“แฮ่ก ๆ ”
หลังจากที่ผมวิ่งออกมาจากห้องของมิลล่าได้สักพักหนึ่งไม่น่าเกิน3นาที ผมก็หยุดพักอยู่ที่ราวบันไดเพราะรู้สึกเหนื่อยโคตรๆ ทั้งที่ปกติน่าจะวิ่งได้ไกลกว่านี้แท้ ๆ หรือเพราะว่าเป็นผู้หญิงถึงแรงน้อยกันหว่า? แต่ช่างเถอะ ตอนนี้หาที่ซ่อนก่อนไม่งั้นละก็ถูกยัยนั้นหาเจอแน่!!!
“อย่าหนีน้า~!!!”
“เฮ้ย!!!”
มิลล่าบินตามผมมาด้วยความเร็วสูง!!! นี้หล่อนมีปีกด้วยเร้อออ!!! แม่งเอ็ย!!! ถ้าตูหนีไปได้จะไม่กลับมาเหยียบที่นี้อีกเลยคอยดู!!!
“หยุดเดี๋ยวนี้น้า~”
“หยุดก็โง่ดิ ไอ้ชิบหาย!!”
หนอย~ ยัยนี้บินเข้ามาใกล้ ๆ แล้วด้วย!!!! ท่าผมไม่เร่งสปีดอีกนึดละก็โดนตามทันแน่!!
“เชี้ยละ!!!”
ตึงงง!!!
สุดท้ายผมก็ล้มไปขาดันไปขัดกันเองเพราะเร่งรีบเกินไป มือและหัวเข่าก็ไถลไปกับพื้นทั้งให้รู้สึกเจ็บสุด ๆ
“ในที่สุดก็ตามทันจนได้นะจ๊ะ มีเรีย~”
ผมพยามคลานหนีด้วยแรงที่เหลืออยู่ก่อนจะถูกมิงล่าใช้แขนทั้ง2ข้างจับมือผมกดไว้กับพื้นพร้อมกับขึ้นคล่อมตัวผมไว้
“เมื่อกี้เธอจะใช้ไม้ไหนก็ไม่รู้หรอกนะ ครั้งนี้ฉันจะทำให้มีเรียกลายเป็นทาสที่น่ารักของฉันได้!!”
เธออ้าบอกแยกเขี้ยวอีกครั้งเตรียมจะฝังเขี้ยวไปที่คอผม โธ่เอ็ย!! มาได้แค่นี้เองเหรอวะ!! ท่าเราอยู่ในร่างเดิมละก็คงหนีพ้นแล้วแท้ๆ!!! แม่งเอ็ยเจ็บใจนัก!!!
“กรื้ด!!!!!”
ครั้งนี้มิลล่าก็ร้องกรื้ดมาด้วยความเจ็บปวด อีกครั้ง หลังจากที่งับไปที่คอผมเต็มๆ
นี้มันอะไรวะ? ทำไมหล่อนถึงกรื้ดที่ทุกครั้งที่กัดเรากัน? ทั้งๆที่เราเป็นแค่นักบุญไม่น่าจะมีอะไรไปสู้พวกแวมไพร์…..
เดี๋ยวนะนักบุญมันธาตุแสงชนะพวกธาตุมืดอย่างแวมไพร์นี้หว่า!!!
จะว่าไปเคยได้ยินเรื่องแปลก ๆ อย่างเลือดของนักบุญเต็มไปด้วยพรแห่งพระเจ้าด้วยนี้ งั้นแสดงว่า..
“กรื้ดดดดดดดด!!!!”
ผมลองเอามือที่เปื้อนเลือดจากการล่มตะกี้ไปแตะที่หน้าเธอดู เธอก็ส่งเสียงร้องทรมาณยิ่งกว่าเดิมแถมรอบนี้ยังลงไปนอนดิ้นอีก
“กะไว้แล้วเชียวเธอแพ้เลือดของนักบุญสินะ”
“นักบุญงั้นเหรอ!!! ไม่นะ!! เอาเลือดนั้นออกไปไม่เอาแล้ว!!!”
หล่อนค่อยพยามคลานหนีผมไปทีละนึด ๆ ผมเลยกระโดดไปขึ้นคล่อมเธอทันที
หึหึๆ ถึงเวลาเอาคืนแล้วเฟ้ย!!!
“คิดว่าฉันปล่อยให้เธอหนีรึไงยัยบ้า!!”
“กรื้ดดดด!!!!”
ผมตะโกนใส่หน้าเธอด้วยความโกรธพร้อมกับนำเลือดของผมไประเลงบนตัวเธอ ทำให้เธอพยามดิ้นไปมาด้วยความทรมาณ
ตูคือผู้ล่าเฟ้ยยัยสาวน้อย วะฮ่า ๆ !!!!!
.
.
.
.
.
“เอาละทีนี้ยังอยากจะดื่มเลือดอีกไหม!!!”
หลังจากที่ทำการแก้แค้นมิลล่าจนสาแก่ใจแล้ว ผมถามมิลล่าที่นอนอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าที่ถูกผมทับตัวอยู่ ดวงตาของเธอตอนนี้ช่างว่างไร้อารมเสียเหลือเกิน
“….อึก..ไม่เอาแล้ว”
“อืมๆดีแล้วละจากนี้ไปก็–”
“แง้~ ป๊ะป๋าช่วยหนูด้วยยัยนี้มันแกล้งหนูง่า~!!!”
“เฮ้ย!!!”
มิลล่าปล่อยโฮกออกมาเสียงดัง ทำให้ผมตกใจจนสติหลุดไปสักพักหนึ่ง
เดี๋ยวดิ มิลล่า!! เธอเล่นร้องไห้ออกมาแบบนี้ผมก็เหมือนคินผิดเลยดิ!!!
“เดี๋ยวสิ!! ฉันไม่ได้ทำะไรผิดสักหน่อยก็เธอจะร้องไห้ทำ–”
“โอ็ย!!! พวกเธอจะเสียงดังกันทำไมนักหนายะ!! รู้ไหมว่าพวกฉันจะ..นะ..นะ..นี้พวกเธอทำอะไรกันนะ!!!!”
ก่อนที่ผมจะได้พูดจบก็มีเสียงผู้หญิงที่ฟังดูไม่คุ้นหูดังขึ้น เมื่อหันไปก็พบกับกลุ่มเด็กสาวที่กำลังมุงดูยู่และจ้องมาทางผมด้วยความตกใจพร้อมกับร้องกรื้ดกร้าด ราวกับไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน
อะไรกันวะกะอีกแค่ ผู้หญิงใส่ชุดชั้นในกำลังขึ้นคล่อมผู้หญิงร่างเปลือยที่กำลังร้องไห้ออกมาเนี้ย ไม่เคยเห็นกันรึไงฟะ.. ไม่ดิ เคยเห็นก็เห้ละ
“ฮือ~”
มิลล่ายังคงร้องไห้ไม่หยุดท่าผมไม่ทำอะไรสักอย่างเดือดร้อนแน่ๆ!!!
“ไม่ใช่นะมันไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิดนะ!! เฮ้ยมิลล่าเธอก็หยุดร้องสิ!!”
“กรื้ดดดดด!!!!”
เวรละเผลอไปเอามือที่เปื้อนเลือดจับตัวมิลล่าเข้าจนได้ จนทำให้มิลล่ากรื้ดออกมาด้วยความเจ็บปวดท่าดูจากสภาพภายนอกก็เหมือนผมกำลังทำร้ายเธอเลยอะดิ!!
“ปะ…ปล่อยท่านมิลล่าเดี๋ยวนี้นะคะ!!! ต่อให้เธอพยามขืนใจท่านมิลล่าไป ท่านมิลล่าก็ไม่หันมามองเธอหรอก!!!!”
ตูไม่ขืนใจใครโว้ยยยย!!! ที่ตูอยู่ในสภาพแบบนี้เพราะไอ้ท่านมิลล่าของหล่อนนี้แหละโว้ยยยย!!!!
เดี๋ยวนะเธอมันคนที่อยู่ในห้องกับมิลล่าตอนนั้นนี้หว่า!!!!
“ชะ..ใช่แล้ว!! คนไม่ได้รักต่อให้ขืนใจไปต่อให้เธอขืนใจไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกกลับตัวกลับใจซะเถอะ!!”
“””ใช่แล้ว ๆ”””
เหล่าสาว ๆ ราวมกลุ่มกันต่อต้านผมขึ้นมาเรื่อย ๆ ตูต่างหากที่เป็นผู้เสียหายต่างหากโว้ยยย!!!
“คุณมีเรีย~”
“อี๋~”
เสียงที่เหมือนกับเสียงกระซิบของปีศาจแถมความหนาวที่เย็นยะเยือกไปถึงกระดูกสันหลัง อย่าบอกนะว่า!!!
“ดิฉันคิดว่าเราต้องมีเรื่องที่ต้องคุยกันหน่อยแล้วละคะ แบบสองต่อสองนะคะ!!!”
“ค…คะ..อาจารย์ฟรานเซ็ท”
เพราะตัวผมเล็กหรืออะไรไม่ทราบผมถูกคุณฟรานเซ็ทหิ้วคอของผมเดินไปถึงห้องเธออย่างสบาย ๆ ก่อนจะโยนผมขึ้นเตียงและจับผมใส่เสื้อผ้าด้วยความเร็วแสงจ ากนั้นท่าก็ทำร่ายมนต์อะไรบ้างอย่างใส่ผมทำให้บาดแผลตามร่ายกายหายไปเกือบหมดยกเว้นแต่แผลตรงเข่าที่ยังมีรอยชำอยู่
ผมคุณฟรานเซ็ทต่อว่าอ่างุนแรงก่อนจะถูกทโทษโดยการตีก้น. ทั้งๆที่แม่ยังไม่เคยตีผมเลยแท้ ๆ ซิก ๆ แต่ผมไม่ได้หลุดเรื่องที่มิลล่าเป็นแวมไพรไปก็คงถูกพ่อของเธอท่าแดร็กคิวล่าตามล่าแหง ๆ
เหมือนว่าคุณฟรานเซ็ทตัดสินใจที่จะยึดห้องของผมไป โดยให้ผมไปพักที่ห้องของเธอแทนโดยเธอให้เหตุผลว่า ต้องเฝ้าดูพฤติกรรมของผมอย่างใกล้ชิด เอาเถอะอย่างน้อยตอนนี้ ก็ได้นอนแล้วละเนอะแถมได้นอนกับสาวสวยหุ่นดินระเบิดอีกจะว่าโชคดีในโชคร้ายก็ได้ละมั้ง ไม่สิ เรียกว่าโชคดีชัดๅเลยต่างหากละ
“อูย~ แสบก้นชิบ…แถมหิวด้วยเวรกรรมจริงๆ..”
ผมอุทานออกมาเบาๆ พร้อมกับลูบก้นที่รู้สึกร้อนแผ่วไปมาอย่างช้าๆ
ความเจ็บกับความหิวนะเรื่องจิ๊บๆแต่ความแสบนะ ทรมาณของจริง หวังว่าพรุ้งนี้คงจะไม่มีรอยแนวฝ่ามือติดอยู่ที่ก้นนะ….
