ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 118

บทที่ 118 มาพร้อมกับเด็กผู้ชาย
“คุณเวิน ตอนนี้เด็กยังเป็นไข้อยู่ จะออกจากโรงพยาบาลตามใจชอบไม่ได้”
กุมารเวชกรรมโรงพยาบาลเมืองเจียง คุณหมอวิ่งไล่ตามเงาร่างของผู้หญิงคนหนึ่งออกมาจากห้องผู้ป่วย
“หากไข้สูงจนทำให้เกิดปอดอักเสบขึ้นมา จะเกิดเรื่องใหญ่เอาได้”
เวินน๋อนไม่ฟังคำของหมอหนุ่มแต่อย่างใด
“ฉันทำเอกสารการดำเนินการย้ายออกจากโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ฉันจะไม่รู้หมอแบบพวกแกได้ยังไง คงอยากให้เราอยู่อีกสักสองวันสิท่า ฉันจะดูแลเด็กเอง ในเมื่อก่อนหน้านี้บอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ก็ไม่ต้องอยู่ที่โรงพยาบาลต่อไปแล้ว”
“คุณเวิน” คุณหมอไม่สามารถรั้งเธอเอาไว้ได้ เขาหยุดฝีเท้าลงหลังจากที่ไล่ตามไปหลายก้าว จับจ้องร่างที่ดูเร่งรีบของหญิงสาวอย่างประหลาดใจ
เธอดูไม่เหมือนกับคนที่ขาดสนเลยสักนิด ทำไมถึงได้ไม่ใส่ใจเด็กเอาซะเลย?
เวินน๋อนยัดเด็กน้อยเข้าไปในรถ
“โชเฟอร์ ไปบริษัทH.Y.”
เฮ่าเฮ่านอนโรงพยาบาลตั้งนาน เฟิงเฉินไม่โทรมาเลยสักสาย
ส่วนเฟิงเซิ่งเองก็มาโรงพยาบาลบ่อยจนน่ารำคาญ เธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปแล้ว
เที่ยงวัน แดดจ้า
หลังจากที่หลี่สู้รายงานเรื่องราวเกี่ยวกับเคาน์เตอร์ให้กับเฟิงเฉินได้รับรู้ เขาบรรจงเซ็นชื่อลงในกระดาษอย่างนิ่งเฉย ก่อนที่จะปิดปากกา แหงนหน้าขึ้น
“เธอมาคนเดียวเหรอ?”
“ป่าวครับ เธอมาพร้อมกับเด็กผู้ชาย ประมาณสามขวบได้”
เมื่อนึกถึงคำถามที่อัดอั้นใจตนเองมาช้านาน เฟิงเฉินขมวดคิ้วแน่น
“มั่นมั่นล่ะ?”
“ประธานลั่วอยู่ที่โรงอาหารครับ”
เมื่อได้ยินดังนั้น เฟิวเฉินก้มหน้าลงหมุนปากกาอยู่ครู่หนึ่ง “บอกเคาน์เตอร์ไปว่า ให้พวกเธอขึ้นมา”
“ครับ”
หลี่สู้เผยความสับสนในดวงตา
หลายปีมานี้คนที่มาหาเฟิงเฉินที่บริษัทมีอยู่ไม่น้อย แต่คนที่พาเด็กมาด้วย คุณเวินคนนี้เป็นคนแรก เขาสัมผัสได้ถึงสิ่งที่ไม่ดีกำลังเคลือบคลานเข้ามา
“ตอนพาคุณเวินขึ้นมาช่วยหลบผู้คนด้วย”
ไม่นาน เคาน์เตอร์พาเธอขึ้นมา หลี่สู้นิ่งไปเมื่อเห็นเป็นเวินน๋อน “คุณเวิน?”
“อืม?” เวินน๋อนจ้องมองเขาด้วยความสงสัย พร้อมลูบใบหน้าตนเองอย่างประหม่า “มีอะไรงั้นเหรอ? บนหน้าฉันมีอะไร?”
“เปล่า เปล่าครับ เข้าไปเถอะ ประธานกำลัง…..” น้ำเสียงของหลี่สู้ขาดหายไปกะทันหัน เขาจับจ้องที่ใบหน้าของเด็กผู้ชายที่เธอจูงมาด้วยความอึ้ง
ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่เหมือนกับคนๆนั้น จนน่าเหลือเชื่อ
“ผู้ช่วยหลี่?” เวินน๋อนทำหน้าสงสัย
“อ่า ประธานเฟิงรออยู่แล้ว” เขาเอ่ยตอบเวินน๋อนด้วยความนิ่งอึ้ง ก่อนดึงประตูออก พาเธอเข้าไปด้านใน
พระเจ้า น่ากลัวชะมัด ผู้หญิงที่หน้าเหมือนกับประธานลั่ว จูงเด็กผู้ชายที่หน้าเหมือนกับประธานเฟิงมาหาประธานเฟิง นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?
ในขณะที่ในหัวของหลี่สู้เต็มไปด้วยบทบะครพี่สาวและน้องสาวยื้อแย่งผู้ชายคนเดียวกันนั้น ลั่วมั่นที่ไม่รู้เรื่องราวเหล่านี้ เดินออกมาพร้อมกับลูกน้องในแผนกเพื่อไปประชุมที่โรงอาหารพร้อมด้วยวีดีโอไปที่ซีหลี่
“ดีที่ประธานเฟิงออกหน้า เรื่องของที่นี่ถึงได้จบลงด้วยดี ตามแผนการที่วางเอาไว้ที่นี่ยังเป็นโรงแรมในเครืออยู่เช่นเคย เพื่อแยกออกจากสไตล์ของโฮมสเตย์ที่นี่ แต่เราจะเน้นคุณภาพและการท่องเที่ยวแบบไม่ขายสินค้า เพื่อดึงดูดคู่รัก เพื่อนสนิท”
ลั่วมั่นพยักหน้ารับ “คงต้องเป็นแบบนั้น เรามีเวลาไม่มาก”
หลังจากการวิดีโอ ลั่วมั่นลั่วมั่นจับจ้องลูกน้องในทีมที่ผอมลงไปมาก ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
“ทางด้านซีหลี่โดยรวมแล้วไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ตอนบ่ายเราไปทานอาหารด้วยกัน อยากทานอะไรพวกเธอตัดสินใจได้เลย รอจบโครงการแล้ว ฉันจะทำเรื่องขอบริษัทพาไปพักร้อนกัน”
“จริงเหรอ?” เหล่าคนที่สีหน้าตึงเครียดในคราแรกสายตาเป็นประกายขึ้นมา “ประธานลั่วจงเจริญ…..”
“คืนนี้ต้องดึกสักหน่อย”
“สองวันมานี้ฉันผมร่วงแทบหมดหัว”
“…..”
ลั่วมั่นดื่มน้ำซุปอย่างเหม่อลอย เธอรู้สึกไร้รสชาติ เมื่อได้ยินประโยค เธอพยักหน้าตาม เธอควรดื่มเพื่อผ่อนคลายสักหน่อยแล้ว