ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 14

บทที่ 14 มือที่สามนอนห้องนอนใหญ่
“คุณโยนของของหลัวแมนจีออกไปเหรอ?”
เสียงเยือกเย็นดังมาจากข้างหลังเธอ
เธอวางถ้วยน้ำชา และมองออกไป สายตาหยุดที่แขนของเขาที่ข้างตัวของหลัวแมนจี เธอเบนสายตากลับมา ด้วยสายตาที่สั่นเทา “ไม่ใช่ว่ามีคนทนไม่ไหวจนไปบอกคุณแล้วเหรอคะ? ยังจะถามฉันอีกทำไม?”
เฟิงเฉินหัวเราะเยาะ เสียงดังก้องอยู่ในบ้าน
“ใครเป็นคนขนออกไป ก็ให้คนนั้นขนกลับมา”
เมื่อพูดจบ คนรับใช้ในบ้านต่างหยุดสิ่งที่กำลังทำ และมองหน้ากัน ในใจคร่ำครวญ แต่ไม่มีใครกล้าที่จะละเมิดคำสั่งของเฟิงเฉิน หลังจากที่บางคนลุกออกไป พวกเขาก็พาออกไปทีละคนแล้วก็เริ่มไปขนของต่างๆ กลับมา
ใบหน้าของลั่วมั่นเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เสียงของเฟิงเฉินจากไม่ไกล เยาะเย้ยเล็กน้อย
“ในบ้านนี้ ผมเป็นใหญ่ที่สุด”
เมื่อมีคนหนุนหลัง หลัวแมนจีที่ก่อนหน้านี้มีท่าทีห่อเหี่ยว ก็กลับมามีชัยอีกครั้ง ใบหน้าลำพองใจ และพูดขึ้น “คุณชายเฟิง คืนนี้ให้ฉันนอนที่ไหนเหรอคะ? ห้องใหญ่เกินไป ฉันไม่กล้านอนคนเดียว”
ดวงตาของเฟิงเฉินมองไปที่ใบหน้าของลั่วมั่น ราวกับรอปฏิกิริยาของเธอ ริมฝีปากเย็นบางยกขึ้นเล็กน้อย พ่นประโยคที่ชัดเจนออกมา
“งั้นก็ห้องนอนใหญ่”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ใบหน้าของลั่วมั่นซีดขาวราวกับกระดาษ เธอยืนขึ้นจากโซฟา ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งเพื่อทำให้จิตใจมั่นคง และเดินขึ้นชั้นบน โดยไม่พูดอะไรแม้แต่ประโยคเดียว
ข้างหูของเฟิงเฉินได้ยินคำพูดของหลัวแมนจีเกี่ยวกับสิ่งที่ลั่วมั่นทำกับเธอในตอนบ่าย แต่เขาก็ฟังอย่างไม่ได้สนใจ และมองไปที่ชั้นสอง ร่างของลั่วมั่นค่อยๆ ไกลออกไป ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาที่ทำอย่างนั้น
บางทีคราวนี้มันอาจดูเกินไป
ตอนเย็น ลั่วมั่นยังไม่ได้ลงมา เฟิงเฉินจ้องมองที่แม่บ้านหลี โดยไม่พูดอะไร แต่แม่บ้านหลีเข้าใจ และรีบพูดขึ้น
“ดิฉันเรียกคุณหญิงแล้วค่ะ เธอบอกว่าไม่สบายนิดหน่อย ไม่อยากทานอาหาร”
เฟิงเฉินขมวดคิ้ว จ้องไปที่ห้องนอนบนชั้นสอง
แม่บ้านหลีพูดต่อ
“ให้ดิฉันเรียกอีกครั้งไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอก” หลัวแมนจีรีบพูดออกไป อย่างซ่อนความพึงพอใจไม่ได้ “เธอไม่กินก็ไม่กินสิ? คุณชายเฟิงเห็นเธอก็ไม่มีความสุข คุณชายเฟิง ฉันจะกินกับคุณเองค่ะ”
ในเวลากลางคืน ดวงจันทร์ส่องสว่าง บ้านพักตากอากาศเงียบสงบเป็นอย่างมาก
ลั่วมั่นนอนอยู่บนเตียงหลังจากอาบน้ำ แต่นอนไม่หลับ สิ่งที่คุณพ่อให้เฟิงเซิ่งมาพูด ปัญหาทางการเงินของตระกูลลั่ว และเรื่องระหว่างเฟิงเฉินกับหลัวแมนจี เป็นความยุ่งเหยิงในใจเธอ
ทันใดนั้นเสียงคร่ำครวญก็ดังมาจากกำแพงข้างๆ ในตอนแรกลั่วมั่นคิดว่าเธอได้ยินผิด แต่ในไม่ช้า เสียงที่สองก็ตามมา ดังเข้าไปในหูของเธออย่างชัดเจน
“อ่า……”
เสียงคร่ำครวญดังอย่างชัดเจนไม่หยุด ที่กำแพงจากห้องถัดไป
เมื่อคิดถึงการจัดแต่งของบ้าน หลังกำแพงนี้เป็นเตียงของเฟิงเฉินในห้องนอนใหญ่ ใบหน้าของลั่วมั่นซีดในทันที
“อ่าอ่าอ่า……”
เสียงครวญครางที่มีเสน่ห์ยังคงดังอยู่ในหู ลั่วมั่นดึงผ้าห่มคลุมทั้งตัว แต่ก็ยังได้ยินได้อย่างชัดเจน กดศีรษะไว้ใต้หมอนก็ไม่ได้ช่วยอะไร จนเธอใช้มือปิดหูถึงจะดีขึ้น
แต่ในไม่ช้า เธอก็ปวดมือ เธอสะบัดผ้าห่มออก กอดหมอนและขังตัวเองไว้ในห้องน้ำ เสียงครวญครางยังคงดังผ่านประตูเข้ามาในห้องน้ำ ราวกับไม่มีอะไรมาสามารถปกปิดได้
เอนตัวไปที่ขอบของอ่างอาบน้ำ เธอยกหัวขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ และวางไว้บนผนังที่เยือกเย็น ปล่อยให้เสียงครวญครางที่ดังเป็นระยะๆ เข้าไปในหู สายตาค่อยๆ สงบลง แต่ดวงตาคู่สวยนั้นเปลี่ยนไปราวกับไม่รู้สึกอะไร