ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 40

บทที่ 40 คุณดื่มเหล้า?
ทุกคนเห็นพ้องขณะเดียวกันก็ตะลึงสักครู่ ไม่รู้ว่าใครเริ่มตบมือเสียงดังขึ้นเหมือนฟ้าร้อง
“ขอบคุณประธานลั่ว”
“ประธานลั่วเจ๋งจริงๆ งั้นประธานหวังก็คงถูกคุณสั่งสอนไม่เบา…”
“……”
ในสำนักงานดูเหมือนจะอยู่ในรังนกกระจอก ทุกคนมีความสุขสบายใจผิดกับส้งชิงหรูที่สีหน้าขาวซีดเผือด
รอจนเสียงเชียร์ค่อยๆ จางหายไป ลั่วมั่นก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือ พูดด้วยความไร้กังวล
“รองประธานซ้งดูเหมือนจะผิดหวัง?”
“เปล่า ที่ไหนกัน” ส้งชิงหรูรีบเปลี่ยนสีหน้า หัวเราะอย่างน่าเกลียด “แน่นอนว่าต้องขอแสดงความยินดีกับประธานลั่ว ความสุขเกิดขึ้นกระทันหัน ความสำเร็จในเดือนนี้ของพวกเราต้องสูงขึ้นแน่นอน คืนนี้เลี้ยงข้าวทุกคนถือเป็นการฉลองการเริ่มต้นที่ดีของเดือนนี้”
ลั่วมั่นมองเธอพร้อมฝืนยิ้มให้เห็นแต่ภายนอก และพูดออกไปสองคำ
“แน่นอน”
จากนั้นเชิดหน้าเดินตรงไปที่สำนักงาน ตอนที่เดินมาถึงประตูสำนักงาน เอามือที่เปิดลูกบิดประตูวางไว้ข้างลำตัว
“อ้อ..รองประธานซ้ง ฉันรู้สึกว่าในสำนักงานนั่งสองคนมันอึดอัดไปหน่อย คุณรู้สึกไหม?”
การสนทนาสุดท้ายในสำนักงานในที่สุดได้สิ้นสุดลง ทำให้เสียงเงียบลง
สีหน้าของส้งชิงหรูแข็งทื่อ สายตาสับสนของทุกคน ดูเหมือนมีเสียงเล็ดลอดออกมาจากฟัน “ฉัน…ก็รู้สึกอย่างนั้น ฉันจะรีบย้ายออกไปโดยเร็ว”
ลั่วมั่นปิดประตู สายตาที่เย็นชาค่อยๆ จางหายไป มือที่กำไว้แน่นก็ค่อยๆ จางคลายเช่นกัน
เธอเกลียดที่สุดคือคนที่ชอบกลั่นแกล้ง ทำให้ผู้อื่นรู้สึกลำบากใจ
ถ้าส้งชิงหรู แสดงความไม่พอใจตั้งแต่วันแรกที่เธอมา เธอจะขอบคุณเธอ นำเธอกลับมาใช้ใหม่ และไว้ใจเธอ หากมีโอกาสก็จะเลื่อนตำแหน่งให้สูงขึ้น แต่การกระทำเช่นนี้ไม่เหมาะสม
เลิกงาน ลั่วมั่นพาพนักงานของแผนกขายสินค้าไปเลี้ยงอาหารที่ร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีชื่อเสียงใจกลางเมือง
ตอนแรกยังคงระมัดระวัง แต่พอเหล้าลงท้องไปสองสามแก้ว บรรยากาศค่อยครื้นเครง
“ประธานลั่วเป็นผู้หญิงสวย ทำงานเก่ง ใครได้แต่งงานกับประธานลั่วถือว่าโชคดี”
“คุณโง่หรือเปล่า ประธานลั่วของพวกเราเป็นภรรยาของท่านประธาน ลืมไปแล้วหรือไง?”
“แต่ประธานเฟิงไม่ได้มีความสัมพันธ์กับหลัว….”
“เคอะ……”
ขณะที่มีเสียงกระแอม ชื่อของคนที่ไม่ควรเอ่ยถึงถูกปกปิดไว้ ชายหนุ่มที่พูดขึ้นนั้นสร่างเมาตั้งนานแล้ว สายตาลุกลี้ลุกลนมองไปที่ลั่วมั่น
“ทำไมหรือ?” สีหน้าลั่วมั่นนิ่งสงบ เหมือนไม่ได้ยินคำพูดนั้น พูดปนเสียงหัวเราะ “กินข้าวมื้อนี้เสร็จ ขอให้ทุกคนทำงานของตัวเอง งานเดือนนี้มีไม่น้อยเลย”
ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก และหัวเราะเฮฮาอีกครั้ง
“มามามา พวกเรามาดื่มให้ประธานลั่วกัน”
หลังจากดื่มสามรอบ ลั่วมั่นสีหน้าแดงกล่ำ มือจับประตูเดินไปตามทางไปห้องน้ำ ผู้ช่วยมองตามเธอไป รู้สึกเป็นห่วงขณะประคองเธอไป “ประธานลั่ว คุณไม่เป็นอะไรนะ?”
ลั่วมั่นโบกไม้โบกมือ หยิบเครดิตการ์ดออกมาจากกระเป๋ายัดใส่มือของผู้ช่วย
“หลังเสร็จงานให้เธอช่วยจ่ายเงิน ฉันขอตัวก่อนกลับก่อน”
“คุณดื่มไปเยอะ กลับบ้านเองคงไม่ไหว ฉันไปส่งคุณ”
“ไม่ต้อง ฉันอยู่ที่นี่พวกคุณคงไม่ค่อยสนุก ฉันยังไหว เดี๋ยวคนขับรถมารับฉัน ไม่ต้องห่วง กลับเข้าไปเถอะ”
พูดจบ ลั่วมั่นค่อยๆ ผลักมือออก เดินโซเซออกจากร้านอาหารญี่ปุ่นไป
ขณะที่ออกมา ความร้อนในช่วงค่ำคืนเดือนเจ็ดปะทะเข้ากับใบหน้า เหมือนสร้างความอบอุ่นบนใบหน้าเมามาย ดวงตาค่อยๆ หรี่ลง
“ฮัลโหล? ลุงหวังใช่ไหม? ช่วยมารับฉันหน่อย”
“คุณดื่มเหล้า?” เสียงปลายสายอยู่ในระดับต่ำ
ลั่วมั่นตะลึง มือที่ถือโทรศัพท์ลดต่ำลง สายตามองไปที่จอโทรศัพท์ มองเห็นชื่อสองตัวที่มีขีดมากมายปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์
“หึม? ไม่ใช่ลุงหวัง?