึงและแสงจากหินแห่งความฝันนั้นมันส่องแสงสว่างมากกว่าหินแร่ใดๆที่เขาเคยพบเห็น!!

“คะ-คุณหนู หินแห่งความฝันก้อนนี้ ท่านได้มาจากไหน?” เสียงของหลิงเหอฟังดูสั่นเทา

“อ้อ ข้าซื้อมาน่ะ! ซื้อมาเพื่อเอามาเดิมพัน” จี้เฟิงเยี่ยนใช้มือตบหินแห่งความฝันและส่งยิ้มให้หลิงเหอด้วยความภาคภูมิใจ

หลิงเหอกลืนน้ําลายหนืดลงลําคอ และทําหน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความไม่เชื่อถือ เรื่องธรรมเนียมท้องถิ่นเรื่องการเดิมพันหินของเมืองจีเป็นสิ่งที่เขาเคยได้ยินมาบ้าง

แต่เขานั้นโชคไม่ดีเท่าไหร่ ที่ทั้งเนื้อทั้งตัวแทบไม่มีเงินจึงไม่กล้าแม้แต่จะคิดเข้าร่วม ตอนที่คุณหนูบอกว่าจะไปเอาของต่อให้คาดเดานับพันนับร้อยครั้งเขาก็ไม่อยากเชื่อ ว่าสิ่งที่… ที่แม้แต่ฮ่องเต้ในเมืองหลวงยังไม่เคยได้มองได้เห็น

“ทําไม? หินนี่มันมีอะไรผิดแปลกหรือ?” จี้เฟิงเยี่ยนมองไปที่ใบหน้าที่สับสนของหลิงเหอ

หลิงเหอได้ยินคําถามของนางจึงรีบส่ายหัวปฏิเสธทันที ในใจก็นึกชื่มชมอยู่ลึกๆ คุณหนูของเขานั้นไม่เพียงแค่เป็นผู้ทรงพลังแบบลับๆ แต่โชคในการเดิมพันหินหยกของนางก็เลิศล้ํายิ่งกว่าคนทั้งปวง

เมื่อคิดได้เช่นนั้นหลิงเหอก็รู้สึกอยากจะก้าวไปข้างหน้า เพื่อกล่าวชื่นชมนาง!

“อ้อ ลืมเสียสนิทเลย” ราวกับว่าจู่ๆนางก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ จี้เฟิงเยี่ยนหันกลับไปอีกทางและเอื้อมมือไปคว้าหิน 2 ก้อนจากโต๊ะเล็กๆในห้อง จากนั้นเดินไปตรงเบื้องหน้าของหลิงเหอและยัดหิน 2 ก้อนพร้อมจี้หยกจากกระเป๋าใส่ในมือของเขาอย่างรวดเร็ว

“ พี่ชายหลิง ข้ายังมีหินแห่งความฝันอีกก้อนหนึ่ง และแร่อื่นๆอีกสองสามก้อน ท่านช่วยลองดูและบอกข้าที่ว่า มีความแตกต่างระหว่างหินแห่งความฝันก้อนนี้กับอีกก้อนหนึ่ง ที่วางอยู่ในห้องของข้าไหม?” จี้เฟิงเยี่ยนเกิดความสงสัยจึงได้เอ่ยถาม ขณะเดียวกันนางก็ครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้

หลังจากดูดซับพลังงานทางจิตวิญญาณจากแร่ นางก็ไม่แน่ใจว่ามันจะส่งผลกระทบต่อราคาและคุณภาพของแร่เหล่านี้หรือไม่ ถ้าไม่มีใช่ว่านางจะนําไปขายหากําไรสองต่อได้อีกหรือ? หลิงเหอมองดูหิน 2 ก้อนและจี้หยกในมือของเขาอย่างตกตะลึง หัวใจของเขาเต็มไปด้วยแรงสั่นไหว

หินแห่งความฝันหนึ่ง 1 ก้อน หินแห่งจันทรา 1 ก้อนและจี้หยกคุณภาพเยี่ยม 1 ชิ้นไม่ว่าจะเป็นชิ้นก้อนไหนก็ล้วนมีมูลค่าสูงมาก! หลังจากที่หลิงเหอละทิ้งสายตาที่เต็มไปด้วยความงุนงง เขาก็เริ่มพินิจพิเคราะห์หินแห่งความฝันแผ่นบางๆ ในมือของเขาสักพัก ก่อนจะกล่าวว่า

“แม้ว่าข้าน้อยจะไม่ค่อยมีความรู้เรื่องแร่ ข้าน้อยก็เคยเห็นหินแห่งความฝันประเภทนี้มาก่อน และหินแห่งความฝันชิ้นนี้ยังคงแตกต่างจากก้อนที่อยู่ในห้องของคุณหนูเล็กน้อย” หลิงเหอยังพูดไม่จบ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของจี้เฟิงเยี่ยนได้เปลี่ยนไปสู่ความมืดมนแล้ว

ดูเหมือนว่านางเพ้อฝันมากเกินไป นางคิดว่าตัวเองสามารถดูดซับพลังวิญญาณของแร่ได้จากนั้นก็ขายแร่ที่ไม่มีพลังงานทางจิตวิญญาณออกไปเพื่อแลกเงินคืนมา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า นางคิดมากเกินไป! ไม่มีอะไรในโลกได้ดั่งใจไปทุกอย่างหรอก! มีได้ย่อมมีเสีย!

หลิงเหอไม่เข้าใจ ว่าทําไมจู่ๆการแสดงออกทางสีหน้าของคุณหนูถึงได้ดูหดหูราวกับว่าเธอเพิ่งสูญเสียเงินก้อนใหญ่ไป เมื่อครู่นี้เขาพูดเพียงครึ่งเดียว! จากประโยคทั้งหมด ดังนั้นเขาจึงพูดต่อตามความเป็นจริงว่า

“ แม้ว่าหินแห่งความฝันชิ้นนี้จะมีขนาดเล็ก แต่ก็มีคุณภาพที่ดีกว่า ความบริสุทธิ์ก็สูงกว่าก้อนใหญ่ในห้องของคุณหนูมาก ถือว่าเป็นหินแห่งความฝันระดับสูงสุดในบรรดาหินแห่งความฝันทั้งหมด และข้าน้อยคาดว่ามันคงหายากมาก ดังนั้นแม้จะเป็นชิ้นเล็กๆเช่นนี้ ราคามันคงจะสูงต่อให้มีเงินก็ยากที่จะได้มา“

หลังจากที่หลิงเหอพูดจบ จี้เฟิงเยี่ยนก็ตกตะลึง ชิ้นเล็กดีกว่าก้อนใหญ่หรือ? ล้อเล่นรึเปล่า? เดิมทีหินแห่งความฝันทั้งสองก้อนนี้มันเป็นก้อนเดียวกัน และไม่มีความแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวของมันก็คือ ชิ้นส่วนในมือของหลิงเหอ ถูกจี้เฟิงเยี่ยนใช้ในการบ่มเพาะพลังและสูญเสียพลังงานทางจิตวิญญาณไปจนหมดแล้ว แต่ทําไมล่ะ?

ทําไมชิ้นส่วนที่ไม่มีพลังวิญญาณจึงมีคุณภาพดีกว่า?

“เอ่อ…คุณหนู ท่านมีอะไรอีกไหม? คือว่าสมุนไพรที่คุณหนูสั่งไว้เพิ่งมาถึง ถ้าไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก ข้าน้อยต้องขอตัวไปจัดการรับของก่อนแล้วขอรับ ขอตัว” หลิงเหอรู้สึกกระวนกระวายใจจากการแสดงออกที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของจี้เฟิงเยี่ยน และเขาทําได้แค่อ้าปากพูดขอตัวแยกจากนางอย่างระมัดระวัง