“ฟังนะคะคุณมีเรียแม้คุณจะได้เป็นนักเรียนทุนเพราะมีพรสวรรด้านการรักษาที่หายาก แต่คุณควรปฏิบัติตัวให้เหมาะสมมากกว่านี้เข้าใจไหมคะ?”
“เข้าใจแล้วคะอาจารฟรานเซ็ท”
หลังจากที่โดนคุณฟรานเซ็ท ลากจูงมาอบรมประมาณ2ชม. รู้สึกว่าตอนผมสลบเหมือนเธอจะไปสืบค้นข้อมูลผมจากรายชื่อนักเรียน เลยทำให้ผมรู้ว่าเหมือนผมจะเป็นนักเรียนทุนที่มาจากทางศาสนจักรอะไรสักอย่าง และมีชื่อว่ามีเรีย
ซึ่งเหมือนผมจะมีความสามารถในการรักษาที่หายากจึงถูกส่ง. มาเรียนต่อที่นี้เพื่อศึกษาต่อในด้านของเวทมนต์สนับสนุนเพื่อเป็นประโยชน์ต่อศาสนจักร
เหมือนคุณฟรานเซ็ทจะเป็นอาจารย์ประจำชั้นผมด้วยแหละ เธอเลยบับคับให้ผมพูดแบบผู้หญิงอะนะแถมเหมือนเธอจะเข้าใจผิดว่าผมมาจากสลัมเลยพูดห้าวๆ แบบผู้ชายอะนะ
แต่ผมก็ยอมทำตามอย่างว่าง่ายไม่คิดอะไรมากมาย ที่มีปัญหาก็คือเรื่องชื่อกับประวัติผมที่ไม่รู้ว่ามาได้ยังไงนี้แหละ
คงเป็นอะไรสักอย่างที่สามารถแก้ไขความจำได้ ซึ่งผมคิดว่าไม่รู้ว่าคืออะไรด้วยสิเอาเถอะ อะไรที่เขาตั้งค่าเอาไว้ให้ก็อย่าไปยุ่งอะไรมากเลยเนอะ? เดี๋ยวมันจะยุ่งยากซะเปล่าๆ
“สำนึกได้ก็ดีคะ เดี๋ยวสักพักจะมีคนพาคุณไปที่ห้องพักของคุณคะ”
อ๋ออีกอย่างเหมือนที่นี้จะเป็นหอพักหญิงล้วนด้วยแหละ ชีวิตผมจากนี้ไปคงรายล้อมไปด้วยสาว ๆ ละนะ โฮะๆ
“แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะคะแม้คุณจะได้รับห้องเดี่ยวเป็นกรณีพิเศษแต่ก็ไม่ควรทำเรื่องน่าอับอายนะคะ!!!”
“ค่า~”
“แค่’คะ’ก็พอไม่ต้องลากเสียงยาวคะ!!!”
อ่า~ยุ่งยากชิบ ทำไมตูต้องมาพูดแบบผู้หญิงด้วยเนี้ย?
ก็อกๆ
“ขออนุญาติคะ”
“เชิญเข้ามาเลยคะ”
มีเสียงเคาะประตูตามมาด้วยเสียงผู้หญิงที่ฟังดูจริงจัง
เห~เสียงคุ้นๆนะเนี้ย ผมสั้นๆตาสีเหลืองแถมใส่ชุดเหมือนผมเดะ ๆ แถมใบหน้านั้นอีก นั้นไงตูว่าแล้วแม่สาวผมสั้นคนนั้นนี้หว่า!!!!! มาได้ไงฟะ
“นี้คือ คุณ มิลล่า แวมพี คะ เป็นหนึ่งในนักเรียนที่น่าภาคภูมิใจของสถาบันแห่งนี้คะ และเธอก็เป็นรุ่นพี่ของคุณด้วยคะ”
มองจ้องหน้าสาวผมสั้นจ้องมาที่หน้าของผมพร้อมกับรอยยิ้มโปรยเสน่ด้วยใบหน้าอันงดงามของเธอ ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายเห็นคงหลงแหง ๆ แต่ตูกลัวโว้ยยยยย!!!
“สวัสดีจ๊ะ มีเรีย ฉัน มิลล่า แวมพี เป็นบุตรของลอร์ดแดร็กคิวยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ”
พ่อหล่อนชื่อเต็มคงเป็น แดร็กคิวล่า ใช่มะ!! นั้นมันแวมไพร์ระดับตำนานเลยนะเฟ้ย!!! แถมยังยื่นมือมาให้จับอีก!! เอาไงดีฟะตูควรจะจับมือหล่อนดีไหมวะ!!! ท่าจับมือตูคงไม่โดนกระชากไปแดรกคอเหมือนในหนังใช่มั้ย?
“กรุณาแนะนำตัวตามมารยาทด้วยคะคุณมีเรีย”
“แต่ว่า–”
“ไม่มีแต่คะ!!! นี้คือมารยาทพื้นฐานซึ่งคุณต้องทำเมื่อคิดจะอยู่ที่นี้คะ!!”
ก็เธอรู้จักตูอยู่แล้วทำไมต้องแนะนำตัวด้วจฟะ!!! เอ้าทำก็ทำฟะ!!
“ฉันชื่อ มีเรีย ยินดีที่ได้รู้จัก มิล–”
“กรุณาเรียกคุณมิลล่าว่ารุ่นพี่ด้วยคะ คุณมีเรียเธอแก่กว่าคุณนะคะ”
อะไรกันนักกันหนาวะ!!! อายุจริง ๆ ตูแก่กว่าเธอนะเฟ้ย!! ต้องมาเรียกรุ่นพี่นี้มันบัดซบชัดๆ
“ดิฉันคิดว่าคงต้องอบรมคุณอีก–”
“สวัสดีคะรุ่นพี่มิลล่า หนูมีเรีย มาจากศาสนจักรคะ!!!”
ผมพูดแนะนำตัวอย่างคล่องแคร่วและรวดเร็วที่สุดในชีวิต
ใครมันอยากจะโดนบ่นอีกฟะ!! รู้ไหมว่าการนั้งคุกเข่าแล้วนั้งฟังเสียงบ่นมันทรมาณแค่ไหน!! ตะกี้ล่อเกือตะคริ้วกินเลยนะเว้ย!!!
“กรุณาจับมือคุณมิลล่าด้วยคะ”
“หะ?”
ทำไมอะ ก็แนะนำตัวแล้วนะจะเอาอะไรอีกละ ก็รู้อยู่หรอกว่าการจับมือเป็นมารยาทแต่ตูกลัวเธออะ
แล้วที่สำคัญตั้งนานทำไมหล่อนยังไม่เก็บมืออีกฟะ!! กำลังรอตูจับมือจริงๆด้วย!! แบบนี้แม่งกับดักชัด ๆ!!
“เอ้ารีบ ๆ จับมือได้แล้วคะ ปล่อยให้คนมีอายุเยอะกว่ารอนานมันเสียมารยาทนะคะ”
เอาไงดี? ไม่อยากจับจริงๆนะเนี้ย
ไม่ดิ… พอคิดดูดี ๆ แล้วเธออาจจะไม่รู้ว่าผมเห็นพวกเธอทำกันนี้หว่า!! จะกลัวไรวะ!!
แถมคุณฟรานเซ็ทก็มองอยู่ เธออาจจะยังไม่กล้าทำอะไรก็ได้อย่างน้อยคุณฟรานเซ็ทก็ใช่เวทมนต์ได้ท่าเกิดอะไรขึ้นเธอต้องช่วยผมได้แน่!!! ใช่แล้ว!!
ไม่เป็นไรหรอกแค่จับมือเธอเท่านั้น… ไม่เห็นยากเลยนี้เนอะ?
ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดจับมือของหล่อน เห็นมะ ปลอคภัคหายห่วง
“ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ มีเรีย!!!”
“!!!”
เดี๋ยวนะ? ทำไมตูขยับไม่ได้ฟะแล้วทำไมหล่อนถึงตาแดงแจ้เลยฟะ!!! หล่อนตาเขียวไม่ใช่เรอะ!!! แล้วทำไมตูถึงง่วงนอนขึ้นมาเฉยเลยวะ!!! แถมยังขยับไม่ได้อีก!!!!
ตอนนี้ผมเลยอยู่ในสภาพคอพับอยู่บนไหล่ของเธอแม้จะรู้สึกตัวแต่ก็ขยับไม่ได้!!! บ้าชิบ!! กับดักจริงๆด้วย!!
“ตายแล้ว!! เหมือนคุณมีเรียจะง่วงนอนมาก ๆ เลยนะคะ หนูขอพาคุณมีเรรียไปพักผ่อนเลยนะคะ”
คุณฟรานเซ็ทอย่างไปเชื่ออีงูพิษนี้!! นังนี้มันหลอกคุณ!! อย่าให้เธอเอาตัวผมไปนะ!!! ท่าเธอเอาตัวผมไปได้ ผมคงไม่มีชีวิตถึงวันพรุ้งนี้แน่!!!
“เด็กคนนี้…ทั้งที่นอนมาทั้งวันมาแล้วยังจะหลับได้อีกเหรอคะ?”
ถูกเผงงง!!! วันนี้ทั้งวันลืมตาได้ไม่ถึง3ชม.เลย ใครมันจะไปหลับได้ต่อละ!!!!
“มีเรีย เธอคงจะเหนื่อยล้าจากการเดินทางก็ได้นะคะ ก็อาณาจักรลูก้านี้อยู่ตั้งไกล”
เหนื่อยบ้านป้าเธอสินอนทั้งวันแถมยังไม่ได้กินข้าวอีก!! หิวชิบ!!! แล้วไอ้อาณาจักรลูก้านี้มันอะไรฟะ ชื่อยังกะพวกชนเผ่าแถวแอฟริกา!!
“งั้นดิฉันคิดว่าปล่อยให้ฉันดูแลคุณมีเรียเองคะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วยคุณมิลล่าไปพักผ่อนเถอะคะ”
ใช่ๆ ให้คุณฟรานเซ็ทดูแลตูดีแล้วถอยไปเลยนะเฟ้ยนังงูพิษ!!
“ไม่ต้องหรอกคะ อาจารย์ฟรอนเซ็ท ยังไงเด็กคนนี้ก็เป็นรุ่นน้องของหนู หนูขอดูแลเองดีกว่าคะ”
“แต่ว่า…”
“อีกอย่างหนูได้ยินมาจากท่านแม่ว่าผู้หญิงวัยอาจารย์ควรนอนพักผ่อนเยอะๆ ไม่งั้นจะเกิดริ้วรอยบนหน้าได้นะคะ”
“จริงเหรอคะ!!! งั้นขอรบกวนคุณมิลล่าด้วยนะคะ ดิฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนคะ!!!”
คุณฟรานเซ็ทททททททท!!!!!!!!!! คุณสวยอยู่แล้ว!! ไม่คุณฟรานเซ็ทอย่าทิ้งโผมมมม
“เอาละช่วยหลับหน่อยนะจ๊ะ เด็กดี”
ผมถูกลูบหัวโดยมิลล่า ซึ่งการลูบหัวแต่ละครั้งมันทำให้ผมรู้สึกง่วงนอนยิ่งกว่าเดิมทุกครั้ง
สติผมค่อยเรือนลางภาพตรงหน้าค่อยๆมืดลง
นี้ตูต้องหลับอีกแล้วเหรอวะ?
มาต่างโลกทั้งทียังไม่ทันทำอะไรนอกจากนอนแถมตอนนี้กำลังจะถูกฆ่าอีก ตูนี้คงไม่มีดวงเลยสินะ….
