ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 27

บทที่ 27 ไม่อยากตายก็หุบปาก
คนรับใช้จิตใจสั่นไหว จึงไม่พูดประโยคครึ่งหลังต่อมา แล้วค่อยๆ ก้าวถอยหลังออกไป ราวกับล้มเลิกแผนที่จะบังคับให้ลั่วมั่นกินยา
“กลับมา”
ลั่วมั่นหยิบถ้วยยาและดื่มจนหมด จากนั้นกระแทกถ้วยยาลงกับถาดจนเกิดเสียงดัง
“คุณไปรายงานเจ้านายได้”
เสียงเย็นชา แต่สัมผัสอารมณ์ไม่ได้
คนรับใช้ไม่กล้ามองอะไรมาก รีบก้มหน้าเดินจากไป
สายตาของลั่วมั่นเย็นยะเยือก ยกมือขึ้นส่องกระจกดูตัวเอง เช็ดยาที่เลอะอยู่ริมฝีปากให้สะอาด พร้อมหยิบลิปสติกสีสว่าง ทาด้วยความรู้สึกพิเศษผสมกับน้ำตา การแสดงออกที่ได้รับการจัดการในที่สุดก็ทำให้ช่องว่างใหญ่ขึ้น จนต้องล้มเหลว
ระเบียงชั้นสองของคฤหาสน์เฟิง หลัวแมนจีสวมแว่นกันแดดมองไปยังร่างที่เพิ่งขึ้นรถไป ยิ้มเยาะที่มุมปาก
มีเสียงสั่นไหวของคนรับใช้ดังมาจากด้านหลัง “ถ้าหาก ถ้าหากคุณนายพูดกับคุณชายเรื่องนี้ ฉันคงตายแน่”
“กลัวอะไร?” หลัวแมนจีหันกลับมา สายตาจ้องมองคนรับใช้ที่อยู่ตรงหน้า “ไม่อยากตายก็จำไว้ เธอแค่ช่วยคุณชายเฟิงจัดการเรื่องที่พอจะทำได้เท่านั้น จัดการร่องรอยหลักฐานให้เรียบร้อย สิ่งที่ควรให้เธอก็ไม่เรียกว่าน้อยเลย”
ลั่วมั่นเป็นผู้หญิงประเภทหัวสูง เย่อหยิ่ง เธอมั่นใจว่าเธอจะไม่หาเฟิงเฉินเพื่อดูถูกเด็ดขาด ดังนั้นเธอจะไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในอนาคต และเธอเพียงแค่แก้แค้นเธอเล็กน้อยเท่านั้นเอง
เสียงเครื่องยนต์ในสนามอยู่ไกลออกไป หลัวแมนจีขยับแว่นตากันแดดลงมาที่จมูก หมุนเอวกลับเข้ามาในห้องด้วยความพอใจ แต่ก็ไม่ลืมที่จะพูดกับตัวเอง
“ความภูมิใจในตนเองก็เหมือนการผายลม”
…………….
เช้าแปดโมงครึ่ง ที่บริษัท H.Y.
ลั่วมั่นถือกระเป๋ารูปแบบใหม่ของแอร์แมสลงลิฟต์ ทักทายกับพนักงานในแผนกขายสินค้า แม้ว่าตอนช่วงพักจะพูดเรื่องถึงภรรยาเฟิงเป็นเรื่องตลก แต่พออยู่ต่อหน้าต่างก็ให้ความเกรงอกเกรงใจ
เมื่อเดินเข้ามา ส้งชิงหรู เข้ามาทักทาย “สวัสดีประธานลั่ว”
“อืม สวัสดี” ลั่วมั่นพยักหน้า ถอดแว่นตากันแดดออกพร้อมกับมองหน้า “คุณมาเร็วดีนี่”
ส้งชิงหรู อยู่ในระดับอาวุโส ไม่จำเป็นต้องเข้าและออกจากงานตามเวลาก็ได้
“เช้านี้มีประชุม เมื่อวานฉันบอกคุณแล้ว คุณลืมแล้ว?”
ลั่วมั่นตะลึง ลืมไปจริงๆ
เมื่อวานทำงานจนดึก แถมยังมาเกิดเรื่องวุ่นวายอีก เลยลืมสนิท?
“ขอโทษที ฉันลืมไปจริงๆ”
“ไม่เป็นไร ถึงเวลาคุณเป็นประธานเท่านั้นก็พอ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณเข้าประชุมประจำแผนก พูดแค่สองสามประโยค ดูแลจัดการงานในช่วงนี้”
สีหน้าลั่วมั่นรู้สึกลำบากใจ หลังจากไตร่ตรองสักครู่ จึงพูดขึ้นด้วยความสงสัย
“ถ้างั้นครั้งนี้ให้คุณเป็นประธาน ฉันยังไม่เคยเป็นประธานในการประชุม ก็ยกให้คุณละกัน”
ส้งชิงหรูตะลึงเล็กน้อย เงยหน้ามองด้วยสายตาที่ซ่อนความยินดีไว้ข้างใน แสร้งทำท่าทางสงบนิ่ง “ไม่ดีมั้ง เมื่อก่อนแบบนี้ไม่เป็นไร แต่คุณเป็นผู้อำนวยการซึ่งกลับมาแล้ว….”
“ไม่เป็นไร คุณเป็นประธานไปก่อนสักพัก ฉันคอยเรียนรู้อยู่ข้างๆ”
สายตาของลั่วมั่นแอบซ่อนคำขอร้องไว้ เมื่อ “ปฏิเสธไม่ได้” ส้งชิงหรูถึงได้รับมันไว้
การประชุมตอนเช้าจัดขึ้นที่ห้องประชุมแผนก
ส้งชิงหรูสอบถามเกี่ยวกับการบ้านของแต่ละทีม และมอบหมายงานใหม่ให้กับแต่ละทีม คนแบบไหน ให้ทำงานแบบไหนมีรูปแบบที่ชัดเจน เธอควบคุมการประชุมทั้งหมด การจัดการขั้นสุดท้ายของเธอทุกขั้นตอนต้องถามความคิดเห็นของลั่วมั่น ลั่วมั่นเองก็ไม่ได้เสนอความคิดเห็นอะไรออกมา
“ประธานลั่ว คุณคิดว่าจัดการแบบนี้เหมาะสมหรือไม่?”
ส้งชิงหรู ถาม
สีหน้าลั่วมั่นดูเขินอาย ได้แต่พยักหน้าอย่างกล้าหาญ “ดีมาก ทำตามที่คุณพูด”
“ทุกคนได้ยินแล้วนะ ความหมายของประธานลั่วคือทำตามข้อตกลงในตอนนี้…”