ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 258

บทที่ 258 ฉันท้องหรือ
ลั่วมั่นรับคำเสียงเบา ไม่นานนัก ภายในห้องคุมขังก็มีเสียงกรนดังต่อเนื่องใหม่อีกครั้ง
อุบัติเหตุของแม่สามีเหมือนกับว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ นับนิ้วดูแล้ว เริ่มตั้งแต่วันนั้นในตอนเช้า เธอก็ไม่ได้พบกับเฟิงเฉินตามลำพังอีกเลย การเยี่ยมญาติของผู้ต้องขังในครั้งนี้ เขาจะมาสินะ มีบางเรื่องที่เธออยากจะอธิบาย
“คุณซือทำเรื่องที่ยุ่งยากขนาดนี้ไปเพื่ออะไรกัน ตามที่ผมรู้มา คล้ายกับว่าระหว่างนางหญิงเฟิงและคุณมีความสนิทสนมกันอยู่บ้าง เห็นคนตายแล้วไม่ช่วยเหลือสามารถพูดได้ว่ามีเหตุผล รู้จักเอาตัวรอด แต่ว่าขัดขวางการช่วยเหลือของผู้อื่นนั้น ไม่อาจไม่พูดว่าไม่เห็นใจผู้อื่นเกินไปแล้ว”
ท่ามกลางการเฝ้าระวังรอบคฤหาสน์ของตำรวจชานเมืองในภาคเหนือ เสียงแก่ชราที่แสดงถึงความระแวดระวังออกมาหลายส่วนดังขึ้นเบาๆ
ชายหนุ่มที่สวมชุดสูทสีน้ำตาลทองเรียบหรูนั่งอยู่บนโซฟาตรงข้าม จิบน้ำชาไปคำหนึ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ผู้เฒ่ากวนคิดว่าผมว่างจนเบื่อ ถึงได้วิ่งจากที่ห่างไกลอย่างอเมริกากลับมาซ้ำเติมเพื่อนเก่าโดยเฉพาะหรือ”
“ไม่มีใครที่เบื่อขนาดนั้นหรอก ดังนั้นคุณซือจะบอกถึงเป้าหมายของตัวเองได้ไหม ผมอายุมากแล้ว ดูไปดูมาก็สับสนมึนงงเป็นอย่างมาก”
ซือโม่วางถ้วยชาลง น้ำเสียงเยือกเย็น
“ผมคิดว่าสามปีที่มั่นมั่นแต่งงานกับเฟิงเฉินนั้นไม่มีความสุข ในฐานะเพื่อน ก็อยากให้เธอหลุดพ้นจากชายหนุ่มที่ไม่มีไมตรีจิตใดๆให้เธอได้อย่างเร็ววันเท่านั้นเอง”
“ไม่มีไมตรีจิตหรือ ผมได้ยินว่า เจ้าเด็กหนุ่มตระกูลเฟิงคนนั้นเอาใจใส่ภรรยาของเขามากนะ”
“ถ้าหากว่ามีใจจริงๆ คุณปฏิเสธเขาครั้งหนึ่ง เขาก็คงจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้หรอกครับ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่ากวนก็เงียบไปหลายวินาที พิจารณามองเขาอย่างลึกซึ้ง “ความรู้สึกของวัยรุ่นอย่างพวกคุณ ผมมองดูแล้วไม่เข้าใจ เพียงแต่เรื่องที่คุณต้องการให้ผมช่วย ผมก็ช่วยจัดการให้แล้ว วันนี้คุณมาเยี่ยมเป็นพิเศษ คงจะไม่ได้มาเพื่อเอ่ยขอบคุณเรื่องก่อนหน้านี้หรอกนะ?”
“ขอบคุณก็เป็นเรื่องหนึ่ง นอกจากนั้น………”
“คุณชาย…….”
ยังไม่ทันได้เอ่ยจบ ผู้ช่วยที่ออกไปรับโทรศัพท์ก็วิ่งกลับเข้ามาอย่างเร่งรีบกะทันหัน ตัดบทพูดของซือโม่ไป
ซือโม่มองผู้ช่วยด้วยความไม่พอใจแวบหนึ่ง แต่กลับมีสีหน้าขรึมลงทันทีเมื่อได้ยินคำกระซิบข้างหูของผู้ช่วย “อะไรนะ”
“ทำไมหรือ” ผู้เฒ่ามองมาทางเขาด้วยความสงสัย “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ”
“มีเรื่องยุ่งยากเล็กน้อยครับ” ซือโม่ลุกขึ้นยืน สายตามีประกายความชั่วร้ายสะท้อนออกมาหลายส่วน “วันนี้มาขอบคุณผู้เฒ่ากวนเรื่องก่อนหน้านี้จริงๆ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ผมคงไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของผู้เฒ่ากวนแล้วครับ”
ผู้เฒ่ากวนชะงักไปชั่วครู่ แต่ก็ได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว จึงรีบโบกมือให้คนรับใช้ข้างกายไปส่งแขก
“เกรงใจแล้ว เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ไม่ต้องเกรงใจ”
หลังจากส่งซือโม่จากไปแล้ว ตำรวจที่ติดตามผู้เฒ่ากวนมาหลายปีก็ก้าวเข้ามา “ปล่อยให้เขาจากไปทั้งแบบนี้หรือครับ เขายังไม่ได้พูดอะไรถึงการมาในวันนี้เลยนะครับ”
“เขาไม่พูด ฉันยังต้องช่วยเหลือเขาการจัดการเรื่องนั้นด้วยหรือ” ผู้เฒ่ากวนยิ้มเย็น หว่างคิ้วฉายแววฉลาดหลักแหลม “เกรงว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว ตรวจสอบดูซิว่าทางเรือนจำเมืองเจียงมีความเคลื่อนไหวกะทันหันอะไรหรือไม่”
รถเบนท์ลีย์สีขาวคันหนึ่งกำลังขับด้วยความเร็วสูงบนทางด่วนระหว่างชานเมืองในภาคเหนือไปเรือนจำสตรีเมืองเจียง
“รายงานการตรวจร่างกายที่ทางเรือนจำเพิ่งจะตรวจออกมา แจ้งว่าตั้งครรภ์แล้ว ตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วครับ ยืนยันแน่ชัดแล้วว่าไม่ได้เข้าใจผิด ดังนั้นขอเพียงแค่รายงานข้อมูลเหล่านี้ขึ้นไป การลงโทษจำคุกเป็นระยะเวลา 20 ปีนั้นจะต้องเลื่อนรอลงอาญาเช่นกัน”
“ตั้งครรภ์” ซือโม่กัดฟันเอ่ยเน้นคำคำนี้
หน้าประตูเรือนจำสตรีเมืองเจียง ลั่วมั่นรับผลการตรวจสุขภาพมาจากมือคุณหมอด้วยความงงงวย ตอนที่มองรายละเอียดในผลการตรวจนั้นมีสีหน้าซีดเผือด และค่อยๆถูกอาบย้อมด้วยสีแดง
“คุณหมอคะ ฉัน……..ฉันตั้งครรภ์หรือคะ”
“สองเดือนแล้ว” คุณหมอสาวมองเธอ เอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงเฉยชาว่า “หลังจากกลับไปแล้วก็พักผ่อนให้ดีๆแล้วคลอดลูกออกมา การรอลงอาญาในหนึ่งปีนี้ไม่ได้หมายความว่าคุณจะสามารถทำอะไรได้อย่างเป็นอิสระ จะยังคงมีคนจับตาเฝ้ามองคุณอยู่ใกล้ๆ”