ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 45

บทที่ 45 ​นางหญิงเฟิงผู้สูงศักดิ์ลืมไปเหรอ
ลั่วมั่นจึงทำได้เพียงโทรหาสมาชิกในทีมที่อยู่ในความดูแล มาประชุมคร่าวๆ ก่อน ให้เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของอุตสาหกรรมโรงแรม มีหลายคนที่มีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน จนมาถึงตอนเที่ยง แม้แต่แบบสรุปแผนเบื้องต้นก็ยังหาไม่ได้
ในช่วงพักเที่ยง มีเสียงเคาะประตูห้องทำงาน
“เข้ามา”
“ประธานลั่ว คือดิฉัน -”
ลั่วมั่นมองไป เห็นร่างสีดำยืนอยู่ที่กรอบประตู ในแวบแรกเธอคิดว่ามันเป็นเงา เหยียบรองเท้าบู๊ตสีดำมาร์ตินคู่หนึ่ง หมุดสองแถวหักเหแสง ถือกล่องมากล่องหนึ่ง ด้านบนมีหมอนรูปตัวยูสีดำ ปิดบังไปกว่าครึ่งหนึ่งของใบหน้าเธอ เห็นเพียงผมเดทร็อคยาวลงมาสะดุดตา
“คุณเป็นใคร?” ลั่วมั่นได้ยินไม่ชัด แต่แน่ใจว่าเป็นผู้หญิง
“ปึก” คนคนนั้นโยนกล่องลงบนพื้น การกระทำรุนแรงมาก จนลั่วมั่นตกใจ
เมื่อตั้งสติได้ก็มองไปที่ร่างนั้น ที่อยู่ตรงกรอบประตู ซึ่งเป็นอะไรที่ยากจะลืม
ร่างผอมบาง และดูมืดมิด ทั้งร่างที่มีสีมีเพียงเชือกถักสีสันสดใสที่อยู่บนผมนั้น สีผิวค่อนข้างขาว จนเกือบจะซีด บนลำคอมีสร้อยคอสีดำประดับอยู่
เหตุผลที่เธอพูดไม่ชัดคือ เธอเคี้ยวหมากฝรั่ง
เด็กผู้หญิงที่ดูมืดมนนี้มาจากไหนกัน?
ลั่วมั่นตกตะลึง
“เล่อสวี้” เด็กผู้หญิงหยุดเคี้ยวหมากฝรั่ง และพูดอีกครั้ง
เมื่อได้ยินชื่อแล้ว ลั่วมั่นแน่ใจว่าในความทรงจำเธอไม่มีคนคนนี้ ถึงได้ถามกลับว่า
“เล่อสวี้? คุณ……คุณมาจากแผนกของเราเหรอคะ?”
แน่ใจนะว่าไม่ได้ผิดที่?
“ไม่ใช่” เล่อสวี้มองเธอพร้อมกับกอดแขน และเคี้ยวหมากฝรั่งในปากต่อ “แต่ตอนนี้เป็นแล้ว”
ลั่วมั่นประหลาดใจ ตอนนี้เป็นแล้วคืออะไร?
“พนักงานใหม่เหรอ?”
“ไม่ใช่” เล่อสวี้ไม่พอใจเล็กน้อย “ฉันย้ายมาจากตอนแผนกที่สอง เพิ่งได้รับการแจ้งเตือน อย่าถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้ฉันแค่อยากรู้ว่าสถานที่ทำงานของฉันอยู่ที่ไหน?”
ลั่วมั่นที่กำลังจะถามก็ถูกสกัดไว้ก่อน “สถานที่ทำงาน” ทำให้เธอชะงักและกระตุกปากของเธอ
“สถานที่ทำงาน……คุณไม่ควรถามฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้นะคะ”
“แล้วถามใคร?”
“เลขานุการ”
“แล้วเลขาอยู่ที่ไหน?”
ลั่วมั่นเป็นใบ้อีกรอบ ก่อนจะโทรเรียกพ่างพ่างให้เข้ามาด้วยตัวเอง ถึงจะจัดการผู้หญิงคนนั้นออกไปได้
ทำไมคนและเรื่องบ้าๆ พวกนี้ถึงต้องมาหาเธอด้วย? เธอไม่ได้เป็นผู้อำนวยการเหรอ? ทำไมต้องมาจัดการเรื่องพวกนี้ด้วย?
ลั่วมั่นหัวเสียมาก ไม่ง่ายเลยกว่าจะสงบสติและบังคับตัวเองให้คิดเรื่องการวางแผน
“ก๊อกๆๆ……”
“เป็นใครอีก!” เธอวางเอกสารลง และจ้องไปที่ประตูอย่างดุเดือด
เฟิงเฉินดึงที่จับประตู และเผชิญหน้ากับสายตาที่ดุเดือด เขาประหลาดเล็กน้อย ก่อนจะยกคิ้วขึ้น “ประธานลั่วทำไมดูอารมณ์เสียจังหล่ะ? เป็นอย่างไร? ทำงานไม่เสร็จก็ลงที่พนักงานหรือไง?”
แม้ในครั้งนี้จะถูกเขาเห็นท่าทางที่ไม่ดีแล้ว ลั่วมั่นก็ไม่จำเป็นต้องหาคำแก้ตัวอะไร ก่อนจะถามขึ้น
“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ? แบบแผนส่งวันพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ?”
เฟิงเฉินยิ้มมุมปาก หันข้อมือแล้วชี้ไปที่ลำคอของตัวเอง “นางหญิงเฟิงผู้สูงศักดิ์ลืมไปเหรอ?”
เมื่อมองไปที่ผ้าพันคอตาหมากรุกนั้น ลั่วมั่นก็จำได้ว่าในตอนเช้าได้นัดกับเขาเรื่องจะไปฉีดยา
ทำไมถึงต้องเป็นช่วงเวลาแบบนี้ตลอดเลย!