ผมคือนักบุญหญิงที่เป่ายิ้งฉุบมาเกิดใหม่ครับ – ตอนที่ 32

     ผมกำลังนั้งรถม้าขณะนี้ผมได้ออกมาจากหมู่บ้านมาได้2วันแล้ว บรรยากาศน่าคิดถึงชะมัดไม่ได้นั้งรถม้า ชมวิวแบบนี้มานานแค่ไหนกันนะ

   ในที่สุดหน้าที่ผมก็จบอย่างเป็นทางการซักที แม้ตอนออกมาพวกนั้นจะตามมาเกาะแกะก็เถอะ แต่สุดท้ายผมก็หลุดมาจนได้ ในที่สุดผมก็จะได้กลับมาใช้ชื่อแกรนซักที พอกลับไปเมืองแล้วต้องหาเงินเพิ่มสินะ

  ถึงพวกนั้นจะให้เงินมาใช้บ้างนึดหน่อยก็เถอะ แต่แบบนี้มันก็ไม่พออยู่ดี สำหรับรายจ่าย2คน เงินนี้เรียกได้ว่าแทบจะติดลบเงินเก็บเองก็เหลือน้อยแล้วด้วย ถึงเมืองแล้วต้องขยันทำงานหน่อยแล้วละ

 

“นี้..พ่อหนุ่มหน้าบากเป็นนักผจญภัคใช่มั้ย”

   คุณดัสที่เป็นเจ้าของรถม้าที่ผมขอติดรถมาพูดขึ้นหลังจากเงียบมาเป็น ชม. โอ๊ะ นี้เราดูเหมือนนักผจญภัคจนคนอื่นดูออกเลยเหรอเนี้ย ชักสกสัยในความเท่ของตัวเองนึดๆ แล้วแหะ

“ใช่ครับถึงจะอยู่แร๊งGมาปีกว่าๆแล้วก็เถอะนะ ฮ่าๆ”

“ละ..แล้วพอสู้พวกโคบอลด์ได้รึเปล่าละ”

“ถ้ามาแค่ประมาณ4-5ตัวผมก็เอาอยู่หรอกครับ แต่เกินนั้นก็ไม่ไหวหรอกก็ผมนะแค่แร๊งGเองนี้น่า สกิลดาบเองก็ไม่มีกับเขาด้วยสิ”

    ก็รอบที่แล้วผมก็ลองไปเช็คสกิลในสมุดดูแล้วละนะ ผมมีแต่สกิลเกี่ยวกับบวกค่าพลังเวทกับสกิลแรร์ซ่อนกลิ่นเหมือนเดิมที่ตรวจที่โรงเรียนเวทมนต์เดะๆ แต่ผมก็ยังมีท่าไม้ตายลับอย่างดาบไฟอยู่นะ เพราะงั้นไม่ต้องห่วงหรอก

“พ่อหนุ่ม…ข้ามีข่าวร้าวจะบอก เราโดนฝูงโคบอลท์ประมาณ20กว่าตัวดักอยู่นะ!!”

“เลี้ยวหัวกลับให้ไวเลย!!!”

  ผมตะโกนใส่คุณดัสที่คุมบังเหียนอยู่ ผมสู้ไม่ไหวหรอก!! ถึงพวกนั้นจะกากๆก็เถอะ แต่หากโดนรุมละก็เละแหงๆ แม้มันจะมีแค่ท่อนไม้โง่ๆ ท่าโดนรุมตีมันก็เจ็บใช่ย่อย!! แถมพวกมันยังมีเขี้ยวเล็บอีกนั้นแหละที่น่ากลัวกว่าไม้ในมือพวกมัน พลาดขึ้นมาโดนรุมกัดขึ้นมาก็ตายเหมือนในข่าวที่หมารุมกัดคนตายนั้นแหละ สภาพไม่ต่างกันเลย

“จริงๆข้าก็อยากทำตามที่พ่อหนุ่มสั้งอยู่หรอกนะ แต่ด้านหลังเองก็เหมือนจะโดนพวกก็อบลินดักด้วยนะสิ…เอาไงดีละ”

    เมื่อผมลองหันไปผมก็เห็นฝูงก็อบลินที่มีพอๆ กับโคบอลด์ช่วยกันแบกท่อนไม้ขนาดใหญ่พอที่พวกมันจะแบกไหวมาปิดทางไว้

   เชี่ยละ!! พวกมันร่วมมือกันปล้นเหรอเนี้ย!! แบบนี้ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนี้หว่า!! ทำไมช่วงนี้มันมีแต่อะไรแปลกๆฟะ รอบที่แล้วก็พวกหมาป่า แล้วแบบนี้จะเอาอะไรไปสู้ได้ละวะ!! อาวุธก็มีดาบสั้นกับมีดที่เก็บไว้แล่เนื้อเท่านั้นเองด้วย แถมพวกก็อบลินเองมันก็ใช้อาวุษอย่างธนูเป็นด้วย!! สู้ไม่ได้แหงๆ!!

“แกรน ขอดาบ”

  ก้าก้าที่นิ่งเงียบมาตลอดทางพูดขึ้นในขณะที่ผมกำลังจมอยู่ในความสิ้นหวัง ท่าแพ้ละก็ก้าก้าโดนจับไปเป็นแม่พันธ์แหงๆ ส่วนผมก็โดนจับไปทำเป็นบาบีคิวให้พวกก็อบลินกิน พวกนั้นไม่สนเด็กผู้หญิงที่ท้องไม่ได้อย่างผมหรอกนะ!! แต่ว่าเธอก็เป็นนักรบนี้หว่า!!! บางทีอาจจะไหวก็ได้

“เอาไปใช้ได้เลย!!”

   ผมยื่นดาบให้ก้าก้าเธอก็ชักดาบของผมออกมาดูและพลิกไปพลิกมา ราวกับจะหาตำหนิของมัน

“ช่างเถอะ ใช้เล็บ ก็ได้”

“ห๊า??”

  เธอโยนดาบกลับมาให้ผมและเดินไปยืนข้างๆ คุณดัส หลังจากนั้นเธอก็โบกมือ1ครั้งเหมือนข่วนอะไรสักอย่างในอากาศ พิธีกรรมขับไล่แบบใหม่เหรอ?

 

 

ชิบบบบ!!!!

 

 

  พวกโคบอลด์ทั้งหมดที่อยู่ด้านหน้านั้นถูกตัดออกเป็น5ส่วน ตามแนวของนิ้วมือทั้ง 5 เลือดฟุ่งกระจายเต็มถนน พวกที่เหลือเหลือรอดเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองดับสยองก็วิ่งแตกกระจายไปคนละทิศคนทาง และก็อบลินเองเมื่อเห็นว่าสูงไม่ได้ก็ถอยกลับเข้าไปในป่าด้านข้างทันที

  จริงๆผมก็พอรู้ว่าเธอเป็นนักสู้นะ แต่ไม่นึกว่าจะเก่งขนาดนี้!! นั้นมันอะไรกันวะ กรงเล็บผ่าอากาศเหรอ!! สุดยอดชิบ!!

“สุดยอด…คุณหนูเป็นใครกันแน่เนี้ย!! ทำไมถึงเก่งได้ขนาดนี้ละ?”

“ภรรยา ของแกรน”

“ระ..เหรอ”

“อืม..”

   เธอตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ และกลับมานั้งกอดเข่าข้างๆผมต่อ ที่เธอยอมเรียกผมว่าแกรนเพราะผมกำชับเอาไว้ว่าห้ามเรียกผมว่า มีเรีย เด็ดขาด ในตอนแรกเธอเองก็เหมือนจะทำหน้างงๆ แต่เธอก็ยอมทำตามแต่โดยดี

“เอ่อ… ทำไมถึงไม่ใช้ดาบเหรอ?”

  นั้นคือคำถามที่ผมสกสัย เธอเลือกจะใช้เล็บของตัวเองมากกว่าดาบของผมเฉยเลย

“ดาบของแกรน ฟันครั้งเดียว พัง ใช้เล็บดีกว่า”

“ดาบที่อุส่าซื้อมาตั้ง30เหรียญเงินมันกากกว่าเล็บของเธออีกเหรอเนี้ย!! มันเป็นไปได้ที่ไหนละ!!!!”

   ผมโวยวายใส่ก้าก้าที่นั้งอยู่ข้างๆ ก็รู้อยู่หรอกมันไม่ใช่ของดีอะไรมากมายก็จริง แต่นี้มันเหล็กนะเฮ้ย!! มันจะไปก็ต้องแข็งกว่าเล็บเธอสิฟะ!! ตั้ง30 เหรียญเงินนะเฟ้ย!! 30เหรียญเงินเชียวนะ!!

“เล็บก้าก้า ตัดดาบ ขาดได้ แต่ดาบ ของแกรน ตัดเล็บ ก้าก้าไม่ได้ เลยอ่อนแอกว่า”

“….”

“อยากดู ไหม?”

“ไม่เป็นไร ขอบใจ..”

   ผมเข้าใจสถานะตัวเองดียิ่งกว่าเดิม… ผมอ่อนแอเชี่ยๆเมื่อเทียบกับเธอและพวกภูติดำขนาดดาบที่ดีที่สุดของผมนั้นยังไม่อาจเทียบได้กับเล็บของเธอได้เลย แร๊งGก็ยังเป็นแร๊งGอยู่วันยังค่ำสินะ…

.

.

.

   ในที่สุดหลังจากผ่านมา3วันผมก็กลับมาที่เมืองแกลนี่ได้แล้ว ระหว่างทางนั้นก็เจอพวกมอนสเตอร์โผล่มาบ้างแต่ก็เจอเล็บพิฆาตของก้าก้า หั่นทิ้งหมด เรียกได้ว่าเป็นการเดินทางที่ราบลื่นโคตรๆ แถมก้าก้านั้นเธอเป็นคนเฝ้ายามทุกคืนแล้วไปหลับบนรถเอาอีกที พอปลุกเธอก็จะตื่นทันทีมาสู้ทันทีโดยที่ไม่มีอาการงัวเงี้ยเลยสักนึด สมกับเป็นเผ่านักรบจริงๆ เอาซะผมไม่มีบทบาทเลยสักนึด

“คุณหนูรับเงินนี้ไว้นะ ถือว่าเป็นค่าตอบแทนเล็กๆน้อยๆที่ช่วยมาตลอด3วันนี้”

  คุณดัสยื่นเงินให้เป็นจำนวน 15 เหรียญเงินมาให้เป็นการตอบแทนทาช่วย ส่วนผมนะเหรอ? เขาไม่เก็บค่าอาหารและค่าเดินทางให้เพราะถือว่าเป็นคนติดตามของก้าก้า น่าสมเพชชะมัดอยากจะร้องไห้ให้กับควาทอ่อนแอของตัวเองจริงๆ

“งั้นข้าขอตัวก่อนละ เผอิญมีธุระที่เมืองนี้ด้วยดูแลเมียให้ดีๆละ พ่อหนุ่ม”

“ครับ..”

  คุณดัสจากไปพร้อมกับรถม้าของเขาที่ขนถังไม้มา2-3ถัง ผมเองก็โบกมือลาเขาแบบเงียบๆ เอาเถอะ เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันไม่ใช่เหรอ เดินทางฟรีไม่ต้องเสียเงิน แม้จะเสียศักดิ์ศรีและความมั่นใจไปนึดหน่อยก็เถอะ..

“ให้”

เธอยื่นเงินที่ได้รับจากคุณดัสมาให้ผม

“เก็บไว้ซื้อของที่ชอบเถอะ ไม่ต้องมาให้ฉันหรอกนะ”

“แกรน ชอบบ่น ต้องการ เงิน”

“ไอ้ต้องการมันก็ต้องการอยู่หรอก.. แต่แบบนี้ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก มันเป็นค่าแรงของเธอนะ อยู่ที่นี้ใช้เงินเยอะกว่าอยู่ที่หมู่บ้านตั้งเยอะนะ”

“ก็อยากให้ แกรน ดีใจ ไม่ได้เหรอ?”

“ก็เข้าใจอยู่ว่าอยากเอาใจฉันนะ แต่เงินแบบนี้ฉันไม่ดีใจหรอก นี้คือค่าตอบแทนที่คุณดัสจ่ายให้เธอไม่ใช่ฉัน”

“แต่ ก้าก้า อยากให้–“

“พูดไม่ได้รู้เรื่องรึไงวะ!!! ก็บอกว่าไม่ต้องการไง!!”

“แกรน..”

“อ๊ะ..”

  ก้าก้าทำหน้าเศร้าเหมือนกับเด็กที่ถูกพ่อแม่ดุ ทำไมผมต้องตะโกนใส่เธอกันนะ.. ผมหงุดหงิดเรื่องอะไร? ผมไม่เข้าใจเลยสักนึด นี้ผมทำบ้าอะไรอยู่เนี้ยตัวผม เธอก็แค่อยากให้ผมดีใจไม่ใช่เหรอไง ผมก็ควรดีใจสิ เธออุส่าให้เงินที่พึ่งได้รับมาเลยนะ

“ขอโทษทีนะเผอิญช่วงนี้ฉันเครียดๆ ไปหน่อยนะ หวังว่าจะไม่โกรธกันนะ”

“ไม่เป็นไร ก้าก้า ไม่โกรธ”

“ขอบคุณมากจริงๆ งั้นเราไปที่โรงแรม[วัวนอน]ดีกว่าเธอเคยบอกว่าอยากเห็นคุณเชลลี่ใช่มั้ยละ งั้นเราไปกันเถอะ”

“อืม”

  เธอเดินตามผมโดยที่ไม่พูดอะไรมากนักเหมือนอย่างเคย

  ตอนนี้รู้สึกมันมีบางอย่างที่ค้างคาอยู่ในใจผม มันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดแบบแปลกๆ ผมต้องการจะรู้ว่าไอ้ความรู้สึกนี้มันคืออะไรเหมือนกัน แต่คำตอบมันคงไม่ปรากฏเร็ว ๆ นี้หรอกละมั้ง

ผมคือนักบุญหญิงที่เป่ายิ้งฉุบมาเกิดใหม่ครับ

ผมคือนักบุญหญิงที่เป่ายิ้งฉุบมาเกิดใหม่ครับ

Status: Ongoing
อ่านผมคือนักบุญหญิงที่เป่ายิ้งฉุบมาเกิดใหม่ครับชาย2คนที่เป่ายิ้งฉุบแย่งตัวละนักบุญหญิงเพราะอยากเล่นตัวละครผู้หญิงกัน แต่เมื่อเขาสามารถเอาชนะเพื่อนของตัวเองได้ ก็พบว่าตัวเองได้มาอยู่ต่างโลกในฐานะของนักบุญจริงๆ เสียแล้ว

Comment

Options

not work with dark mode
Reset