ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 57

บทที่ 57 ความรู้สึกอึดอัดใจ
ตอนนี้คือกลางเดือนมิถุนายน สองวันก่อนมีฝนตก ระดับของลมและแสงแดดอยู่ในระดับที่เหมาะสมในวันนี้ แสงอาทิตย์ก็ไม่แสบตาจนเกินไป ท้องฟ้าก็สีน้ำเงินสดใส
ลั่วมั่นลืมจุดประสงค์ของตัวเองที่จะมาไปชั่วขณะ หายากที่เธอจะเชื่อฟังเฟิงเฉินมาเป็นระยะไกล
หลังจากเดินไปยังที่สูงในสนาม ทั้งสี่ยืนนิ่งและมองไกลออกไป
“ที่นี่ก็แล้วกัน” ประธานหูเหวี่ยงไม้กอล์ฟของเขาไปมา “ทิวทัศน์ดี หลังจากตีสองนัดนี้ก็ค่อยไปทานอาหารกัน”
“ครับ” เฟิงเฉินเหลือบมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน แล้วกระซิบว่า “ยืนเองได้ไหม?”
ลั่วมั่นเงยหน้าขึ้นมาทันที จมูกของเธอเกือบจะกระแทกขึ้นไป แล้วจู่ๆ ก็สูญเสียความคิด และพูดพร่ำเพรื่อว่า “ได้……ได้ค่ะ……”
เฟิงเฉินถึงปล่อยเธอ
อีกด้านหนึ่ง ประธานหูและคุณหญิงหูยิ้มให้กันและกัน อย่างมีความหมาย
ไม่ไกลจากนี้ที่ทะเลสาปพระจันทร์ และข้างทะเลสาบเป็นบ้านพักตากอากาศส่วนตัว ตรงระเบียงมีชายที่เหมือนพ่อบ้านวางกล้องส่องทางไกลลง และตั้งขึ้นอีกครั้ง แล้วโทรศัพท์หาใครคนหนึ่ง
“คุณชายครับ คุณลั่วมั่นมาที่สนามแล้วครับ”
เสียงปลายทางโทรศัพท์นั้นพูดออกมาอย่างเกียจคร้าน ไม่แสดงถึงอารมณ์ใดๆ เมื่อได้ยิน “มาพร้อมกับเฟิงเฉินเหรอ?”
“ครับ แล้วก็มีคุณหลัวแมนจีอยู่ด้วยครับ แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ในสถานที่เดียวกัน”
ที่ปลายอีกด้านหนึ่งมีเสียงเยาะเย้ย และพูดตรงไปตรงมา
“นิสัยนั้นยากที่จะเปลี่ยนแปลง”
“เฟิงเฉินคงไม่รู้ครับ” พ่อบ้านอธิบาย “ทั้งสองยังไม่ได้พบกัน”
“เขาไม่ต้องการพบ มันไม่ได้หมายความว่ามีคนไม่ยึดติดกับตัวเอง”
พ่อบ้านพยักหน้า และเอ่ยถึงอีกเรื่องหนึ่ง
“ช่วงนี้มีเรื่องหลายอย่าง คุณลั่วมั่นก็ถูกจัดให้เข้าร่วมบริษัทH.Y.ด้วย ผมเกรงว่าจะอยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมาก”
เกิดความเงียบงัน
“ฉันรู้แล้ว หลังจากจัดการเรื่องต่างๆ ในสหรัฐฯเสร็จแล้ว ฉันจะกลับไปให้เร็วที่สุด ในช่วงเวลานี้ฝากนายดูแลเธอด้วย”
“เข้าใจแล้วครับ” พ่อบ้านวางโทรศัพท์อย่างสุภาพ และยกกล้องส่องทางไกลขึ้นอีกครั้ง คนที่อยู่บนที่สูงมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหาร แล้วพูดทิ้งท้ายว่า “อีกสักพักหนึ่งให้ไปจัดการจ่ายเงินโต๊ะของคุณลั่วมั่น และเตรียมชุดกีฬาส่งไปให้กับคุณลั่วมั่นด้วย”
“ครับ”
ร้านอาหารของตึ้งฝู่ซางจวน–
บนโต๊ะรับประทานอาหารที่ปูด้วยผ้าปูโต๊ะลายดอกไม้ที่สวยงาม และมีจานชามวางอยู่ ซึ่งเต็มไปด้วยอาหารหลากหลาย
ที่จริงลั่วมั่นหิวมากแล้ว แต่ด้วยเมื่อมีผู้ร่วมโต๊ะด้วย เธอก็กินอย่างช้าๆ โดยไม่แสดงอาการออกไป
คุณหญิงหูถามขึ้น
“ฉันได้ยินมาว่า ​ช่างนี้นางหญิงเฟิงเริ่มช่วยประธานเฟิงดูแลบริษัทแล้วหรือคะ?”
ลั่วมั่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเฟิงเฉินไม่ตอบสนอง ก่อนที่เธอจะตอบด้วยเสียงเบาๆ ว่า “ค่ะ”
“เก่งจังเลยนะคะ ฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องเหล่านี้เท่าไหร่” คุณหญิงหูยิ้ม “ฉันคิดว่าตัดดอกไม้อยู่ที่บ้านก็ดีค่ะ เรื่องทำงานนั้นก็ให้เป็นหน้าที่ของผู้ชาย ฉันไม่ได้สนใจเท่าไหร่”
เป็นแค่เรื่องคุยเล่นกันเท่านั้น ลั่วมั่นไม่ได้คิดจริงจังอะไร
แม้ว่าคุณหญิงหูจะไม่สนใจบริษัทของตระกูลหู แต่เธอก็ยังมีหุ้นอยู่ในมือมากมาย ตราบใดที่เธอต้องการ เธอก็มีอำนาจควบคุมคณะกรรมการของบริษัทหูซื่อ
ในขณะที่พูดคุยนั้น กลุ่มคนที่เดินผ่านหน้าร้านอาหาร ชายหนุ่มและหญิงสาวหน้าตาดี ที่ตามมาด้วยผู้ช่วยหลายคน ถือสิ่งของมากมาย
“เดี๋ยวนะ นั่นประธานเฟิงไม่ใช่เหรอ?”
กระจกสูงจากพื้นจรดเพดาน ผู้ช่วยของหลัวแมนจีเห็น ‘คนคุ้นเคย’ อยู่ด้านใน
หลังจากได้ยินผู้คนเหล่านั้นก็มองไป และพวกเขาก็เห็นว่าเฟิงเฉินกำลังกินข้าวอยู่ที่โต๊ะ
“ใช่เหรอคะ?” นักแสดงสาวอุทาน “หลัวแมนจี ประธานเฟิงคงไม่ได้รอคุณอยู่ที่นี่ใช่ไหม? ดีจังเลยนะคะ?”
ใบหน้าของหลัวแมนจีดูเครียดนิดหน่อย