ผมตื่นขึ้นมาก็พบกับเพดานสีขาว เมื่อมองไปรอบๆก็พบกับแขนตัวเองถูกมัดด้วยเชือกสีดำติดไว้กับเตียงและถูกถอดเหลือแต่ชุดชั้นในเผยให้เห็นร่องอกของตัวเองที่ชาตินี้ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาเห็นในมุมมองบุคคลที่1 ซึ่งมันก็ทำให้เกิดอารมไปอีกแบบ…
เดี๋ยวนะ จะว่าทำไมตูถึงมาอยู่ในสภาพนี้วะ!!
“ตื่นไวกว่าที่คิดเลยนะ สมแล้วที่เป็นคนจากศาสนจักร”
เสียงของสาวผมสั้นดังมาจากทางด้านข้าง เมื่อหันไปก็พบหล่อนนั้งอยู่ข้างๆ ผมในสภาพเปลือยเปล่าพร้อมกับจ้องผมด้วยดวงตาสีแดงเหมือนเลือด
จะว่าไปเธอจะเป็นแค่เด็กแต่ก็..ซ่อนรูปเหมือนกันทรงขนาดนี้น่าจะคัพc….. ไม่ใช่แล้วโว้ยยยย!!
ตอนนี้กำลังจะโดนแดกนะเว้ย!!! ยังมาคิดเรื่องไร้สาระอีก!!! สมองตูไปติดเชื้อจากไอ้หื่นกันมารึไงฟะ!!!
“นี้เธอตั้งใจจะทำอะไรกันแน่!!”
“ตั้งใจจะทำอะไรเหรอ? ถามแปลก ๆ ก็ปิดปากน้อยๆของมีเรียไงละ!!”
“ปะ…ปิดปากงั้นเหรอ?”
หมายความว่าตูจะตายหลังจากที่เกิดใหม่ไม่ถึงวันเนี้ยนะ?
“ใช่แล้วละก็เธอรู้ตัวตนของฉันแล้วนี้น่า~”
“ท่าเรื่องนั้นฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใคร!! ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ”
ผมพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนไปหาเธอ เธอทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรสักพักเธอก็ยิ้มออกมาแสดงว่าเธอคิดจะปล่อยผมไป..ใช่มะ?
“ไม่ได้หรอกจ๊ะ ก็มีเรียเป็นคนของศาสนจักรนี้น่า ป๊ะป๋า เคยบอกว่าคนของศาสนจักรแบบเธอนะเชื่อใจไม่ได้นี้น่า~”
“โกหกน่า…”
ไม่น่าไปบอกว่ามาจากศาสนจักรเลยตู… มาวันแรกก็จะตายแล้วเหรอแถมยังไม่ทันได้ปราบจอมมารท่าตายตอนนี้ก็คือตายจริงอะดิ
“อ๊ะ แต่ไม่ต้องกลัวหรอกนะฉันไม่ฆ่ามีเรียหรอก ก็มีเรียนะตรงสเป็กฉันเลยนี้น่า”
“ละ…แล้วเธอจะทำอะไรกับฉัน”
“ก็แค่ทำให้มีเรียที่น่ารักเป็นทาสรับใช้ของฉันไงละจ๊ะ หุๆ”
“ทาสรับใช้?”
นี้แสดงว่าผมจะเปลี่ยนจ็อบจากนักบุญเป็นแวมไพร์ชั้นต่ำอะดิแบบนี้มันดีตรงไหนกัน… ไม่สิ.. ลองมาคิด ๆ ดูแล้วก็ไม่เลวเท่าไหร่ละมั้ง
อาจจะสบายกว่าที่คิดก็ได้ มีชีวิตอมตะพลังโกงๆ แถมมีเจ้านายที่ในอนาคตอาจจะเป็นสาวสวยที่ยิ่งใหญ่สุดๆเลยก็ได้!! ดีลดีๆแบบนี้หาไม่ได้อีกแล้ว!!
“ใช่แล่วละ ท่ามีเรียยอมเป็นของฉันดีๆละก็ ฉันสัญญาว่าจะดูแลมีเรียเป็นอย่างดีเลยละ”
“โอเค ฉันยอมเป็นทาสเธอก็ได้”
“ต่อให้มีเรียจะปฏิเเสธ..เมื่อกี้ว่าพูดอะไรนะ?’
“ฉันยอมเป็นทาสเธอก็ได้พอใจรึยัง!!’
“เอ๋..นี้พูดจริงเหรอ!! ฉันนึกว่ามีเรียจะปฏิเสธฉันซะอีก”
มิลล่าทำหน้าประหลาดใจ ก็นะ พอคิดดีๆแล้ว การเป็นแวมไพร์มันก็ดีกว่าการเป็นนักบุญกากๆ นี้นะ
“ดีใจจังเลยป๊ะป๋าต้องชอบเด็กน่ารักอย่างมีเรียมากแน่ ๆ ”
“ป๊ะป๋า?”
“ใช่หลังจากที่มีเรีนกลายเป็นทาสรับใช้ก็ต้องเป็นต้องส่งไปให้ป๊ะป๋าดูแลก่อนละนะ รับรองป๊ะป๋าต้องเอ็นดูเธอแน่ๆ”
ส่งไปให้ท่านแดร็กคิวล่าอะนะ หึ โอเคตูเปลี่ยนใจละไม่เอาแล้วโว้ยปล่อยตูนะเฟ้ย!!
“แย่จังเหมือนมีเรียจะเปลี่ยนใจกระทันหันสินะเป็นเด็กที่เอาแต่ใจจัง แต่รู้ไหมเธอนะไม่ทีทางเลือกหรอกน้า~”
อุก… ไอ้ตาสีแดงนั้นอีกแล้วขยับร่างกายไม่ได้เลย!! แถมยังพูดไม่อีก!! แม่งเอ็ย!! ตูไม่อยากกลายเป็นทาสกามของท่านแดร็กคิวล่าโว้ย!!!
“ไม่ต้องห่วงเจ็บแปปเดี๋ยวก็รู้สึกดีแล้วละ”
มิลล่าค่อย ๆ ค่อนอ้าปากโชวเขี้ยวของเธอก่อนจะฝังมันลงไปบนคอของผมความเจ็บก็แล่นเข้าสู่สมองผมทันที!!
เจ็บโว้ยยยย!!!! นี้มันแย่กว่าโดนฉีดยาอีก ไหนบอกจะรู้สึกดีไงฟะ โกหกกันชัดๆเลยนี้หว่า!!!!
“กรื้ด!!!!!”
จู่ ๆ มิลล่าก็ลุกออกจากตัวผมแล้วลงไปนอน กรื้ดรออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนที่เธอจะสลบแล้วเชือกสีดำก็หายไปแล้วแถมตอนนี้ผลของตาแดงของเธอก็คลายออกแล้วด้วยทำให้สามารถขยับได้อีหครั้ง
“ตายยังวะ?”
ผมเอาเท้าไปเขี่ยๆทีแขนของมิลแต่ก็ไม่มีการตอบสนองอะไรเหมือนเธอจะสลบไปแล้วสินะ!!
เกิดอะไรขึ้นไม่รู้ละแต่วิ่งก่อนละเฟ้ย!!!! โชคดีละยัยบื้อ
“ยะ..หยูนอ่า~”
ไม่ได้สนใจเสียงของยัยนั้นที่เหมือนคนโดนน้ำร้อนลวกปากแล้วพูดออกมาหรอก สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือวิ่งไงละ!! อย่ามาดูถูกอดีตนักกีฬาของโรงเรียนนะเฟ้ย!!! เดี๋ยวจะทิ้งแบบไม่เห็นฝุ่นให้ดู!!
