ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 84

บทที่ 84 มีแต่ซือโม่
เมื่อได้ยินประโยค ลั่วมั่นระงับความโกรธเอาไว้ไม่อยู่ ความมึนเมาทำให้เธอไม่สามารถควบคุมสติของตนเองได้อีกต่อไป เธอประชดประชันชายหนุ่ม “แล้วนายล่ะ? เรื่องของนายกับเวินน๋อนจะว่ายังไง? เมื่อสามปีก่อนทิ้งนายไปแต่งงานกับคนอื่นที่ต่างประเทศฉันจำไม่ผิดใช่ไหม? ตอนนี้เธอพาลูกกลับมาแล้ว นายยังไม่ลืมเธอ นายทำถึงขนาดนี้ ฉันรับของขวัญวันเกิดจากซือโม่มันมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?”
นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิงเฉินได้ยินชื่อซือโม่หลุดออกมาจากปากของลั่วมั่น
ทันใดนั้นไฟโกรธพุ่งเข้าสู่หัวใจ
“ซือโม่ยังดีกว่าคนนั้นของนายที่ไม่มีแม้หลักแหล่งที่แน่นอน คิดจะไปก็ไป คิดจะกลับมาก็กลับมาอย่างเวินน๋อน! หากฉันมีเพื่อนแบบนี้ ถือเป็นโชคดีของฉัน ฉันมีจิตใต้สำนึกดี แล้วนายล่ะ?”
คำถามที่ถูกยิงรัวเหมือลูกกระสุนบาดแก้วหูจนเจ็บแสบ เฟิงเฉินมีแต่ความโกรธที่อัดอั้นในใจปะทุขึ้นที่ขมับ เขาควบคุมสติตนเองไม่ได้อีกต่อไป
“ตูม” เสียงสายฟ้าร้องดังขึ้นที่นอกหน้าต่าง ตู้เสื้อผ้าในห้องส่งเสียงดังขึ้น ลั่วมั่นกระแทกเข้ากับตู้เสื้อผ้าด้วยความเจ็บปวด เธอใบหน้าบิดเบี้ยว ส่งเสี้ยงร้องดังกึกก้อง
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ…..”
เฟิงเฉินพันธนาการมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นที่เหนือหัว
“ซือโม่ ซือโม่ มีแต่ซือโม่ เธอไม่เชื่อคำอธิบายของผม แล้วทำไมผมต้องเชื่อจิตสำนึกที่เธอกล่าวอ้างด้วย?”
ลั่วมั่นถูกความมึนเมาพรากสติสัมปชัญญะสิ้น เมื่อเห็นเขาใช้ความรุนแรง เธอดิ้นทุรนขัดขืนไม่หยุด
“อย่ามาแตะต้องฉัน…..”
“เธอบอกเธอมีจิตสำนึกดี ถ้างั้นผมจะทดสอบด้วยตัวของผมเอง ว่าคุณมีจิตสำนึกยังไง! นางหญิงเฟิง”
เขาเอ่ย พลางผลักลั่วมั่นให้ล้มลงกับเตียง แผ่นหลังนวลขาวราวหิมะถูกพันธนาการด้วยสายเดี่ยวสีดำ หุ่นที่ร้อนแรง เมื่อนึกถึงเธอไปมั่วกับไอ้สวะพวกนั้นด้วยชุดนี้ ไฟโกรธลุกโชนกรรโชกขึ้นหนักกว่าเก่า
ลั่วมั่นนอนแผ่อยู่บนเตียง เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แผ่นหลัง ความมึนเมาที่ถูกสะกดกลั้นเอาไว้เมื่อครู่ถูกปล่อยออกมาสิ้น ร่างกายเกิดมีปฏิกิริยาไปตามความหยาบกระด้างของเฟิงเฉิน ร่างเล็กดิ้นทุรนภายใต้อ้อมอกของเฟิงเฉิน
เฟิงเฉินผ่านอะไรต่อมิอะไรมามากมาย เมื่อเห็นสภาพของเธอเขารู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวถูกวางยา
เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่ไอ้พ่อบ้านแก่นั่นพาเธอไปที่โรงแรม
ไฟโกรธลุกโชนขึ้นในดวงตาคู่งามอย่างชัดเจน
ชายหน่อยกัดฟันกรอดพร้อมเอ่ยประโยคซ้ำๆก่อนหน้าที่ลั่วมั่นได้เอ่ยกับเขา
“แค่เพื่อนงั้นเหรอ? มีจิตสำนึกงั้นเหรอ?”
หากเป็นแค่เพื่อนจะวางยาเธอแล้วพาเข้าโรงแรมงั้นเหรอ?
ไร้สาระสิ้นดี!
“อย่าแตะต้องตัวฉัน!” แขนทั้งสองข้างของลั่วมั่นยังคงกระหน่ำซัดเข้าที่กลางอกแกร่ง พร้อมความต่อต้านที่ฉายแววชัดเจนบนใบหน้า
แก้มที่แดงก่ำเหมือนดอกท้อที่เบ่งบาน
ลูกกระเดือกของชายหนุ่มขับเคลื่อนอย่างไร้การควบคุม เขาเอื้อมมือปลดเนคไทออก ก่อนที่จะรวบแขนที่ซุกซนของหญิงสาวเอาไว้ พร้อมกดทับเอาไว้บนเตียง
“เฟิงเฉิน ฉันขอสั่งนาย ปล่อยฉันซะ!”
ต่อให้ไร้เรี่ยวแรง ลั่วมั่นยังไม่วายที่จะจับจ้องชายหนุ่มด้วยความโกรธ เพียงแต่เธอไม่มีพละกำลังที่มากพอ
เฟิงเฉินหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ก่อนหน้านี้ไม่นานเธอคลานขึ้นเตียงผมเอง บอกผมว่าคุณอยากมีลูก! แล้วผมก็ตกลง คนอย่างผมรักษาสัญญาเสมอ”
“ฉันไม่เอาแล้ว! ออกไปซะ!” ลั่วมั่นใบหน้าแดงก่ำ ความอับอายและความรังเกียจฉายแววชัดเจนในดวงตาคู่นั้น
ความรังเกียจในดวงตาทำให้เฟิงเฉินโกรธจนเสียการควบคุม
ดวงตาคมกริบถูกปกคลุมด้วยความมืดมน
“ไม่เอางั้นเหรอ? เธอหาคนอื่นไว้แล้ว เลยไม่สนใจอะไรแล้วใช่ไหม? ผมจะบอกอะไรให้ ไม่มีทาง! ลั่วมั่น บนโลกนี้ไม่มีเรื่องดีขนาดนั้นหลอกนะ!