ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 241

บทที่ 241 ฉันเชื่อในคุณลุง
ฝู้หมิงถังไม่ตอบสนองในทันที รอจนกระทั่งลั่วมั่นเปิดกล่องอาหารตรงหน้าเขา หลังจากได้กลิ่นอาหารลอยมา เขาจึงได้สติกลับมา
“คุณ…”
เทพแล้ว? ไม่มีทางที่เธอจะรู้ก่อนล่วงหน้าว่าเขาจะมีข้อแม้ที่ไม่มีเหตุผลอย่างนี้กับเธอ
แม้ใจในจะรู้ เขาก็ยังจงใจยิ้มและพูดว่า
“คุณนี้มาส่งอาหารเที่ยงให้ฉันโดยเฉพาะเลยใช่ไหม? รีบบอกสิ ฉันจะไปปฏิเสธน้ำใจของสาวสวย”
“อย่าฝันไป” ลั่วมั่นกลอกตาใส่เขา พูดอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า “นี่ฉันทำให้สามีของฉัน วันนี้ยุ่งกับการประชุมไม่มีเวลากินข้าว เลยเอาให้คุณ”
ฝู้หมิงถังไม่สนใจ รับกล่องข้าวและตะเกียบมา ดูจากลักษณะแล้วไม่เลว แต่ครั้งที่แล้วมีประสบการณ์ที่โดนใครบางคนเผาห้องครัว ยังไม่ค่อยไว้ใจ จนกระทั่งคีบหมูน้ำแดงชิ้นหนึ่งเข้าปาก คิ้วของเขาค่อยผ่อนคลายลง
“ฝีมือไม่เลว ครั้งที่แล้วที่เผาครัวฉันตั้งใจ? ตอบโต้กลับ?”
คนแก่ที่อยู่บนชั้นสองได้ยินอย่างนั้น รีบตะโกนลงมาจากระเบียงว่า “เอาขึ้นมาให้ฉันชิมหน่อย ฉันอยากกินเนื้อ”
ฝู้หมิงถังพูดอย่างเกียจคร้านโดยไม่เงยหน้า
“ไม่มีส่วนของคุณ ไปขุดหัวไชเท้าไป”
ได้ยินอย่างนี้ อาหารของเธอยังพอจะถูกปากเขาอยู่ใช่ไหม?
ลั่วมั่นรู้สึกเสียใจนิดหน่อยที่ไม่ได้เอาไปให้เฟิงเฉิน จริงแล้วตอนที่ทำอาหารเธอเองก็ชิมมาแล้ว แต่แค่หมูผัดซอสอย่างเดียวเธอก็ทำถึงสามรอบถึงจะได้อาหารที่พอทานได้อย่างนี้ สองครั้งแรกชิมแล้วแทบไม่รู้รสอะไรเลย
“คุณอย่าคิดว่าคนอื่นจะจิตใจคับแคบเหมือนคุณ”
ลั่วมั่นมองเขา “เพราะงานนิทรรศการอะไรนั้นของคุณ ฉันไม่ได้ทุกข์น้อยลงเลย ตอนนี้งานก็ไม่มีทำแล้ว”
ฝู้หมิงถังกลับไปไม่สนใจถามต่อว่าเพราะอะไร ถือกล่องข้าวเดินเข้าห้องไป “ก็ได้ งั้นพวกเราถือว่าเสมอกัน สัญญาล่ะเอามาให้ฉันดูหน่อย”
ได้ยินอย่างนั้น ลั่วมั่นไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่ ตะลึงไปนิดหน่อย รีบเปิดเอกสารในถุงส่งไปให้
“ไปรินน้ำให้แก้วหนึ่ง”
ลั่วมั่นไปรินน้ำมาให้แก้วหนึ่งอย่างไม่เต็มใจ เห็นสัญญายังคงตั้งอยู่บนโต๊ะที่เดิมไม่ขยับ เธอถามอย่างระมัดระวังว่า
“ถ้ามีอะไรที่คุณไม่พอใจ พวกเราสามารถคุยแก้ไขกันได้ภายหลัง”
“อืม” ฝู้หมิงถังเคี้ยวหมูผัดซอสกลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งบ้าน และพูดว่า “อย่างนี้แล้วกัน สัญญาไม่มีปัญหาอะไร แต่คุณสัญญากับฉันเรื่องหนึ่งได้ไหม?”
“เรื่องอะไร?” ลั่วมั่นระวังอยู่บ้าง
“ตกปลามาให้ฉันสองตัวทุกวัน แค่คุณเพิ่มสัญญาข้อนี้ลงไปฉันเซ็นให้ทันที เป็นยังไง?”
“ทุกวัน?” ลั่วมั่นขมวดคิ้ว “ทุกวันหมายความว่าอะไร?”
“ทุกวันก็คือทุกวัน ความหมายตามตัว”
“แกล้งฉันตลอดมีความสุขไหม? สัญญาเอามาให้ฉัน” ลั่วมั่นสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา “ไม่เซ็นแล้ว”
“ไม่ดีน่ะ ฉันกินอาหารของคุณไปแล้ว”
“ก็ถือว่าให้อาหารหมา”
ลั่วมั่นดึงเอกสารกลับมาทันที เพิ่งจะเดินไปถึงหน้าประตู
“นิ” เสียงเกียจคร้านของฝู้หมิงถังดังมาจากด้านหลัง “คิดสักหน่อยสิ เงื่อนไขนี้ไม่เขียนลงในสัญญา ก็ต้องความเชื่อระหว่างกัน”
“ฉันเชื่อใจลุงคุณสิ”
ลั่วมั่นทิ้งประโยคนี้ไว้ เดินออกจากประตูโดยไม่หันกลับมามอง
คำด่าเต็มท้องที่ไม่รู้จะระบายออกมายังไง เธอเดินไปพลางคิดอยากจะฉีกสัญญาทิ้งไปพลาง แต่เมื่อเดินไปถึงประตูลานบ้าน กลับเห็นการเซ็นชื่อลงนามในหน้าสุดท้ายของสัญญา เซ็นไว้แล้วสามตัวอักษร ‘ฝู้หมิงถัง’